Metamorphoses
Ovid
Ovid. Die Metamorphosen des P. Ovidius Naso, Volume 1-3. Magnus, Hugo, editor. Gotha, Germany: F.A. Perthes. 1892-1919.
- et noctis faciem nebulas fecisse volucres
- sub nitido mirata die, non fluminis illas
- esse, nec umenti sensit tellure remitti;
- atque suus coniunx ubi sit circumspicit, ut quae
- deprensi totiens iam nosset furta mariti.
- Quem postquam caelo non repperit, “aut ego fallor,
- aut ego laedor” ait, delapsaque ab aethere summo
- constitit in terris nebulasque recedere iussit.
- Coniugis adventum praesenserat inque nitentem
- Inachidos vultus mutaverat ille iuvencam.
- Bos quoque formosa est. Speciem Saturnia vaccae,
- quamquam invita, probat, nec non et cuius et unde
- quove sit armento, veri quasi nescia quaerit.
- Iuppiter e terra genitam mentitur, ut auctor
- desinat inquiri. Petit hanc Saturnia munus.
- Quid faciat? crudele suos addicere amores,
- non dare suspectum est. Pudor est qui suadeat illinc,
- hinc dissuadet amor. Victus pudor esset amore;
- sed leve si munus sociae generisque torique
- vacca negaretur, poterat non vacca videri.