Scholia in Iliadem
Scholia in Homerum
Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.
256. ἔα] συστέλλεται τὸ ᾱ καὶ βαρύνεται, ἵν᾿ ᾖ παρατατικοῦ εἴων εἴας εἴα, καὶ τὸ προστακτικόν “ἀλλ᾿ ἔα ὥς οἱ πρῶτα δόσαν γέρας” (Il. 1, 276). ποιητικῶς οὖν συνέσταλται τὸ α καὶ ἔστιν ὁ παρατατικὸς ἰσοδυναμῶν ἐνεστῶτι. εἰ δὲ ἐνεστώς ἐστιν, ἔθει Ὁμη- ρικῷ λυθήσεται· τὰ γὰρ τῆς δευτέρας συζυγίας κατὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόσωπον πολλάκις διαλύει εἰς δύο ᾱᾱ, ὧν τὸ μὲν πρῶτον συνέσταλται, τὸ δὲ δεύτερον ἐκτέταται καὶ σὺν τῷ ῑ γράφεται “οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγώ” (Il. 21, 108), “ἥτ᾿ ἐκπεράᾳ μέγα λαῖτμα” (Od. 9, 323), “οὐκ ἐάᾳ Κρονίδης” (Il. 8, 414). τοῦτο τοίνυν τὸ ἐάᾳ ἀποκέκοπται, ἔνθεν καὶ συνεστάλη τὸ α καὶ βεβάρυνται. ἀν- δρείου δὲ καὶ εὐσεβοῦς τὰ τοιαῦτα ῥήματα, τῷ πάντα τῇ θείᾳ ἀνατι- θέναι προνοίᾳ.
[*](1. *ἃ ἂν] ἃ om. 2. μάλα] *om. 6. *πλέθρον] πέλεθρον)257. τούτω δ᾿ οὐ] πολὺ τὸ διάφορον αὐτοῦ καὶ τῶν Πανδάρου λόγων.
258. γενναῖον τὸ λῆμα, εἰ μὴ ἀμφοτέρων, ἀλλά γε τοῦ ἑτέρου κρατήσειν πέπεισται. ἅμα δὲ καὶ ἀνθρωπίνως οὐ περὶ τῶν δύο ἀπο- φαίνεται, τὸ δὲ ὅλον τῇ Ἀθηνᾷ ἀνατίθησιν.
284. * κενεῶνα τὸν ὑπὸ τὰς πλευρὰς τόπον, τὴν λαγόνα, διὰ τὸ κενὸν εἶναι αὐτὸν ὀστέων.
293. παρὰ νείατον ἀνθερεῶνα] ζητοῦσι πῶς τοῦ Πανδάρου τῷ δόρατι πεπληγότος κατὰ τὸν ὀφθαλμὸν τὸ δόρυ ἐξῆλθε διὰ τοῦ γενείου. ῥητέον οὖν ὅτι ἡ Ἀθηνᾶ μείζων οὖσα καὶ ὑψηλοτέρα ἄνωθεν κατενεχθῆναι ἐποίησε τὸ δόρυ, ῥῖνα παῤ ὀφθαλμὸν, καὶ οὕτως λευκοὺς διεπέρησεν ὀδόντας.
306. *ἰσχίον λέγεται τὸ ὑπὸ τὴν ὀσφῦν ὀστέον, εἰς ὃ ἔγκειται τὸ ἱερὸν ὀστοῦν, ὅπερ καὶ γλουτὸς καλεῖται καὶ κοτύλη παρὰ τὴν κοιλότητα.
334. *ὀπάζων] ἡ λέξις αὕτη πλείονα σημαίνει, ποτὲ μὲν τὸ περιποιεῖν καὶ διδόναι, ὡς ἐκεῖ “Τρωσὶ μὲν καὶ Ἕκτορι κῦδος ὀπάζει.” ποτὲ δὲ τὸ καταφέρεσθαι, ὡς ἐν ἐκείνοις “χειμάρρους κατ᾿ ὄρεσφιν ὀπαζόμενος Διὸς ὄμβρῳ” (ΙΙ. 11, 493)· ποτὲ δὲ τὸ ἐπιλέ- γεσθαι, ὡς τὸ “ἦ, καὶ νεώτερον υἱὸν ὀπάσσατο κυδαλίμοιο” (ΙΙ. 19, 238)· ποτὲ δὲ τὸ διώκειν, ὡς ἐνταῦθα.
336. *πολλάκις ἡ καθ᾿ Ὁμήρου τραγῳδία σκηνοβατεῖ παρὰ τοῖς ἀγνωμόνως αὐτὸν ἐθέλουσι συκοφαντεῖν, ὅτι παρεισάγει κατὰ τήνδε τὴν ῥαψῳδίαν τιτρωσκομένους θεοὺς, Ἀφροδίτην τὸ πρότερον ὑπὸ Διομήδους, εἶτα Ἄρην. προστιθέασι δὲ τούτοις ὅσα κατὰ παρηγι- ρίαν ἡ Διώνη περὶ τῶν ἔτι πρότερον ἀτυχησάντων ἀπαγγέλλει θεῶν. ἐν μέρει δ᾿ ὑπὲρ ἑκάστου τὸν λόγον ἀποδώσομεν ἡμεῖς, οὐδεμιᾶς ἐκτὸς ὄντα φιλοσοφίας. Διομήδης γὰρ Ἀθηνᾶν ἔχων σύμμαχον. τουτέστι τὴν φρόνησιν, ἔτρωσεν Ἀφροδίτην, ἤτοι τὴν ἀφροσύνην, οὐ [*](2. γενναῖον— ἀνατίθησιν] Ulti- substituta sunt recentiora pauca mum hoc est scholion folii 67 b et longiora quaedam ad v. 272 ex numero notatum ί : proximum Suida s. v. Φόβος et ad v. 320 ex. est ad v. 356 numero notatum ιέ, Diogene Laertio 7, 94 et ex Suida a quo incipit folium 70 a: nam excerpta, vol. 1 p. 18 ed. Kust. exciderunt folia manus primae 68 Ἀγαθὸν— p. 20 φέρε εἰπεῖν et p. et 69, versus complexa 259—355, 17 Ἀγαθοῦ δαίμονος—φιλοσοφίας. quos supplevit manus recentior, 21. πολλάκις (πολλάπερ B.)] Apud omissis quorum copia non fuerat Heraclitum c. 30 est πολλή—σκη- scholiis manus primae, quibus ωοβατεῖται)
341. *οὐ γάρ] ἄλογος ὁ συλλογισμός. οὐ γὰρ διότι σῖτον καὶ οἷνον οὐ προσφέρονται, διὰ τοῦτό εἰσιν ἀναίμονες καὶ ἀθάνατοι· πολλὰ γὰρ καὶ ἄλλα ζῷα οὐ προσφέρεται ταῦτα. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως· ὑπακοῦσαι γὰρ δεῖ τῷ “οὐ σῖτον ἔδουσιν,” ἀλλ᾿ ἀμβροσίαν, τῷ δὲ “οὐ πίνουσιν οἶνον,” ἀλλὰ νέκταρ.
* οὐ διὰ τὸ μὴ ἄρτον αὐτοὺς ἐσθίειν μήτε οἶνον πίνειν θεοὶ ὑπάρ- χουσιν, ἀλλὰ διὰ τὸ ἀθανάτους εἶναι τῶν τοιούτων τροφῶν ἀπέχονται. τὸ δὲ ἀναίμονες ἀντὶ τοῦ ἄνευ αἵματος, ἐπεὶ οὐ τρέφονται. ἀθάνατοι δὲ, ὅτι ἀναίμονες· ὁ γὰρ θάνατος ψύξει τοῦ θερμοῦ γίνεται.
342. τὸ τοὔνεκα ἀντὶ τοῦ διὰ τοῦτο. τουτέστι διὰ τοῦτό εἰσιν ἀν- αίμονες καὶ ἀθάνατοικαλέονται, διότι οὔτε σῖτον ἔδουσ᾿ οὔτε οἶνον πίνουσι.
348. *δηιοτῆτος] παρὰ τὸ ἐν αὐτῇ δῃοῦσθαι πολλοὺς, ὅ ἐστιν ἀφανίζεσθαι.
356. ἐκέκλιτο] ἐκέκλιτο ἀπὸ τοῦ κλίνω, ὡς τὸ “σάκε᾿ ὤμοισι κλίναντες” (ΙΙ. 11, 592) καὶ “στήλῃ κεκλιμένος ἀνδροκμήτῳ” (ΙΙ. 11, 371).
357. διαστολὴ εἰς τὸ ἐριποῦσα, καὶ τὸ ἑξῆς κασιγνήτοιο φίλοιο. οἰκεῖον δὲ καὶ τὸ γνύξ τῇ ἀνάλκιδι, ὡς τὸ “ἡ δ᾿ ἐν γούνασι πῖπτε Διώνης” (370).
358. πολλὰ λισσομένη] οὐκ εὖ φασὶ προσκεῖσθαί τινες τὸ πολλά· καὶ γὰρ ἐραστής ἐστι καὶ ἀδελφὸς, καὶ τοῖς αὐτοῖς βοηθεῖ. ῥητέον δὲ ὅτι τὸ γυναικεῖον καὶ ἀσθενὲς ἐμφαίνει ἡ πολλὴ δέησις καὶ τὸ γονυπετεῖν.
371. βιωτικὰ ταῦτα, καὶ τὸ τοὺς προβεβηκότας τῶν παίδων ὡς μικροὺς ὑπὸ τῶν γονέων θωπεύεσθαι. διὰ δὲ τὸ τρυφερὸν τῆς δαί- μονος πῖπτεν εἶπεν, ἅμα καὶ τὴν ἐκ τοῦ τραύματος παρειμένην ἐμφῆναι θέλων.
[*](6. ἀρύσασθαι Vill.] ἀρρύσασθαι 13. *αὐτοὺς] αὐτὸν 16. *ψύξει] ψύχει)373. *τοῦτο καὶ κατ᾿ ἐρώτησιν καὶ κατ᾿ ἀγανάκτησιν καὶ κατὰ θαυμασμόν.
374. μαψιδίως] ἴδιον γονέων ἀδικοῦσι παισὶν ὑπερασπίζειν. τὸ δὲ ἐνωπῇ ἤτοι ἐν ὄψει ἀδικοῦσαν. * τινὲς δὲ γράφουσιν ἐνιπῇ.
376. ὑπέρθυμος] ἀλόγιστος καὶ μεστὸς θυμοῦ.
377. οὕνεκ᾿ ἐγῶ φίλον υἱόν] ηὔξησε τὸ θράσος Διομήδους, εὔλο- γον ἔχουσα τὴν αἰτίαν.
380. ἀλλ᾿ ἤδη Δαναοί] ὡς Τρωσὶ βοηθοῦσα κοινοποιεῖται τὸ πταῖσμα, καὶ ἵνα μὴ δοκῇ μόνη ἀδικεῖσθαι.