Scholia in Iliadem

104. ἄφρονι] ὅτι θεοὺς ἐκάλει εἰς τὴν κατὰ θεῶν πρᾶξιν. διδάσκει δὲ μηδὲ θεῷ παρὰ τὸ δέον συμβουλεύοντι πείθεσθαι.

105. ἐσύλα] ὅτι ἡσυχῆ ἔμελλε κλέπτειν τὴν πρᾶξιν καὶ λύειν τὴν τῶν θεῶν πίστιν ὡς ἱερόσυλος. τοῦ ἰξάλου δὲ τοῦ ἱκνουμένου ἐπὶ τοὺς ἅλας· ψωριῶν γὰρ οὐδενὸς ἑτέρου μεταλαμβάνει. ἢ τὸν εἰς τὰς ἰξύας ἐρχόμενον, ὅ ἐστι κήλωνα. ἢ ἐντομίαν· οἱ γὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις. ἢ τὸν εἰς πᾶν ὕψος ἱκέσθαι δυνάμενον.

106. προκατασκευάζει διὰ τούτου τὴν τοῦ ἀνδρὸς εὐστοχίαν. προ- δοκῇσι δὲ τόποις προβλήματα ἔχουσιν· οἱ δὲ ταῖς ἐνέδραις. ὕπτιον δὲ λέγει πεσεῖν, ἵνα τὸ καίριον τῆς πληγῆς δηλωθῇ, ὃ αὐτὸν ὑπτι- άζει.

109. κέρα] ἀποκοπή ἐστι τοῦ κέρατα· ἢ συναλοιφὴ τοῦ κέραα. [*](6. τὸ ἦρος] Conf. schol. ad 1, 477. 29. *εὐστοχίαν] εὐτυχίαν 18. *ἡ *Αθηνᾶ] om. 33. συναλοιφὴ] συναλιφὴ hic et 22. μηδὲ] μήτε alibi.)

110. κεραοξόος —τέκτων] πᾶς τεχνίτης· ὅθεν λιθοτέκτονες καὶ χρυσοτέκτονες.

111. ἐπέθηκε] ἤτοι ἐπάνω ἔθηκεν. κορώνη δὲ πᾶν τὸ ἐπικαμπὲς, ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ ζῴου.

112. τανυσσάμενος] τουτέστιν ἐπαναβιβάσας τῇ κορώνῃ τὴν νευράν. βραχὺ δὲ διασταλτέον εἰς τὸ τανυσσάμενος.

113. ἀγκλίνας] ἀπερείσας. κατάφωρον δὲ αὐτὸν μᾶλλον ποιοῦσι τειχίζοντες τοῖς ὅπλοις. ἀλλʼ ἅμα ἔτεινεν, ἀφῆκε, καὶ οὐ κατὰ τὴν τοῦ λόγου διήγησιν.

117. σημειοῦται ὁ στίχος ὡς ἐνοχλῶν τῇ τάξει. καὶ τὸ ἀβλῆτα δὲ οὐχ Ὁμηρικόν· ἄμεινον δὲ τοῦ πτερόεντα τὸ πικρὸν ὀϊστόν. ἕρμα δὲ τὸ ἔρεισμα· συνέχει γὰρ ἕως ἀφαιρεθῇ τὴν ὀδύνην. ὅμοιον δέ ἐστι τῷ ἕρμα πόληος (Il. 16, 549). μελαινάων δὲ, ὅτι μελαίνονται αἱ σάρκες τῶν ἐκ πεφαρμακευμένων βληθέντων ὀϊκτῶν, ὡς τὸ μελαίνετο δὲ χρόα καλόν (Il. 5, 354).

118. αἶψα] τὸ αὐτίκα (105) καὶ τὸ αἶψα δηλοῖ ὡς καὶ αὐτὸς τοῖς δώροις ἐπτερωμένος ἦν. τὸ δὲ κατεκόσμει διὰ τὸ ἐπικίνδυνον τῆς βολῆς. ἀμέλει καὶ ὀϊστὸν ἐπιλέγεται, ὃν μάλιστα εὔστοχον οἴεται εἶναι. Ὀδυσσεὺς δὲ “ταχέας ἐκχεύατʼ ὁϊστούς” (Od. 22, 3)· κατὰ γυμνῶν γὰρ ἵησιν, οὐ στοχασμοῦ δεόμενος.

γλυφίδας] ἀντὶ ἑνικοῦ τὸ γλυφίδας. ἐπεὶ δὲ πρώτη βέλους ἐστὶν ἄφεσις αὕτη, εἰκότως αὐτὴν ἐν τῷ ἀρίστῳ ἐπεξεργάζεται. νόμον δὲ τοξείας γράφει. Σκύθαι μὲν οὖν ἐπὶ τῶν ὤμων τείνουσι, καὶ νεύροις ἱππείοις, Κρῆτες δὲ τούτοις ἐναντίως, καὶ νεύροις βοείοις. ἀπὸ δὲ τῶν παρεπομένων τὴν ἔντασιν δηλοῖ.

*γλυφίδες δέ εἰσιν αἱ παρὰ τοῖς πτεροῖς ἐντομαὶ τοῦ βέλους, ὅπου ἐντίθεται ἡ νευρά.

124, 125. ἔτεινεν] ἀντὶ τοῦ τείνας κυκλοτερὲς ἐποίησεν. τὸ δὲ λίγξεν ὀνοματοποιία ἐστίν. ἐκ δὲ τῶν παρεπομένων τὴν ἄφεσιν δηλοῖ. τοῦ δὲ ἆλτο συνετμήθη ἡ λέξις πρὸς τὸ τάχος τῆς ἀφέ- σεως.

126. ὀξυβελής] ὀξέως βάλλων ἢ βληθείς. ἐμφαντικῶς δὲ τὴν [*](15. *πόληος] πόλιος)

127. οὐδὲ σέθεν, Μενέλαε] ἀποστροφὴ ἀπὸ προσώπου εἰς πρόσω- πον. προσπέπονθε δὲ Μενελάῳ ὁ ποιητής· διὸ συνεχέστερον αὐτῷ διαλέγεται, ὡς Πατρόκλῳ καὶ Εὐμαίῳ. εἴδη δὲ τῆς ἀποστροφῆς ταῦτα, τὸ παρὰ λέξιν, ὡς ὅταν ἐκ μετοχῆς εἰς ῥῆμα μετέλθῃ· τὸ παρὰ φράσιν, ὅταν ἀπὸ τοῦ διηγήματος εἰς τό μιμητικὸν μετέλθῃ ἢ τοὐναντίον· τὸ ἀπὸ προσώπου εἰς πρόσωπον, ὡς τὸ νῦν “οὐδὲ σέθεν, Μενέλαε,” καὶ τὸ ἀπὸ τοῦ τόπου εἰς τόπον. τὸ δὲ οὐ λελάθοντο κατὰ ἀντίφρασιν ἀντὶ τοῦ ἐφρόντισαν. ἡ δὲ ἀντίφρασις ἢ κατὰ ἐναντίωσιν, ὡς νῦν, ἢ κατὰ εὐφήμησιν, ἢ παῤ ὑπόνοιαν, ὡς χωρίον σκληρὸν μὲν, οὐκ ἔχον δὲ ὕλην, δέον εἰπεῖν εὔγειον μέν.

129. βέλος ἐχεπευκὲς ἄμυνεν] μᾶλλον ἤμυνε πρὸς τὸ μὴ ἐχε- πευκές γενέσθαι.

130. μήτηρ] ἡ μήτηρ πρὸς τὸ εὔνουν· ἡ μυῖα πρὸς τὸ εὐχερῶς μὲν ἀποσοβεῖσθαι, μεταπηδᾶν δὲ εἰς ἕτερον τόπον· ὁ δὲ ὕπνος πρὸς τὸ ἀπαραφύλακτον καὶ ἀσθενὲς τῆς πληγῆς.

132. ἴθυνεν ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες] ἵνα μὴ χαλεπὴ γένηται ἡ πληγὴ, εἰς τοῦτο τὸ μέρος ἄγει, καθʼ ὃ ἀλλήλοις ἐπιφερόμενα τὰ πτερύγια τοῦ θώρακος ἐσφίγγετο ὑπὸ τοῦ ζωστῆρος. ζωστὴρ δέ ἐστιν ἡ θωρα- κῖτις ζώνη, τὸν θώρακα οἱ φοροῦντες ζώννυνται.

133. δίπλοος ἤντετο θώρηξ] διὰ τὴν πρὸς τὸ ζῶμα συνένδησιν τοῦ χαλκοῦ θώρακος. Τήλεφος γάρ φησι τὸ ἀπὸ τοῦ αὐχένος ἄχρι ὀμφαλοῦ θώρακα καλεῖσθαι, τὸ δὲ ἀπὸ λαγόνων ἄχρι κνημῶν ζῶμα· περὶ δὲ τὸ ἦτρον ἡ μίτρα ἔσωθεν ἐριώδης, περὶ δὲ τὴν ἐπιφάνειαν χαλκῆ οὖσα πρὸς τὸ μὴ θλίβειν τὴν γαστέρα· διὸ τὴν συμβολὴν δίπλοον θώρακά φησιν. ἄνωθεν δὲ τῆς μίτρας καὶ τῆς συνδέσεως τοῦ ζώματος καὶ τοῦ θώρακος ζώνη ἐπέκειτο συσφίγγουσα πάντα, ἣν ζωκτῆρα καλεῖ. ἢ οὕτως· τὰ πρὸς ταῖς λαγόσι μέρη τοῦ θώρακος διὰ τὸ μὴ συνδεδέσθαι ἀλλήλοις πτερύγια καλεῖται. ταῦτα δὲ ἐπι- τιθέμενα μόνον ἀλλήλοις, καὶ συσφιγγόμενα ὑπὸ τοῦ ζωστῆρος, διπλοῦν τὸν θώρακα ἐκεῖσε ἀπεργάζονται. ἔστιν οὖν ἐν μὲν τῷ χρωτὶ [*](13. εὐφήμησιν] *εὐφημίαν 28. *πρὸς] διὰ)

135. ἐνταῦθα μὲν ἐσίγησε τὸ ζῶμα, ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς (186) τὸ ἐναντίον· “εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολος ἡδʼ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρη.”

138. διὰ τί μᾶλλον τοῦ θώρακος αὕτη βοηθεῖ; ὅτι δυσπαθέστερα τῶν ἀντιτυπούντων τὰ ὑπείκοντα.

140. αὐτίκα δʼ ἔρρεεν αἷμα] ἴσως φλὲψ ἦν λυθεῖσα ἐκ τοῦ χρωτός· χρὼς δέ ἐστιν ἡ τοῦ σώματος ἐπιφάνεια. καὶ διὰ μὲν τοῦ κελαινοῦ τὴν χροιὰν, διὰ δὲ τοῦ νέφους τὴν σύστασιν· “νέφος εἵπετο πεζῶν” (274). ἐπεξεργάζεται δὲ τὴν πληγὴν, ὅπως τὴν Ἀγαμέμνονος ὑποφήνῃ διάθεσιν. ὠτειλὴ δέ ἐστι μόνη ἡ ἀπὸ δόρατος πληγή.

*γίνεται δὲ παρὰ τὸ οὐτῶ.