De Resurrectione

Ἰουστῖνος δὲ ὁ Νεαπολίτης, ἀνὴρ οὔτε τῷ χρόνῳ πόρρω ὢν τῶν ἀποστόλων οὔτε τῇ ἀρετῇ, κληρονομεῖσθαι μὲν τὸ ἀποθνῇσκον, κληρονομεῖν δὲ τὸ ζῶν λέγει, καὶ ἀποθνῄσκειν μὲν σάρκα, ζῆν δὲ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

ὁπόταν οὖν σάρκα ὁ Παῦλος [*](1 I Kor. 15,22; vgl. C. Porph. I, 1—3 vgl. Iren. Adv. haer. V, 14,1—6 Phil. 2,7 — 7 vgl. Ignat. Ad Smyrn. 2. De res. II, 8,7. III, 5,4. De cibis 12,7 — 8f II Kor. 1,20—9 Kol.1,18.Apok.Joh.1,5;vgl. De res. III,5,3f—10 vgl. I Kor.15,49 —12 vgl. I Kor. 15,50) [*](3—S. 371,11 Pitra Anal. s. IV, 201f.435—7 vgl. z.B. Athanas. De incernat. 18,1—12ff Cramer, Catene zu I Kor. 15,50) [*](1f ἐν .. ἐν fehlte viell. in der Vorlage von S | ἀποθνῄσκ.: ἀπεθάνομεν S 2 ζωοποιηθήσωνται C r: ζῳοποιηθήσομεν S 3 εἰ γὰρ — ἀφθαρσία S. 371,11 Syr: bei Zahn, Ztschr. f. KG VIII, 5ff | διὰ τὸ μὴ C r | καὶ ἀναστῆσαι < S 4 ἐφόρεσε] ἔλαβε las schwerl. S, vgl. S. 369, 18 | τί C r 91 | περισσῶς (< Syr)— σῷσαι] »Fleisch zu werden, welches er nicht zu retten hatte« S | οὔτε ἀναστῆσαι < S 5 ἀλλ᾿ — θεοῦ < S | οὐδὲν] οὐδὲ ἕν Syr | ὁ υἱὸς ποιεῖ C c 6 τ. μορφὴν τ. δούλου] σάρκα ἡμῶν S | ἔλαβεν C c | ἀλλὰ —σῷσαι Z.7< S 7 καὶ ἀληθῶς S Syr Zahn, vgl. III, 5,4 8 ἀπέθανε: »litt« übersetzt S 127 | ὅπερ ἐστὶν] ἀλλ᾿ C r: < S | οὔ — ναί Ζ.9 < C r 9 πάντα ἡμῶν ναί S, viell. richtig 10 τὸν C c 83v | ἀληθῶς < C r 11 Ἰουστῖνος etc. wieder Ph S. 298a, 37ff; vor Ἰουστ. Von Justin, dem Philosophen« + S | Ἰουστῖνος —οὐρανῶν Ζ.14 < C | δὲ] γοῦν S 11f τῇ ἀρετῇ.. τῷ χρόνῳ S 12 οὔτε τῇ ἐρ.— οὐρανῶν Z.14< Syr b | Catene Mεθοδίου. Τὸ ἀποθνῆσκον κληροναμεῖται, τὸ δὲ ζῶν κληρονομεῖ· διὸ οὐ τὸ ἀποθνῆσκον σῶμα κληρονομεῖ τὴν ἀφθαρσίαν καὶ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ αὐτὸ ὑπὸ τούτων κληρονομεῖται εἰς τὸ γενέσθαι ἄφθαρτον καὶ δεκτικὸν τῆς βασιλείας | κλ. μὲν] κληρονομεῖν γὴ S 13 κληρονομεῖν — ἀποθνῄσκειν] θνήσκειν Ph a | κληρονομίας δὲ ἄξιον εἶναι S | μὲν < S 14 ζῆν: ζωὴν Ph a S | τ. οὐρανῶν: τοῦ θεοῦ S | ὁπόταν — τῆς ζωῆς S.371,4 < S | οὖν C Syr: δὲ Ph a, δὴ Ph b)

εἰ γὰρ ἐκλρονομεῖτο ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ὑπὸ τοῦ σώματος, ζωὴ ὑπάρχουσα, συνέβαινεν ἂν τὴν ζωὴν ὑπὸ τῆς φθορᾶς καταπίνεσθαι. νῦν δὲ τὸ τεθνῃκὸς ἡ ζωὴ κληρονομεῖ, ἵνα »εἰς νῖκος καταποθῇ ὁ θάνατος« ὑπὸ τῆς ζωῆς καὶ τὸ φθαρτὸν τῆς ἀφθαρσίας κτῆμα καὶ τῆς ἀθανασίας ἀναφανῇ, ἄφετον μὲν καὶ ἐλεύθερον θανάτου γενόμενον καὶ ἁμαρτίας, δοῦλον δὲ καὶ ὑπήκοον ἀθανασίας, ὅπως τῆς ἀφθαρσίας ᾖ τὸ σῶμα κτῆμα, καὶ γὴ τοῦ σώματος ἡ ἀφθαρσία. Diese Worte nun zerstören nicht nur die Worte des Aglaophon, sondern auch anderer Irrgläubiger.