De Resurrectione

Μηδεὶς δὲ ἀβέλτερος ὢν παρακινδυνευέτω ὡς τούτων ἑτέρως λεχθέντων. ὁ γὰρ ὅλως ὁριζόμενος τὴν σάρκα μὴ εἶναι ταύτηνἀθανασίας δεκτικήν, ὄντως ἀνοίας ὑπεύθυνος ὢν νόσῳ βλασφημεῖ.

διὰ τί γὰρ μετὰ τὴν τῶν χιτώνων τῶν δερματίνων ὁ Ἀδὰμ κατασκευὴν ἐκβάλλεται, κωλυόμενος φαγεῖν ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ζῆσαι, εἰ ὅλως ἀδύνατον ἦν μετὰ σώματος εἰς τὸν αἰῶνα ζῆσαι τὸν ἄνθρωπον; ὡς δυναμένου γὰρ αὐτοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἐὰν ἀπὸ τῆς ζωῆς γεύσηται λαβών, ἡ κώλυσις γίγνεται.

φησὶ γάρ· »καὶ ἐποίησε κύριος ὁ θεὸς τῷ Ἀδὰμ καὶ τῆ γυναικὶ αὐτοῦ χιτ[νας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς. καὶ εἶεν ὁ θεός· ἰδού, γέγονεν Ἀδὰμ ὡς εἶς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα καὶ λάβῃ τοῦ ζήλου τῆς ζωῆς καὶ καὶ φάηῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξαπέσταειλεν ἀυτὸν κύριος ὁ θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆυν, ἐξ ἧς ἐλήφθη, καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδάμ«.

οὐκοῦν [*](6 vgl. De res. I, 38, 5. 39, 5 S. 281, 14ff. 283, 15f—16 Gen. 3, 21—24) [*](6ff vgl. Prokop. S. 165, 12f. Greg. Naz. Orat. 38, 12. Greg. Nyss. III, 253 B) [*](1 ἀγευστήσαντα V Dd, ein Verbum ἀγευστεῖν ist jedoch nicht bezeugt; vgl. aber unten S. 301, 8 ἄγερσταοι λύπης, Plat. Pol. IX 576 A ἐλευθερίας ἄγευστος vgl. Jh: »nicht schmecke und« S | τοῦτο φαίη U 2 vor ἀσθενὴς + »DaB es Gott nicht gereut« mit roter Schrift S | αὐτῶν U 3 εἰσάγων:»Sagend« S | ἀξύνετος U 4 ὁ < U 5 ὥστε < V | διὰ τὸ — ἐξέβαλεν Z. 6] »nicht deshalb ihn aus dem Paradiese (getrieben), daB (etwa διὰ τοῦτο αὐτὸν ἐκ τοῦ παραδείσου διὰ τὸ) er <nicht> essend von dem Baum lebe in Ewigkeit« S | σῴζεσθαι] ζῆσαι? S | ζωζ. corr. in σώζ. U 6 τ. ζωῆς<S 7 ἵν᾿]καὶ S 8 τῆς ἁμαρτ. U 122 | ὁ < U | καθαρὸς < V Prok 165, 12 9 δὲ:οὖν schwerlich + S 10 ὅλως< S | τὴν < V 11 ἀθανασίας S 80 v | ὄντως < 8 |ὑπεύθ.]ὑπαίτιος U 8 | νοσῶν V: » ist und« S 13 ἐκβάλλεται] ἐκ παραδείσου + S 16 λαβών<S | γίνεται U | κύριος < S 18 κύριος ὁ θεός S | ἐ|ξ V 360 | ὑμῶν V 20 λἁβῃ . . καὶ < S 21 τῆς τρυφῆς < S 22 ἑλἠφθη] ἐκτίσθη? S (» geschaffen war«))

ἵνα τοίνυν μὴ ᾖ κακὸν ἀθάνατον ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἔφην, ἣ ἀείζῳον, ἔχων ἐν ἑαυτῷ τὴν ἁμαρτίαν κρατιεύουσαν, ἅτε ἐν ἀθανάτῳ βλαστήσασαν σώματι καὶ ἀθάνατον ἔχουσαν τὴν τροφήν, ὁ θεὸς αὐτὸν διὰ τοῦτο θνητὸν ἀπεφήνατο νεκρότητι περιβαλών.

τοῦτο γὰρ οἱ δερμάτινοι χιτῶνες ἐβούλοντο, ἵνα δὴ διὰ τῆς λύσεως τοῦ σώματος καὶ τῆς διαιρέσεως ἡ ἁμαρτία κάτωθεν αὐτόπεεμνος πᾶσα διαφθαρῇ, ὡς μηδὲ κἂν βραχύτατον ῥίζης ἐαθῆναι μέρος, ἀφ᾿ οὗ νέαι βλάσται πάλιν ἁμαρτημάτων ἀναβήσονται. |