Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

Τοιαύτη τις, ὡς ἐν κεφαλαίοις εἰπεῖν ἐπελθόντα, ἡ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος συνέστηκε δόξα, ἀφ᾿ ἠς Οὐαλεντῖνος, οὐκ ἀπὸ τῶν εὐαγγελίων, τὴν αἵρεσιν τὴν έαυτοῦ συναγαγών, ὡς ἐπιδείζομεν, δικαίως Πυθαγορικὸς καὶ Πλατωνικός, οὐ Χριστιανὸς λογισθείη. Οὐαλεντῖνος τοίνυν καὶ Ἡραλἐων καὶ Πτολεμαῖος καὶ πᾶσα ἡ τούτων σχολή, οἱ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος μαθηταί, ἀκολουθήσαντες τοῖς καθηγησαμένοις, αριθμητικὴν τὴν διδασκαλίαν τὴν ἑαυτῶν κατεβάλοντο.

καὶ γὰρ τούτοις ἐστὶν ἀρχὴ τῶν πάντων μονὰς ἀγέννητος, ἄφθαρτος, ἀκατόλητιος, ἐπερινόητος, γόνιμος κοὶ πάντων τῆς γενέσεως αἰτία τῶν γενομένων· καλεῖται δὲ ὑπ’ αὐτῶν ἡ προειρημένη μονὰς Πατήρ.

διαφορὰ δέ τις εὑρίσκεται πολλὴ παρ’ αὐτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν, ἵν᾿ ῇ παντάπασι καθαρὸν τὸ δόγμα τοῦ Οὐαλεντίνου [*](4—11 vgl. V 13,4 — 22 Filastrius C.38 S. 20,23 Μ: Pythagoricus magis quam ckristianus, unam van am quandam ac perni ciosam doetrinam eructans et velut arithmeticam (aus Hippolyts Syntagma?) — 18 — C. 37 Ende ediert von Bunsen, Analecta Ante-Nicaena I 79 ’, London 1854, mit ägen von Beruays — 22—S. 156, 4 vgl. X 13, 1 —25—S. 156, 4 vgl. Iren. I 11, 5 S. 108 H.) [*](1 γὰρ περὶ αὐτοῦ τοῦ βυθοῖ διάφοροι γνῶμαι παρ’ αύτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αύτὸν ἄζυγον λέγουσι, μήτε ἄρρενα μŕμε θήλειαν μήτε μήτε ὅντα τι . . . . . . σιγὴν δὲ πάλιν ἄλλοι αυνευνέτιν αὐτῷ προσάπτουσιν, ἵνα γένηται πρώτη αυξυγία Tert. Adv. Yal. 34 — 26—S. S. 156,4 vgl. Iren. I 2, 4 S. 18 1 Ε; ἀέρα τε We., s. Zeugnisse 6 δίσυμοις Ρ 9 αύτῶν τῶν Ρ 10 ἑκάστων Ρ 12 τοῦ τῶν Ρ + τῶν ö. 13f ἐνιαυτὸν Roeper: ἀθάνατον Ρ 14 κόσμου Roeper: κόσμον Ρ, τοῦ κόσμου Diels 17 17f δικαίως δικαίως <ἂν> We. oder λογισθήσεται 22 τούτοις ö.: τούτων Ρ)

ἀλλὰ περὶ μὲν Σιγῆς, πότερόν ποτε σύξυγός ἐστιν ἢ οὐκ ἔστιν, αὐτοὶ πρὸς ἑαυτοὺς τοῦτον ἐχέτωσαν τὸν ἀγῶνα. τὰ δὲ νῦν αὐτοὶ ἡμεῖς θυλάττονες Πυθαγόρειον ἀρχήν, μίαν οὖσαν καὶ ἄξυγον ἄθηλυν, ἄπροσδεῆ, μνημονεύοντες ὅδ᾿ ἐκεῖνοι διδάσκουσι ἐροῦμεν·

† τε ὅλως, φηθί, γεννητὸν οὐδέν, Πατὴρ δὲ ἦν μόνος ἀγέννητος, οὐ τόπον ἔχων, οὐ χρόνον, οὐ σύμβουλον, οὐκ ἄλλην τινὰ κατ’ ούδένα τῶν τρόπων νοηθῆναι δυναμένην οὐδίαν· ἀλλὰ ἦν μόνος, ἠρεμῶν, ὡς λἐγουσι, καὶ ἀναπαυόμενος αὐτὸς ἐν ἑαυτῷ μόνος. ἐπεὶ δὲ ἦν γόνιμος, ἔδοξεν αὐτῷ ποτε τὸ κάλλιστον καὶ τελεώτατον, ὅ εἶχεν ἐν ἐαυτῷ, γεννῆσαι καὶ προαγαγεῖν· φιλέρημος γὰρ οὐκ ἦν. ἄγάπη γάρ, φησίν, ἦν ὅλος, ἡ δὲ ἀγάπη οὐκ ἔστιν ἀγάπη, ἐὰν μὴ ῇ τὸ ἀγαπώμενον.

προέβαλεν οὐν καὶ ἐγέννησεν αὐτὸς ὁ Πατήρ, ὥσπερ ἦν μόνος, Νοῦν καὶ Ἄλήθειαν, τουτέστι δυάδα, ἥτις κυρία καὶ ἀρχὴ γέγονε καὶ μήτηρ πάντων τῶν ἐντὸς πληρώματος καταριθμουμένων αἰώνων ὑπ’ αὐτῶν.

προβληθεὶς δὲ ὁ Νοῦς καὶ ἡ Ἀλήθεια ἀπὸ τοῦ Πατρός, ἀπὸ γονίμου γόνιμος, προέβαλε καὶ αὐτὸς Δόγον καὶ Ζωήν, τὸν Πατέρα μιμοὐμενος· ὁ δὲ Δόγος καὶ ἡ Ζωὴ προβάλλουσιν ¨Ανθρωπον καὶ Ἑκκλησίαν. ό δὲ Νοῦς καὶ ἡ ᾿ Αλήθεια, ἐπεὶ εἶδον τὸν Λόγον καὶ τὴν Ζωήν, τὰ ἶδια γεννήματα, γόνιμα γεγενημένα, ηὐχαρίστησαν τῷ Πατρὶ τῶν ὅλων καὶ προσφέρουσιν αὐτῷ τέλειον ἀριθμόν, αἰῶνας δέκα.

τούτου γἀρ, φηοί. τελειότερον ἀριθμοῦ ὁ Νοῦς καὶ ἡ ᾿Αλήθεια τῷ Πατρὶ προσενεγκεῖν οὐκ ἠσυνήθησαν. ἔδει γὰρ τέλειον ὄντα τὸν Πατέρα ἀριθμῷ δοξάξεσθαι εελείῳ· τέλειος δέ ἐστιν ὁ δέκα, ὅτι πρῶτος τῶν κατὰ πλῆθος γινομένων οοὑτός ἐστι τέλειος. τελειότερος δὲ ὁ Πατήρ, [*](8—157, 22 vgl. Iren. 1 1, 1. 2 S. 8ff Η. — 10 σύμβουλον] vgl. Rom. 11 — 14 f vgl. 1 Joh. 4, 8. 16. Iren. 1 2, 2 S. 15 H.) [*](1 ἄθηλυ Ρ, verb. Roeper 2 δύνασθαι < ? We. 5f αὐτοῖς πρὸς ἑαυτοὺς Ρ 6 δυοῖς Ρ 7 οὐσίαν Ρ ἄθηλυ Ρ 8 ὅσ᾿ Cruice: ὡς Ρ τε Ρ: ἠν χρόνος Ε; We. (vgl. Norden, Agnostos Theos S. ἦν ö. 9 γενητὸν Ρ 13 δ] ὂν Ρ ἑαυτῶ (nicht αὐτῶ) Ρ 14 ὅλος aus ὅλως Ρ ῇ ἦν Ρ 16 ἐγέννησεν Ρ αὐτὴν Ρ ὅσπερ We. 17 ἥτις καὶ ῥίξα καὶ vgl. S. 158, 4 18 κατὰ ἀριθμουμένων Ρ 22 τὸν λόγον καὶ τὴν ξωὴν We.: τοῦ λόγου καὶ τῆς ζωῆς Ρ, > Gö. 23 γεγεννημένα Ρ 25 25f πρῶτον — τἐλλος. Ρ. Boetticher bei Bimsen 28 γινομένων (so) Ρ)