Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

λέγει γὰρ Σίμων διαρρήσην περὶ τούτου ἐν τῇ ’Αποφάσει οὕτως· ὑμῖν οὖν λέγω ὅ λέγω καὶ γράφω ὅ γρέφω, τὸ γράμμα τοῦτο· δύο εἰσὶ παραφυάδες τῶν ὅλων αἰώηων, μήτε άρχὴν μήτε πέρας ἔχουσαι, ἀπὸ μιᾶς ῥίξης, ἡτις ἔστὶ δύναμις σιγὴ ἀόρατος, ἀκατάληπιος·

ὧν ἡ μία φαίνεται ἄνωθεν, ἕτις έθτὶ μεγάλη δύναμις, νοῦς τῶν ὄλων, διέπων τὰ πάντα, ἄραην, ὴ δὲ ἐπέρα κάτωθεν, ἐπίνοια μεγάλη. θήλεια, γεννῶας τὰ πάντα. ἔνθεν ἀλλήλοις ἀντιστοιχοῦντές συζυγίαν ἔχουσι, κοὶ τὸ μέσον διάστημα ἐμθαίνουσιν ἀέρα ἀκατάληπιον, μήτε ἀρκὴν μήτε πέρας ἔχοντα.

ἔν δὲ τούτῳ πατὴρ βαστάζων πάντα πάντα καὶ τρέφων τὰ ἀρχὴν κοὶ πέρας ἔχοντα. οὗτός ἐστιν ὁ ἑστώς, ὀπτάς, στησόμενος, ὢν ἀρσενόθηλυς δύναμις κατὰ τὴν προὑκπαρχουσαν δύναμιν ἀπέραντον. ἥτις οὕτ᾿ ἀρχὴν οὔτε πέρας ἔχει, ἐν μονότητι οὖσα· ἀπὸ γὰρ ταύτης ταύτης θοῦσα ἡ ἐν μονότητι έπίνοια ἐγένετο δύο.

κάκεῖνος ἦν εἶς· ἔχων γὰρ ἐν ἑαυτῴ αὐτὴν ἦν μόνος. οὐ μέντοι πρῶτος, καίπερ προὑπάρχων, φανεὶς δὲ αὑτῷ ἀπὸ ἐαυτοῦ έγέντο δεύτερος. ἀλλ’ οὐδὲ πατὴρ έκλήθη, πρὶν αὐτὴν αὐτὸν ὀνομάσαι πατέρα.

ὡς οὖν αὐτὸς ἑαυτὸν ἀπὸ ἐαυτοῦ προαγαγών ἑφανέρωσεν ἑαυτῷ τὴν ἰδίαν ἐπίνοιαν, οὕτως καὶ ἡ φανετῖας ἐπίνοια οὐκ ἐποίησεν, ἀλλὰ ἰδοῦσα αὐτὸν ἐνέκρυφε τὸν πατέρα ἐν ἐαυτῆ, τουτέστι τὴν δύναμιν, καὶ ἔατιν ἀρσενόθηυς δύναμις καὶ ἐπίνοια· ὅθεν ἀλλήλοις ἀντιστοιχοῦσιν — οὐδὲν γὰρ δια- [*](1 vgl. S. 140, 4 — 3f vgl. S. 140, 5f — 14 vgl. Anasagoras Fr. 12 D. πάντα δικόαμηδε νοῦς) [*](1 τυχὼν ö. (vgl. S. 142, 17): φυχῶν Ρ ὡς Ö.: ὤν Ρ 3 ἀπαράλλακτος Ρ < > Gö., vgl. S. 142, 21 ἀπαραλλάκτου Ρ γινομἔνη? We., s. zu S. 140 7 ὅτε ἄν Ρ 11 τὸ γράμμα τοντο] Η. hat vielleicht das Original, in dem auf τοῦτο τὸ γράμμα dieselben Worte wie S. 136, 16 folgten, ürzt 13 ὢν ἡ μία Ρ 18 πατὴρ ὁ ö.: πατέρα Ρ τρέφοντα ἀρκὴν Ρ 21 οὖας Cruice: οίσαν Ε 24 αὐτῶ Ρ, αἰγὸς Miller, doch s. Ζ. 26 25 αὐτὴν ö.: αὺτὴ Ρ ανομάσαι ö.; ἀνομάσει Ρ 26 ὑπὸ falsch als Text von Ρ Miller, vgl. Hilg. S. 458 27 ἐπίνοιαν Ρ, <ἐπίνοια> ἐπίνοιαν? We.)