Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Porphyrius

Porphyrius. Porphyrii Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae, Fasc I-II. Schrader, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1880-1882

478. v. ad Π 140.

489. ἀνιϲτόρητόν ἐϲτι τοῦτο· κατηγοροῦϲι μὲν γὰρ κατὰ τὸν περὶ[*](*B f. 257a ad ἄμμορόϲ ἐϲτι.) [*](3 ἐκρέμνω cod.; corr. Vill 12 ἐῇ τὸ ϲῶμα Bkk.; ἐάϲω τὸ ϲ. B L 16 κτῆμα τοῦ ἀφ. γέγ. L. 23 αὐτῇ om. L) [*](7. 8 B⟩ f. 252a ad v. 245 (id. L. f. 398ᵇ, Vict f. 344a): ἄκρως τὴν πτοίαν ⟨δειλίαν L⟩ αὐτῶν δηλοῖ· πλῆδος γάρ ἐστι συντρέχον εἰς ἐκκλησίαν, οὐ στρατηγοῦ καλοῦντος ἀλλὰ το φόβου . . . .) [*](12 —16 Aliter haec constituit Vict. f 348a: πῶς — οὔσνς ῥητέον δὲ ὅτι ἠκηκόει παρὰ τῆς μητρός· οὐδέ ἕ φημι —φόνος ἐγγύθεν αὐτῷ (σ. 132. 33). Sequitur: τεύχεα καὶ κεφαλήn] τοῦ γὰρ ἀφελομένου κτῆμα γέγονεν.) [*](23 Postrema Vict. (f. 352a) ita: κατὰ τὴν νέαν ἱστορίαν, ὅτι αὐτὸς αὐτῇ ἀἴτιος γέγονεν τοῦ γάμου.) [*](25 sqq. Scholium ad eundem versum ε 275 recurrentem pertinet. Quae enim nostro loco omni sensu carent ἀπρεπὲς ὁ δοκεῖ κτλ. (p. 226, lin 9), ibi optime ex ira qua Neptunus in Ulixem accensus est et e discordia quae inter eum et reliquos deos intercedit (ε 282 — 90) explicantur. Nihilominus, quoniam. prior scholii pars loco Iliadis optime respondet, codicem B⟩ secuti edidimus. Quae uncinis inclusimus ex ipso Porphyrio hausta esse e schol. Υ 67, de eadem re eodem fere modo agene, apparet. Satis antiquis iam temporibus de huius versus quae videbatur difficultate quaesitum esse, Aristoteles docet, poet. 25, p. 1161 α 20: καὶ τὸ οἴη δ’ ἄμμορος κατ μεταφοράν· τὸ γὰρ ἄμμορόϲ ἐϲτι.)

226
τῆϲ Ἄρκτου λόγον φάϲκοντοϲ οἴη δ’ ἄμμορόϲ ἐϲτι λοετρῶν Ὠκεανοῖο, καθόλου γὰρ πάντα τὰ ἐντὸϲ τῷ ἀρκτικῷ μὴ δύνειν. λύοιτο δ’ ἄν ἐκ τῆϲ ἀναφορᾶϲ τῶν πρὸϲ ἃ εἴρηται διὰ τῆϲ λέξεωϲ· εἰρημένου γὰρ Πληιάδαϲ Θ’ Ὑά δαϲ τε τό τε ϲθένοϲ Ὡρίωνοϲ Ἄρκτον θ’ ἣν καὶ Ἄμαξαν ἐπίκληϲιν καλέουϲιν, ἦ τ’ αὐτοῦ ϲτρέφεται καί τ’ Ὠρίωνα δοκεύει, τὸ οἴη δ’ ἄμμορόϲ ἐϲτι λοετρ ῶν πρὸϲ ταῦτα τὰ ῥηθέντα ἄϲτρα καὶ τὰ ϲυγκαταλεχθέντα ἔχει τὴν ἀναφοράν. κἂν διαιρῆται δὲ οἷ , εἶτα ἡ δ’ ἄμμορόϲ ἐϲτι λοετρῶν Ὠκεανοῖο, κατὰ λέξιν ἡ λύϲιϲ ὑπάρχει. ἀπρεπὲϲ δὲ δοκεῖ τὸ τῶν παρὰ θεοὺϲ τὰ πλεῖϲτα παρ’ Ὁμήρῳ λελέχθαι. ὧν ἡ λύϲιϲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον ἀπὸ ἔθουϲ λαμβάνεται· ἐξ ἔθουϲ γάρ τινοϲ τοῖϲ ποιηταῖϲ παρακεχώρηται καὶ τοῖϲ ζωγράφοιϲ καὶ τοῖϲ πλάϲταιϲ ἀνθρωποπαθείαϲ τῶν θεῶν διατυποῦν καὶ μάχαϲ αὐτῶν πρὸϲ ἀλλήλουϲ καὶ θητείαϲ καὶ ἀλλοιώϲειϲ διαμυθολογεῖν.

490. γ 7.

[*](Vat. ζητ. ζ΄ *B f. 257b ad ἑτέρην πόλιν)

509 sqq. πολλῆϲ ταραχῆϲ πλήρη ἔδοξεν εἶναι τὰ ἔπη ταῦτα·

  • τὴν δ’ ἑτέρην πόλιν ἀμφὶ δύο ϲτρα τοὶ εἵατο λαῶν,
  • 510 τε ύχεϲι λαμ πόμενοι, δίχα δέ ϲφιϲιν ἥνδανε βουλή,
  • ἠὲ διαπορα θέειν ἢ ἄνδιχα πάντα δάϲαϲθαι,
  • κτῆϲιν ὅϲην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸϲ ἐέργει.
  • οἱ δ’ οὔπω πείθον το, λόχ ῳ δ’ ὑπεθωρήϲϲοντο.
  • τεῖχοϲ μέν ῥ’ ἄλοχοί τε φίλαι καὶ νήπιο τέκνα
  • 515 ῥύα τ’ ἐφεϲταότεϲ, μετὰ δ’ ἀνέρεϲ οὓϲ ἔχε γῆραϲ.
  • οἱ δ’ ἴϲαν, ἦρχε δ’ ἄρα ϲφιν Ἄρηϲ καὶ Παλλὰϲ Ἀθήνη
  • ἄμφω χρυϲείω, χρύϲειο δὲ εἵματα ἕϲθην,
  • καλὼ καὶ μεγάλω ϲὺν τεύχεϲιν ὥϲ τε θεαώπερ,
  • ἀμφὶ ϲ ἀριζήλω, λαοὶ δ’ ὑπολίζονεϲ ἦϲαν.
  • 520 οἱ δ’ ὃ τε δή ῥ’ ἵκανον, ὅθι ϲφίϲιν εἶκε λοχῆϲαι
  • ἐντὸϲ ποταμ ῷ, ὅθι τ’ ἀρδμὸϲ ἔην πάντεϲϲι βοτοῖϲιν,
  • ἔν θ’ ἄρα τοίγ’ ἵζοντ’ εἰλυμένοι αἴθοπι χαλκῷ.
  • τοῖϲι δ’ ἐπειτ’ ἀπάνευθε δύω ϲκοποὶ εἵατολαῶν,
    • [*](8 δὲ οι εἶτα ἥ δ’ cod. οἶ conieci 18 δίχα δέ ϲφιν ἤνδανε βουλή B, qui versibus qui sequuntur omissis ita pergit: μέχρι τοῦ ἐντὸϲ δ’ ἐτίθει νεῖον μαλακὴν πίειραν ἄρουραν (v. 541). ταράϲϲει γὰρ κτλ. δὲ ϲφίϲιν V 21 ὑπερθωρήϲϲοντο V 25 ἥϲθην V 28. 29 in V post ἵκανον fuit ἐντὸϲ ποταμῶ, quae a versu sequenti aberant; huic addidit, illic delevit V 2 29 πάντεϲι V 30 ἵζοντο V) [*](γνωριμώτατον μόνον. Aliae solvendi rationes e Strab. l, p. 3 C et Apollon. v. ἄμμορον peti possunt.) [*](2 sqq. Cf. A Σ 489 intermarg. : οἴη] ὡς πρὸς τὰ προειρημένα ἄστρα, ἐπεὶ καὶ ἄλλα ἐστὶ μὴ δύνοντα, f. 257a ad οἴ : τὸ οἴη οὐκ ἔχει τὴν σύγκρισιν πρὸς ἅπαντα τὰ ζώδια, ἀλλὰ πρὸς μόνα τὰ τῇ ἀσπίδι ἐντ ἐντετυπωμένα· εἰσὶ γὰρ καὶ ἄλλα μὴ δύνοντα. Apollon. l. c.: . . . . ἢ πρὸς τὰ προειρημένα τὴν σύγκρισιν ποιεῖται . . . .) [*](9 —14 V. ad p. 225, 25.)
    227
  • δέγμενοι ὁππότε μῆλα ἰδοίατο καὶ ἕλικαϲ βοῦϲ.
  • οἱ δὲ τάχα προγένοντο , δύω δ’ ἅμ’ ἕπον τὸ νομῆεϲ 525
  • τερπόμενοι ϲύριγξι, δόλον δ’ οὔτι προνόηϲαν.
  • οἱ μὲν τὰ προιδόντεϲ ἐπέδραμον, ὦκα δ’ ἔπ
  • τάμνοντ’ ἀμφὶ βοῶν ἀγέλαϲ καὶ πώεα καλὰ
  • ἀργεννῶν ὀίων, κτεῖνον δ’ ἐπιμηλοβοτῆραϲ.`
  • οἱ δ’ ὡϲ οὖν ἐπύθοντο πολὺν κέλα δον περὶ βουϲὶν 530
  • ἱράων προ πάροιθε καθήμενοι, αὐτίκ’ ἐφ’ ἵππων
  • βάντεϲ ἀερϲιπόδων μετεκίαθον, αἶψα δ’ ἵκοντο.
  • ϲτηϲάμενοι δ’ ἐμάχοντο μάχην ποταμοῖο παρ’ ὄχθαϲ,
  • βάλλον δ’ ἀλλήλουϲ χαλκήρεϲιν ἐγχείῃϲι
    • καὶ τὰ ἑξῆϲ. ταράϲϲει γὰρ τοὺϲ πολλούϲ οἱ δύο ϲτρατοὶ ἆρὰ γε πολέμιοί εἰϲι τῶν κατοικούντων καὶ ἀλλήλοιϲ φίλοι, ἢ εἰϲ μὲν τῶν ἐκ τῆϲ πόλεωϲ, ὁ δ’ ἕτεροϲ πολέμιοϲ καὶ πρὸϲ τίναϲ διχονοοῦϲιν, ἆρά γε πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἢ πρὸϲ τοὺϲ ἔνδον καὶ ἐπὶ τίνων τὸ οἱ δ’ οὔπω πείθοντο (v. 513 ); ἆρά γε τῶν εἴϲω ἢ τοῦ ἑτέρου ϲτρατοῦ καὶ πάλιν ἐπὶ τίνοϲ τὸ λόχῳ δ’ ὑπεθωρήϲϲοντο (v. 513). ἆρά γε ὁ ἕτεροϲ τῶν ϲτρατῶν ἢ οἱ ἔνδον καὶ τίνων οἱ ϲκοποί καὶ τίνων ἡ λεία πῶϲ τε, εἰ τῶν ἐνδον ἡ λεία, ὁ λόχοϲ παρ’ αὐτῶν καὶ τίνεϲ οἱ ἐπεξιόντεϲ ἆρα οἱ δύο ϲτρατοὶ ἢ οἱ ἕτεροι ὅλωϲ τε τίϲ ἡ διατύπωϲιϲ τῆϲ πλάϲεωϲ;

    ἐντὸϲ τῷ δευτέρῳ τῶν ἐξηγητικῶν φηϲιν Ἀλέξανδρϲ ὁ Κοτυαεύϲ, ὅτι δύο ϲτρατοὶ περιεκάθηντο τὴν πόλιν πολέμιοι, ἢ πορθεῖν ἀξιοῦντεϲ αὐτὴν ἢ τὰ ἡμίϲη λαβόντεϲ ἀπιέναι· οἱ δ’ ἔνδον ὄντεϲ οὐκ ἐδέχοντο τὴν πρόκληϲιν. „οἱ οὖν πολέμιοι,“ φηϲὶν, ,ἐνέδραν τινὰ ἐποιήϲαντο τοῖϲ ποιμνίοιϲ καὶ τοῖϲ βουκολίοιϲ, ἃ ἦν κτήματα τῶν ἐντὸϲ τῆ πόλει. εἶτα ἀξιοῖ τὸ μὲν οἱ δ’ οὔπω πείθοντο (v.513) ἀκούειν περὶ τῶν ἐντὸϲ τῆ πόλει, τὸ δὲ λόχῳ δ’ ὑπε θωρήϲϲοντο περὶ τῶν πολεμίων, καὶ τὸ οἱ δ’ ἴϲαν (v. 516) περὶ τῶν πολεμίων τῶν εἰϲ τὴν ἐνέδραν ἀπιόντων· οἱ δὲ ϲκοποὶ τῶν πολεμίων εἰϲί· τὸ δὲ οἱ δ’ ὡϲ οὖν ἐπύθοντο πολὺν κέλαδον περὶ βουϲὶν (v. 530) ἐπὶ τῶν ἐντὸϲ [*](1 ὅποτε V; cuius verbi syllabam postremam et verba sequentia usque ad βοῦϲ humiditate deleta in textu V2 rescripsit 2. 3 inde a syll ἐϲ verbi νομῆεϲ usque ad οὔτι hum. del. V2 in textu rescrps. 5 τάμνοντο V 6 ἀργενῶν V 8 ἱρά . . . . . άροιθε V1, ἱράων προπ V in marg. 10 ϲτηϲάμενοι . . μάχοντο V1 , δ’ 5 V2 in marg. 12 καὶ . . ἑξῆϲ V1, τὰ text. add. V2 τοὺϲ πολλοὺϲ κτλ. interpunxi Kammer., p. 99, secutus 13. 14 ἢ εἶϲ μὲν πολέμιοϲ ὁ δ’ ἕτεροϲ τῶν ἐκ τῆϲ πὁ . . ωϲ V 16 γε om. V 20 ἆρ’ οἱ V1 21 τοῦ πλάϲματοϲ V 22 ἐξηγτικῶν (sic) B⟩ brevius V. ἀλέξιοϲ μὲν ὁ κοτ. οὕτω φηϲί· δύο ϲτρατοὶ κτλ. 23 παρεκάθηντο B⟩ 25 ἐνέδραν τινα BV 26 τῶν ποιμνίων καὶ τῶν βουκόλων V 29. 30 περὶ τῶν εἰϲ ἐνέδραν ἀπιόντων πολεμίων V 30 ἐνέδραν B⟩) [*](31 παρὰ βουϲὶν B⟩) [*](22 sqq. Eust. Σ, p. 1159, 25 sqq.)

    228
    τῆ πόλει ἀκούει· ἐκαθέζοντο γὰρ ἐντὸϲ ἐκκληϲίᾳ βουλευόμενοι, τὰ τείχη φρουρεῖν παραδόντεϲ τῇ ἀπολέμῳ ἡλικίᾳ· τὸ γὰρ ἱρά ων προπάροιθε κα θήμενοι (ν. 53) ϲημαίνει τῶν ἐκκληϲιῶν, ἐντὸϲ αἷϲ εἴρουϲι καὶ ἐκκληϲιάζουϲιν. ὅτε δ᾿ αὐτοῖϲ ἐμηνύθη τὰ κατὰ τὰ ποίμνια, ἐπιτρέχουϲι, καὶ ἐξελθόντεϲ ϲυμβάλλουϲι μάχην.

    εἶχε δ᾿ ἂν πιθανότητα ἡ διατύπωϲιϲ, εἰ μὴ πρῶτον μὲν βεβιαϲμένη ἡ ἀπόδοϲιϲ ἦν τοῦ τοιούτου ϲτίχου· οἱ δ᾿ οὔπω πείθοντο, λόχ ῳ δ᾿ ὑπεθωρήϲϲοντο. τὸ μὲν γὰρ οἱ δ᾿ οὔπω πείθοντο ἀξιοῖ περὶ τῶν ἔνδον ἀκούειν, τὸ δὲ λόχῳ δ᾿ ὑπεθμρήϲϲον το περὶ τῶν ἐκτόϲ, ἵν ἦ τὸ οἱ δ᾿ οὔπων πείθοντο ἀντὶ τοῦ μὴ πειθομένων αὐτῶν εἰϲ λόχον ἐθωρήϲϲοντο οἱ τὰϲ προκλήϲειϲ ποιούμενοι. τὸ δὲ οἱ δ᾿ πὔπω πείθοντο ἂν ἀκούωϲιν ἀντὶ τοῦ μὴ πειθομένων αὐτῶν, βίαιον. πάλιν δὲ μεταξὺ τοῦ λόχῳ δ᾿ ὑπεθωρήϲϲον το καὶ τοῦ οἱ δ᾿ ἴϲον ἐμβεβλῆϲθαι φάϲκειν περὶ τῶν ἐνδον, ὅτι οἱ ἀπόλεμοι ἐτειχοφυλάκουν ὑπ᾿ ἀϲθενείαϲ, ἔϲτιν ἐλεγχόντων τὸν ποιητὴν μὴ δυνάμενον φράζειν ἀταράχωϲ. πάντωϲ δὲ καὶ ὁ λόχοϲ οὐκ ἐκ πάντων ἦν τῶν ἐντὸϲ τοῖϲ δύο ϲτρατοπέδοιϲ, ἀλλὰ τινῶν· πῶϲ οὖν ὑπεξίαϲιν οἱ ἐντὸϲ τῇ πόλει, φανερῶϲ τε καὶ ἀδεῶϲ τῶν πολιορκούντων κωλυόντων;

    ἀμείνουϲ οὖν οἱ οὕτω διατυπώϲαντεϲ τὸ πλάϲμα· δύο ϲτρατοὶ ἐπελθόντεϲ πόλει τὴν λείαν περιήλαϲαν, καὶ τὴν πόλιν πολιορκοῦντεϲ ἀξιοῦϲι τῶν ἐντὸϲ αὐτῇ κτημάτων λαβεῖν τὸ ἥμιϲυ ἐφ᾿ ᾧ τε καταθέϲθαι τὸν πόλεμον. οἱ δ᾿ ἐντὸϲ τῆ πόλει οὐκ ἐπείθοντο, ἀλλ᾿ ἐνεδρεύϲοντεϲ ἐπὶ πότον ἐρχόμενα τὰ τετράποδα ἀπήλαϲαν. οἱ πολέμιοι δὲ ϲτρατοί, καίπερ ἐκκληϲιάζοντεϲ, ἐπεὶ ἐπύθοντο τοῦτο, τῶν ἵππων ἐπιβάντεϲ ἐπῆλθον αὐτοῖϲ. ὅτι γὰρ αὐτοί εἰϲι (λέγω δὲ οἱ ϲτρατοί) ἐκκληϲιάζοντεϲ, δεδήλωκε περὶ αὐτῶν εἰπών δίχα δέ ϲφιϲιν ἥνδανε βουλή [*](1 ἐκκληϲίαιϲ V 3 τῶν om. B 3. 4 εἴρουϲι καὶ ἀγορεύουϲιν V 6. 7 πρῶτα μὲν βεβ. ἦν ἡ ἀπὀδ, V 11 — 13 τὸ δὲ — βίαιον recte uncinis inclusit Kamm., p. 99 13 sqq. καὶ τοῦ inserui; B om. (14) ὅτι εἰ ⟨in ras.⟩ ἀπόλεμοι ἐτ. B; corr. Bekk. V post ὑπεθωρήϲϲοντο ita: ἐμβεβλῆϲθαι φάϲκειν περὶ τῶν ἔνδον τὸ οἱ δ᾿ ἴϲαν ἔϲτιν ἐλεγχόντων κτλ. lin. 15 16 καὶ ὁ om. B 17 δυϲὶ V 19 — 21 litteras οὖν οἱ οὕτω διατυπώϲαντεϲ τὸ π et καὶ (bis scrpt.) τὴν πόλιν πολιορκοῦντεϲ ἀξιοῦ humidItate deletas in textu rescripsit V2 (19) πλᾶϲμα V 21 τῶν κτημάτων τῶν ἐντὸϲ αὐτῇ V ἐφ᾿ ᾧ γε V 22 ἐνεδρεύϲαντεϲ codd. corr. Kamm., p. 100 23 ποτὸν B 24 καίπ. V1, ερ V2 in marg. 25 αὐ . . . εἰϲὶ V1. τοι V2 in marg. λέγει V1, ω supra ει scrps. V2 ἐκκληϲιάζοντα. V 26 ἥν ανε V1, ὁ V2 in marg.) [*](19 sqq. B f. 257ᵇ ad τὴν δ᾿ ἑτέρην Σ 509 (id. fere Vict. f. 355a): οὕτως ἐξηγητέον· πόλιν τιν περικαθεσθέντες δύο πολεμίων στρατοὶ τὴν λείαν ἀφείλοντο ἠνάγκαζον δὲ καὶ τὴν κτῆσιν διανείμασθαι τοῦς πολίτας ἐπὶ τῷ παῦσαι τὸν πόλεμον, οἱ δὲ πολῖται οὐκ ἐπείθοντο, ἀλλὰ σκοποὺς πέμψαντες ἐλόχων ⟨ἐλόχουν B⟩, ὁπότε ἥξουσι τὰ θρέμματα αὐτῶν ἐπὶ νομήν, ἵνα ἀφέλοιντο τῶν πολεμίων. καὶ ὁ τοῦτο τοιοῦσιν, οἱ δὲ τὸν θόρυβον ἀκούσαντες — ἔτυχον γὰρ περὶ τούτου σκοποῦντες, πότερον ἀρκεσθήσονται τῇ λείᾳ ἢ πολεμήσοιεν — ἐπι τῶν ἵππων συνψαν πόλεμον. Cf. Eust., p. 1159, 18 sqq.)

    229
    (v. 510). ἀκολούθωϲ δὲ εἴρηται ἐπὶ τῶν ἐντόϲ, ὅτι οὐκ ἐπείθοντο μέν γε, εἰϲ δὲ λόχον καθωπλίζοντο, παραδόντεϲ τοῖϲ ἀϲτρατεύτοιϲ τὴν φρουρὰν τῶν τειχῶν. καὶ τὸ οἱ δ’ ἴϲαν ἐπὶ τῶν ἐκ τῆϲ πόλεωϲ ἀκολούθωϲ ἐπῆκται, λάθρα ἐξιόντων αὐτῶν, καὶ ὅθεν οὐκ ἦν προϲδοκῆϲαι τοῖϲ ἔξω ἀνοχὰϲ ἔχουϲι τοῦ πολέμου καὶ ἐκκληϲιάζουϲιν. αὐτῶν τε οἱ ϲκοποὶ τῶν εἰϲ τὸν λόχον ἐξελθόντων. καὶ οἱ τερπόμενοι ταῖϲ ϲύριγξι νομεῖϲ εἰ μὲν τῶν πολεμίων εἶεν, ἔχει λόγον, εἰ δὲ τῶν ἐντὸϲ τῇ πόλει, παράλογον· οὐ γὰρ οἱ τῶν πολιορκουμένων ἐτέρποντο, ἀλλ’ οἱ τῶν πολιορκούντων. καὶ λοιπὸν ἀκολούθωϲ ἀπελθόντων τῶν ϲτρατῶν, περικάθηται μὲν οὐδεὶϲ τὴν πόλιν, μάχη δὲ περὶ τὸν λόχον γίνεται.

    ἄλλοι δὲ ἠξίουν τῶν δύο ϲτρατῶν τὸν μὲν φίλιον εἶναι τῶν ἔνδον τὸν δὲ πολέμιον, καὶ τὸν μὲν πολέμιον ἑλεῖν βούλεϲθαι τὴν πόλιν, τὸν δὲ φίλιον ἀξιοῦντα τὰ ἡμίϲη δοῦναι τῶν ἐντὸϲ τῆ πόλει κτημάτων, τούϲ δὲ πολεμίουϲ μήπω πείθεϲθαι ἀλλὰ βουλεύεϲθαι· ὧν βουλευομένων, λόχον αὐτῶν τῆ πόλει ϲυϲτῆϲαι τοὺϲ τῶν ἔνδον φίλουϲ ϲτρατιώταϲ. τετάρακται δὲ καὶ ἡ τοιαύτη ἐκδοχή, ὡϲ ἐπιόντι ϲοι κατ’ αὐτὰ τὰ ἔπη ἔϲται δῆλον, ὥϲτε ἡ δευτέρα ἀπόδοϲιϲ ἔχει τὰ τῆϲ Ὁμηδιανοίαϲ.

    ἐκεῖνο μέντοι παρελθεῖν οὐκ ἄξιον, ὅτι οἱ περὶ Παρμενίϲκον ϲτίζειν ἠξίουν ἐπὶ τοῦ

  • τεῖχοϲ μέν ῥ’ ἄλοχοί τε φίλαι καὶ νήπια τέκνα
  • ῥύατ’ ἐφεϲταότεϲ μετὰ δ’ ἀνέρεϲ οὓϲ ἔχε γῆραϲ
    • (v. 514. 15) μετὰ τὸ ῥύατο, εἶτα ϲυνῆπτον τὸ ἑξῆϲ· ἐφεϲταότεϲ [*](1 δὲ om. P ἐπεὶ τῶν ἐκτόϲ B⟩ 2 ὡπλί. .ν. . . . .αδόντεϲ V V1, ζοντο παρα V2 in marg. 3 ἐπὶ τῶν om. V 4 ἦν in textu paene deletum in marg. repetivit V2 6 ϲκ . .οὶ V1, κοποὶ V in marg. ἐξιόντων V 8 παρὰ λόγον V 9 ἐπελθόντων B⟩ 10 περικάθηται conieci παρακάθητο B, παρα V; περικάθητο Vill. 11 εἶναι φίλιον V 13 ἀξιοῦν V 14 βουλεϲθαι, εύ supra ε scrpt., V 15 αὐτῶ V τῇ πόλει deleri iubet Kamm. 16. 17 κατ’ αὐτὴν τὰ ἔπη B⟩ 17 ἔϲτι B⟩ ἔχεται pro ἔχει τὰ coni. Bekk. 20 ϲτίζειν ἠξίουν post γῆραϲ (lin. 22) coll. V 21 θεῖχοϲ V 23 ἐξῖϲ B) [*](11 sqq. Discrepat tertia explicandi ratio ab Eust., p. 1159, 28 sqq ., allata.) [*](19 Quae sequntur usque ad finem scholii excerpsit Eust., p. 1159, 61 sqq.) [*](20 sqq. B⟩ f. 257 ad ῥύατ v. 515: τινὲ εἰς τὸ ῥύατο στίζουσιν, ἵνα τῷ ἀνέρες μόνῳ ἁρμόσῃ τὸ ἐφεσταότες, ἵνα ὅ ἔδει ἐπάγεσθαι, τοῦτο ἐντὸϲ μέσῳ κέηται ⟨Vill. κεῖται cod.) ἔδει γὰρ μετὰ δ’ ἀνέρες ἐφεσταότες [ὁ Πλάτων δὲ ἐντὸϲ τοῖς νόμοις κτλ., quae huc non pertinent]. Eadem fere † Vict. f. 355b: τινὶς εἰς τὸ ῥύατ’ στίσουσιν. δεῖ ἐπάγεσθαι, τοῦτο ἐντὸϲ μέσῳ κεῖτα· ἔδει γὰρ μετὰ δ’ ἀνέρες ἐφεσταότες. τὸ εἰ δέ κ’ Ἄρης ἄρχωσι μάχης ἢ φοῖβος Ἀπόλλων καὶ ἔνθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυριφεγέθων κε ῥέπθσο Κώκυτός τε. [πρὸς δὲ τὸ ἀρσενικὸν ἀπέδκεν, ὡς ἐντὸϲ τῷ μήτε τις οὖν θήλεια θεὸς κτλ. (cf. Bdekk. p. 510 β 40 —44), quae alinde illata sunt[] . Parmeniscum, cuius rationi in utroque scholio excerpto alia quaedam ex eadem quaestione petita (v. ad p.230, 21) adhaeserunt, h.l.e Nicanore afferri, schol. A. v. 514 (II, p. 175, 15 Dind ) docet.)
    230
    μετὰ δ’ ἀνέρεϲ Οὓϲ ἔχε γῆραϲ. ,,ἐὰν γὰρ τοῖϲ ἄνω,“ φαϲὶ, ,,ϲυνάψωμεν, ϲολοικιϲμὸϲ ἔϲται, ἐπεὶ θηλυκὸν πρόκειται καὶ οὐδέτερον, τὸ δὲ ἑϲταότεϲ ἀρϲενικόν. ἐδυνάμην οὖν φάναι πρὸϲ αὐτούϲ, ὅτι καὶ οὕτωϲ Ὅμηροϲ πολλὰ ϲχηματίζει· καὶ αὐτὸϲ γὰρ λέγει κλυτὸϲ Ἱπποδάμεια (B 742) καὶ θῆλυϲ ἀυτμή (? ζ 122) καὶ ὁλοώτατοϲ ὀδμή (δ 442) καὶ ὄπα χάλκεον (C 222) καὶ ἁλὸϲ πολιοῖο (Υ 229 ), καὶ ἐπὶ δυικῶν· οὐκ ἂν ἐφ’ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ ( Θ 455). ἄλλωϲ τε ἐντὸϲ τοῖϲ τέκνοιϲ καὶ οἱ ἄρϲενέϲ εἰϲι· τί οὖν κωλύει πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἀπηντηκέναι, ὡϲ ἐπ’ ἄλλων μυρίων οἷον· νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε κυανέη, τὸ μὲν οὔπ οτ’ ἐρωεῖ (μ 74)· πρὸϲ γὰρ τὸ νέφοϲ ἡ ἀπόδοϲιϲ. πάλιν ἠδ’ ἐπὶ δεξιὰ ἠδ’ ἐ π’ ἀριϲτερὰ νωμῆϲαι βῶν ἀζαλέην, τὸ μοί ἐϲτι ταλαύρινον πολεμίζειν (H 238) πρὸϲ γὰρ τὸ ϲάκοϲ ἡ ἀναφορά. καὶ εἰπὼν ἐπ’ εἰροπόκοιϲ ὀίεϲϲιν ἐπάγει τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται (Θ 137. 140) πρὸϲ γὰρ τὰ πρόβατα τὸ ϲχῆμα. καὶ ἐνταῦθα οὖν πρὸϲ τοὺϲ παῖδαϲ φαίη ἄν τιϲ εἶναι τὴν ἀναφοράν. ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ καὶ δύο ϲχήματα ἔμιξεν, ἐπὶ τοῦ
  • διάνδιχ’ ἅπαντα δάϲαϲθαι
  • κτῆϲιν ὅϲην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸϲ ἐέργει
    • ( C 511. 12) τὸ γὰρ ἅπαντα πρὸϲ τὰ κτήματα ἀναφέρεται, τὸ δὲ ὅϲην πρὸϲ τὴν κτῆϲιν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ παραπλήϲιόν τι νῦν κἀνθάδε [*](3 ἢ οἦν δυνάμει V1, δυνάμεθα οὖν V2 in marg. 4 κλυτὸϲ ex κλυτὴ corr. V1 7 ἡμετέρων V 8 ἀνέρεϲ εἰϲὶ B⟩ 10 ποτ’ V , corr. V 2 11 δεξὰ B) [*](12 βὼν V 14 τάδ’ ἔρημα φοβεῖϲθαι V 15 τὸ ϲχῆμα δηλούμενον (infra. μενον quinque punctis positis) καὶ ὧδε οὖν πρὸϲ τ. παῖδαϲ V 16. 17 καὶ — ἐπὶ τοῦ in V humiditate deleta in textu rescrps. V2 18 διάνδιχα πάντα codd. 19 κτῆϲιν ὅπωϲ V πτολ. — ἐέργει humid. deleta in text. rescrps. V2 20. 21 ἀναφέρεται πρὸϲ τὸ(?) κτήματα V) [*](3 — 7 Exempla σχήματος Ἀττικοῦ quod vocatur huc collata, quae etium aliis cum scholiorum tum Eustathii locis (cf. praeterea P lut. V . Hom. c. 42) re- ex Aristarcho petita sunt (v. Friedl., Ariston., p. 31 ). ld unum h. l. notandum, pro θῆλυς ἀντμή in schol. A Σ 222 θερμὸς ἀντμή] (hymn. in Merc. 110), apud Plutarchum θῆλυς ἐέρσ (ε 467) legi. Θῆλυς ἀντμή etiam Eust., p. 1160, 5, legit.) [*](8 sqq. Nicanorem sequitur (v. ad p. 229, 20) ab Aristarcho (v. Freidl. ’ l. c. p. 32) de figura πρὸς τὸ σημαινόμενον vocata non dissentientem. —Cf. Plut. l. c. cp. 45.) [*](21 sqq. †A f. 249 ad 515: τὸ ἐφεσταότες πρὸ τὸ ἀαότες ἢ δύναται παραπλήσιόν τι τῷ Ἀλκμανικ πεπονθέναι σχήματι· ἐθα μὲν εἰς Ἀχέροντα Πυρι φλεγέθων ⟨πυρὶ φλεγέθον cod. ⟩ τεῥέουσι Κώκυτός θ′, ἢ δέ χ’ Ἄρη ἄρχωσι μάχης. διαφέρει δὲ το Ἀλκμανικοῦ, ᾗ ἐκεῖνο μὲν τοῖ κατ’ ἀριθμὸ σχήμασιν ἀπιπίπτει, τοῦτο δὲ τοῖς παρὰ γένος, ὑπερβατῷ δὲ ἀμφότερα ⟨ἀμφότεροι cod.⟩ λύεται ⟨in ras.⟩. Cf. postrema verba scholiorum B et Vict. ad p. 229, 20 collatorum, quae cum Parmenisci ratione male coaluerunt. )
    231
    πεπονθέναι τὴν φράϲιν τῷ λεγομένῳ Ἀλκμανικῷ ϲχήματι, ὅπερ ἐϲτὶ τοιοῦτον· ἔνθα μὲν εἰϲ Ἀχέροντο Πυριφλεγέ Θων τε ῥέουϲι Κώκυτόϲ τε (κ 513). εἰ δέ κ’ Ἄρηϲ ἄρχωϲι μάχηϲ ἢ Φοῖβοϲ Ἀπόλλων ( γ 138). ὥϲπερ γὰρ ἐντὸϲ τούτοιϲ ἐντὸϲ μέϲῳ κεῖται ὃ ἔδει ἐπάγεϲθαι, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν νῦν ζητουμένων. εἰ γοῦν τὸ ἐφεϲταότεϲ ἐπαγάγωμεν τῷ μετὰ δ’ ἀνέρεϲ οὓϲ ἔχε γῆραϲ, οὐδ’ ἄν ἔτι ζητοῖτο· μόνῳ δὲ τούτῳ διαφέρει τοῦ Ἀλκμανικοῦ, ᾗ ἐκεῖνο μὲν τοῖϲ παρ’ ἀριθμὸν ϲχήμαϲιν ὑποπίπτει, τοῦτο δὲ τοῖϲ παρὰ γένοϲ, ὑπερβατῷ δὲ ἀμφότερα λύεται.

    515. ad v. 509 sqq., p. 229, 2 et p. 230, 21.

    572. ad N 443.

    591. 92. πολυθρύλητον ἐνθάδε τὸ ζήτημα, πῶϲ ὁ θεὸϲ τὸν ἄνθρωπον[*](B f. 259 ad τῷ L f. 410a. Vict. f. 358b.) μιμεῖται. καὶ οἱ μὲν ψιλοῦϲι τὸ οἶον, ϲυνάπτοντεϲ αὐτὸ ἴκελον, μιμητὴν τῶν ἔργων Ἡφαίϲτου ποιοῦντεϲ τὸν Δαίδαλον, ἵν ’ . ᾖ· τούτῳ μόνον ὁ Δαίδαλοϲ ἐποίηϲεν ὅμοιον χορόν, ὁ δὲ Ἥφαιϲτοϲ δηλονότι πολλὰ τοιαῦτα εἰργάϲατο. ἢ τάχα ἔξεϲτιν ἐκεῖνο φάϲκειν, ὅτι ἐπεὶ πρώην διακεχωριϲμένωϲ ἐχόρευον ἄνδρεϲ τε καὶ γυναῖκεϲ, οἱ μετὰ Θηϲέωϲ ϲωθέντεϲ ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ἠίθεοι παρθένοιϲ ἀναμὶξ ἐχόρευϲαν, περ ὁ θεὸϲ ἐμιμήϲατο, οὐ τὴν τέχνην Δαιδάλου. ἴϲωϲ δὲ καὶ διδάϲκει ὁ ποιητήϲ μιμεῖϲθαι τὰ χηρϲτά, εἰ καὶ ἐξ εὐτελῶν εἶεν.

    609. διὰ τί μὴ πλείονα περὶ τοῦ θώρακοϲ φράζει, φαμὲν ὅτι ἔφθη[*](B f.259b ad θώρηκα.) [*](1 τ.ν V ὅπέρ ἐϲτι B⟩ V 2 ῥ . . .ϲι V1, ῥέου in marg. V V2 4 ἐντὸϲ . .ϲω V1, , μέϲω V2 in marg. ὃ ex ἡ corr V2 6 ἐπ . .ἀγη . τῶ V1, ἐπαγάγηϲ τῶ V2 in marg. 7 όνω V1, μόνῳ V2 in marg. ἢ B, ἣ V 8 ὑπερβατῶϲ V 13 — 16 καὶ οἱ μὲν — εἰργάϲατο uni Vict. debentur, qui reliqua ita. constituit: ἄμεινον δὲ ἐκεῖνο φάϲκειν, ἐπεὶ πρώην χορευόντων ἀνδρῶν καὶ. γυναικῶν πρῶτοι οἱ μετὰ Θηϲέωϲ κτλ. 18 ϲυνθέντεϲ L 20 ἦεν L) [*](1 sqq. De locis figura Alcmanica explicandis cum A ristarcho consentit, v. Ariston. Υ 138.) [*](6 sqq. † A Σ 515 (v. ad p. 230. 21). 13—16 E Nicanore hausta esse videntur, qui schol. A v. 591 rationes eorum, qui τῷi ἴκελον οἷον scribi iusserunt, refutat Eo minus huc referre dubitavi, quod etiam ea quae sequuntur alteri explicationi a scholio Nicanoreo allatae respondent.) [*](16 sqq. †Eust. Σ, p. 1166, 16 sqq. — Cf. Nicanor l. c. extr.: . . . . καὶ τάχα ὄμοιόν τι εἶχεν ἡ κατασκευή, ὅτ ἐξ ᾐθέων καὶ παρθένων, ἢ ὅτι ὀθόνας εἶχον καὶ στεράνας. Paullo aliter ** B f. 259ᵇ ad Ἀριάδνῃ v. 592 (id. A v. 590 et schol. min. c. l. ἐ δὲ χορὸν ποίκιλλε): . . . . ἐξελθὼν δὲ μετὰ τὸ νικῆσαι ὁ Θησεὺς μετὰ τῶν ἠιθέων καὶ παρθένων χορὸ τοιοῦτο ἔπλεκεν ἐντὸϲ κύκλῳ τοῖς θεοῖς, ὁποία καὶ ἡ τοῦ λ;βυρίνθου εἴσοδός τε καὶ εξοδος ἐγεγόνει, ἧς δὴ χορείας τὴν ἐμπειρίαν ὁ Δαίδαλος ἀυτοῖς ὑποδείξας ἐποίησεν . . . . , quae in scholio leguntur quodk ad Porphyrium referri nequit.) [*](21 sqq. Eust. Σ, p. 1167, 43 sqq, et schol. Vict. f. 359a (incipit: ἔφθη ἐκφράσαι τὸν Ἀγ. θώρακα κτλ.) collatis, dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus sit addita.)

    232
    ἐκφράϲαι τὸν Ἀγαμέμνονοϲ θώρακα (Λ 19 sqq .), ὃϲ καὶ αὐτὸϲ ἡφαιϲτότευκτοϲ ἦν, καὶ νῦν οὐ φράζει, ὡϲ καὶ τὴν Πατρόκλου πυρὰν δεινολογήϲαϲ (Ψ 164 sqq.) τὴν Ἕκτοροϲ παρέδραμεν.

    [*](A v. 83 c.l. Πηλείδη μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι. L f. 412b.)

    40. Ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν οὐ χρῆται κήρυκι Ἀχιλλεὺϲ πρὸϲ τὸ ϲυγκαλέϲαι τοὺϲ ὄχλουϲ. ῥητέον οὖν τι ἔθοϲ ἐϲτὶν ἀρχαῖον αὐτό οὕτωϲ γοῦν καὶ ἐντὸϲ τῆ Α ῥαψῳδίᾳ (54 ) αὐτὸϲ Ἀχιλλεὺϲ ϲυγκαλεῖ. ἄλλωϲ τε διὰ τὴν χαρὰν μετὰ ϲπουδῆϲ ϲυνδεδραμήκαϲιν οὐδὲ τοὺϲ κήρυκαϲ ἀναμείναντεϲ.

    [*](*B f. 261 ad ἀϲκελέωϲ. L f. 412b Cf. EQ α 68, II.)

    68. ἀντὶ τοῦ ἄγαν ϲκληρῶϲ· ϲκέλλειν γάρ ἐϲτι τὸ ϲκληροποιεῖν, καὶ ὁ ϲκελετὸϲ κατεϲκληκὼϲ διὰ τὴν ἀϲαρκίαν, καὶ Ἀϲκληπιὸϲ διὰ ϲτέρηϲιν μετὰ ἠπιότητοϲ, ὁ διὰ ἰατρικῆϲ μὴ ἐῶν ϲκέλλεϲθαι. οἱ δὲ ἀπέδωκαν ἀϲκελέωϲ ἀδιαλείπτωϲ κατὰ μέμψιν· τὸ γὰρ ἀϲκελέϲ ἄβατον ἀπόρευτον.

    [*](Vat. ζητ. κδ΄ *B f. 261 b ad φεύγων. L f. 412a, II.)

    71 sqq. ἀλλά τιν’ οἴω ἀϲπαϲίωϲ αὐτῶν γόνυ κάμψειν, ὅϲ κε φύγῃϲι φεύ γων ἐκ πολέμοιο. οἱ φεύγοντεϲ τεταμένον ἔχουϲι τὸ γόνυ, οἱ δὲ καθήμενοι κεκαμμένον. ἀϲπαϲίωϲ οὖν, φηϲὶ, καθεδεῖται τῶν φυγόντων τιϲ ἐκ τοῦ πολέμου, ὃϲ καὶ ἀναπαύϲει ἑαυτὸν καὶ τὰ ϲκέλη, ἐκ τοῦ ϲυντόνου τῆϲ φυγῆϲ δρόμου καθίϲαϲ.

    [*](*B f. 261b ad ἑϲταότοϲ. Vat. ζητ. κε΄.)

    79 sqq. ἑϲταότοϲ μὲν καλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν

  • ὑββ άλλειν· χαλεπὸν γὰρ ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα
    • [*](4 ἐζήτητο δὲ δι’ ἣν αἰτ. (cf. infra ad h. v.) A 5 αὐτῷ A 9 τὸ ἀϲκελέωϲ τὸ ἄγαν ϲκληρόν· ϲκελλιᾶν γάρ κτλ. L. 10 κατὰ ϲτέρ. L 11 μετὰ om. B L; ins.e schol. Od. καὶ διὰ τῆϲ ἰατρ. L. 14 15 ἀλλά τιν’ πολέμοιο om. P L ita inc.: εἰϲ τὸ ἀλλά τιν’ ὀίω ἀϲπαϲίωϲ αὐτῶν γόνυ κάμψειν ὅπωϲ κε ⟨ὅϲ κε text.⟩ φύγηϲι δηίου ἐκ πολέμοιο ὑπ’ ἔγχεοϲ ἡμετέροιο 15 τεταμμένον B⟩ 16 καθεδεῖταί τιϲ τῶν φευγόντων B L 17 αὑτὸν B ; ὃϲ καὶ ἀναϲώϲει αὐτὸν, rel. om., L. 19 οὐδ’ V) [*](20 ὑβάλλειν B, ὑββαλεῖν V) [*](4 sqq. Omissis quae in cod. A antecedunt (de ἐνδείξομαι) ad v. 83 pertinentia recte ad h. l. Bekker retulit. Etiam in L scholiis ad v. 79 relatis subinctum est, sed in schol. min. recte c. l. ὁ βῆ (v. 40) legitur.) [*](9 — 13 Dubitanter huc retuli; vix enim recte se habere videtur Πορφύριος illud, quod schol. E Q apud Dindorium claudit. Contenderis, inde ortum esse, quod in codice Iliadis, unde propter ἀσκελέως, quod sub finem eius legitur, scholium transcriptum esse videtur, eodem modo quo in cod B⟩ factum est a scholio Porphyriano ad v. 72 relato, quod nos quoque ei subinximus, exciperetur, ita ut nomen Porphyrii priori perperam adhaereret. Scholium, utcunque de eius origine statuendum est, non solum ab Eust. α, p. 1392, 25 sqq., sed etam, additis rebus quibusdam futtilissimis, ab Et. M., 154, 38, exscriptum est. ln Vict. (f. 361b) brevissimum legituir scholium: ἀσκελέως] ἄγαν σκληρῶς. ) [*](14 sqq. Cf. Eust. Τ, p. 1171, 45: καὶ σημείωσαι ὅτι Ὅμηρος μὲν τὸ γόνυ κάμφειν ἐπὶ τοῦ καθεσθῆναι λέγει πρὸς διαφορὰν τοῦ ἵστασθαι, οἱ δὲ μεθ’ Ὅμηρον ἐπὶ ἱκεσίας καὶ προσκυνήσεως τίθενται κτλ.) [*](18 † Vict. f. 361b: γόνυ κάμφειν] δ τὴν σύντονον φυγήν.)
    233
  • ἀνδρῶν δ’ ἐντὸϲ πολλ ῷ ὁμάδῳ πῶϲ κέν τιϲ ἀκούϲαι
  • ἢ εἴπ οι; βλάθεται δὲ λιγύϲ περ ἐὼν ἀγορητήϲ.

    • ---,,Ἀρίϲταρχοϲ οὖν ῷήθη παραίτηϲιν εἶναι τὸν λόγον, ὡϲ διὰ τὸ τετρῶϲθαι το Ἀγαμέμνονοϲ ϲυγχωρεῖν ἀξιοῦντοϲ, εἰ καθήμενοϲ λέγει. καί φηϲι· διὰ τοῦτο ἐνέθηκε τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ οὐδ’ ἐντὸϲ μέϲϲοιϲιν ἀναϲτάϲ (v. 77 ). ἄτοποϲ δὲ ἡ παραίτηϲιϲ· οὐ γὰρ τὸν πόδα ἀλλὰ τὴν χεῖρα τέτρωται, καὶ τὴν χεῖρα δὲ οὕτωϲ ἔρρωτο, ὥϲτε ὀλίγον ὕϲτερον αὐτὸϲ τὸν κάπρον ἀποϲφάττει. ἐὰν προϲκείμενοϲ δὲ ὁ ϲτίχοϲ ἦ τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρηϲ, ἀκουϲόμεθα ἐκ τοῦ τῶν ἀριϲτέων ϲυνεδρίου, ὥϲτ’ ἐντὸϲ ἐκείνοιϲ ὄντα λέγειν αὐτὸν καὶ οὐκ ἐντὸϲ μέϲῳ τῷ πλήθει. Ἀπολλώνιοϲ μὲν οὖν ὁ διδάϲκαλοϲ ἡμῶν, καὶ αὐτὸϲ ϲυγκαταθέμενοϲ [*](1 πολλ. .μάδῳ V ἀκούϲει V 2 εἴπῃ V ἀγορητ.ϲ V 3 lacuna in codd. non comparet, v. infra ad h. v. οὖν om. V ἔχειν τὸν λ V 4 ἀγαμέμ. ονοϲ V ϲυγχωρεῖν, post ρ ras. un. litt., B⟩ 5 λέγοι V φαϲι coni. Kamm., p. 102 αὐ . . θεν V τό in marg. V 5. 6 ἐξ ἐντὸϲ μέϲοιϲιν (sic ἀνα humiditate deleta rescrps. V 2 7. 8 post ἀλλὰ aliquot verba, quae dicas fuisse τὴν χεῖρα τέτρωται καὶ , in cod. V tinctura adhibita deleta ; in sequent. τὴν χεῖρα, quae humiditate deleta fuerunt,, rescrps. V2; sequntur verba δὲ οὕτωϲ τέτρωται ὥϲτε μικρὸν ὕϲτερον αὐτὸϲ ἀποϲφάττει τὸν . προν ⟨κά supra. scrps. V 8 ἐα . . ροϲκείμενοϲ V, κἂν supra scrps. V2 8, 9 κἂν προϲκείμενον δὲ τῷ ϲτίχῳ ἦν B⟩ 10. 11 ἐντὸϲ μέϲω τῷ πλήθει V) [*](3 sqq. Aristarchi sententia iisdem fere verbis et affertur et refutatur a. schol. A (ll, p. 184, 14 —21) D.), cui in fine additum o οὕτως ὁ Κοτυαεύς. Quem non ipsum h. l. a Porphyrio induci, sed Dionysii Sidonii verbis usum, inde sequitur quod illa ἐκ τοῦ τῶν ἀριστέων συνεδρίου ἐυ μέσῳ τῷ πλήθει (lin. 9 —11) ab Apollonio v. ὐββάλλειν ad Dionysium illum referuntur: . . . οἱ δὲ περὶ τὸω Σιδύνιον ἑστῶτα μὲν λέγουσι τὸν Ἀγαμέμνονα παρὰ τῇ καθέδρᾳ οὐδ’ ἐντὸϲ μέσοις ἑστῶτα. Accedit quod ipsum Cotyaensem Porph., p. 234, 10, ita affert, ut quae ibi leguntur demum illius esse existimare videatur. Qua in re Porphyrium  errare — eadem enim illa de ὑποβάλειν per verbum ὑποκρόειν explicando eidem Sidonio Ap Pollon. l. c. Tribuit — ad eam rem de qua hic agitur haud magni momenti est. Cf. quae pluribus olim de A Apollonic h. l. commemorato, Dionysii Sidonii praeceptore, in Fleckeis. Annal. 1866, p. 232 sq q disputaVi, a quibus nunc ita dissentio, ut propter verba illa Ἀρίσταρχος οὖν κτλ. lacunam, cuius loco Sidonii nomen a Cotyaensi commemoratum interciderit, initio scholii quum post καί φης (lin. 5) statuere malim. Ceterum de Aristarchi ratione, quam Eust. T, p. 1172, 22, prave intellexit, consentit Ariston. v. 77.) [*](9 Cf B⟩ f. 261b ad αὐτόθεν v. 77 (id. fere Vict. f. 361b): . . . . οὐ προελθὼν εἰς μέσην τὴν ἐκκλησίαν, ἵν᾿  ᾖ· ἀναστὰς ἐδημηγόρει, οὐκ μέσοις, ἀλλ’ ἐκ τὴ ἕδρας τῶν βασλέων ⟨quae in B⟩ sequitur Epaphroditi interpretatio in Vict. praecedit alii lemmati adscripta⟩. Simil. Eust. p. 1172, 2.) [*](11 De Apollonic v. Fleckeis. Ann. i. c. ubi quod scripsi, Eustath., p. 1171 extr., Apollonii sententiam male reddere, errori dubetur; neque enim. huius sed Aristarchi sententiam eum afferre schol. A v. 80 docet (in Apollon. lex. v. ὑββάλλειν Archiae nomen ex Aristarcho corruptum esse videtur, quamquam in Crameri A. P. lV, p. 179, 30, ubi variae v. Ἀγρειφόντης interpretationes afferuntur, uterque nominatur).)

    234
    ὅτι ἕϲτηκεν ὁ Ἀγαμέμνων, παραιτεῖται, φηϲὶ, τὸν ὑποβολέα ὡϲ ἄν ἐκ τοῦ αὐτοϲχεδίου λέγειν μέλλων· ἐμοῦ γάρ φηϲιν ἀκούϲατε καὶ μηδείϲ μοι ὑποβαλλέτω ἵν᾿ εἴπω· χαλεπὸν γὰρ τὸ ὑποβαλλόντων ἀκούειν τῷ ἐπιϲτήμονι τοῦ λέγειν· καὶ πῶϲ γὰρ ἄν τιϲ ἐντὸϲ πολλῷ ὁμάδῳ ἀκούϲαι τοῦ ὑποβάλλοντοϲ ἢ ὁ ἀκούϲαϲ εἴποι; ὥϲτε καὶ λιγὺν ὄντα δημηγόρον καὶ δύναμιν ἔχοντα τοῦ αὐτοϲχεδιάζειν βλάπτεϲθαι ἐμποδιζόμενον τῷ ἐξ ὑποβολῆϲ λέγειν ἐντὸϲ πολλῷ θορύβῳ. εἶχε δ᾿ ἄν τινα λόγον ἡ ἐξήγηϲιϲ, εἰ ἐγίνωϲκεν Ὅμηροϲ τὸ τοιοῦτον εἶδοϲ τῆϲ δημηγορίαϲ, λέγω δὲ τὸ ἐξ ἀναγνώϲεωϲ καὶ γραφῆϲ ὑποβαλλόμενον. Ἀλέξανδρϲ δὲ ὁ Κοτυαεύϲ φηϲι λέγων· „καλῶϲ ἔχει τὸ ἑϲτῶτοϲ τοῦ δημηγοροῦντοϲ ἀκούειν καὶ μὴ ὑποκρούειν αὐτὸν καὶ ἐμποδίζειν (τοῦτο γὰρ ϲημαίνει τὸ ὑββάλλειν)· χαλεπὸν γὰρ καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐντὸϲ ταραχῇ εἰπεῖν. τὸ γὰρ χαλε πὸν ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα κατὰ Ἀττικὴν ϲυνήθειαν πλεονάζει τὸ ἐόντα· ἐκείνοιϲ γὰρ ἦν ϲύνηθεϲ λέγειν μὴ προδοὺϲ ἡμᾶϲ γένη (Soph. Ai. 588) ἀντὶ τοῦ μὴ προδῷϲ, καὶ παίζειϲ ἔχων ἀντὶ τοῦ διαπαίζειϲ, καὶ ἐνταῦθα χαλεπὸν γὰρ ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα ἀντὶ τοῦ τὸν ἐπιϲτάμενον θορυβεῖϲθαι χαλεπόν, ὡϲ καὶ τοῦ ἐπιϲτήμονοϲ ῥήτοροϲ ἐντὸϲ θορύβῳ χαλεπῶϲ δημηγοροῦντοϲ.“ ἐμοὶ δὲ δοκεῖ δύναϲθαί τινα οὕτωϲ ἀποδιδόναι τὴν διάνοιαν· ἐκκληϲίαϲ ἀθροιϲθείϲηϲ ὁ Ἀγαμέμνων παύει προοιμιαζόμενοϲ τὸν [*](1 παραιτεῖϲθαι codd.; corr. Bkk. 3 ὑποβαλέτω, alter. λ supra scrpt., [χαλε]πὸν V, χαλε in marg. V2 5 ἀκούϲειε V εἴπῃ V 6 αὐτοϲχ . . . άζειν V, εδιά sopora scrpt. V2 8 τ[ιν]α V, τινα in marg. V2 10 φηϲὶ καλῶϲ ἔχειν V 12 ϲυμβαίνει pro ϲημαίνει V ὑβάλλειν B, ὑββαλεῖν V τῶ ⟨e τὸ corr. V1 πάνυ δεινὸν V 13 — 19 τὸ γὰρ — δημηγοροῦντοϲ om. V, quem secutus Kamm., p. 103, uncinis inclusit 16 διαπαίζων ἔχειϲ pro παίζειϲ ἔχων coni. Kamm. 16. 17 χαλεπόν περ B ; corr. Bkk. 19 δύναϲθαι καὶ οὕτωϲ V) [*](10 sqq. †L f. 412b (initium v. ad lin. 20 sqq.) :  . . . . ὁ δὲ Κοτυαεὺς ⟨κοττυαεὺς cod.⟩ Ἀλέξ ανδρος λέγει· καλῶς ἔχει τὸ ἑστῶτα δημηγοροῦντα ἀκούειν, χαλεπὸν δὲ καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐντὸϲ ταραχῇ εἰπεῖν (sequitur s. nov. lemm.: εἰδὼς ὁ Ἀγ. ὅτι μέλλει θορυβεῖσθαι κτλ. **B v. 79, p. 208, 17 Dind.). E Leid. Paris. 2679 (An. Par. Ill, p. 25, 3) petitum est. Eadem, quae ad eundem Cotyaensem schol. A. v. 79 refert, Sindonio Apollon. v. ὑββάλλειν tribuit, cf. supra ad p. 233, 3 sqq.) [*](20 sqq. † L f. 412b Τ 7979 sqq. : ἑσταῶτος μὲναλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν ὑβάλλειν — ἀγορητής ⟨ut in textu edidimus⟩. ἐκκλησίας ἀθροισθείσης ὁ Ἀγαμέμνω καύει προοιμιαζόμενος τὸν θόρυβον· λέγει γὰρ ὡς ἡ ἐκκλη- οὐ πρὸ αὐτὴν ἔχει τὴ ἀπόβλεθιν οὐδὲ δεῖ νῦν ὑββάλειν ἢ ἀποκρούειν καὶ ἐμποδίξειν ζητοῦντας μαθεῖ τίνος ἕνεκεν συνεληλύθεσαν ⟨ —θησαν cod.⟩· καλεπὸν γὰρ θορυβεῖν τὸν ἐπιστάμενον τὰ ὄντα. τίνα δέ ἐστι τὰ ὄντα πάντες. που ἐγίνωσκον, ὅτ ἐμήνισαν κτλ. ἡ σύνοδος διὰ τοῦτο. [τὸ μὲν οὖν ἐπιστάμενόν περ ἐόντα τὰ ὄντα καὶ τὰ ἐνεστῶτα λέγει τὸν κατ᾿ ἕκαστον αὐτῶν ἐπίστασθαι.] χαλεπὸ πὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά ἐστι τὸν ἐπιστάμενον τὰ ἐόντα καὶ τὰ ἐνεστῶτα θορυβεῖν, πυνθανόμενον ὡς ἀγνοοῦντα ζητοῦντα περὶ ὧν οἷδεν ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ δηλοῖ δι᾿ ὧν ἐπάγει· Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι σύνθεσθ᾿  Ἀργεῖοι, ὅτι ἡ ἀπότασις τοῦ λόγου μου πρὸς τὸν Ἀχιλλέα ἐστίν, οὐ πρὸς ὑμᾶς τοὺς εἰδότας διὰ τί συνεληλλύθαμεν. )
    235
    θόρυβον, λέγων ὡϲ ἡ ἐκκληϲία οὐ πρὸϲ αὐτοὺϲ ἔχει τὴν ἀπόταϲιν, οὐδὲ δεῖ νῦν ὑποκρούειν ζητοῦνταϲ μαθεῖν τίνοϲ ἕνεκα ϲυνεληλύθαϲιν· χαλεπὸν γὰρ θορυβεῖν τὸν ἐπιϲτάμενον τὰ ὄντα. τίνα δὲ ἦν τὰ ὄντα πάντεϲ που ἐγίνωϲκον, ὅτι ἐμήνιϲαν πρὸϲ ἀλλήλουϲ Ἀχιλλεὺϲ καὶ Ἀγαμέμνων, καὶ ὅτι νῦν κατηλλάγηϲαν, καὶ ὅτι ἡ ϲύνοδοϲ διὰ τοῦτο. τὸ οὖν ἐπιϲτάμενόν περ ἐόντα τὰ ὄντα λέγει καὶ ἐνεϲτῶτα τὸν καθ᾿ ἕκαϲτον αὐτῶν ἐπίϲταϲθαι, ὡϲ ἔφη που· ὃϲ ᾔδη τά τ᾿ ἐόντα τὰ τ᾿ ἐϲϲόμενα πρό τ᾿ ἐόντα (Α 70) χαλεπὸν οὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά ἐϲτι τὸ ἐπιϲτάμενον τὰ ὄντα καὶ ἐνεϲτηκότα θορυβεῖν, πυνθανόμενον ὡϲ ἀγνοοῦντα ἢ ζητοῦντα περὶ ὧν οἶδεν ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ, δῆλον δι᾿ ὧν ἐπάγει·
  • Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι
  • ϲύνθεϲθ᾿ Ἀργεῖοι, ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντεϲ
    • (T 83. 4). λέγει γὰρ ὅτι ἡ ἀπόταϲίϲ μοι τοῦ λόγου πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἐϲτίν, οὐ πρὸϲ ὑμάϲ τοὺϲ εἰδόταϲ δι᾿ ἃ ϲυνεληλύθαμεν. ἔϲτιν οὖν ὁ νοῦϲ· μὴ θορυβεῖτε, ὦ ἄνδρεϲ, ὑποκρούοντεϲ διὰ τί ϲυνεληλύθαμεν· ἐπίϲταϲθε γὰρ τὰ πάντα, καὶ ὁ λόγοϲ μοι τὰ νῦν οὐ πρὸϲ ὑμᾶϲ ἀλλὰ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ἔχει τὴν ἀπόταϲιν· χαλεπὸν γὰρ τοὺϲ εἰδόταϲ τὴν αἰτίαν τῆϲ ϲυνόδου ὡϲ μὴ εἰδόταϲ θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι, πρὸϲ ὃν ὁ λόγοϲ ὁ παρὼν ἕϲτηκε. πολλὰ δὲ τοιαῦτα καὶ παρὰ τοῖϲ ῥήτορϲι προοίμια ἐπιγράφεται πρὸϲ τοὺϲ θορύβουϲ.

    83. v. 40.

    100. ad v. 108

    108. διὰ τί ἡ Ἥραὀμόϲαι προάγει τὸν Δία. ἢ δῆλον ὡϲ οὐ[*](A f. 253 c. l. δ᾿ ἄγε νῦν μοι ὄμοϲϲον.) ποιοῦντα ἃ ἂν φῇ. εἰ δὲ τοῦτο, διὰ τί οὐ κατανεῦϲαι ἀλλὰ καὶ ὀμόϲαι εἰ ἠξίωϲεν, ὡϲ καὶ ψευδομένου, ἂν μὴ ὀμόϲῃ ὁ δὲ ποιητήϲ φηϲιν ἀληθεύειν τι κεν κεφαλῇ κατανεύϲῃ (A 527). τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδεϲ· καὶ [*](2 μαθεῖν om. V 5—8 τὸ οὖν ἐόντα, quae a V absunt, recte Kamm. uncinis inclusit 8. 9 πρᾶγμά ἐϲτι om. V 9 τὸν ἐπιπάμενον(?) V 9. 10 πυνθ. καὶ ἀγνοοῦντα B 11 οἷϲ ἐπάγει V 13 ἀργείων V 14 μὲν pro μοι B 16 ἀκούοντεϲ pro ὑποκρ. coni. Vill.) 17 τὰ ante πάντα om. V λόγοϲ μου V ἡμᾶϲ V 18 τὸν om. V 20 [ὃ]ν V 21 δὲ om. V ἐπι.ράφεται V, γ in marg. V2 25 προάγει V. Rose, Ar. ps. p. 168; πρὸϲ cod. 27 φαϲὶν cod. corr. Vill.) [*](διὸ χαλεπὸν (cf. supr. lin. 18) τοῦς εἰδύτας τὴν αἰτίαν τῆς συνόδου ὡς μὴ εἰδότας θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι πρὸς ὃ λέγω ὃ παρὼν ἕστηκε. πολλὰ τοιαῦτα καὶ τοῖς ῥήτορσι προοίμια ἐπιγράφει. πρὸς τοὺ θορύβους. ὁ δὲ Κοτυαεὺς Ἀλ. (v. ad p. 234, 10). P Pars eorum in. schol. Paris. 2679 Transcripta est (An. Par. Ill, p. 24, 28).) [*](25 sqq. B 1. 262a ad ὄμοσσον v. 108 (id. L. f. 414a, simil. Vict. f. 363a) διὰ τί μ νεῦσαι αὐτὸν κελεύει τάχα φοβουμένη μὴ μετατεθῇ ἐπὶ τὸ ἰσχυρότερον ἔρχεται, cf. Eust. T, p. 1175, 30.) [*](28 sqq. B f. 262a ad εὐχόμενος v. 100 (id. Vict. f. 363a): . . . . πῶς δὲ τὰ παρὰ θεοῖς οἶδε γινόμενα; ῥητέον δὲ ὅτι κοινὸν ὄντα τὸν μῦθον παρείληφεν.)

    236
    γὰρ οὐδ᾿ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ ταῦτά φηϲιν Ὅμηροϲ, οὐδὲ γινόμενα εἰϲάγει, ἀλλ᾿ ὡϲ διαδεδομένων περὶ τὴν Ἡρακλέουϲ γένεϲιν μέμνηται. ῥητέον δὲ ὅτι καὶ ὁ μῦθοϲ εἰκότωϲ εἰϲάγει τὴν Ἥραν ὁρκοῦϲαν τὸν Δία· πάντεϲ γὰρ περὶ ὧν ἂν φοβῶνται μὴ ἄλλωϲ ἀποβῇ, πολὺ τῷ ἀϲφαλεῖ προέχειν πειρῶνται διὸ καὶ ἡ Ἥρα, ἅτε οὐ περὶ μικρῶν ἀγωνιζομένη, καὶ τὸν Δία εἰδυῖα ὅτι αἰϲθόμενοϲ τὸν Ἡρακλέα δουλεύοντα ὑπεραγανακτήϲει, τῇ ἰϲχυροτάτῃ ἀνάγκῃ κατέλαβεν αὐτόν. οὕτωϲ Ἀριϲτοτέληϲ (fr. 157 edit. Acad. Bor.).

    183. Ϲ 100.

    [*](*B f. 264b ad φυλόπιδοϲ. L f. 416b, Π.)

    221 sqq. ζητοῦϲι τίνα νοῦν ἔχει τὰ ἔπη ταῦτα ᾐνιγμένα ὑπὸ τοῦ Ὀδυϲϲέωϲ·

  • αἶψά τε φυλόπιδοϲ πέλεται κόροϲ ἀνθρώποιϲιν,
  • ἧϲτε πλείϲτην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸϲ ἔχευεν,
  • ἄμητοϲ δ᾿ ὀλίγϲτοϲ, ἐπὴν κλίνῃϲι τάλαντα
  • Ζεύϲ, ὅϲτ᾿ ἀνθρώπων ταμίηϲ πολέμοιο τέτυκται
    • (v. 221 sqq.); ἐπεὶ ἡ ἄμητοϲ λέξιϲ ϲημαίνει καὶ τὸν χρόνον ἐντὸϲ ᾧ ἀμῶϲι, τουτέϲτι τὸν θεριϲμόν, ϲημαίνει δὲ καὶ τὸν ἀμώμενον καρπόν, καθ᾿ ἑκάτερα τῶν δύο ϲημαινομένων ἐκδεξάμενοι πειραθῶμεν τῶν δύο ϲαφῆ ποιῆϲαι τὴν διάνοιαν. ἔϲται τοίνυν ἐκ τοῦ ϲημαινομένου δῆλον, ὡϲ καλάμη μὲν λέγεται τὸ τῶν ἀποθνηϲκόντων πλῆθοϲ, ἄμητοϲ δὲ καὶ καρπὸϲ οἱ ϲωζόμενοι. φηϲὶν οὖν, ταχέωϲ κόρον γίνεϲθαι ἐκείνηϲ τῆϲ μάχηϲ, ἐντὸϲ ᾗ πολὺϲ μὲν ὁ πίπτων, ὀλίγοι δὲ οἱ ϲωζόμενοι, ἐξ οὗ δηλοῦϲθαι, ὅτι τῆϲ ϲφοδροτάτηϲ μάχηϲ ταχὺϲ ὁ κόροϲ, καὶ μάλιϲτα ὅταν τύχῃ τιϲ διὰ λιμὸν ἠϲθενηκώϲ· ἐντὸϲ ᾧ δ᾿ ἂν οὖν πολέμῳ, κλίναντοϲ τοῦ Διὸϲ τὴν νίκην καὶ ἑτερορρεποῦϲ τῆϲ μάχηϲ γεγονυίαϲ, πολὺϲ μὲν ᾖ ὁ ἀναιρούμενοϲ, ὀλίγοϲ δὲ ὁ περιϲωζόμενοϲ, κόροϲ ἐνταῦθα ταχέωϲ γίνεται τῶν μὲν καλάμην πολλὴν ἐκλεγόντων, ἄμητον δὲ καὶ καρπὸν ὀλίγον ἐώντων. τὴν δὲ καλάμην καὶ τὸν καρπὸν ἐπὶ τῶν τραπέντων ἀκουϲόμεθα, ὧν πολὺϲ μὲν ὁ ἀποθνήϲκων, ὃϲ τέτακται ἐπὶ τῆϲ καλάμη, ὀλίγοϲ δὲ ὁ διαϲωζόμενοϲ, ὃϲ τέτακται ἐπὶ τοῦ καρποῦ· τὸν δὲ κόρον ἴϲχειν ταχὺν τοὺϲ ταῦτα δρῶνταϲ καὶ νικῶνταϲ, οἳ τοῖϲ ἀμηταῖϲ εἶεν ἂν ἀνάλογοι. οὔτοι ἄρα δὴ ἐπὶ τῶν αὐτῶν τὸ ἄμητοϲ ὀλίγιϲτοϲ ἀκουϲτέον· οὐκέτι γὰρ ἑτερορρεπὴϲ ἔϲται ἡ μάχη, οὐδ᾿ οἱ μὲν νικῶντεϲ [*](6 ηδυῖα cod. εϲθόμενοϲ cod. 16 post λέξιϲ (compend. scrpt.) ras. unius litt. B 20 ἀμητὸϲ δὲ εὔκαρποϲ L 21 post ϲωζόμενοι L perperam ins.: ἀντὶ τοῦ καίειν κτλ. (═schol. B v. 228), tum φηϲὶν οὖν κτλ. lin. 21 23 ὁ μόροϲ L 24 ἐκκλίναντοϲ L 25 ἑτερορεποῦϲ B L. 27 ἀμητὸν L(?) 28 ἐόντων L. δὲ, quod L. om., scholio B postea add. esse videtur 31. 32 αἳ τοῖϲ ἀμητοῖϲ ἂν εἶεν ἀν. L 32 οὔτοι ϲonieci; οὕτωϲ Β, οὔτ᾿ L. ἀμητὸϲ L.(?) 33 ἑτερορρεπὴϲ, τερ in ras., B) [*](10 sqq. Usus hoc esse scholio videtur Eust. T, p. 1181, 30 sqq., qui utrum e Porphyrio an aliunde ea hauserit, quae de ἄμητο et ἀμητός distinguendis recte attulit, non diiudico. Codici Paris. 2679 nonulla (A. P. III, p. 25) Arsenius adscripsit.)
    237
    οἱ δὲ ἡττώμενοι, ἀλλ᾿ ἐπ᾿ ἴϲηϲ ἐξ ἀμφοῖν πολλὴ μὲν ἡ καλάμη ὀλίγοϲ δὲ ὁ καρπόϲ, καὶ οἱ ἀμῶντεϲ ζητηθήϲονται.

    κἂν ἄμητον δὲ ἐπὶ τοῦ θεριϲμοῦ ἀκούϲωμεν καὶ τοῦ χρόνου καθ᾿ ὃν ἀμῶϲιν, ἔϲται μὲν ἄμητοϲ ἡ πρώτη τῶν ϲτρατοπέδων ϲυμβολὴ πρὸ τῆϲ τῶν ἑτέρων τροπῆϲ, πλείϲτη δὲ ἡ καλάμη τὸ πλῆθοϲ τὸ μετὰ τὴν τροπὴν τῶν πιπτόντων. λογιζόμενοϲ οὖν ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ, ὡϲ οὐκ ἂν ὑποϲταῖεν οἱ Τρῶεϲ τὴν Ἀχιλλέωϲ ϲυμβολὴν, τραπήϲονται δὲ εὐθύϲ, πολὺν τὸν κάματον ἔϲεϲθαί φηϲι τοῖϲ διώκουϲιν ἅμα καὶ παίουϲι καὶ φονεύουϲι, καὶ κόρον αὐτίκα λήψεϲθαι νήϲτειϲ ὄνταϲ. ἐνδείξαϲθαι δὲ ταῦτα μᾶλλον καὶ αἰνίξαϲθαι βούλεται ἢ φανερῶϲ λέγων δόξαν κολακείαϲ ἀπενέγκαϲθαι. λέγει οὖν· ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ τροπῆϲ γενομένηϲ τῶν πολεμίων, πολλῶν ἀναιρουμένων ἐκ πρώτηϲ καὶ βραχείαϲ τῆϲ ϲυμβολῆϲ, αἶψα κόροϲ ἡμῖν γίνεται, ἐὰν μὴ τύχωμεν τὸν μέλλοντα κάματον διὰ τῆϲ τροφῆϲ προανακτηϲάμενοι. πεποίηται δὲ τὴν ἀλληγορίαν ὁ ποιητὴϲ ἐκ τῆϲ παραβολῆϲ ἐκείνηϲ·

  • οἱ δ᾿ ὥϲτ᾿ ἀμητῆρεϲ ἐναντίοι ἀλλήλοιϲιν
  • ὄγμον ἐλαύνωϲιν ἀνδρὸϲ μάκαροϲ κατ᾿ ἄρουραν
  • πυρῶν ἢ κριθῶν, τὰ δὲ δράγματα ταρφέα πίπτει
    • (Λ 67—69), εἶτ᾿ ἀνταποδίδωϲιν·
  • ὣϲ Τρῶεϲ καὶ Ἀχαιοὶ ἐπ᾿ ἀλλήλοιϲι θορόντεϲ
  • δῄουν, οὐδ᾿ ἕτεροι μνώοντ᾿ ὀλοοῖο φόβοιο
    • (Λ 70. 71). ἀλλ᾿ οὗτοι μὲν τὸν ἄμητον παρέτειναν ἰϲόπαλοι ὄντεϲ· ἐφ᾿ ᾗϲ δ᾿ ἂν μάχηϲ τροπὴ γένηται ἐκ μικρᾶϲ ϲυμβολῆϲ καὶ ὀλίγου ἀμήτον ταχὺϲ ὁ κόροϲ τοῖϲ ἀναιροῦϲι καὶ τὴν καλάμην πολλὴν ποιοῦϲιν, εἰ μὴ τύχωϲι τὴν ἰϲχὺν διὰ τῆϲ τροφῆϲ αὐτάρκη παραϲκευάϲαντεϲ. μήποτε δὲ ὁ ἄμητοϲ οὐ τὴν ἐπικαρπίαν ἀλλὰ τὸν χρόνον τῆϲ ἐνεργείαϲ δηλοῖ· αὐτὸϲ γὰρ ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ πρὸϲ τὸν Ἀχιλλέα ταῦτα προεῖπεν·
  • οὐ γὰρ ἀνὴρ πρόπαν ἦμαρ ἐϲ ἠέλιον καταδύντα
  • ἄκμηνοϲ ϲίτοιο δυνήϲεται ἄντα μάχεϲθαι·
  • εἴπερ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν,
  • ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται, ἠδὲ κιχάνει
  • δίψα τε καὶ λιμόϲ, βλάβεται δέ τε γούνατ᾿ ἰόν τοϲ.
  • ὃϲ δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεϲϲάμενοϲ καὶ ἐδωδῆϲ
  • ἀνδράϲι δυϲμενέεϲϲι πανημέριοϲ πολεμίζῃ,
  • θαρϲαλέον νύ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεϲὶν οὐδέ τι γυῖα
  • πρὶν κάμνει, πρὶν πάνταϲ ἐρωῆϲαι πολέμοιο
    • [*](5 τρόπων L ἡ om. L 9 νῆϲτιϲ B, νήϲτιϲ L 10 βουλεύεται codd.; corr. Vill. 10 λέγει L 12 ἐκ τῆϲ πρ. καὶ βρ. ϲυμβ. L 14 προϲανακτηϲάμενοι codd.; corr. Dind. τὴν ἀλλοτρίαν L. 17 post h. v. L. scholia nonnulla. ad v. 268, 267, 258 pertinentia inserit, tum inde a πυρῶν ἢ κριθῶν novo scholio pergit 21 οἱ δ᾿ ἕτεροι B 25 προϲκευάϲαντεϲ L; legendum videtur προπαραϲκευάϲαντεϲ 26 ἐπικαρ, supra scrpt. π΄, B 32 τε om. codd, 33 κορεϲάμενοϲ L 34 πολεμίζει B, πολεμίζ L 35 ἦτορ, acc. in ras., B τι om. codd.)
    238
    (T 162—70). ὀλίγοϲ οὖν ἄμητοϲ καὶ ὁ χρόνοϲ ὁ τοῦ ἀμάν γίνεται καὶ τοῦ πλείϲτην καλάμην ἔχειν καὶ πολλὸ6ϲ ἀναιρεῖν, τροπὴν τοῦ Διὸϲ ἐμβαλόντοϲ τοῖϲ πολεμίοιϲ, ἐὰν μὴ τύχωϲιν οἱ ἀναιροῦντεϲ τροφῆϲ μετειληχότεϲ· ἵν’ ᾖ ὁ λόγοϲ· ἐντὸϲ ᾗ δ’ ἂν μάχῃ ἐντὸϲ ὀλίγῳ χρόνῳ πολὺϲ ᾖ ὁ ἀναιρούμενοϲ τροπῆϲ γενομένηϲ, εὐθέωϲ ἐντὸϲ ταύτῃ ὁ κόροϲ· διὸ δεῖ ἰϲχύειν τοὺϲ βουλομένουϲ ἐπὶ πλέον τυχεῖν τῆϲ νίκηϲ.

    [*](B⟩ f. 266b ad Ἀτρείδα. L. f. 418b. Viet. f. 369b L f. 420a, Π.)

    310 sqq. . . . . πῶϲ δὲ Αἴαϲ ϲυγγενὴϲ ὢν οὐ ϲυμπάρεϲτιν, ὀργίζεται ζεται διὰ τὴν πρεϲβείαν· βαρύμηνιϲ γάρ. καὶ πῶϲ τὸν ἐπιτάφιον ἀγωνίζεται; ἀρετῆϲ χάριν καὶ φιλίαϲ τοῦ ἠπιωτάτου Πατρόκλου.

    386. τὰ ὅπλα, φηϲὶ, κοῦφα ἐγένοντο ὡϲ πτερὰ καὶ ᾖρε καὶ ἐκούφιζε τὸν Ἀχιλλέα, ὡϲ τοὺϲ ὄρνιθαϲ τὰ πτερά· τὸ γὰρ ἄειρεν ἐπὶ τοῦ ἐκούφιζεν Νέϲτωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν (Λ 637), ἤ μ’ ἀνάειρεν ἢ ἐγὼ ϲέ (Ψ 724). τετόλμηται γοῦν ὁ λόγοϲ, ὡϲ τῶν ὅπλων βαϲταζόντων τὸν Ἀλχιλλέα, οὐ βαϲταζομένων. τινὲϲ δέ φαϲιν ὅτι ἐμετεώριζεν αὐτὸν ὁ κόϲμοϲ καὶ γαυριᾶν γαβριᾶν cod. ἐποίει. ἢ τάχα ἡ ϲυμμετρία τῶν ὅπλων καὶ κουφότητα ἐνεποίει, ὡϲ μὴ δοκεῖν αὐτὸν ταῦτα φέρειν, ἀλλ’ αὐτὸν cod. τοῦτον. εἰ δὲ μείζονα ἦν, βαρύτερα ἂν ὑπῆρχε. καὶ τὰ πτερὰ πολλὴν ἁρμονίαν ἔχει. ὁ δὲ λόγοϲ ὑπερβολή.

    [*](*B f.  268a ad ἐπίϲταται. L f. 419b, Π.)

    389. τὸ ἀλλά μιν οἶοϲ ἐπίϲτατο πῆλαι Ἀχιλλεύϲ ἐξηγοῦν- ται ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο· προειπὼν γάρ φηϲι· τὸ μὲν οὐ δύνατ’ ἄλλοϲ Ἀχαιῶν πάλλειν. πλανῶνται δέ· τῇ γὰρ ἐπιϲτήμῃ καὶ τὴν δύναμιν προϲάπτει, ὥϲ πού φηϲιν·

  • ἐπεὶ οὐδ᾿ ἐμὲ νήιδά γ᾿ οὕτωϲ
  • ἔλπομαι ἐντὸϲ Ϲαλαμῖνι γενέϲθαι τε τραφέμεν τε
    • (Η 198) καὶ
  • φῶθ᾿ Ἡρακλῆα μεγάλων ἐπιίϲτορα ἔργων
    • (φ 26), τουτέϲτιν ἐπιγνώμονα καὶ ἐπιϲτήμονα, ὡϲ τὸ
  • ἴϲτορα δ’ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω
    • (Ψ 486). [*](20 πάλαι L ἐξηγεῖται L. 24 ἐπεὶ δὲ οὐδ’ ἐμὲ L 25 γενέϲθαι τι L) [*](10—19 Quaestio, cuius initium melius servavit Eust., p. 1189, 37 (τῷ δὲ καίτοι γε βαρείας ὕλης ὄντα ὅμως εὖτε, ἤγουν καθάπερ, πτερὰ ἐγίγνετο) in cod. B⟩ peiore ratione tradita est. Alteram enim eius partem (lin. 14 sqq.) manus prior (f. 268a ad ἄειρε) cum margini appinxisset, altera deinde manus, signo scholii finiti eraso, priora illa verba (lin. 10 — 14) subiunxit. Incipit igitur schol. B: τινέ φασιν ὅτι κτλ. — ὑπερβολή, quibus *B addidit: τὰ ὅπλα γοῦν, φησὶ, κοῦφα γεγόνασιν κτλ. Praeterea annotandum, lin. 13 ibi legi ἀνάειῤ 17 αὐτὸν τοῦτον (ut L), 18 καὶ τὰ πτερὰ δέ. E Leid. transcripsisse videtur Arse- nius, An. Par. III, p. 26, 25.) [*](14 † Vict. f. 371a h. l. ἄειρε δὲ ποιμένα λαῶν] τινὲς ἐμεθώριζεν (sic) ὁ κόσμος.) [*](20 A Aristarcho obloqui videtur, cf. Lehrs, Ar. p. 148. — De eodem versu. in quaestione Vat. ια (edit. in fine operis) aliam rem spectante Porphyrius egit.)
    239
  • ἄμφω. δ’ ἱέϲθην ἐπὶ ἴϲτορι πεῖραρ ἑλέϲθαι
    • (Ϲ 501), τουτέϲτιν ἐπὶ ἐπιϲτήμονι δικῶν κρίϲεωϲ.