Quaestionum Homericanum ad Iliadem pertinentium reliquiae

Ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ τῶν τελευταίν ἤρξατο καὶ μὴ ἀπὸ τῶν [*](B f. 1b.) πρώτων ὁ ποιητήϲ. καί φαμεν ὡϲ ϲποράδην οἱ πρὶν ἐγίνοντο πόλεμοι [*](Lp f. 52b (v. 36).) καὶ οὐδὲ περὶ πόλεων μεγίϲτων· οἱ γὰρ Τρῶεϲ Ἀχιλλέωϲ παρόντοϲ οὐδέποτε ἐξῄεϲαν τῶν πυλῶν, καὶ ϲχεδὸν ἄπρακτοι τὴν ἐνναετίαν ἐπέλεϲαν [*](Cf. Cramer, An. Ox. IV, p. 403, 4.) τὰϲ ὁμορούϲαϲ πολίχναϲ οἱ Ἕλληνεϲ διαϲτρέφοντεϲ· περὶ ὧν ἀναγκαῖον αὐτῷ γράφειν οὐ ἦν μὴ παρούϲηϲ ὕληϲ τῷ λόγῳ. λέγουϲι δὲ καὶ ἀρετὴν εἶναι ποιητικὴν τὸ τῶν τελευταίων ἐπιλαμβάνεϲθαι καὶ περὶ τῶν λοιπῶν ἀνέκαθεν διηγεῖϲθαι.

ἔτι ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ δυϲφήμου ὀνόματοϲ τῆϲ μήνιδοϲ ἄρχεται. ἐπιλύουϲι δὲ αὐτὸ οἱ περὶ Ζηνόδοτον οὕτωϲ, ὅτι πρέπον ἐϲτὶ τῇ ποιήϲει τὸ προοίμιον, τὸν νοῦν τῶν ἀκροατῶν διεγῖρον καὶ προϲεχεϲτέρουϲ ποιοῦν, εἰ μέλλει πολέμουϲ καὶ θανάτουϲ διηγεῖϲθαι ἡρώων.

πάλιν ζητεῖται, διὰ τί Ἀχιλλέωϲ ὡϲ ἐπὶ τὸ πλεῖϲτον ἀριϲτεύοντοϲ οὐκ Ἀχίλλειαν ὡϲ Ὀδύϲϲειαν ἐπέγραψε τὸ ϲωμάτιον. φαμὲν δ᾿ ὅτι ἐκεῖ μέν, ἅτε μόνωϲ ἐφ᾿ ἑνὸϲ ἥρωοϲ τοῦ λόγου πλακέντοϲ, καλῶϲ καὶ τοὔνομα τέθειτα, ἐνταῦθα δέ, εἰ καὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων Ἀχιλλεὺϲ [*](1 Schol. B numerator decimum et tertium, qui numerous (ιγ΄) textui non adscriptus est (ιβ΄ ad Ἀτρείδῃ v. 24, ιδ΄ ad ἀλλὰ κακῶϲ v. 25) Lp inc.: ζητεῖται ὄπιϲθεν διὰ τί κτλ., quibus verbis indicator scholium ad initium carminis pertinere 4 ἐξή.εϲαν (post η rasura) B πυλῶν, υ e corr., Lp ϲχεδῶν Lp 5 τὰϲ δὲ ὁμ. π. Lp 7 δὲ evan. B 12 μέλλοι codd. post ἡρώων sign. scholii finite (: —) B, id. verbo πάλιν novam lineam incipit 13 ὡϲ om. Lp 14 ἔγραψε Lp 1—8 † A Α 1 („Schol. nanus recentioris in marg. exterior intra ornamentum circumpictum“ Dind.): διὰ τί εὐθὺς ἀπὸ τῶν τελευταίων τοῦ πολέμου ἤρξατο 〈ἤρξαντο cod., Ludwich, Mus. Rh. XXXII p. 19〉; καί φαμεν ὅτι ἅπας μὲν ὁ χρόνος ὁ πρὸ τοῦ δεκάτου ἔτους 〈δεκαετοῦς cod., Ludw. p. 17〉 οὐκ ἔσχεν οὕτω συνεχεῖς τὰς μάχας, διὰ τὸ καὶ τοὺς Τρῶας αὐτοὺς φόρῳ τοῦ Ἀχιλλέως ἐντὸς κατακεκλεῖσθιαι τοῦ τείχους· τὸ δὲ δέκατον πλείονας ἔσχε τὰς πράξεις καὶ τοὺς πολέμους ἰσοπάλους 〈Dind. e codd., A ἰσοπάλου〉, τοῦ Ἀχιλλέως ὀργιζομένου. ὁ δὲ ποιητὴς οἰκονομικῶς καὶ ἐν 〈Ludw. p. 17〉τούτῳ ἤρζατο μὲν ἀπὸ τῶν τελευταίων, διὰ δὲ τῶν σποράδην αὐτῷ λεχθέντων περιέλαβε καὶ τὰ πρὸ τούτου πραχθέντα. Cf. Plut. V. Hom. c. 162. Eust. Α, p. 7, 9.) [*](6—8 cf. Porph. Μ 127: . . . . καὶ γὰρ οὗτος εἷς τρόπος ἑρμηνείας, ἐκ τῶν ὕστερον ἀρξάμενον ἀναδραμεῖν εἰς τὰ πρῶτα καὶ πάλιν συνάψαι ταῦτα τοῖς ὑστέροις κτλ., in quibus ad Α 1 recurritur.)

ζητοῦϲι διὰ τί ἀπὸ τῆϲ μήνιδοϲ ἤρξατο, οὕτωϲ δυϲφήμου ὀνόματοϲ. [*](Lp f. 52a c. l. μῆνιν.) διὰ δύο ταῦτα· πρῶτον μὲν ἵν᾿ ἐκ τοῦ πάθουϲ ἀποκαθαριεύϲῃ τὸ τοιοῦτο [*](Cf. Cramer, An. Ox. IV, p. 403, 1.) μόριον τῆϲ ψυχῆϲ καὶ προϲετικωτέρουϲ τοὺϲ ἀκροατὰϲ ἐπὶ τοῦ μεγέθουϲ ποιήϲῃ καὶ προϲεθίϲῃ φέρειν γενναίωϲ ἡμᾶϲ τὰ πάθη μέλλων πολέμουϲ ἀπαγγέλλειν. δεύτερον ἵνα τὰ ἐγκώμια τῶν Ἑλλήνων πιθανώτερα ποιήϲῃ, ἐπεὶ δὲ ἔμελλε νικῶνταϲ ἀποφαίνειν τοὺϲ Ἕλληναϲ, εἰκότωϲ οὐ κατατρέχει, ἀξισπιϲτότερον ἐκ τοῦ μὴ πάντα χαρίζεϲθαι τῷ ἐκείνων ἐπαίνῳ.

2. v. ζητ. Vat. 17 (═ schol. *B Α 105) in fine operis.

3.τὸ ολλὰϲ δ᾿ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προΐαψεν ἐναντίον φαίνεται τῶ μοῖραν δ᾿ οὔτινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν (Ζ 488), ἔτι δὲ καὶ --- τῷ ψυχὴ δ᾿ ἠύτ᾿ ὄνειροϲ ἀποπταμένη πεπότηται (λ 222), εἰϲ Ἅιδου δὲ κατῆλθεν· εἰ γὰρ προΐαψεν ἐϲτὶ προδιέφθειρεν, οὔτε ἡ μοῖρα κυρία τοῦ ἀποθανεῖν οὔτε ἡ ψυχὴ μένει, ἀπόλλυται γὰρ εἰ διαφθείρεται. λύεται δὲ κατ’αὐτὴν τὴν λέξιν· τὸ προΐαψεν ἀποδιδόαϲί τινεϲ ἀντὶ τοῦ ἔπεμψε πρὸ ἄλλων --- τῷ ἅμματι καὶ τῷ .πτω --- τὸ γὰρ Ἄϊδι προϊαφεν ---

ἐναντίον τῷ μοῖραν δ᾿ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν. ἀλλ᾿ οὐ ταὐτὸν ἐκείνῳ τοῦτο. νῦν γὰρ δοκεῖ λέγειν. ὡψ [*](Lp f. 52a c. l. προΐαψεν.) οὐ διὰ τὴν Μοῖραν ἀλλὰ τὴν μῆνιν Ἀχιλλέωϲ ἀπώλοντο. ῥητέον οὖν ὅτι μοῖραν ἐνταῦθα ἀκουϲτέον τὴν πρὸ τῆϲ ὡριϲμένηϲ τελευτήν· περπώδηϲ γὰρ ἀνθρώποιϲ θάνατουϲ ὁ ἐν γήρᾳ γινόμενοϲ· γῆραϲ γάρ φηϲι καὶ θάνατοϲ τά τ᾿ ἐπ᾿ ἀνθρώποιϲι πέλονται (ν 59). προΐαψεν [*](1 ἠρίϲτεθϲεν Lp 3 τινὰϲ αὐτῶν Lp μὴ ἔχων αὐτῶν B 5 μήνιδ. . . . ξατο Lp 6 ἀποκαταρρεύϲῃ A 8 προεθίϲῃ γενναίωϲ φερ. ἡμ. Lp 9 πολλέμουϲ A δεύτερον δὲ ἵνα Lp 11 τῷ ἐκείνων ἐπαίνων Lp 15 φημὶ πεφυγμένον praeter φ prioris et π alterius vocis detrita 16 post καὶ in extreme margine 6 fere litterae detritae ἠύ . . . . . ροϲ cod. 17 πεποτήαται cod., corr. Dind. 17—19 Verba miserrime detrita ut plurima discerni nequeant ita supplevi, ut sensui aliquatenus satisfieret 20. 21 inter ἀντὶ et τῷ 25 fere litterae evanuerunt; in medio fere spatio προ ἄλλων discernere mihi visus sum 22 post προΐαψεν breviores lineae sequuntur litterarum quae ita detritae sunt, ut paucissima tantum enucleare potuerim: ο τερα μεν (?) | λογίϲαϲθαι | ἑβαλ . . . ὅτι δὲ | εβαλετο τινεϲ? | 5 lineae prorsus desperandae | αποτροπ | πάθοϲ ὥϲτε | νῆεϲ . . . γὰρ | παντελεϲ | λέγε. Tum quae olim sequebantur intterciderunt marginis parte avulse 23 τῶν pro τῷ Lp 26 inter τὴν et τελευτήν In Lp 16 fere litterae evanuerunt 27. 28 verba γῆραϲ — θάνατοϲ in Lp discerni nequeunt 23 Haud scio an scholium h. l. editum partem olim effecerit quaestionis longe uberioris in codicibus nostris versui Ζ 488 adscriptae.)

4. v. Herm. XIV, p. 237.

13. v. Ξ 200.

18. ἀπρεπὲϲ τὸ τὸν ἱερέα τοῖϲ μὲν οἰκείοιϲ καταρᾶϲθαι τοῖϲ δὲ [*](*B f. 1b ad μὲν.) ἐχθροῖϲ εὔχεϲθαι τὰ βέλτιϲτα vacuum spatium 5 fere litt. capax. ἡ δὲ λύϲιϲ ἐκ τοῦ καιροῦ· τὸν γὰρ ἐν τοῖϲ πολεμίοιϲ γενόμενον καὶ ὑπὲρ τῆϲ θυγατρὸϲ κινδυνεύοντα πῶϲ οὐκ εἰκὸϲ τοιούτοιϲ λόγοιϲ χρῆϲθαι πρὸϲ τὸ ϲυμφέρον αὐτῷ;

διὰ τί ὁ Χρύϲηϲ κατὰ τῶν οἰκειών ηὔχετο; λέγομεν ὅτι πρῶτον [*](A f. 12a c. l. εὗ δ᾿ οἴκαδ᾿ ἱκέϲθαι.) μὲν ἔδει κολακεύειν τὸν τύραννον καὶ ταῦτα λέγειν ἅπερ ἐπεθύμει δρᾶϲαι, δεύτερον δὲ ὅτι διὰ τοὺϲ Τρῶαϲ ἀπολωλέκει τὴν θυγατέρα, ὅθεν εὐλόγωϲ κέχρηται ταῖϲ ἀραῖϲ κατ᾿ αὐτῶν.

31. ἀπρεπὲϲ τὸ τὸν βαϲιλέα περὶ τῆϲ αἰχμαλώτου λέγειν, καὶ ταῦτα [*](*B f. 2a ad τὴν δ᾿ ἐγὼ.) ἔχοντα γυναῖκα καὶ παῖδαϲ ἐξ αὐτῆϲ. λύεται δὲ καθ᾿ οὓϲ μὲν ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· τὸ γὰρ ἐμὸν λέχοϲ ἀντιόωϲαν οὐ πάντωϲ δηλοῖ τὴν ϲυγκοιμωμένην ἀλλὰ καὶ ὑπηρετοῦϲαν πρὸϲ τὸ λέχοϲ, οἷον θαλαμηπολοῦϲαν· καθ᾿ ἑτέρουϲ δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ· ἐν γὰρ πολέμῳ καὶ ϲτρατῶ τῶν Ἑλλήνων ὄντων, καὶ ταῖϲ αἰχμαλώτοιϲ ϲυνερχόμενον τὸν βαϲιλέα θέλει ἀποφῆναι καὶ οὐκ ἀϲχήμονα τὴν πρὸϲ ταύταϲcod. ταύτην, corr. Bkk. φιλοϲτοργίαν, Ὅπωϲ ἂν μᾶλλον κατέχῃ τὸ πλῆθοϲ.

38. v. Herm. XIV, p. 234.

41. v. Δ 102.

42. --- πῶϲ δὲ Ἕλληϲιν ἐπαρᾶται τοῖϲ εὐφημήϲαϲι δοθῆναι [*](B f. 2b ad τίϲειαν.) αὐτῷ τὴν θυγατέρα; φαμὲν οὖν ὅτι, εἰ ἀπέθανεν ὁ Ἀγαμέμνων, ἀνεκζήτητοϲ ἂν ἔμεινεν ἡ αἰτία τοῦ λοιμοῦ ἢ πλεόντων ἐπὶ τὴν πατρίδα τῶν Ἑλλήνων ἀναπόδοτοϲ ἐγένετο ἡ Χρυϲηίϲ· ἢ ὅτι αὐτοὶ Θήβαϲ πορθήϲαντεϲ ἐξέδοντο αὐτὴν Ἀγαμέμνονι· καὶ ὅτι ἀποθανὼν μὲν Ἀγαμέμνων ἄλυποϲ ἦν, ζῶν δὲ καθ᾿ ἡμέραν ἀποθνήϲκει βλέπων ἀπολλυμένουϲ τοὺϲ· ὄχλουϲ· καὶ ὅτι ϲυμπεριλαμβάνεται καὶ αὐτὸϲ τοῖϲ Δαναοῖϲ· καὶ ὅτι πᾶϲιν ἀρᾶται, διότι μὴ πάντεϲ ἐπέϲχον τὴν τοῦ βαϲιβλέωϲ ὕβριν· καὶ ὅτι ὡϲ βάρβαροϲ ὁ Χρύϲηϲ πᾶϲιν Ἕλληϲιν ἐχθρόϲ ἐϲτιν.

ἀπρεπὲϲ δοκεῖ κατὰ μὲν τοῦ ὑβρίϲαντοϲ Ἀγαμέμνονοϲ μὴ ἀρᾶϲθαι ἀλλὰ κατὰ τῶν εὐφημηϲάντων Ἑλλήνων. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ, ὅτι ἐν τοῖϲ Δαναοῖϲ ἐμπεριέχεται Ἀγαμέμνων· ἐκ δὲ τοῦ προϲώπου, ὅτι βάρβαροϲ καὶ πᾶϲιν ἐχθρόϲ· ἐκ δὲ τοῦ καιροῦ, ὅτι τὸν μὲν ϲυνέφερεν αὐτῷ ϲώζεϲθαι, τῶν δὲ νοϲηϲάντων καὶ ἀπολαβεῖν ἂν τὴν θυγατέρα.

50. διὰ τί ἀπὸ τῶν κυνῶν καὶ τῶν ἡμιόνων ὁ λοιμὸϲ ἤρξατο, ἀπὸ τῶν Ἑλλήνων δὲ οὒ οὐδὲ ἀπ’ ἄλλου ζώου τινόϲ καὶ οἱ μὲν ῥητορικῶϲ λύοντέϲ φαϲιν ὅτι φιλάνθρωπον ὂν τὸ θεῖον ἐβούλετο παιδεῦϲαι τοὺϲ Ἕλληναϲ καὶ μὴ παντάπαϲιν ἀπολέϲαι, καὶ διὰ τοῦτο πρότερον ἀπὸ τοιούτων ζώων ἤρξατο μετάνοιαν τοῖϲ ἁμαρτήϲαϲι διδούϲ. οἱ δὲ ἀληθέϲτερον καὶ φιλοϲοφώτερόν φαϲιν, ὅτι ἅπαϲ μὲν λοιμὸϲ ἀπὸ ἐκφλογώϲεωϲ γίνεται, γῆθεν ἀναφερόμενοϲ ἐξ ἀναθυμιάϲεωϲ. διὸ καὶ τὸν Ἀπόλλωνά φαϲιν αἴτιον εἶναι τῆϲ τοιαύτηϲ ἀϲθενείαϲ, ἐπεὶ ὁ αὐτὸϲ εἶναι λέγεται τῷ ἡλίῳ καταφλέγοντι τὴν γῆν. ἐκ δὲ τῆϲ γῆϲ γιγνομένηϲ τῆϲ νόϲου, ἀναγκαῖον τοὺϲ κύναϲ πρώτουϲ ᾐϲθῆϲθαι εἰϲθεῖϲθαι cod. τῆϲ βλάβηϲ, ὅτι τε καὶ αἰϲθητικώτερό ἐϲτι τὰ ἄλογα ζῶα φύϲει τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι κάτω νεύουϲι πρὸϲ τῇ γῇ καὶ ἀνιχνεύουϲι. τοὺϲ δὲ ἡμιόνουϲ οὐ διὰ τὸ κάτω νεύειν, ἀλλὰ τὸ ἐκ διαφόρων ϲωμάτων εἰληχέναι τὴν γένεϲιν παντελῶϲ γὰρ εὐδιάφθαρτον τὸ τοιοῦτο. τῆϲ δεκάτηϲ δὲ ἡμέραϲ κτλ. quae aliunde illata sunt.

52. πῶϲ, φηϲίν, ὁ ποιητὴϲ ἐναντία ἑαυτῷ λέγει om. B; προειπὼν [*](A f. 13a c. l. θαμειαί.)ειπὼν γὰρ εἰπὼν γὰρ πρῶτον B αὐτοὺϲ δὲ ἑλώρια δ᾿ ἑλλώρια B τεῦχε κύνεϲϲιν (v. 4) νῦν ἐπάγει αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί καίοντο θαμ. om. A. ἐροῦμεν δ᾿ ὅτι οὖν ὅτι B ὁ λοιμὸϲ ηὖξε τὴν μῆνιν, ἡ μῆνιϲ δὲ τὰϲ μετὰ ταῦτα μάχαϲ· καὶ οἱ ἐν ταύταιϲ πίπτοντεϲ ἑλώρια ἑλλώρια B κυνῶν ἐγίνοντο, οἱ δὲ ὑπὸ ἀπὸ A τοῦ λοιμοῦ φθειρόμενοι ἐκαίοντο.

56. πῶϲ ἡ τῆϲ μήνιδοϲ αἰτία γενομ;νη τούτων ἐκήδετο; ῥητέον [*](B f. 3a κήδετο.) ὅτι ϲυνέφερε τὸν Ἀχιλλέα μηνῖϲαι, ἵνα θαρρήϲαντεϲ οἱ Τρῶεϲ προέλθωϲι καὶ νικηθῶϲιν ἐκ τοῦ ἴϲου μαχόμενοι. εἰ γὰρ ἐν τῇ λόλει ἔμειναν [*](Lp f. 53b c. l. κήδετο γὰρ Δαναῶν.) πολιορκούμενοι, μικρὸϲ ἂν ἦν ἢ ἀτελεύτητοϲ ὁ πόλεμοϲ.

62. 63. ἄλογον ζητεῖν παρὰ ἱερέωϲ post hoc verbum rasura 2 vel [*]( *B f. 3b ad ἱερῆα.) trium litt., τι? πυθέϲθαι περὶ τῶν μελλόντων· οὐ γὰρ δὴ μάντειϲ οἱ ἱερεῖϲ, οἱ δὲ ὀνειροπόλοι μηδενὸϲ ὀνείρου νῦν ζητουμένου παρέλκουϲι. λύεται δὲ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ· τὸν γὰρ νῦν λεγόμενον θύτην ἱερέα φαίνονται καλοῦντεϲ πάλαι, ὥϲπερ καὶ ἑτέρωθεν· εἰ μὲν γάρ τίϲ μ᾿ ἄλλοϲ ἐπιχθονίων ἐκέλευεν, ἢ οἳ μάντιέϲ εἰϲι θυοϲκόοι ἢ ἱερῆεϲ (Ω 270). ὁ δὲ ὀνειροπόλοϲ αὐτὸϲ ὁρᾷ Cobet. ap. Dind.; cod. δρᾶ ὑπὲρ ἑτέρων ὀνείρουϲ.

Ἡρωδιανὸϲ τελείαν δίδωϲιν εἰϲ τὸ μάντιν, ἵνα ᾖ γενικόν. ὁ [*](B f. 3b ad μάντιν.) δὲ Πορφύριοϲ μάντιν λέγει τὸν δι᾿ οἰωνῶν ἢ τεράτων μαντευόμενον, ἱερέα δὲ om. L τὸν διὰ θυϲιῶν, ὀνειροπόλον δὲ τὸν [*](L f. 4a.) ὀνειροπολούμενον, θεατὴν ὀνείρου γεγονότα πολούμενον θεα in ras. B; verba inde a θεατὴν om. L.

διὰ τί διττοὺϲ λέγων τοὺϲ ὀνείρουϲ τ 562 sqq . καὶ τοὺϲ μὲν αὐτῶν ψευδεῖϲ, τοὺϲ δὲ ἀληθεῖϲ, ὡϲ πάντων αὐτῶν ὄντων ἀληθινῶν φηϲιν· ἢ καὶ ὀ νειρο πόλον καὶ γάρ τ’ ὄναρ ἐκ Διόϲ ἐϲτιν, ὡϲ τῶν ὀνείρων ἐκ Διὸϲ ὄντων λύεται δὲ ἀπὸ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ. οὐ γὰρ ὁ τέ ὁ γὰρ τέ cod., corr. Bekk. ϲύνδεϲμοϲ ϲυναλήλιπται, ἀλλὰ τὸ τί μόριον· ἔϲτι γὰρ πλῆρεε· καὶ γάρ τι ὄναρ ἐκ Διόϲ ἐϲτι. τὸ δὲ ὀ νειροπόλον οὐ ϲημαίνει τὸν ὀνειροκρίτην, ὥϲ τινεϲ ἐξεδέξαντο, τὸν περὶ τοὺϲ ὀνείρουϲ διατρίβοντα (οὐδὲν γὰρ ὄναρ ὤφθη), ἀλλὰ ϲημαίνει τὸν ὀνειροπολούμενον, τὸν κάτοχον ὀνείροιϲ καὶ θεατὴν ὀνείρου εἰϲ αὐτὸν ἐλθόντοϲ γεγονότα.

69. (Eust. p. 51, 9) v. Herm. XIV, p. 234.

73. v. ad v. 78.

78. ζητ. Vat. 15 (═ schol. *B v. 78 ═ 66 Dind.) v. in fine operis.

104. προεβλήθη ποίου τίνοϲ L γένουϲ τὸ τὼ BL ὄϲϲε καὶ τίϲ ἡ ἑνικὴ εὐθεῖα. οἱ μὲν οὖν ἔφαϲαν, ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ θῆρε τοῦ δυϊκοῦ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ε τὸ ἑνικὸν γίνεται θήρ. οὕτωϲ καὶ το Vill. , codd. τὼ τὸ ὄϲϲε.   ὄϲϲε τὸ ἑνικόν ἐϲτιν ὄϲϲ ὅϲϲ B διὰ τὰ om. B δύο ϲ. ἐλέγχονται δέ· οὐ γὰρ ἐπὶ πάντων ταὐτὸ γίνεται. ἰδοὺ γὰρ ἀπ ὸ τοῦ δμῶε ο γίνεται τὸ ἑνικὸν δμῶ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ φῶτε φῶτ φῶ codd., corr. Bkk., οὕτωϲ οὐδὲ ἀπ ὸ τοῦ ὄϲϲε ὄϲϲ. ἡ δὲ αἰτία ἐπεὶ τὸ ρ καὶ τὸ ν τῶν ἀμεταπτώτων κατά γε τὸ πλεῖϲτον, προϲεβλήθη. Vill. ,ἐπροϲεβλ. codd . καὶ τῷ θήρ καὶ τῷ χήν τὸ ε καὶ δυϊκὰ γέγονεν. οὐδέποτε δ’ ἂν εὕροιϲ εὕρηϲ B τοῦτο ϲυμβαῖνον ἐφ’ ὧν ἔϲχατον ἦν τὸ ϲ. τῷ γὰρ Κρήϲ εἰ προϲτεθείη προϲθείη B, εἰ μὴ προϲθείη L τὸ ε, δυϊκὸν οὐκ ἂν γένοιτο, Κρῆϲε, οὐδὲ τῷ χρώϲ καὶ παῖϲ· οὕτωϲ οὐδὲ τῷ ὄϲϲ. ἔτι καὶ ἀδύνατόν ἐϲτι ϲυλλαβὴν μίαν εἰϲ δύο ϲϲ λήγειν. οὐδὲ μὴν δύναται ὄϲ codd. ὄϲϲ, corr. Bkk. εἶναι δι’ ἑτέρου ϲ ϲϲ B τῶν γὰρ εἰϲ οϲ ληγόντων ὀνομάτων τὰ δυϊκὰ εἰϲ ω λήγει. ῥητέον οὖν ὅτι quae iam sequuntur in cod. B etiam ad Α 104 leguntur, quae nota B⟩ significo τὸ ὄϲϲε τὼ ὄϲϲε codd., corr. Bkk. οὐκ ἔϲτιν ἀρϲενικὸν δυϊκόν. [*](4 —6 † A v. 63 (c. l. καὶ γάρ τ ἄναρ): τοῦ τί ἐστὶν συναλοιφή· καὶ γάρ τι. οὐ γὰρ πάντα λέγει ἀληθῆ, ἐπε φησιν οὐ πάντας εἶ ναι τοὺ ὀνείρους ἀληθεῖς· αἱ μὲν γ ὰ ρ κεράεσσι τ ε τ ε ύ χ α τα (ι, αἱ δ᾿  ἐ λ έ φ α ν τ ι (v. Ludwich, M. Rh. XXXII. p. 17; 25).) [*](6 — 10 Aristarchum sequitur (v. Ariston E 149), qui Zenodotum ὀνειροπόλον prave accepisse suspicatus est (Ariston. A 63).) [*](14 sqq. Cum sine dubio casu factum sit ut longius scholium ad librum undecimum, brevius ad primum in codicibus nostris adscriberetur, praestare visum est utrumque coniunctum eo loco quo verbum ὄσσε primum legatur edere. Ceterum scholium ab usitata quaestionum ratione ita discrepat ut, nisi Porphyrii quod in Leid. prae se fert nomen propter prmorum verborum formam omni ex parte fictum esse existimandum est, ad alterum illum Porphyrium Dionysii Thracis scholiastam (v Hoerschelmann., Act. soc. phil. Lips, v, p. 297 sqq .) referendum esse videatur. R. Schmidt, de Plut. quae fert. vit. Hom., p 17 , 62 ad nostri γραμματικὰ ἀπορίας retulit.)

105. ζητ. Vat. 17 ( ═ h. v.) v. in extrem. parte operis.

113. διὰ τί ὁ Ἀγαμέμνων τὴν αἰχμάλωτον τῆϲ γαμετῆϲ προκρίνει; [*](L. f. 3b. A) λέγει γάρ· Κλυταιμνήϲτρηϲ προβέβουλα. καὶ οἱ μέν φαϲιν, ὅτι ἕνεκα τοῦ μὴ δοκεῖν Ἕλληϲιν ἐφ’ ὕβρει κατεχεϲθαι τὴν κόρην, οἱ δὲ ὅτι ἐπαινεῖ τὴν Χρυϲηίδα ἵνα μὴ τὰ τυχόντα τοῖϲ Ἕλληϲιν ἀλλὰ τὰ μέγιϲτα δοκῇ χαρίζεϲθαι, ἔνιοι δὲ ὅτι ἵνα ψευδόμενον ἀποδείξῃ τὸν Κάλχαντα· πῶϲ γὰρ ὀργίζοιτο ἂν ὁ θεόϲ, τῆϲ αἰχμαλώτου μηδὲν ἐφύβριϲτον παϲχούϲηϲ;