Panarion (Adversus Haereses)

οὐ γὰρ μόνον <τοῦ> τῶν ἀγαλμάτων αὐτοῖς καὶ τῆς εὐπρεπείας πεφρόντισται, ὄπως ὦσι περικαλλῆ μεγαλοπρεπῶς, ἀλλὰ καὶ τῆς εἰς τὸ δυνατὸν σφίσιν ἀθανασίας τῶν δημιουργημάτων πρόνοιαν ποιοῦνται, εἰς τὸ #x003E; μακραίωνα χρόνον διασᾴςεσθαι μὴ λυόμενα, καθάπερ καὶ Φειδίας.

οὖτος γὰρ μετὰ τὸ κατασκευάσαι τὸ Πισαῖον εἴσωλον ἐξ ἐλέ φαντος δὲ τοῦτο ἦν) ἔλαιον ἐκχεῖσθαι προσέταξεν ἀμφὶ τοὺς πόδας ἔμπροσθεν τοῦ ἀγάλματος, ἀθάνατον εἰς δύναμιν φυλάσσων αὐτό.

κα τοίνυν εἰ τῶν χειροκμήτων οὕτως οἱ δημιουργοί, θεὸς ὁ ἀριστοτέχνας, ὃς πάντα δύναται καὶ ἐξ οὐκ ὄντων ποιεῖν, οὐ μᾶλλον τὸ ἄγαλμα τὸ λογικὸν ἑαυτοῦ, τὸν ἄνθρωπον, ἀνώλεθρον καὶ ἀθάνατον εἶναι τὸ παράπαν ἐξ ἁπάσης ἀνάγκης ἐμηχανήσατο, ἀλλ’ εἰασεν οὔτως ἀτιμότατα ἀτιμότατα λυόμενον ὁλέθρῳ ποραδίδοσθαι καὶ Ι φθορᾷ, ὃ διαφερόντως ἠξίωσε ταῖς ἑαυτοῦ D620 ποιῆσαι χερσίν, κατ’ εἰκόνα μορφοποιήσας αὐτὸ αὐτὸ καθ’ ὁμοίωσιν τὴν [*](3 Gen. 1, 27 .) [*](Μ U S) [*](1 ὁπόσας] πρὸς ἃ Μ Ι ἡ στερέμνιος καὶ ὁρατὴ φύσις] die irdische u. feste Natur S Ι τοῦ θεοῦ U 2 τὸ < U Ι vor θεοειδὲς + aus S 2f καὶ — εἰκόνα < S 2 πάντα] πᾶν τὸ Mendelssohn, unrichtig; πάντα ist gebraucht, vgl. S. 431, 18 2f ἀπηκριβωμένην M 3 μονογενοῦς *] μονογενῆ M U | ἐποίησε γὰρ + sagt er S 5 τῆς vor διαμονῆς M Ι εὐάλωτος M 7 τοῖ) * Ι τῶν ἀγαλμάτων — εὐπρεπείας < S 8 ὅπως — μεγαλοπρεπῶς < περικαλλεῖς, ῆ von 1. Hd. U Ι καὶ < S —10 τῆς εἰς — μή λυόμενα] sie eine dauerhafte u. bleibende ScJwpfung bleiben öchten S 9 σφίσιν] ἔφεσιν M Ι ποιοῦνται Mendelssohn] ποιεῖσθαι MU 10 εἰς τὸ <εἰς> *] εἰς τὸν MU εἰς τὸν Mendelssohn Ι μακραίωνα] μακρὸν μακρὸν M 11 γὰρ < S 12 τοὺς πόδας] an beide Füβe S 12f ἔμπροσθεν τοῦ ἀγάλματος < S 13 λάσσειν καὶ < καὶ < S 14 χειροτμήτων M Ι θεὸς] wie vielmehr Gott S θεὸς U 15f τὸ ἄγαλμα — τὸν ἄνθρωπον] den nach seinem Bild geschaffenen Menschen S 16 f εἶναι — ἀνάγκης < S 17 ἐμηχανήσατο] ist imstande machen S [ οὕτως ἀτιμότατα λυόμενον] ihn S Ι ἀτιμώτατα U 18 παραδίδοσθαι *, nach S] παραδοῦναι MU Ι καὶ φθορᾷ < S 19 μορφωποιήσας)

28. Ἀλλ’ ἴσως μὴ ἐπιστήσαντες ἑαυτοὺς πρὸς τὰ λεχθέντα νῦν ὦ ’Αγλαοφῶν, λέξετε· καὶ πῶς, εἰ ἀθάνατον ἦν ἐκ γενέσεως καθ’ ὁμᾶς τὸ ζῷον, γεγένηται θνητόν, ὁπότε τὸ ἀθάνατον ἀμεταστρόφως τοῦτο ὅ ἐστιν εἶναι χρή, μὴ νεταπῖπτον ἢ ἐξιστανόμενον εἰς τὴν αἰσχίονα κα θνητὴν φύσιν; ἀμήχανον γάρ, ἐπεὶ οὐκ ἔστιν * ἀθάνατον.

ἐπειδή, λέξω, γενό- μενον αὐτεξούσιον πρὸς τὴν αἵρεσιν τοῦ καλοῦ καὶ τοῦτον τὸν θεσμὸν εἰληφὸς ὁ μισόκαλος ἐπιστὰς ἐβάσκανε φθονῶν.

»ὁ γὰρ θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἀιδιότητος ἐποίησεν αὐτό«. καὶ γὰρ »ὁ θεὸς θάνατον οὑκ ἐποίησεν οὐδὲ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων«· »φθόνῳ δὲ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν λ;πσμον« , καθάπερ καὶ ἡ σοφία διὰ Σολομῶνος μαρτυρεῖ. πόθεν οὖν ὁ θάνατος;