Ancoratus

47. Ἵνα δὲ τούτους πείσωμεν τοὺς ταῦτα νοοῦντας, οὐχ ὅμοια μὲν φάσκοντες, ἀφ' ὁμοίων δὲ τὴν αὐτῶν ἀποστρέφοντες κακὴν ἀπολογίαν εἴπωμεν· κτίσμα ἐστὶ τὸ] ἀπείρως καὶ μυριονταπλοασίως τοῦ αὐτοῦ δεσπότου ἀποδέον.

καὶ πολλοί τινες ἐν ἐρήμῳ ἐνδεόμενοι [*](6–25 vgl. Panarion h. 69, 36 — 21 Joh. 4, 24 L J) [*](1 πρὸς αὐτὸν Λ·αὶ] αὐτοῦ καὶ πρὸς? * 2 ἐδρέωμα hinter πίστεως J 3 > * 4 ὅτι *] ὁ L J 6 <εἰ> * 8 πεπληρωμένον J 9 > * | θύρα + οἶ J 11 <δὲ> * 12 ὁ < L 13 περιτίθεις J 14 (zweimal geschrieben) LJ 15 ἀπορρύει L ἀπορροίη J | <πάσχει> * 16 J < 19 κἂν] ἐὰν? * | ὁμολογεῖ 3 | πιστεύει L 20 * etwa <πνευματικῶς δέ·> * 22 <συ>στολὴν Pet. 23 οὔτε J | ὁ < L ein Buchstabe, wohl σ ausradiert L | ὅμοια + τῷ θεῷ L 27 τὴν] τῶν J 28 ἐστὶ] ἐπὶ L | τὸ] *)

εἰ τοίνυν κτίσμα ὢν οὐκ ἐμειώθη, πόσῳ γε μᾶλλον ὁ ἄπειρος καὶ ἀκατάληπτος καὶ ἄχραντος ὢν θεός, ἐξ ἑαυτοῦ γεννήσας πνεῦμα ὢν θεὸν Λόγον ἄφραστον καὶ ἀκατάληπτον καὶ ἄφθαρτον ἐν ἀφθαρσίᾳ ἐγέννησεν. οὐ διὰ πάθους οὐ διὰ τομῆς οὐ δι' ἐλλείψεως, ἀλλὰ τέλειος τέλειον ἐν τελειότητι.

καὶ ἡ μὲν τοῦ πυρὸς φύσις πολλοὺς λύχνους ἅπτει ἀπὸ ἑνὸς καὶ ὁ πρῶτος ὑπάρχων οὐκ ἐμειώθη· πάλιν δὲ δύναται ἡ αὐτὴ οὐσία ἐκ πολλῶν μερικῶν εἶναι, φημὶ δὲ λύχνων ἢ λαμπάδων.

ἀλλ’ οὐχ οὕτω τὸ θεῖον, μὴ γένοιτο· οὐ πάλιν γὰρ ῆλθεν ὁ Λόγος καὶ συναλοιφὴν τῷ πατρὶ εἰργάσατο, ἀλλ’ ὁ πατὴρ πατήρ ἐστι καὶ ὁ υἱὸς υἱὸς καὶ τὸ ἄγιον πνεῦμα πνεῦμα ἅγιον.