Ancoratus

31. Νοείτωσαν τοίνυν τὰ βαθέα τῆς τοῦ θεοῦ πραγματείας καὶ μὴ τὴν χάριν εἰς ἀχαριστίαν τρέψωσιν, ἀδοξίαν λογιζόμενοι εἰς τὴν ἄφραστον καὶ ἀκατάληπτον τοῦ θεοῦ φύσιν τὴν εἰς ἡμᾶς σωτηρίαν.

ἀλλά, φασί, περὶ τοῦ θεοῦ γέγραπται »οὐ πεινάσει οὐδὲ διψήσει [*](2–5 Micha 5, 2 — 6 vgl. Matth. 2, 6 — 11 Jerem. 17, 9 — 14 Gal. 4, 4 — –19 vgl. Joh. 20, 17 — 31 ff vgl. Panarion h. 69, 48 f — 31 Jes. 40, 28 L J) [*](1 ὅ ἐστιν < L 2 003E; * Ι ἦν < L | θεὸν beidemale *, vgl. S. 38 u. Z. 8] θεὸς L J 3 Εὐφραθᾶ L Εὐφρανθᾶ J 5 κατὰ + τὰ J 9 ἐν προφητεία L 17 αὐτοῦ] αὐτοὺς L 22 αὐτοῦ ἐστιν L 25 vor ὢν + > * πρὸς τῷ πατρὶ] ebenso S. 47, 4; öhnlich ßt es πρὸς τὸν πατέρα oder σὺν τῷ πατρί 30 φύσιν τῆν εἰς ἡμᾶς < L 31 φησί L)

νηΐ ὠ μάταιαι ὑπόνοιαι τῶν τὰ τοιαῦτα λογιζομένων. οὐ μόνον γὰρ τὰ ἡμῶν βάρη ἀνεδέξατο ὑπὲρ ἡμῶν ἐλθὼν ὁ ἅγιος Λόγος, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ ἁφὴν ἐγένετο καὶ σάρκα ἔλαβε καὶ ἄνθρωπος εὑρέθη ὑπὸ τῶν γραμματέων συνελήξθη καὶ * > »τὸν νῶτον εἰς μάστι8γας ἔδωκα, καὶ τὸ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπέστρεψα ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων‘.

ἀλλὰ καὶ »ἔκλαυσε«, <ὡς> κεῖται ἐν τῷ κατὰ Λουκᾶν εὐγγελίῶ ἐν τοῖς ἀδιορθώτοις ἀντιγράφοις, — καὶ κέχρηται τῇ μαρτυρίᾳ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος ἐν τῷ κατὰ αἱρέσεων πρὸς τοὺς δοκήσει τὸν Χριστὸν πεφηνέναι λέγοντας, ὀρθόδοξοι δὲ ἀφείλαντο τὸ ῥητόν, φοβηθέντες καὶ μὴ νοήσαντες αὐτοῦ τὸ τέλος καὶ τὸ ἰσχυρότατον —

καὶ »γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἵδρωσε, καὶ ἐγενετο ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡς θρόμβοι αἵματος, καὶ ὤφθη ἄΠελος ἐνισχύων αὐτόν«.

οὐ μόηον δὲ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ὡς ἄνθρωπος ἐρωτᾶ »ποῦ τεθείκατε τὸν Λάζαρον:« καὶ περὶ τῆς αἱμορροούσης τίς μου ἥψατο;« καὶ περὶ τῶν ζητούντων αὐτόν τίνα ζητεῖτε;‘, ἀλλὰ καὶ τοὺς μαθητὰς ὡς ἄνθρωπος ἐρωτᾷ τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;‘, ἀλλὰ καί πόσους ἄρτους ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν;«

ἔλεγε, καὶ κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκάθισε παρὰ τὸ φρέαρ ἐν τῇ Σαμαρείᾳ, ἀλλὰ καί τὸ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο τῷ πνεύματι« καί »προέκοπτεν ἡλικίᾳ καὶ σοφίᾳ ὁ Ἰησοῦς«, ἀλλὰ καί πρὶν ἢ γνῶναι τὸ παιδίον καλεῖν πατέρα ἢ μητέρα, λήψεται δύναμιν Δαμασκοῦ καὶ τὰ σκῦλα Σαμαρείας«,

ὁ σοφία ὢν καἲ »διδάσκων ἀνθρώπους γνῶσιν καὶ φυτεύσας τὸ οὖς τῷ ἀνθρώπῳ‘ καὶ ἐναρθρώσας λαλιὰν τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων καὶ ποιήσας γλῶσσαν τρανὴν μογγιλάλων«. τὰ τοιαῦτα πάντα ὑπέμεινεν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα [*](1 f Matth. 4, 2 Luk. 4, 2 — 2 f Jes. 40, –3 Job. 4, 6 — 4 Psal. 120. 4 — 4 f Luk. S, 23 Matth. 8, 24 Mark. 4, 38 — Jes. 50, 6 — 10 vgl. Luk. 19, 41 aber Epiph. meint Luk. 22, 41 ff — 12 ff Irrtum; vgl. Irenaeus adv. haer. III 22, 2; n 122 Harvey (adv. haer. I 20, 2; J 179 Harvey) — 15 Luk. 22, 44 — 17 Joh. 11, 34 — 18 Mark. 5, 30 Luk. 8, 45 — 19 Joh. 18, 4 — 20 Matth. 16, 13 — 21 Mark. 6, 38 — 22 vgl. Joh. 4, 6 - 23 Luk. 2, 40 — 24 Luk. 2, 52 –24 — 26 Jes. S, 4 — 26 f Psal. 93,10. 9 — 28 Jes. 35, 6 Weish. Sal. 1021 L J) [*](4 δέ x003C; L 8 * etwa > * | > * 9 ἔδωκε L 10 <ὡς> εὐδιορθώτοις L 14 τέλος) τέλειον, ov auf Rasur von erster Hand L | καὶ 2 < L 23 τῷ < J 25)