Ancoratus

3. Πτύρει Κε ὁ λόγος τοὺς μὴ καταξιωθέντας πνεύματος ἁγίου. οὐδεὶς γὰρ δύναται εἰπεῖν κύριος Ἰησοῦς, εἰ μὴ ἐν πνεύματι ἁγίῳ«.

τὸ μὲν γὰρ Ἰησοῦς ὄνομα καὶ Ἰουδαῖοι λέουσιν, ἀλλ’ οὐ κύριον ἡγοῦνται. καὶ Ἀρειανοὶ λέουσι τὸ ὄνομα καὶ θεὸν *, θετὸν δὲ λέγουσι καὶ οὐκ ἀληθινόν, ἐπειδὴ οὐ μετέσχον πνεύματος ἁγίου.

ἐὰν γὰρ μή τις δέξηται πνεῦμα ἅγιον, οὐ λέγει τὸν Ἰησοῦν κύριον ὄντως καὶ θεὸν ὄντως καὶ υἱὸν θεοῦ ὄντως καὶ βασιλέα ὄντως αἰώνιον.

μάθωσι γὰρ οἱ τὴν κακὴν ὑπόληψιν ἐσχηκότες ὅτι πάντα ὁ μονογενὴς υἱὸς τοῦ θεοῦ οὐ περὶ περὶ ἑαυτοῦ μαρτυρεῖν.

οὕτω γὰρ εἶπεν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ »ἐὰν ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ ἐμαυτοῦ, ἡ μαρτυρία μου οὐδέν ἐστιν· ἄλλος ἐστὶν ὁ μαρτυρῶν περὶ ἐμοῦ‘.

καὶ τίς ἐστιν ὁ ἄλλος ἀλλ’ ὁ φωνήσας ἐξ οὐρανοῦ οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησά «; ὁ δὲ αὐτὸς ὁ λέγων [*](2 Job. 1, 18 — 12 I Kor. 12, 3 14 zu θεὸν > vgl. Panarion h. 62, 8 — 20 Job. 5, 31 — 22 Matth. 3, 17 L J V b (von Ζ. 5 ἐπε|δὴ bis S. 10, 11) 7 — 10 Siegel des Glaubens S. 26 Karapet (= arm.)) [*](1 ἀλλ’ ἢ] ἀληθ|νὸν J | θεὸς Χρ|στὸς ’? * 1 θεὸν 2 < LJ 3 ἐχεῖνος] αὐτὸς L J | εἷς] εἰ v 4 θεὸς (binter ἀληθ|νὸς) x003C; L 4 — 6 καὶ θεὸς ὁ — ἀληθ|νὸς θεός x003C; J 5 ἐπεὶ ἐπεὶ L 6 θεὸς (binter ἀληθ|νὸς) x003C; L 7 οὕς] ὡς v | οὐκ ὄντας — ἐν μονάδ| Ζ. 9) x003C; v | ὄντας + δὲ h | ἀλλὰ μόνος ἀληθ|νὸς θεός] uenn der Vater u. allein wahrer Gott ist, ist der Eingeborene auch allein wahrer arm. 8 vor ἀληθ|νὸς + ὁ b | μόνον + τὸ μόνον J 9 πνεῦμα + tcahrer Gott arm. | υἱὸς x003C; v 11 κατηξ|ωμένους LJ 13 γὰρ x003C; b | ὄνομα binter λέγουσ|ν vb | κύρ|ον) θεόν v 14 * etwa > * 15 Τε < LJ 16 μὴ γὰρ LJ | nacb τὸν + κύρ|ον ἡμῶν, aber getilgt ν 17 θεοῦ ὄντως] ὄντως θεὸς (!) b 18 vor αἰών|ον + καὶ v 19 vor navxa (= in jeder Hinsiebt; viell. besser πάντῃ zu scbreiben) + τὰ vh 20 οὕτω] αὐτὸς b | ἐγὼ < J 21 ὁ < L J 22 ἀλλ’ < L J 23 εἰς ὃν vb | ὁ δὲ αὐτὸς] οὑτος δὲ L J)

τὸ πρῶτον μέν »ἐὰν ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ ἐμαυτοῦ, ἡ μαρτυρία μου οὐδέν ἐστιν«, ἐπειδὴ πολλοὶ ἑαυτοὺς δοξάζουσιν καὶ μαρτυροῦσι περὶ ἑαυτῶν , ἴνα ἐκκόψῃ τῶν καυχωμένων τὴν καύχησιν καὶ τῶν ἑαυτοὺς συνιστώντων.

ἐπὰν δὲ εἴπῃ »κἂν ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ ἐμαυτοῦ, ἡ μαρτυρία μου ἀληθής ἐστι«, δείκνυσιν ὅτι οὐχ ἀνθρώπου αὐτοῦ ἠ μαρτυρία, ἀλλὰ θεός έστιν ἀληθεύων <ἐν> τῇ αὐτοῦ ἀληθινὸς τοίνυν θεὸς ὁ πατήρ, ἀληθινὸς θεὸς ὁ υἱός, ἀληθινὸν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, »πνεῦμα θεοῦ« ὂν καὶ πνεῦμα ἀληθείας«, τριὰς ἐν ἐνὶ ὀνόματι ἀριθμουμένη.

περὶ γὰρ τοῦ πατρὸς αὐτὸς ὁ υἱὸς λέγει »ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν θεόν«, ἀξιόπιστος δὲ μάρτυς <περὶ τοῦ υἱοῦ> ὁ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ ἀναπεσὼν μονογενῆ αὐτὸν φάσκων. οὐ προσέθετο δὲ τῷ μονογενεῖ θεῷ τὸ θεὸς ἀληθινός, ἀλλὰ περὶ πατρὸς γέγραπται, <ὄτι> ἀληθινὸς θεός, περὶ υἱοῦ δέ,. μονογενὴς θεός. τὸ δὲ <ἀνά>παλιν περὶ πατρός, ὅτι »φῶς ὁ περὶ δὲ υἱοῦ, ὅτι »ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν«.