Ancoratus

»καὶ εἰσῆλθον οἱ δύο ἄνδρες εἰς Σόδομα«, ὡς τοῦ ἀναβεβηκότος ὑπεράνω τοῦ Ἀβραὰμ ἀπολειφθέντος ἀπὸ τῶν δύο τῶν εἰσελθόντων εἰς Σόδομα ἐπὶ τῇ καταστροφῇ. περὶ δὲ τοῦ ἀναβεβηκότος φησὶν ἡ γραφή καὶ ἔβρεξε κύριος ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμρρα παρὰ κυρίου πῦρ καὶ θεῖον«· καὶ οὐκ ἠν τῆς λέξεως χρεία τοῦ εἰπεῖν θεόν μου καὶ θεὸν ὑμῶν.

καὶ Μωυσῆς φησιν ἐν τῇ ᾠδῇ καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι θεοῦ«. ἐὰν δὲ εἴπῃ »ἄγγελοι θυεοῦ« καὶ πῦρ παρὰ κυρίου« καὶ μὴ εἴπῃ ἄγγελοι μόνον, ἵνα δείξῃ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ ἓν βασίλειον, τῶν ἀγγέλων μὴ μεριζομένων εἰς ἀρχάς, ἀλλὰ θεοῦ ὄντων, προσκυνούντων δὲ τῷ υἱῷ καὶ θεῷ· ἀγγελος γὰρ ἀγγέλῳ οὐ ποσκυνεῖ. καὶ οὐδαμοῦ ἐνταῦθα τὸ θεός μου καὶ θεὸς ὑμῶν.

30. Δαυὶδ δέ φησιν »εἶπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου, δάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου«. κύριος, φησί, τῷ κυρίω μου· ἡ γὰρ οἰκονομία τῆς σαρκὸς οὔπω ἠν, ἡς χάριν χρεία ἦν εἰπεῖν αὐτὸν θεόν μου καὶ θεὸν ὑμῶν.

»ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ λήψεται καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις [*](1 Job. 20, 17 — 2 Gen. 3, 8 — 5 vgl. Gen. 6, 13; 7, 1; 9, 12 — –9 Gen. 18, 1 ff — 11 vgl. Gen. 18, 33 — 12 Gen. 18, 17 — 13 Gen. 18, 20 — 15 Gen. 19, 1 — 18 Gen. 19, 24 — 21 Deut. 32, 43 — 27 Psal. 109, 1 — — S. 39, 2 Jes. 7, 14 u. Matth. 1, 23 L J) [*](1 ἀρνούμενος *] ἀρνουμένου L J | δὲ 003C;L | τὸν x003C; L 5 πάλιν καὶ x003C; L 7 μαβρὶ L μανβρῦ J 11 <φησίν> * , vgl. Ζ. 17 f 16 ἀποληφθέντος 20 Μωσῆς L J 22 μόνον + λέγει τοῦτο J; aber die Ellipse ist bei Epiph. das öhnliche 23 ἀγγέλων < L 25 ἄγγελος] ἀγγέλω L | ἀνταῦθα < L < J 29 κύριος + γὰρ J 31 καλέσει L καλέσης)

καί »σὺ Βηθλεέμ, οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ, οὐκ ὀλιγοστὸς εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γάρ μοι ἐξελεύσεται εἰς ἄρχοντα έν τῷ Ἰσραὴλ καὶ αἱ αὐτοῦ αὐτοῦ ἀπ' ἀρχῆς ἀφ' ἡμερῶν αἰώνων«, καὶ κατὰ ἄλλα ἀντίγραφα καὶ σὺ Βηθλεὲμ οὐχὶ ἐλαχίστη ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰουδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξεεύσεται ἡγούμενος καὶ ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ«. καὶ ὁρᾷς ὅτι οὐδέπω χρεία ἠν εἰπεῖν θεόν μου καὶ θεὸν ὑμῶν.

ὅτε δὲ ἡ προφητεία ἐπληροῦτο Ἰερεμίου καὶ Ἠσαΐου ὡσαύτως, τὸ ἐκ παρθένου γεννηθῆναι τὸν Λόγον καὶ σάρκα σχεῖν , καθάπερ Ἰερεμίας φησί »καὶ ἀνθρωπός ἐστι. καὶ τίς γνώσεται ἀυτόν;«, τότε μετασχὼν τῆς σαρκὸς καὶ εἰς ἑαυτὸν χωρὶς σπέρματος ἀνδρὸς ἀπὸ τῆς θεοτόκου Μαρίας ἀναπλάσας τὴν αὐτὴν ἁγίαν σάρκα κατὰ τὸ εἰρημένον »γενόμενος ἐκ γυναικός«) καὶ μετασχὼν τοῦ ἡμετέρου διὰ τὸ ἡμέτερον φησὶ θεόν μου«·