Ancoratus

πάντα τὰ τοῦ πατρὸς τοῦ υἱοῦ [*](4 f Gen. 1, 26 — 5 Gen. 1, 1 — 9 Psal. 32, 6 — 15 vgl. Hiob 11, 11 — 22 Mark. 13, 32 Matth. 24, 36 — 26 Job. 5, 26 — 27 Joh. 16, 15 L J) [*](1 ἐρευνᾶν L 5 ποιήσωμεν *] ἐποίησε L J 7 καὶ < L Ι οὐ μόνον < J Ι ἄν < L 8 σημαίνει < * Ι περὶ του) * 15 τι *] en L J 20 αὐτοῦ + < ?* 21 τοῦ (vor θεοῦ) < L 26 * etwa ἀλλ’ εὐθὺς < *)

εἰ δέ τις νομίςει τὸν υἱὸν ἀγνοεῖν τὴν ἡμέραν, μαθέτω ὁ ἀμαθὴς καὶ μὴ βλασφημείτω. προτείνω γὰρ αὐτῷ γνῶσιν καὶ γνώσεται. λέγε μοι, ὦ ἀγαπητέ, — ἀγαπητὸν γάρ σε καλῶ· οὐδένα γὰρ μισῶ ἢ μόνον τὸν διόβολον καὶ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ τὴν κακοσιτίαν· ἐπὶ σοὶ δὲ εὔχομαι, ἕνα ἔλθῃς εἰς τὴν τοῦ θεοῦ ἀλήθειαν καὶ μὴ σεαυτὸν ἀπολέσῃς ἐν τῇ εἰς θεὸν βλασφημίᾳ.

βαθέα γάρ εἰσι τὰ ῥήματα τοῦ ἁγίου θεοῦ, πνεύματι δὲ ἁγίῳ <ἠ γνῶσις> διὰ τῶν χαρισμάτων δίδοται. »ᾡ μὲν γάρ« φησί »δίδοται λόγος σοφίας, ᾡ δὲ λόγος· διδασκαλίας« καὶ τὰ ἑξῆς, τὸ δὲ αὐτὸ πνεῦμα τὸ διαιροῦν ἐκάοντο ὡς βού- λεται«, ἵνα σοι δείξῃ καὶ τὴν τοῦ ἁγίου πνεύματος αὐθεντίαν.

ὅταν γὰρ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τὰ τὰ χαρίσματα δίδωσιν ὡς βούλεται τοίνυν παρακάλεσον τὸν πατέρα, ἵνα ἀποκαλύψῃ σοι τὸν υἱόν, καὶ παρακάλεσον τὸν υἱόν, ἵνα ἀποκαλύψῃ σοι τὸν πατέρα, καὶ πάλιν παρακάλεσον τὸν ποτέρα, ἵνα σοι δῷ τὸν υἱὸν καὶ ἀποκαλύψῃ σοι τὸ ἅγιον πνεῦμα καὶ δῲη σοὶ αὐτὸ ἔχειν ἐν σοί, ἕνα δοθὲν ἐν σοὶ <τὸ> ἅγιον πνεῦμα ἀποκαλύψῃ σοι τὴν πᾶσαν γνῶσιν πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος, ἕνα μάθῃς ὅτι ἐν τῷ υἱῷ οὐκ ἔνι οὐδεμία ἀγνωσία οὐδὲ έν τῷ ἁγίῳ πνεύματι.

17. εἰ γὰρ καὶ ἄγγελοι λείπονται τῆς μείζονος ἐξουσίας καὶ γνώσεως, μὴ γἐνοιτο καὶ τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ καὶ τὸ ἅγιον αὐτοῦ πνεῦμα λείπεσθαι. πνευματικῶς δὲ λέγει ὁ υἱός, ὁ ἀπὸ τοῦ πατρὸς ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς ἅγιος Λόγος· οἱ δὲ ψυχικοὶ ἀνακρίνονται μὴ νοοῦντες τοῦ υἱοῦ τὴν σοφίαν, μᾶλλον δὲ τῆς σοφίας τὸν λόγον — ἐπερωτῶ σε, καὶ λέγε μοι·

τίς μείςων ἐστὶν ὁ πατὴρ ἢ ἡ ἡμέρα ἐκείνη περὶ ἡς λέγει; οὐ τολμήσεις λέγειν μὴ εἶναι τὸν πατέρα μείζονα. εἰ τοίνυν μείζων ὁ πατὴρ καὶ τῆς ἡμέρας καὶ τῆς ὅρας καὶ πάντων τῶν ὑπ’ αὐτοῦ γεγενημένων καὶ γενηθησομένων καὶ οὐδεὶς αὐτὸν ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱός, ποῖον ἄρα μεῖζον τὸ τὸν πατέρα γινώσκειν ἢ ἐκείνην τὴν ἡμέραν; εὔδηλον ὅτι τὸ τὸν πατέρα γινώσκειν. πῶς οὐν ὁ τὰ μείζω εἰδὼς τῶν ἐλαττόνων ὑστερεῖ;

εἰ γινώσκει τοίνυν τὸν πατέρα, γινώσκει πάντως καὶ τὴν ἡμέραν καὶ οὐδέν ἐστιν οὑ λείπεται κατὰ γνῶσιν ὁ υἱός.

ἀλλ’ ἐρεῖς ὅτι μείζων [*](10 IKor. 12, 8 — 11 IKor. 12, 11 — 23 vgl. I Kor. 2, 14 f — 25 ff bis S. 31, 6 vgl. die Ausführung im Panarion h. 69, 43 — 47 — 33 ff vgl. h. 69, 53 L J) [*](1 ἡ < L 4 die Wiederaufnahme erfolgt erst Ζ. 25 7 ἔλθῃς] ἔχης L 9 ἡ <ἡ γνῶσις> * 12 τὴν vor αὐθεντίαν L 17 <τὸ> * 18 τὴν < J 22 τοῦ < J Ι υἱὸς *] θεός L J 29 τὸ <J)