Ancoratus

118. ἐλεγξάτω δὲ πάλιν τούτους Πέτρος, ἐπιτιμῶν τοῖς περὶ Ἀνανίαν καὶ λέγων »ἐπειράσατε τὸ ἅγιον πνεῦμα«·

καί φησιν »οὐκ ἐψεύσασθε ἀνθρώπῳ, ἀλλὰ τῷ θεῷ( ὁ δὲ ἀπόστολος οἶδεν , ὡς καὶ πολλάκις εἴπομεν, τὸ πνεῦμα μὴ ἀλλότρίον εἰναι τοῦ θεοῦ λέγων »ἐρευνᾷ καὶ τὰ βάθη τοῦ θεοῦ«· [*](1 ΙΙ Joh. 12 — 4 ff vgl. Matth. 3,17; dazu oben c. 3, 6 u. 49, 1 — 11 Matth. 3, 17 — 16 Joh. 14, 10 — 17 ff vgl. oljen c. 23f — 22 Dan. 3,57 — 26 Jes. 6, 3; vgl. oben c. 10, 2f — 28 f vgl. Act. 5, 9; dazu oben c. 9, 2 — 29 Act. 5, 4 — 30 ff vgl. oben c. 12, 1 ff — 31 I Kor. 2, 10 L J) [*](2 μὴ < L 3 ἀρκέσουσιν ist nicht zu ändern; die Mehrzahl bezieht schon mit auf Ζ. 15 ff 7 f σῶμα τέλειον συλληφθὲν L 17 υἱοῦ < J 19 τῶν ἄλλων μαρτυριῶν *] μετὰ τὰς ἄλλας μαρτυρίας L J 26 δὲ <)

ἡμεῖς δὲ οἴδαμεν πατέρα πατέρα, υἱὸν υἱόν, ἅγιον πνεῦμα ἅγιον πνεῦμα, τριάδα ἐν ἑνότητι. μία γὰρ ἐνότης ἐστὶ πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος, μία οὐσία μία κυριότης ἓν θέλημα μία ἐκκλησία ἐν βάπτισμα μία πίστις.

καὶ παυσάσθωσαν οἱ κατὰ τῆς ἁγίας παρθένου τοῦ Χριστοῦ καὶ νύμφης ἁγνῆς, τουτέστι τῆς μητρὸς ἡμῶν τῆς ἁγίας ἐκκλησίας *.

παρέλαβον γὰρ οἱ ταύτης παῖδες παρὰ ἁγίων πατέρων τουτέστι τῶν ἁγίων ἀποστόλων πίστιν φυλάττειν, ἅμα δὲ καὶ τοῖς ἑαυτῶν τέκνοις παραδιδόναι τε καὶ ἀπαγγέλλειν.

ἐξ ὡν καὶ αὐτοὶ υἱοὶ ὑπάρχετε, τιμιώτατοι ἀδελφοί, καὶ τοῖς ἑαυτῶν τέκνοις ταύτην τὴν διδασκαλίαν παραδιδόατε.

Ταῦτα οὕτως λέγοντες καὶ τὰ τούτοις ὄμοια ἀπὸ τῶν θείων γραφῶν * βεβαιῶσαι αὑτούς τε καὶ τοὺς ἀκούοντας ὑμῶν, διδάσκοντες ὁδοποιοῦντες κατηχοῦντες μὴ διαλείπητε οἱ πιστοὶ καὶ ὀρθόδοξοι ταύτην τὴν ἁγίαν πίστιν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, ὡς παρέλαβεν ἡ ἁγία καὶ μόνη παρθένος τοῦ θεοῦ ἀπὸ τῶν ἁγίων ἀποστόλων τοῦ κυρίου, φυλάττειν.

καὶ οὕτως ἕκαστον τῶν κατηχουμένων τῶν μελλόντων τῷ ἁγίῳ λουτρῷ προσιέναι οὐ μόνον ἀπαγγίελλιν ὀφείλετε † τὸ πιστεύειν τοῖς ἐαυτῶν υἱοῖς ἐν κυρίῳ, ἀλλὰ καὶ διδάσκειν ῥητῶς, ὡς πάντων ἡ αὐτὴ μήτηρ ὑμῶν τε καὶ ἡμῶν, τὸ λέγειν·

Πιστεύομεν εἰς ἕνα θεὸν πατέρα παντοκράτορα , ποιητὴν οὐρανοῦ τε καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.

καὶ εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν [*](4 vgl. Ephes. 4, 5 — 22 — S. 116, 20 vgl. Hahn, Bibliothek der Symbole3 § 125 u. 144 Lietzmann, Symbole der alten Kirche2 S. 19; dazu C. P. ’i, Zeitschr. f. 1. Theol. IS (1857) 634 ff ders. Ungedruckte, unbeachtete . . . Quellen I 73 ff Hort, Two dissertations II 73 ff Cambridge 1876 Kattenbusch, Confessionskunde S. 252 ff A. Harnack PRE3 XI 12 ff Burn, Journal of theol. studies II 106 Ed. Schwartz, Nachr. Gott. Ges. 1904 S. 387 ders., Hist. Zeitschr. 112 (1914) S. 242 A. 2 (doch ist eine Interpolation unwahrscheinlich) L J 2 —6 Sacra Parallela Coisl. 276 f. 26r Rupef. 16v) [*]( δὲ < Sa Pa 3 ἐστιν ἑνότης Sa Pa 7 * etwa <ἀσύστατα ληροῦντες> 13 * etwa <συλλέγοντες εἰς τὸ> * 19 † τὸ πιστεύειν] lies wohl ποιεῖν Sinn vgl. S. 148, 1 f 22 am Rand von erster Hand ἔκθεσις πίστεως τῶν ἐν Νικαία τݲιݲ καὶ ηݲ ἁγίων πατέρων καὶ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει τὸ δεύτερον L τὸ ἅγιον σύμβολον, am untern Rand rot ἔκθεσις πίστεως τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου καὶ τῶν ἁγίων τῶν ἐν ταῖς ἡμέραις Οὐαλεντινιανοῦ καὶ Οὐάλεντος τῶν βασιλέων, οἵτινες ἀπηντήκασι μετὰ τούτου πρὸς τὰς τότε ἀναφυείσας αἱρέσεις J)

καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν · εἰς μίαν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν·

ὁμολογοῦμεν ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ἀμήν.

τοὺς δὲ λέγοντας ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν ἢ ὅτι ἐξ οὐκ ὅντων ἐγένετο ἤ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι <ἤ> ῥευστὸν ἤ τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν, τούτους ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία.

Καὶ αὕτη μὲν ἡ πίστις παρεδόθη ἀπὸ τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ * ἐν ἐκκλησίᾳ τῇ ἁγίᾳ πόλει ἀπὸ πάντων ὁμοῦ τῶν τότε ἁγίων ἐπισκόπων, ὑπὲρ τριακοσίων ἀριθμόν, τὸν ἀριθμόν.