Ancoratus

ἐὰν γὰρ εἴπῃ ποῦ » τεθείκατε τὸν Λάζαρον; * οὔτε τὸ εὐαγγέλιον ἀγνοεῖ οὔτε τὴν παλαιὰν διαθήκην. ποῦ τεθείκατε« γάρ »αὐτόν;« λέγει, ἐξελέγξαι θέλων τὰς μηδὲ τὴν ἴσην πίστιν ἐξενηνοχυίας πρὸς τὴν Σουμανιτιν, καίτοι γε ἐκείνης πρὸς ἄνθρωπον ἐχούσης, τουτέστιν Ελισσαῖον τὸν ἅγιον προφήτην, τῶν δὲ περὶ Μάρθαν ἐχουσῶν πρὸς τὸν θεόν.

καὶ ἐὰν εἴπῃ τίς μου ἥψατα;« οὐκ ἀγνοῶν λέγει, ἀλλ᾿ ἵνα πείσῃ τὴν γυναῖκα ἀφ᾿ ἑαυτῆς ὁμολογῆσαι, ἵνα μὴ περὶ ἑαυτοῦ μαρτυρῇ ό υἱὸς τοῦ θεοῦ, ἀλλ᾿ ὑπὸ ἄλλων δοξάζηται.

καὶ ὅταν εἴπῃ »ἔχετε ἄρτους μεθ’ ἑαυτῶν;« ἐπὶ τούτῳ λέγει, ἴνα τὸ βραχὺ τῶν ἄρτων πᾶσι σημανθῇ καὶ τὸ μέγεθος τῆς αὐτοῦ θαυματουργίας θαυμασθῇ, διὰ τοσούτων ἄρτων τοσούτου τραφέντος ὄχλου. καὶ ὅταν εἴπῃ τίνα ζητεῖτε;«

[*](3 — 8. 133, 28 vgl. oben c. 38, 1ff; S. 47, 23ff (der Ausdruck καλὸς ό θεὸς τοῦ νόμου deutet auf die Μanichäer vgl. Panarion h. 66, 83, 2) — 4 Gen. 3, 9 — Gen. 4, 9 — 5 Gen. 18, 9 — 8 Joh. 11, 34 — 9 Luk. 8, 45 — Mark. 6, 38 (8, 14) — 10 Joh. 18, 4 — 13 Jok 11, 34 — 15 Joh. 11, 34 — 19 Luk. 8, 45 — 20 vgl. Job. 5, 31 ff — 21 Mark. 6,38 (8,14) — 24 Joh. 184 L J ïd. (bis Ζ. 5 ό ἀδελφός σου) 11 — 5. 133, 5 Siegel des Glaubens S. 265 Karapet, dort zwischen eingeschoben in das ück aus Ancor. c. 38 (=arm.))[*](3 εἴπασι] so ß sie sagen ïd.; lies εἴπωσι (impotent. Sinn)? * | ὅτι] nickt οὐ) ïd. 6 δὲ < J 12 Christus arm. | καὶ 2*] εἰ LJ | [καὶ *] 13 ἐὰν γὰρ εἴπῃ] denn der welcher sagte: was ist das da, icas in deiner Hand ist? (Exod. 4, 2), der sagte, (denen) welche sahen »ich bin der ich « u. wo habt ihr usw. arm. 14 * etwa <σαφὴς ή δύνμις τῷ εὐσεβῶς νοοῦντι, ὃς> * 14 f οὔτε τὸ das Enangelium ist nicht unwissend u. nicht war das ΑΤ unwissend arm. 15 γάρ < J 16 ἐξενηνεχυίας LJ 17f τουτέστιν — προφήτην < arm. σαῖος J 18 τῶν . . . ἐχουσῶν *] τὰς . . . ἐχούσας L J 20 ἀφ᾿ ἑαυτοῦ L 22 πᾶσι] andern ὑπὸ ἄλλων) arm.; viell. vorzuziehen 23 θαυμαστῆ LJ)

109. Ὥσπερ οὖν τὰ περὶ τῆς τοῦ κυρίου ἡμῶν οἰκονομίας ἐδείξαμεν λεγόμενα μὲν ἀνθρωπίως, οὐκ ἄμοιρα δὲ προγνώσεως ούδὲ γάρ τις τῶν εὐ φρονούντων εἴπῃ ἀγνοεῖν αὐτὸν ποῦ τεθείκασι Λάζαρον, ἐγγὺς ὄντα τοῦ τόπου, εἰ καὶ δι΄ ὅν εἴπομεν τρόπον ἠρώτα, πόρρω <ἐπὶ> Γαλιλαίας πρώην ὄντα καὶ δείξαντα άφ΄ ὲαυτοῦ ὅτι Λάζαρος), οὕτω καὶ περὶ τῆς παλαιᾶς διαθήκης ταῦτα εὐφρόνως ἀναλύομεν.

τὸ εἰπεῖν τὸν θεόν »'Αδὰμ ποῦ εἶ;« οὐκ ἀγνοοῦντος ἦν, ἀλλὰ δεικνύοντος ἀπὸ οἴου ὕψους πρὸς ποῖον βάθος αἴσχους ό Αδὰμ ἐκπεπτώκει.

καί »ποῦ Ἄβελ ό ἀδελφός σου;‘ ὅτι ὅν σε ἔδει φέρειν ἀεὶ ἐν ἀγκάλαις καὶ ἀεὶ συνεῖναι αὐτῷ, οὖτος ἐπὶ γῆν παρὰ σοῦ ἔριπται.

δείκνυσι γὰρ ἐκ τοῦ ἐπαγομένου ὅτι οὐκ ἀγνοίας χάριν ἠρώτα, ἀλλὰ διελέγχων ἐν τῷ εἰπεῖν ὅτι »ἐπικατάρατος ἡ γῆ έν τοῖς ἔργοις σου καὶ ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ τῆς γῆς, ἥτις ἔχανε τὸ στόμα αὐτῆς δέξασθαι τὸ αἶμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκ τῆς χειρός σου«·

»ἰδού, γάρ φησιν, ὴ φωνὴ αὐτοῦ βοᾷ πρός με«. καί Μοῦ Σάρρα ἡ γυνή σου;« οὐκ ἀγνοῶν εἶπεν. ἐπεὶ πῶς ἠγνόει ὸ γελῶσαν ἔνδον τῆς οἰκίας εἰδὼς αὐτήν; οὐκ ἀγνοῶν τοίνυν ἠρώτα, ἀλλ᾿ ἵνα παρα- στήσῃ ταῖς θυγατράσιν αὐτῆς ταῖς »ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν« μαθεῖν τὴν ἐκείνης ἀγωγήν, ὅταν ἁγίοις ἐκ τῶν ἰδίων καμάτων ὑπηρετεῖν πειρῶνται.

ἐκείνη γὰρ ἐν τοσαύτῃ ὑπηρεσίᾳ ὑπάρχουσα, αὐτὴ τοὺς ἀζύμους καὶ τοὺς ἐγκρυφίους ἐργαζομένη καὶ τὴν τοσαύτην ὑπηρεσίαν ἐξαρτύσασα ἅμα τοῖς αὐτῆς αὐτῆς οἰκέταις, πρόσωπον τῶν ὑπηρετου- μένων οὐχ ὲωρα, σωφροσύνης ἐπιεικοῦς ὑπογραμμὸν ταῖς ημετέραις γενεαῖς ὑπολιμπάνουσα. καὶ ταῦτα μὲν ἀρκέσει εἰς παράστασιν ταῖς τῶν ματαίων ἀντιλογίαις.