Cyranides

Τρίγλας εἴ τις τὸ γένειον κείρῃ ἔτι ζῶσης αὐτῆς, αὐτὴν δὲ ζῶσαν ἀπολύῃ ἐν τῇ θαλάσσῃ ἀπελθεῖν καὶ δῴη ἐν ποτῷ γυναικί, ἐρωτικὴν ἐπάγει μεγίστην συμπάθειαν καὶ φιλίαν.

Φορούμενον δὲ ἐπιτυχίαν παρέχει πρὸς πᾶν πρᾶγμα.

(Μs. Α, f. 117 v.) Εἰ δέ τις τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς λειώσας χρίσῃ τινὸς ὀφθαλμούς, ἀμβλυωπήσει παραχρῆμα. Ἡ λύσις δὲ τούτου· ἡ χολὴ τοῦ ἰχθύος σὺν μέλιτι χριομένη ὀξυωπίαν παρέξει εἰσέτι.

Τρυγόνος θαλασσίας κέντρον εἰς δένδρον πηγνύμενον ξηραίνει αὐτό. Εἰ δὲ εἰς οἰκοδομουμένην οἰκίαν ἡ εἰς πλοῖον κεῖται, ἀστοχίαν δηλοῖ· ἔστι γὰρ κατὰ πάντα αἴτιον βλάβης μεγάλης.

Ὕδρος ἐστὶν ὄφις τὰ πολλὰ ἐν τοῖς ὕδασι διαιτώμενος, παρὰ λίμναις νηχόμενος,

Κρεμασμένου καὶ ἐξορκιζομένου τοῦ ὄφιος, ἵνα τὸν λίθον ἐξεμέσῃ, ὑποθυμιωμένης αὐτῷ δάφνης, καὶ λέγομεν οὕτω· « Μὰ τὸν σὲ κτίσαντα Θεόν, ὃν πολλάκις ἀξιῶ προσκυνήσας τῇ διχῆ σου γλώσσῃ, ἐάν μοι δῴης (f. 118 r.) τὸν λίθον, οὐ μὴ σὲ ἀδικήσω, ἀλλὰ σὲ ἀποπέμψω εἰς τοὺς ἰδίους σου τόπους. » Καὶ ἐπὰν ἐμέσῃ τὸν λίθον, λαβὼν ἐν ῥάκει ὁλοσηρικῷ, φύλασσε.

Τοῦ δὲ λίθου τούτου ἡ δύναμις πειράζεται οὕτω. Γέμισον εἰς χαλκοῦν σκεῦος ὕδωρ, καὶ ἐπίθες τὸν λίθον περιάπτων τῷ ἀγγείῳ· σημείωσον οὖν καὶ εὑρήσεις τὸ ὕδωρ ἑκάστης ἡμέρας 〈μειοῦσθαι〉 παρὰ κοτύλας δύο (ὅ ἐστι ὁ ξέστης).