Ἐννοίας μοί ποτε γενομένης περὶ τῶν ὄντων, καὶ μετεωρισθείσης μὲN τῆς διανοίας σφόδρα, ⟨⟨ὕπνῳ⟩⟩ ⟨δὲ⟩ κατασχεθεισῶν μου τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων, ⟨οὐ μέντοι⟩ καθάπερ ⟨τ⟩οῖ⟨ς⟩ [[ὕπνῳ]] βεβαρημένοι⟨ς⟩ ἐκ κόρου τροφῆς ἢ ἐκ κόπου
σώματος, ἔδοξά τινα ὑπερμεγέθη μέτρῳ ἀπεριορίστῳ ⟨ἐν⟩τνγχάνοντα καλεῖν μου τὸ ὄνομα, καὶ λέγεν [τα] μοι· Τί βούλει ἀκοῦσαι καὶ θεάσασθαι, καὶ νοήσας μαθεῖν καὶ γνῶναι; — φημὶ ἐγώ· Σὺ γὰρ τίς εἶ; — Ἐγὼ μέν, φησίν, εἰμὶ ὁ Ποιμάνδρης, ὁ τῆς αὐθεντίας νοῦς. [[οἶδα ὃ βούλει
καὶ σύνειμί σοι πανταχοῦ.]] —φημὶ ἐγώ· Μαθεῖν θέλω τὰ ὄντα καὶ νοῆσαι τὴν τούτων φύσιν, καὶ γνῶναι τὸν θεόν. ⟨περὶ τού⟩τωN, ἔφην, ἀκοῦσαι βούλομαι.—φησὶν ἐμοὶ πάλιν· ⟨⟨Οἶδα ὃ βούλει, ⟨ὃς⟩ καὶ σύνειμί σοι πανταχοῦ·⟩⟩ ἔχε νῷ σῷ ὅσα θέλεις μαθεῖν, κἀγώ σε διδάξαω.–
οὔτως εἰπόν⟨τος⟩, ἠλλάγη ⟨⟨εὐθέως πάντα μοι⟩⟩ τῇ ἰδέᾳ καὶ [[εὐθέως πάντα μοι]] ἤνοικτο ῥοπῇ. καὶ ὁρῶ θέαν ἀόριστον, φῶς [δὲ] πάντα γεγενημένα ἤπιόν τε καὶ ἱλαρόν· καὶ ἠΓάσθην ἰδών. καὶ μετ᾽ ὀλίγον, σκότος κατωφερὲς ἦν ἐν μέρει ⟨τινὶ⟩ γεγενημένον, φοβερόν τε καὶ στυγνόν,
⎡σκολιῶς πεπειραμένον⎤ [ὡς εἰκάσαι με]. ⟨ . . . ⟩ εἶδοΝ μεταβαλλόμενον τὸ σκότος εἰς ὑγράν τινα φύσιν ἀφάτως τεταραγμένην, καὶ καπνὸν ἀποδιδοῦσαν ὡς ἀπὸ πυρός. καί τινα ἦχον ⎡ἀποτελοῦσαν⎤ ἀνεκλάλητον γοώδη· [εἶτα] βοὴ ⟨γὰρ⟩ ἔξ αὐτῆς ἀσύναρθρος ἐξεπέμπετο. [[ὼς εἰκάσαι φωνὴν φωτός.]] ἐκ δὲ ⟨τοῦ⟩ φωτὸς π⟨ροελθὼν⟩ λόγος ἅγιος ἐπέβη τῇ ⟨ὑγρᾷ⟩ φύσει, ⟨⟨ὡς εἰκάσαι ⟨με⟩ φωνὴν ⟨εἶναι τοῦ⟩ φωτός.⟩⟩
[[καὶ πῦρ ἄκρατον . . . πνενματικὸν λόγον.]]
[[εἰς ἀκοὴν]] ὁ δὲ Ποιμάνδρης ⟨⟨εἰς ἀκοὴν⟩⟩ ἐμοὶ Ἐνόησας,
φησί, τὴν θέαν ταύτην ὅ τι καὶ βούλεται; — ⟨ . . . ⟩ καὶ γνώσομαι, ἔφην ἐγώ. — Τὸ φῶς ἐκεῖνο, ἔφη, ἐγώ, νοῦς, ὁ πρῶτος θεός, ὁ πρὸ φύσεως ὑγρᾶς τῆς ἐκ σκότους φανείσης· ὁ δὲ ἐκ [νοὸς] φωτ[ειν]ὸς λόγος υἱὸς θεοῦ. — Τί οὖν; φημί — Οὕτω γνῶθι, τὸ ἐν σοὶ βλέπων [καὶ ἀκούων]· ⟨ἐπεὶ καὶ ἐν σοὶ ὁ〉 λόγος [κυρίου] ⟨υἱός⟩, ὁ δὲ νοῦς πατήρ [θεός]. οὐ γὰρ διίστανται ἀπ᾽ ἀλλήλων· ἕνωσις γὰρ τούτων ἐστὶν ἡ ζωή. – Εὐχαριστῶ σοι, ἔφην ἐγώ.— Ἀλλὰ δὴ νόει τὸ φῶς, καὶ γνώριζε τοῦτο. — εἰπὼν τοσ[τ]αῦτα, ἐπὶ πλείονα χρόνον ἀντώπησέ μοι, ὥστε με τρέμειν
αὐτοῦ τὴν ἰδέαν. ἀνανεύσα[ντο]ς δέ, θεωρῶ ἐν τῷ νοΐ μου τὸ φῶς ἐν δυνάμεσιν ἀναριθμήτοις ὄν, καὶ κόσμον ἀπεριόριστον γεγενημένον. [[καὶ περισχέσθαι τὸ πῦρ δυνάμει μεγίστῃ καὶ στάσιν ἐσχηκέναι κρατούμενον.]] ταῦτα δὲ ἐγὼ διενοήθην ὁρῶν διὰ τὸν τοῦ Ποιμάνρου λόγον. ὡς δὲ ἐν ἑμπλήξει μου
ὄντος, φησὶ πάλιν ἐμοί· Εἶδες ἐν τῷ νῷ τὸ ἀρχέτυπον εἶδος, τὸ προάρχον τῆς ἀρχῆς, τὸ ἀπέραντοΝ. —ταῦτα ὁ Ποιμάνδρης ἐμοί. Τί οὖν; ἐγώ φημι· ⟨τὰ〉 στοιχεῖα τῆς φύσεως πόθεν ὑπέστη; — πάλιν ἐκεῖνος πρὸς ταῦτα· Ἐκ βουλῆς θεοῦ, ἥτις
[[λαβοῦσα τὸν λόγον]] [καὶ] ἰδοῦσα τὸν καλὸν κόσμον ἔμιμήσατο. ⟨ἡ γὰρ ὑγρὰ φύσις⟩ ⟨⟨λαβοῦσα τὸν λόγον⟩⟩ ⟨ἐ⟩κοσμοποιήθΗ, δια⟨κριθέν⟩των ἑ⟨ξ⟩ αὐτῆς ⟨τῶν⟩ στοιχείων, ⟨ἐξ ὦν⟩ καὶ ⟨τὸ⟩ γέννημα τῶν ⟨ἐμ⟩ψύχων. ⟨⟨καὶ ⟨γὰρ⟩ πῦρ ἄκρατον
ἐξεπήδησεν ἐκ τῆς ὑγρᾶς φύσεως ἄνω εἰς ὕψος· κουφὸν δὲ ἦν καὶ ὀξύ, δραστικόν τε. ἅμα ⟨δὲ⟩ καὶ ὁ ἀήρ, ἐλαφρὸς ὤν, ἠκολούθησε τῷ πΥρί, ἀναβαίνων [τοσοῦτοΝ] μέχρι τοῦ πυρὸς ἀπὸ γῆς καὶ ὕδατος, ὡς δοκεῖν κρέμασθαι αὐτὸν ἀπ᾽ αὐτοῦ. ⟨⟨καὶ περι⟨ε⟩σχέθΗ τὸ πῦρ δυνάμει μεγίστῃ, καὶ στάσιν
ἔσχ[ηκ]ε[ναι] κρατούμενον.⟩⟩ γῆ δὲ καὶ ὕδωρ ἔμενε καθ᾽ ἑαυτὰ συμμεμιγμένα, ὡς μὴ ⎡θεωρεῖσθαι⎤ [ἀπὸ] [[τοῦ ὕδατος]]· κινούμενα δὲ ἦν διὰ τὸν ⟨ἐπάνω⟩ ⟨⟨τοῦ ὕδατος⟩⟩ ἐπιφερόμενον πνευματικὸν λόγον.⟩⟩ ὁ δὲ νοῦς ὁ πρῶτος, [[ἀρρενόθηλυς ὤν,]] ⟨ὁ⟩ ζωὴ καὶ φῶς
ὑπάρχων, ⟨⟨ἀρρενόθηλυς ὤν,⟩⟩ ἀπεκύησε⟨ν⟩ [λόγῳ] ἕτερον νοῦν δημιουργόν, ὃς ΔεΎτερος [τοῦ] [[πυρὸς καὶ πνεύματος]] ὢν ἐδημιούργησε⟨ν ἐκ⟩ ⟨⟨πυρὸς καὶ πνεύματος⟩⟩ διοικήτ⟨ορ⟩άς τινας ἑπτά, ἐν κύκλοις περιέχοντας τὸν αἰσθητὸν κόσμον· καὶ ἡ διοίκησις αὐτῶν εἱμαρμένη καλεῖται. ἐπήδησεν εὐθὺς ἐκ τῶν κατωφερῶν στοιχείων ⟨⟨τῆς φύσεως⟩⟩ [τοῦ θεοῦ] ὁ τοῦ θεοῦ λόγος εἰς τὸ καθαρὸν [[τῆς φύσεως]] δημιούργημα, καὶ ἡνώθη τῷ δημιουργῷ νῷ· ὁμοούσιος γὰρ ἦν· καὶ κατελείφθη[τὰ] ἄλογα τὰ κατωφερῆ τῆς φύσεαως στοιχεῖα, ὡς εἶναι ὕλην μόνην.
ὁ δὲ δημιουργὸς νοῦς σὺν τῷ λόγῳ,
[ὁ] περιίσχων τοὺς κύκλους καὶ δινῶν ῥοίζῳ, ἔστρεψε τὰ ἑαυτοῦ δημιουργήματα, καὶ εἴασε στρέφεσθαι ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀορίστου εἰς ἀπέραντον τέλος· ἄρχεται γὰρ οὗ λήγει ἡ [δὲ] τούτων περιφορά. ⟨ἡ δὲ φύσις,⟩ καθὼς ἠθέλησεν ὁ νοῦς, ἐκ τῶν κατωφερῶν
στοιχείων ζῷα ἤνεγκεν ἄλογα· οὐ γὰρ ἔτι εἶχε τὸν λόγον. ἀὴρ δὲ πετεινὰ ἤνεγκε, καὶ τὸ ὕδωρ νηκτά, — διεκεχώριστο δὲ ἀπ᾽ ἀλλήλων ἥ τε γῆ καὶ τὸ ὕδωρ [καθὼς ἠθέλησεν ὁ νοῦς], – καὶ ἐξήνεγκεν ⟨ἡ γῆ⟩ [ἀπ’ αὐτῆς ἃ εἶχε] ζῷα τετράποδα ⟨καὶ⟩ ἑρπετά, θηρία ἄγρια καὶ ἥμερα. ὁ δὲ πάντων πατὴρ [[ὁ]] νοῦς, ⟨⟨ὁ⟩⟩ ὣν ζωὴ καὶ φῶς, ἀπεκύησεν ἄνθρωπον αὑτῷ ⟨ὅμ⟩οιον. οὗ ἠΓάσθη ὡς ἰδίου
τόκου· περικαλλὴς γὰρ ⟨ἦν⟩, τὴν τοῦ πατρὸς εἰκόνα ἔχων. εἰκότως [γ]ἄρ⟨α⟩ [καὶ] ὁ θεὸς ἠΓάσθη τῆς ἰδίας μορφῆς· καὶ παρέδωκε⟨ν⟩ [[τὰ] [ε]αὐτῷ πάντα ⟨⟨τὰ⟩⟩ δημιουργήματα. ⟨ὁ δέ,⟩ ⟨⟨γενόμενος ἐν τῇ δημιουργικῇ σφαίρᾳ,⟩⟩ ⟨⟨κατενόησε τοῦ ἀδελφοῦ τὰ δημιουργήματα⟩⟩ ⟨⟨τοῦ ἐπικειμένου ἐπὶ τοῦ
πυρός·⟩⟩ [καὶ] κατανοήσας δὲ τὴν τοῦ δημιουργοῦ κτίσιν ἐν τῷ πΥρί, ἠβουλήθη καὶ αὐτὸς δημιουργεῖν· καὶ συνεχωρήθη ὑπὸ τοῦ πατρός. [[γενόμενος ἐν τῇ δημιουργικῇ σφαίρᾳ]] [ἐξ ὧν τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν] [[κατενόησε τοῦ ἀδελφοῦ τὰ δημιουργήματα]] ⟨ . . . ⟩ ⟨⟨πᾶσαν ἐνέργειαν ἐν ἑαυτῷ ἔχοντα τῶν διοικητόρων·⟩⟩ οἱ δὲ ἠΓάσθησαν αὐτοῦ, ἕκαστος δὲ μετεδίδου τῆς ἰδίας [τάξεως] ⟨φύσεως⟩. καὶ καταμαθὼν τὴν τούτων οὐσίαν, καὶ μεταλαβὼν τῆς [ε]αὐτῶν φύσεως, ἠβουλήθη ἀναρρῆξαι τὴν περιφέρειαν τῶν κύκλων [καὶ τὸ κράτος] [[τοῦ ἐπικειμένου ἐπὶ τοῦ πυρὸς]]
[κατανοῆσαι]· καὶ [ὁ τοῦ τῶν θνητῶν κόσμου καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων ἔχων πᾶσαν ἐξουσίαν] διὰ τῆς ἁρμονίας παρέκυψεν, ἀναρρήξας τὸ κΎτος, καὶ ἔδειξε τ῀ιΗ κατωφερεῖ φύσει τὴν καλὴν τοῦ θεοῦ μορφήν. ἡ[ν] ⟨δέ⟩, ἰδοῦσα ⟨τὸ⟩ [[ἀκόρεστον]] κάλλος [[πᾶσαν ἐνέργειαν ἐν ἑαυτῷ ἔχοντα τῶν διοικητόρων]]
τῆϲ [τε] μορφῆϲ τοῦ θεοῦ, ἐμειδίασεν ἔρωτι ⟨⟨ἀκορέστῳ⟩⟩ ⟨⟨τοῦ ἀνθρώπου⟩⟩, [ἅτε] τῆς καλλίστης μορφῆς [[τοῦ ἀνθρώπου]] τὸ εἶδος ἐν τῷ ὕδατι ⟨ἀναδ⟩ιδοῦσα, καὶ τὸ σκίασμα ἐπὶ τῆς γῆς. ὁ δέ, ἰδὼν τὴν ὁμοίαν αὑτῷ μορφὴν [ἐν ἑαυτῷ] οὖσαν ἐν ⟨τῇ γῇ καὶ⟩ τῷ ὕδατι, ἐφίλησε, καὶ ἠβουλήθη αὐτοῦ οἰκεῖν. ἅμα δὲ τῇ βουλῇ ἐγένετο ἐνέργεια, καὶ ᾤκησε τὴν ἄλογον ⎡μορφήν⎤. ἡ δὲ φύσις λαβοῦσα τὸν ἐρώμενον περιεπλάκη ὅλη, καὶ ἐμίγησαν· ἐρώμενοι γὰρ ἦσαν. καὶ διὰ τοῦτο παρὰ πάντα τὰ ἐπὶ γῆς ζῷα διπλοῦς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, θνητὸς μὲν διὰ τὸ σῶμα, ἀθάνατος δὲ διὰ τὸν
οὐσιώδη ἄνθρωπον. ἀθάνατος γὰρ ὤν, καὶ πάντων τὴν ἐξουσίαν ἔχων, τὰ θνητὰ πάσχει, ὑποκείμενοc τῇ εἱμαρμένῃ. ὑπεράνω ⟨γὰρ⟩[οὖν] ὢν τῆς ἁρμονίας,[ἐναρμόνιος] ⟨εἱμαρμένης⟩ γέγονε δοῦλος· ἀρρενόθηλυς δὲ ὢν ἐξ ἀρρενοθήλεος ὄν⟨τος τοῦ⟩ πατρός, καὶ ἄυπνος ἀπὸ ἀύπνου, ⟨ὑπ᾽ ἔρωτος καὶ λήθης⟩ κρατεῖταικαὶ. –