De signis Odysseae

477.

κῆρυξ, τῆ δὴ, τοῦτο πόρε κρέας.

†) τὸ τῆ ῥῆμα προστακτικόν ἐστι παρὰ ποιηταῖς εἰρημένον χρόνου ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ BQ. Est ἀντὶ τοῦ λάβε cf. ad ι 347. Ξ 219.

483.

ἥρῳ Δημοδόκῳ.

Fuit diple, ὅτι δισυλλάβως καὶ ἐν Ἰλιάδι ἥρῳ cf. ad Η 453, ubi etiam noster locus notatur.

507.

ἠὲ διαπλῆξαι κοῖλον δόρυ νηλέι χαλκῷ.

†) Ἀρίσταρχος διαπλῆξαι, ὡς ἀλλαχοῦ τὰς μὲν ἔπειτα διαπλήσσοντες Ἀχαιοί (Ψ 120). Eust. 1608, 16. διατμῆξαι, quod habent ACDEFGHIKLMPQSV, Zenodoto videtur deberi, cf. schol. Σ 34.

529.

εἴρερον εἰςανάγουσι.

Notatum fuit vocabulum εἴρερον ἅπαξ εἰρημένον cf. in ET. Apoll. l. h. 64, 13.

546.

ἀντὶ κασιγνήτου ξεῖνος.

Fuit diple ὅτι τὸ ἀντὶ κασιγνήτου ἀντὶ τοῦ ἴσος κασιγνήτῳ cf. ad Φ 75, ubi noster versus sic explanatur ab Ar. L. Ar. 114.

557.

οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν.

†) τοῦτο φανερὸν ὅτι ἐκτετόπισται ἡ πλάνη. διὸ μὴ χρῄζειν τὰς ναῦς τῶν κυβερνητῶν, ἀλλ’ αὐτὰς τὸν πλοῦν ἐπίστασθαι T. cf. ad δ 556 et locos ibid. collatos.

564-71.

ἀλλὰ τόδ’ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος ἄκουσα Ναυσιδόου, ὅς ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι ἡμῖν, οὕνεκα πομποὶ ἀπήμονές εἰμεν ἁπάντων. φῆ ποτὲ Φαιήκων ἀνδρῶν εὐεργέα νῆα ἐκ πομπῆς ἀνιοῦσαν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ ῥαισέμεναι, μέγα δ’ ἧμιν ὄρος πόλειἀμφικαλύψειν· ὣς ἀγόρευ’ ὁ γέρων· τὰ δέ κεν θεὸς ἢ τελέσειεν.

*) ἀθετοῦνται· οἰκειότερον γὰρ ἐν τοῖς ἑξῆς, (ν 172 seq.) ὅταν ἴδωσι τὴν ναῦν ἀπολελιθωμένην ὑπὸ τοῦ Ποσειδῶνος [ὥστε ἀναμιμνήσκονται inserendum esse putat Friedlaenderus in Fleckeisenii Annal. tom. LXXVII p. 5] ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ὥσπερ ὁ Κύκλωψ ὑπὸ τοῦ . . . . ἀναμιμνήσκεται καὶ ἡ Κίρκη ἦ σύγ’ Ὀδυσσεύς ἐσσι (κ 330). καὶ ἐνταῦθα δὲ παλιλλογοῦνται (sc. οἱ στίχοι). εἰ δὲ ἔμαθε Ὀδυσσεὺς τὸν χρησμὸν, οὐκ ἂν αὐτοῖς ἐμήνυσε τὰ ὑπὲρ αὐτοῦ, οὐδὲ Ἀλκίνοος ἔπεμψεν αὐτὸν ὑπερβολῇ φιλοξενίας T. cf. ad ν 173. Obelos cum asteriscis his versibus appictos fuisse — sunt in M. cf. La Roche p. 179 — commemorat Eust. 1610, 46 et 1737, 59 easdem fere caussas afferens.

565.

ὃς ἔφασκε Ποσειδάων’ ἀγάσασθαι || ἡμῖν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ ἀγάσασθαι νῦν] ἀντὶ τοῦ φθονῆσαι B. cf. ν 173. L Ar. 147.

581.

ἦ τίς τοι καὶ πηὸς ἀπέφθιτο.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] σαφῶς ἐκ τούτου δηλοῦται ὅτι πηὸς [ὁ] (οὐ cod.) κατ’ ἐπιγαμίαν (cod. ἐπωνυμίαν, sed correxi secutus Apoll. l. h. 131, 22) οἰκεῖος (ἢ) [οὐχ ὁ] φίλος ἢ (corr. Friedlaenderus in Fleckeisenii annal. l. c. pro cod. ἀλλ’) ἑταῖρος, ὡς οἱ πολλοὶ τῶν γλωσσογράφων· ἐπιφέρει γοῦν ἀντιδιαστέλλων (584) ἢ πού τις καὶ ἑταῖρος ἀνήρ ὁρισμὸν ποιῶν. T. cf. Eust. ad h. v.