De signis Odysseae

214.

πάντα γὰρ οὐ κακός εἰμι μετ’ ἀνδράσιν ὅσσοι ἄεθλοι

†) σημειωτέον, ὅτι τῷ ἆθλα οὐδετέρῳ ἀρσενικὸν ἐπήγαγε τὸ ὅσσοι HQ. cf. δ 240.

223.

ἐριζέμεν οὐκ ἐθελήσω.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἀντὶ τοῦ οὐ δυνήσομαι, ὡς τὸ οὐδ’ ἔθελε προρέειν (Φ 366). QT. cf. Φ 366. γ 121. L. Ar. 148.

224.

οὐδ’ Εὐρύτῳ Οἰχαλιῆι.

†) ἡ Οἰχαλία πόλις Θεσσαλίας QV.

Ex Ar. fluxit, qui ad Β 596 et 730 adnotavit, Eurytum regem esse Oechaliae, quae Thessaliae sit, non Euboeae ut apud recentiores. cf. L. Ar. 184.

246.

οὐ γὰρ πυγμάχοι εἰμέν.

Fuit diple contra chorizontes, ὅτι προτάσσει τὴν πυγμὴν ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι οὐδὲ παλαίσεις. cf. ad Ψ 621.

251.

ἀλλ’ ἄγε, Φαιήκων βητάρμονες ὅσσοι ἄριστοι, παίσατε . .

Fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem παίσατον pro παίσατε, cf. in HQ. Ζηνόδοτος παίσατον εἶπεν, οὐ κακῶς. Aut delendum est οὐ, aut κακῶς in καλῶς mutandum est, ut sit οὐ καλῶς. Nam persaepe ob dualem cum plurali confusum Zenodotus vituperatur, cf. exempla a Friedlaendero collata Ar. p. 15. Nitzsch l. c. p. 204.

258.

αἰσυμνῆται δὲ κριτοὶ ἐννέα πάντες ἀνέσταν.

†) οἱ μὲν τὸ πάντες κατὰ παρολκήν φασι κεῖσθαι, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ τὸ δέκα πάντα τάλαντα (Τ 247) καὶ τὸ οἱ δ’ ἐννέα πάντες ἀνέσταν (Η 161) E.

Sic interpretatus est Ar. cf. ad v. c. Η 161. Σ 373. Ω 232. ε 244.

260.

λείηναν δὲ χορόν.

†) τὸ χωρίον, ἐν ᾧ ἔμελλον ὀρχεῖσθαι, χορόν ἐκάλεσεν BE. cf. ad Σ 590, ubi adiungitur: οὐ τὸ σύστημα τῶν χορευόντων.

264.

πέπληγον.

Ar. de hac forma observationem v. apudEust. 1596, 6: Ἀριστόνικος οὐ Σικελικὰ (sic enim Eust. esse vult et Ἰώνων) ταῦτα, ἀλλὰ ἀναδιπλώσεις Ἰακὰς βούλεται εἶναι κατὰ τὸ κεκάμω

Demodoci cantum de Martis cum Venere amoribus in offensionem veterum grammaticorum incurrisse constat ex schol. ad Arist. Pac. 778: σημειοῦται ταῦτα ὁ Μόχθος (i. e. Apio, quem hoc cognomine appellatum esse prodidit Suidas) πρὸς τοὺς ἀθετοῦντας τὴν ἐν Ὀδυσσείᾳ Ἄρεως καὶ Ἀφροδίτης μοιχείαν. Scholiasta in HQT dicit: ἀλλ’ οὐχ Ὁμήρου τὸ ἔγκλημα. Quo magis dolemus, quod quid Ar. hac de re statuerit nobis non servatum est. Hoc unum ex scholiis ad Iliadem extricamus, Aristarchum non haesitasse ut chorizontes, quod nostro loco Venus Vulcani uxor est, cf. ad Φ 416: λέγειν δὲ δεῖ, ὅτι οὐχ οἱ αὐτοὶ χρόνοι ἦσαν τῆς συμβιώσεως.

271.

ἥλιος.

†) ἅπαξ εἴρηται ἥλιος· ἠέλιος γὰρ ἀεί φησιν Ἰακῶς, τὸ ῆ εἰς ῆε. H.

274.

βῆ ρ’ ἴμεν ἐς χαλκεῶνα.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] οὐκ οἶδεν ὁ ποιητὴς τὸν Ἥφαιστον ἐργαζόμενον ἢ ἐν Λιπάρᾳ τῆς Σικελίας τῶν Αἰολίδων νήσων, ἢ ἐν Λήμνῳ, ἀλλ’ ἐν Ὀλύμπῳ· καὶ γὰρ καὶ τὴν ἀσπιδοποιΐαν ἐκεῖ λέγει γεγενῆσθαι. Q.

cf. Σ 369. L. Ar. 185.

277.

ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἑρμῖσιν.

†) τοῖς κλινοποδίοις· ἑρμὶς ὁ τῆς κλίνης ποῦς BQV. Sic Ar. cf. Apoll. l. h. 77, 5: ὁ δὲ Ἀρίσταρχός φησιν, ἑρμῖνας ἐκάλουν τοὺς πόδας τῶν κλινῶν, οὗτοι δὲ ἦσαν σφηνοειδεῖς τῇ κατασκευῇ· τῶν ἅπαξ εἰρημένων.

283.

εἴσατ’ ἴμεν.

†) ὥρμησεν ἀπιέναι Q. L. Ar. 148. ε 281.

289.

ἐρχομένη κατ’ ἄρ’ ἕζεθ’ . .

†) ἀντὶ τοῦ ἀορίστου· τὸ γὰρ ἐρχομένη (corr. Friedlaender, codd. ἐχόμενον) ἐνεστῶτος καὶ παρατατικοῦ P. cf. F. Ar. 4. ι 297.

294.

οἴχεται ἐς Λῆμνον μετὰ Σίντιας ἀγριοφώνους.

†) Σίντιες ἐκαλοῦντο οἱ Λήμνιοι EQ. Sic Ar. cf. Apoll. 1. h. 141, 25. L. Ar. 234.

309. De Ar. interpretatione vocabuli ἀίδηλος cf. ad χ 165.

312.

ἀλλὰ τοκῆε δύω.

†) Ἡσίοδος ἐκ μόνης τῆς Ἥρας γενέσθαι τὸν Ἥφαιστον. κἀκεῖνο δ’ ἱκανὸν τόν τοι φίλος υἱὸς ἔτευξεν Ἥφαιστος (Ξ 338). T. sc. ut Hesiodus refutetur, nam Jovis et Junonis filius est apud Homerum cf. ad Ξ 335 ubi noster locus citatur. L. Ar. 185.

363.

ἡ δ' ἄρα Κύπρον ἵκανε φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη ἐς Πάφον· ἔνθα δέ οἱ τέμενος.

†) πόλις Κύπρου· ἀπὸ γενικοῦ εἰς τὸ εἰδικόν· ὁ δὲ ἀντὶ τοῦ γάρ, ἔνθα γάρ οἱ H. Similis locus. quem Eust. 1600, 50 citat ad nostrum versum, est Θ 47: Ἴδην δ’ ἵκανεν Γάργαρον, ad quem v. Ar. cf. η 197. ι 39. 184. De commutatione vocabulorum δέ et γάρ F. Ar. 35, β 6 et locos ibid. collatos. Quod habet T ad v. 364: καὶ δύο γενέσεις Χαρίτων est Aristarcheum. cf. L. Ar. 180.

383.

ἠμὲν ἀπείλησας . .

†) ἐπηγγείλω· οὐδ’ ἠπείλησεν ἄνακτι (Ψ 863) H. Frustula sunt Ar. notae, qui ad locum citatum ἠπείλησεν ἀντὶ τοῦ ηὔξατο esse dicit. cf. Ι 682. Eust. pro ἐκαυχήσω.

390.

δώδεκα γὰρ βασιλῆες ἀριπρεπέες κατὰ δῆμον·

Ex Ar. ad Υ 84 apparet, hic diplam fuisse, ὅτι βασιλεῖς καὶ τοὺς κατὰ μέρος ἄρχοντας λέγει. cf. L. Ar. 115. α 72. η 49. ξ 336.

452.

θερμὰ λοέτρ’, ἐπεὶ οὔ τι κομιζόμενός γε θάμιζεν, ἐπεὶ δὴ λίπε δῶμα Καλυψοῦς.

De dipla ab Ar. adpicta propter ἐπεί vocabuli significationem, non tantum quod, sed etiam postquam cf. ad α 2.