De signis Odysseae

1.

οἱ δ’ ἷξον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν πρὸς δ’ ἄρα δώματ’ ἔλων Μενελάου κυδαλίμοιο.

Ex scholiis in HQMT apparet, Aristarchi diplam fuisse ὅτι ὁμωνύμως τῇ χώρᾳ τὴν Σπάρτην Λακεδαίμονα εἴρηκεν. cf. ad Φ 544. Et fuit diple periestigmene propter Zenodoti lectionem καιετάεσσαν ἀντὶ τοῦ καλαμινθώδη. cf. HMQR. Sic etiam Β 581 cf. in D. Eust. 1478, 38. Strabo VIII, p. 367.

3.

τὸν δ’ εὗρον δαινύντα γάμον.

†) ὥσπερ ἀλλαχοῦ φησιν Ὅμηρος τάφον τὴν ἐπὶ τεθνεῶτί τινι εὐωχίαν, οὕτω καὶ νῦν γάμον τὴν ἐπὶ γάμου δαῖτα M.

cf.Ψ 29.γ 307.

12.

ὅς οἱ τηλύγετος γένετο κρατερὸς Μεγαπένθης ἐκ δούλης.

†) τινὲς τὸ δούλης κύριόν φασι διὰ τὸ μηδέποτε οὕτω λέγειν τὸν ποιητὴν τὴν θεράπαιναν. διὸ καὶ τὸ εἰσόκεν ἢ ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅγε δούλην (Γ 409) ἀθετοῦσιν. HMQR.

cf. Eust. 1479, 62. Observatio est recta, apud Homerum vocabulum δοῦλον nusquam, δούλην uno modo loco Γ 409 reperiri pro δμὼς, δμωή. At v. 396-418 expunxit Aristarchus. Aristonicus quidem alias caussas enumerat, sed facile in tam multis excidere poterat illa, quod in novo vocabulo δούλη haesitabat, et verisimile est, ut Friedlaenderus monet, hoc suspicionem auxisse. (Nunc iam non Q solum, sed etiam HMRTV testantur). Qua

19.

δοιὼ δὲ κυβιστῆρε κατ’ αὐτούς μολπῆς ἐξάρχοντος ἐδίνευον κατὰ μέσσους.

*) ὅτι οὐ τὴν ᾠδὴν, ἀλλὰ τὴν παιγνίαν λέγει οὕτω, πρὸς τὸ μέλποντες Ἑκάεργον· (Α 474) καὶ γὰρ κυνῶν μέλπηθρα (Ν 233) φησί. MQ.

cf. F. Ar. ad Α 474. L. Ar. 138. α 152. ζ 101.

29.

ἦ ἄλλον πέμπωμεν ἱκανέμεν, ὅς κε φιλήσῃ.

*) ὅτι ἐπὶ τοῦ ξενίζειν τὸ φιλεῖν τίθησι· παρέλκει δὲ ὁ κέ M. καὶ ὅτι λείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς ἄλλον. addidi ex B.

cf. L. Ar. 147. F. Ar. p. 11 et 26.

36.

ἐς δ’ αὐτοὺς προτέρω ἄγε θοινηδῆναι.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ προτέρω] τοπικῶς ἀντὶ τοῦ εἰς τοὔμπροσθεν BQF.

cf.Κ 469.ε 417.ι 62.ω 475.L. Ar. 151.

47.

ὁρώμενοι.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀντὶ τοῦ] ὁρῶντες, τὸ παθητικὸν ἀντὶ τοῦ ἐνεργητικοῦ. BE.

cf.F. Ar. 2.δ 322.η 33.σ 8.α 404.β 102.

61. not. 1.

62.

ἀνδρῶν· οὐ γὰρ σφῷν γε γένος ἀπόλωλε τοκήων, ἀλλ’ ἀνδρῶν γένος ἐστὲ διοτρεφέων βασιλήων σκηπτούχων, ἐπεὶ οὔ κε κακοὶ τοιούσδε τέκοιεν.

†) προηθετοῦντο καὶ παρὰ Ζηνοδότῳ καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει· τό τε γὰρ σφῶϊν οὐχ Ὁμηρικῶς μονοσυλλάβως ἐξηνέχθη ὅ τε ἔπαινος τῶν νέων οὐκ ἀναγκαῖος HM.

Aristonici scholion sic fere restituendum est: ἀθετοῦνται οἱ στίχοι, ὅτι τὸ σφῶν οὐχ Ὁμηρικῶς μονοσυλλάβως ἐξενήνεκται· πρὸς γὰρ αὐτοὺς, οὐ περὶ αὐτῶν ἐστιν ὁ λόγος· καὶ ότι ὁ ἔπαινος τῶν νέων οὐκ ἀναγκαῖος· προηθετοῦντο κ. τ. λ.

Aristarchum σφῶν legisse apparet ex HM: ἐπίτηδες δὲ Ἀρίσταρχος ἀθετουμένων τῶν στίχων καὶ ἄνευ τοῦ ῑ εἴασε τὴν γραφὴν, ἵνα καὶ τοῦτο πρὸς τὴν ἀθέτησιν λαμβάνῃ. cf. Apoll. περὶ ἀντωνυμιῶν p. 370

70.

πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι.

Diple periestigmene contra Zenodotum, sic enim legit, Ar. sine articulo πευθοίατο ἄλλοι.

cf. α 157. ρ 592.

99.

ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι Ἄργος ἱππόβοτον] τὴν Πελοπόννησον λέγει]. E.

Observatum est propter discrimen inter Argos Peloponnesi factum et Argos Thessaliae, quam Ἄργος Πελασγικὸν nominat. cf. L. Ar. 227.

105.

ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι ἀπεχθαίρει ἀντὶ τοῦ] ἀπεχθαίρειν ποιεῖ, ὡς πάντας μὲν ρ’ ἔλπει (ν 380) HMQ. cf. β 68, 91.

112.

Τηλέμαχός θ’, ὅν ἔλειπε νέον γεγαῶτ’ ἐνὶ οἴκῳ.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι οὐ λέγει νέον κατὰ τὴν ἡλικίαν, ἀλλὰ κατὰ μεσότητα ἀντὶ τοῦ] νεωστὶ γεγονότα, ὡς καὶ ἐν Ἰλιάδι (Ι 446) νέον ἡβώοντα τουτέστι νεωστὶ ἡβῶντα. MQ.

cf. F. Ar. 29, α 209 et locos, quos ibi contuli.

118.

ἠέ μιν αὐτὸν πατρὸς ἐάσειε μνησθῆναι.

†) σημειοῦνταί τινες, ὅτι παραλλήλως ἔταξε μίν καὶ αὐτόν HM.

cf. adγ 317.δ 244.

123.

κλισίην.

Diple fuisse videtur, quod nunc κλισίην, v. 136 contra κλισμὸν Helenae sellam dixerit. cf. schol. in HM: κλισίην ὃν ἀλλαχοῦ δι’ ἑτέρων κλισμὸν ὀνομάζει et ad v. 136 Dind. praef. LII: ἥν ἄνω (123) κλισίην εἶπε, τοῦτον νῦν κλισμὸν καλεῖ. H.

134.

νήματος ἀσκητοῖο βεβυσμένον.

†) σημειοῦνταί τινες, ὅτι τὸ εἰς τὴν νῆσιν εὔθετον μήρυμα ἐρίου νῆμα εἶπεν HM.

cf. F. Ar. Θ 221.

139.

οἵ τινες οἵδε ἀνθρῶν εὐχετόωνται ἱκανέμεν ἡμέτερον δῶ;

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ εὐχετόωνται ἀντὶ τοῦ] καυχῶνται V. (cod. habet imperfectum) cf. L. Ar. 147. ξ 468. Certe addidit: καὶ ὅτι ἐλλείπει ἡ εἰς, ἵν’ ᾖ εἰς ἡμέτερον δῶ. cf. F. Ar. p. 26.

158.

ἀλλὰ σαόφρων ἐστί, νεμεσσᾶται δ’ ἐνὶ θυμῷ ὧδ’ ἐλθὼν τὸ πρῶτον ἐπεσβολίας ἀναφαίνειν ἄντα σέθεν, τοῦ νῶϊ θεοῦ ὣς τερπόμεθ’ αὐδῇ.

*) ἀθετοῦνται στίχοι γ’ ὡς περιττοὶ καὶ ὑπὸ νέου παντάπασι λέγεσθαι ἀπρεπεῖς· καὶ τὸ νεμεσσᾶται ἀντὶ τοῦ αἰδεῖται οὐχ Ὁμηρικῶς. καὶ αἱ ἐπεσβολίαι δὲ γέλοιαι. ὅθεν Ζηνόδοτος μεταποιεῖ ἐπιστομίας ἀναφαίνειν. ἄλλως τε οὐδὲ συμβουλευσόμενος τῷ Μενελάῳ πάρεστιν, ἀλλ’ εἴ τινα οἱ κληηδόνα πατρὸς ἐνίσποι (317) HMQR.

Perturbatum sententiarum ordinem sic fere restituendum puto. Pro cod. στίχοι ε′ recte Dindorfius mutavit γ′, nam tot modo abesse possunt. Ceterum etiam Didymus tres, non quinque versus expunctos esse tradidit. cf. in H.

162.

ἐέλδετο γάρ σε ἰδέσθαι.

†) Ζηνόδοτος ὀΐετο κακῶς. H.

192.

οἷσιν ἐνὶ μεγάροισι, καὶ ἀλλήλους ἐρέοιμεν.

Aristarchus expunxit. cf. in H. Ἀρίσταρχος ἀθετεῖ.