De signis Odysseae

10.

τὸν ξεῖνον δύστηνον ἄγ’ ἐς πόλιν.

*) [ἡ διπλῆ] πρὸς τὴν τοῦ ἄρθρου μετάθεσιν. ὅμοιόν ἐστι τῷ οὔτε τὰ τεύχεα καλά. (Φ 317) Q. cf. Ar. ad Φ 317. Α 11.

12.

πύρνον καὶ κοτύλην.

De vocabuli κοτύλη interpretatione cf. ad ο 312 et Χ 494, ubi nostrum locum Ar. commemorat.

23.

αὐτίκ’ ἐπεί κε πυρὸς θερέω ἀλέη τε γένηται.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] λείπει τὸ διὰ, διὰ πυρός H. cf. F. Ar. 26.

38.

ἀμφὶ δὲ παιδὶ φίλῳ βάλε πήχεε.

†) ἐν ἴσῳ τῷ τὰς χεῖρας περιέβαλεν. Sic Aristarchus teste Apoll. l. h. 65, 15.

47.

φυγόντι περ αἰπὺν ὄλεθρον.

Superfluam esse particulam περ nostro loco Aristarchus contendit ad Φ 185. τὸ περ ἀντὶ τοῦ δή habet H, quas particulas saepius commutatas esse item docuit, cf. F. Ar. p. 35.

Versum 111 Zenodotus mutavit, cf.H Vind. 133: ἐνδυκέως ἐφίλει ὡσεί τε πατὴρ ἑὸν υἷα. οὕτως Ἀρίσταρχος. ὁ δὲ Ζηνόδοτος ἐνδυκέως ἐφίλει ὡσεί τε πατὴρ ἑὸν παῖδα, quod Duentzer p. 86 correxit ὃν παῖδα. Dindorfius mavult: ὃν παῖδ’ ἐφίλησε, collatis Ι 481. π 17.

134.

ἐξ ἔριδος Φιλομηλείδῃ ἐπάλαισεν ἀναστάς.

Fuisse videtur Ar. nota de Philomelede, cf. schol.HQV: ἄδηλον τίς ὁ Φιλομηλείδης, καὶ εἰ κύριον τὸ ὄνομα. ὁ Φιλομηλείδης ὡς Φιλομήλου υἱός. ὁ γὰρ Πάτροκλος οὐ δύναται δηλοῦσθαι ὡς Φιλομήλας υἱός, ὅτι τε τὰ ἀπὸ μητέρων οὐ σχηματίζει ὁ ποιητής, καὶ ὅτι τὸ ἐπιφερόμενον οὐκ οἰκεῖον ἦν ἐπὶ Πατρόκλου κάδ δ’ ἔβαλε κρατερῶς, κεχάροντο δὲ πάντες Ἀχαιοί (135) καὶ ἐν Ἰλιάδι δὲ λέγει (Ρ 670) νῦν τις ἐνηείης Πατροκλῆος δειλοῖο μνησάσθω. In hoc scholio illud: ὅτι τὰ ἀπὸ μητέρων οὐ σχηματίζει ὁ ποιητής certe Aristarchi est, cf. Λ 750. Idem fere ad δ 343 scholion in M habet, ubi Philomeledes Lesbi rex fuisse dicitur.

160.61.

οἷον ἐγὼν οἰωνὸν ἐυσσέλμου ἐπὶ νηὸς ἥμενος ἐφρασάμην καὶ Τηλεμάχῳ ἐγεγώνευν

Versus 160-161 expunxisse videtur Aristarchus, quod Theoclymenus avem non in nave sedens, sed egressus in Ithacam viderat et propter novam vocabuli ἐγεγώνευν significationem, quod est clamare non dicere. Si nostro loco clamare interpreteris, ineptum est nec reliquae narrationi conveniens. Nam ο 529 Theoclymenus clam sociis Telemacho augurium explanat. Alii totum locum 150-165 damnaverunt, quibus versibus in N obeli appicti sunt. Reliquiae Ar. notarum hae sunt in scholiis: 160 in H: καὶ μὴν οὐδέπω εἰσελθὼν εἰς τὴν ναῦν θεᾶται τὸν οἰωνόν H.

in Q. Vind. 133: ἐν τοῖς χαριεστέροις οὗτοι μόνοι οἱ β′ ἀθετοῦνται, ἐπεὶ καὶ πρὶν εἰσελθεῖν(sc. ἄστυ) [οὐκ] (corr. L. Ar. p. 100) ἐν τῇ νηῒ τὸν οἰωνὸν εἶδε, καὶ ἐγεγώνευν ἀκαίρως ἐστίν, ἐν δὲ τοῖς κοινοτέροις ἀπὸ τοῦ ὥς φάτο ἕως τοῦ ἐξ ἐμεῦ.

181.

ἵρευον δὲ σύας σιάλους καὶ βοῦν ἀγελαίην.

†) ἀθετεῖ καὶ Ἀριστοφάνης H. καί indicat hunc versum non ab solo Aristophane esse rejectum. Fortasse Aristarchus eum secutus est, cf. ad α 185.

196.

ἐπεὶ ἦ φατ’ ἀρισφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν.

†) τὸ οὐδὸν ἀντὶ τοῦ τὴν ὁδόν· νῦν δὲ μόνως μετὰ τοῦ ῡ BV. cf. Apoll. l. h. 123, 34. Eust. 1815, 2.

246.

αὐτὰρ μῆλα κακοὶ φθείρουσι νομῆες

*) [ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ μῆλα νῦν μόνως τὰς αἶγας H. Alibi oves et caprae cf. L. Ar. 100. ι 184.

261.

στήτην ἐρχομένω, περὶ δέ σφεας ἤλυθ’ ἰωή.

*) [ἡ διπλῆ ὅτι τὸ περὶ δὲ] ἀντὶ τοῦ περὶ γάρ σφεας, ἵνα τοῦ στῆναι φαίνηται ἡ αἰτία H. cf. F. Ar. p. 35. β 6.

264. De hac verborum coniunctione:

ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα (264) et: οὐκ ἄν τίς μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίσσαιτο

268.

ὑπεροπλίσσαιτο.

†) ὁ Ἀρίσταρχος ἀποδίδωσι νικήσειεν [τοῖς ὅπλοις ins. L. Ar. 154.] καὶ γὰρ οἱ νεώτεροι λέγονται ὁπλότεροι ἀπὸ τοῦ νικητικοὶ εἶναι ἐν τοῖς ὅπλοις. Apoll. l. h. 159, 12. Schol. in V habet: ἤτοι ὑπερηφανήσει, quae interpretatio est Apollonii contra Aristarchum, ἢ εὐχερῶς ἐπιβουλεύσει.

277.

ἐγὼ δ’ εἶμι προπάροιθεν.

†) πρότερον χρονικῶς, ὅμοιον τῷ τὸν δ’ Ὀδυσεὺς προπάροιθεν ἰδὼν Διομήδει δεῖξε (Κ 476). τοπικῶς δὲ ἔστι δέ τις προπάροιθε πόλιος αἰπεῖα Κολωνή (Β 811) H.

cf. L. Ar. 115. Ar. ad Χ 197. Κ 476. Λ 734.

283.

οὐ γάρ τι πληγέων ἀδαήμων οὐδὲ βολάων.

†) λείπει τὸ εἰμί H. cf. Δ 400. Θ 307. ζ 203.

300.

ἐνίπλειος κυνοραιστέων.

†) Ἀρίσταρχος τῶν κροτώνων MQ. cf. Apoll. l. h. 105, 15. Eust. 1821, 46. Certe etiam vocabulum ἅπαξ εἰρημένον notatum fuit.

317.

κνώδαλον, ὅττι δίοιτο.

†) κυρίως μὲν τὸ θαλάσσιον θηρίον, τὸ κῆτος, νῦν δὲ θηρίον ὑπὸ κυνῶν ἁλισκόμενον HV, Hoc ex Ar. manasse demonstrat

359.

εὖθ’ ὁ δεδειπνήκει, ὁ δ’ ἐπαύετο θεῖος ἀοιδός.

Versum 359 Aristarchus expunxisse videtur cf. Ar. ad Χ 329.

385.

ὅ κεν τέρπῃσιν ἀείδων.

*) (ἡ διπλῆ ὅτι] τὸ τέρπῃσιν ἀντὶ τοῦ τέρποι (cod. τέρπῃ), ὡς τὸ νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι (Χ 505) B. cf. F. Ar. p. 9. α 396.

386.

οὗτοι γὰρ κλητοί γε βροτῶν.

Fuit diple ὅτι τοὺς ἀπὸ τοῦ καλεῖσθαι αἱρουμένους. καὶ ἐν Ἰλιάδι ἀλλ’ ἄγετε, κλητοὺς ὀτρύνομεν (Ι 165). cf. Ar. ad Ι 165, ubi nostrum versum citavit.