De signis Odysseae

593.

καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον.

†) πῶς δύναται σὺν τῷ λίθῳ καὶ τῇ ἀκρωρείᾳ ἐφ’ ᾗ ἀνεκύλιε τὸν λίθον, ἥκειν ἐπὶ τὸ σφάγια; πῶς τε κολάζεται ὁ ἐν Ἰλιάδι (Ζ 153) κέρδιστος ὢν καὶ συνετώτατος; QT.

Cf. de Sisypho Ar. adnotationem ad Ζ 153. L. Ar. 117.

601.

τὸν δὲ μετ’ εἰσενόησα βίην Ἡρακληείην.

†) καὶ τοῦτο νεωτερικόν· οὐ γὰρ οἶδε τὸν Ἡρακλέα ἀπηθανατισμένον, οὐδὲ τὴν Ἥβην γεγαμημένην, ἀλλὰ πάρθενον. διὸ καὶ παρθενικὰ ἔργα ἀποτελεῖ· οἰνοχοεῖ γὰρ καὶ λούει HQT.

Athetesin demonstrat etiamAr. ad Ε 905.Δ 2.Σ 117.γ 464.

602.

βίην Ἡρακληείην || εἴδωλον· αὐτὸς δὲ μετ’ ἀθανάτοισιν θεοῖσιν τέρπεται ἐν θαλίῃ καὶ ἔχει καλλίσφυρον Ἥβην, παῖδα Διὸς μεγάλοιο καὶ Ἥρης χρυσοπεδίλου.

*) ὅτι εἰς τρία διαιρεῖ, εἰς εἴδωλον, σῶμα, ψυχήν· τοῦτο δὲ οὐκ οἶδεν ὁ ποιητής BQ.

*) ὅτι αὐτοὺς τὰ σώματα αὐτῶν φησιν Ὅμηρος, οὐκ ἂν δέοι σώματος ἐν θεοῖς H. cf. ad Α 4. In cod. G v. 602-4 obelis notati sunt et in Vind. 56 legitur ad v. 602-3: οὗτοι ἀθετοῦνται καὶ λέγονται Ὀνομακρίτου εἶναι. cf. La Roche p. 260. Ad v. 604 H habet: τοῦτο ὑπὸ Ὀνομακρίτου ἐμπεποιῆσθαί φασιν. ἠθέτηται δέ. Hoc certe coniungendum est, ita ut v. 602-604, qui obelis notati sunt in G, expungantur, quia omnes tres ab Onomacrito inserti sunt, non v. 604 solus, qui legitur etiam Hes. Theog. 902 neque in omnibus libris ferebatur (cf. schol. ad λ 385, solam memorans athetesin v. 602 et 603, neque habent H. et duo Vindob,). Nam intelligi non potest, cur illum unum versum 604 Onomacritus intulerit, ut

616.

καί μ’ ὀλοφυρόμενος.

†) ἐλέγχεται ἐκ τούτων τὰ προκείμενα περὶ τοῦ Ἡρακλέους εἰδώλου αὐτὸς γὰρ μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι. πῶς οὖν ὀλοφύρεται ὡς ἐν δεινοῖς ὢν; HQT.