De signis Odysseae

Aristonicus of Alexandria

Aristonicus. Aristonici Περὶ Σημίων Ὀδυσσείας. Carnuth, Otto, editor. Leipzig: Hirzel, 1869.
2.
ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν.
Ex F. Ar.¹) ad Φ. 550. Β. 278. Ο. 56 et scholio ad nostrum locum in Ε. apparet, diplam fuisse πρὸς τοὺς χωρίζοντας, qui Ulixem solum in Odyssea πτολίπορθον dici, in Iliade etiam alios opposuerunt. Lehrsius ad F. Ar. Φ. 550 quid ab Aristarcho iis responsum sit coniecit. Ulixem sic nominari κατ’ ἐξοχήν, quod Troiam ipsam everterit, semel etiam in Achille, qui duodecim urbes in agro Troiano sitas (I. 329) deleverit, hoc epitheto Homerum uti. Praeterea Epimerism. Cram. an. Ox. 1, 161 demonstratur, Aristarchum diplam apposuisse propter vocabuli ἐπεί significationem non tantum quod, sed etiam postquam. cf. L. Ar.²) 151. Eust. 1382, 28. Sengebusch³) 6.
3.
πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω.
†) Ζηνόδοτος νόμον ἔγνω φησίν. ἄμεινον δὲ τὸ νόον . . . δι’ ὧν Ὀδυσσεὺς αὐτὸς εἰσάγεται λέγων (ζ 121) ἠὲ φιλόξεινοι, καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής. MT.
Post νόον lacunam indicavit Friedlaenderus in recensione Dindorfii schol. Graec. (Fleckeisenii Annal. tom. 77 p. 3) et sic 
 explevit: καὶ διασαφεῖται τὸ ἐνταῦθα κεφαλαιωδῶς λεγόμενον. Homerus non novit vocabulum νόμος, quod primum legitur in hymno ad Apollinem Delium v. 20. Itaque ad ρ 487, ubi εὐνομίην legitur, ab εὖ νέμεσθαι derivatum esse Aristarchus docuit, cf. schol. ibid., certe ut Zenodoti lectionem refutaret, prae egregio νόον malam illam et falsam etiamsi decies νόμος apud Homerum legeretur. L. Ar. 348. Ad illum locum ab Aristonico citatum ζ 121 addi possunt etiam ν 202. θ 576. Ceterum et Prellerus (ad α 3 p. 10) et Sengebuschius (l. c. p. 7) erraverunt in cod. Hamburgensi T. pro νόμον Zenodoti νόον legentes, haud dubie quod Ven. M. non inspexerunt. Prellerus Ζηνόδοτος νόον ἔγνω φησὶ ἄμεινον legit, sequentia non potuit extricare, Sengebuschius νόου ἔγνω Zenodotum scripsisse coniecit et sic Aristonici scholion liberius supplevit. Nauckius Zenodoti lecfionem νομόν fuisse contendit.
7.
αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο.
Citatur hic versus ab Aristonico ad Κ. 205, unde verisimile est, etiam hic notasse eum: ὅτι κατὰ τὸ πλῆρες τὰ τοιαῦτα ἐκφέρει ἑῷ αὐτοῦ, ἐμὸν αὐτοῦ, αὐτῶν σφετέρῃσιν. cf. β. 45. δ. 118. Vides etiam Aristarchum legisse αὐτῶν pro αὐτοί, quod J. La Roche in ed. Odysseae Lips. 1867 in textum recepit. Aristarchi lectionem Eustathius habet 1383, 34. Apollonius agnoscit de pron. p. 79. 131, de constr. p. 62. cf. Lehrs, quaestiones epicae p. 114 seq. Alteram lectionem αὐτοὶ γὰρ σφετέρῃσιν Sengebuschius retulit ad Zenodotum, qui in pronominibus explicandis et diiudicandis longissime aberraverit ab Aristarcho. Versus 7 praeterea legitur Δ. 409, quem Aristarchus ibi expunxit cum duobus praecedentibus, unde sequitur, ut nostro loco fuerit asteriscus, cuius vestigium et Δ. 409 et hic evanuit. Omisit La Roche asteriscum notare in adnotatione sua critica.
11.
ἔνθαcf. adα 18.
16.
ἀλλ’ ὅτε δὴ ἔτος ἦλθε περιπλομένων ἐνιαυτῶν τῷ οἱ ἐπεκλώσαντο θεοὶ οἶκόνδε νέεσθαι εἰς Ἰθάκην, οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι. θεοὶ δ’ ἐλέαιρον.
†) ὑπερβατόν H. recte adnotavit, sed quae sequuntur corrupta videntur esse et detorta. Apparet ex Ar. ad Π. 46. Aristarchum οὐδ’ ἔνθα πεφυγμένος ἦεν ἀέθλων καὶ μετὰ οἷσι φίλοισι διὰ μέσου, quod nos dicimus in parenthesi, legisse. cf. ad Β. 745.
18.
ἔνθα.
†) τότε HV. χρονικὸν ἐπίῤῥημα καὶ ἐν τόπῳ V.
Hoc ex Aristarchea explicatione fluxisse cum Sengebuschio puto, cf. documenta eius l. c. p. 12 et 14.
21.
ἀντιθέῳ Ὀδυσῆι.
Fuit diple ὅτι ἀντίθεος οὐχ ὁ τοῖς θεοῖς ἐναντιούμενος, ἀλλ’ ὁ ἀντὶ θεοῦ ὢν, ὁ ἰσόθεος. cf. Apoll. l. h. 31, 13. L. Ar. 114.
22:
ἀλλ’ ὁ μὲν Αἰθίοπας μετεκίαθε τηλόθ’ ἐόντας, Αἰθίοπας τοὶ διχθὰ δεδαίαται, ἔσχατοι ἀνδρῶν, οἱ μὲν δυσομένου Ὑπερίονος, οἱ δ’ ἀνιόντος.
*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἡ μετὰ [ἀντὶ τοῦ πρὸς] πρὸς τοὺς Αἰθίοπας H.
cf. Ε. 264. Lehrs, qu. ep. 88. F. Ar. p. 27. Didym. ad Α. 423, ubi item Aristarchus μετ’ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας explicavit ἐπ’ ἀμύμονας, ὅ ἐστι πρὸς ἀμώμους.
Collatis Aristonici scholiis ad Ζ. 154. Η. 138. Μ. 96. Eust. 1385, 31 coniici certe poterit notam fuisse πρὸς τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ὀνόματος· καὶ ὅτι ἐν Ἰλιάδι συνεχῶς ταῖς ἐπαναλήψεσι κέχρηται, ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ ἐνταῦθα μόνον. Ad Ζ. 154 est in Aristonico: ἐν δὲ Ὀδυσσείᾳ ἅπαξ κατ’ ἀρχὰς Αἰθίοπες τοὶ διχθά. Num sic Ar. legit Αἰθίοπες? locis, aliis ubi ἐπανάληψις notatur, semper eadem forma eodem casu repetitur cf. ad Ζ. 154. Η. 138. Μ. 96. Υ. 372. Ψ. 642. Quid de bipartitis Aethiopibus Aristarchus iudicaverit, non duas esse Aethiopias, spatio interposito discretas, sed divisam unam in partes duas continuas, fuse Strabo I, 1 p. 30 sq. ex Apollodoro nobis servavit. cf. L. Ar. 249. Sengebusch. p. 18. Eust. 1386, 14. 
28. cf. not. 1.
29. cf. not. 2.
33.
οἱ δὲ καὶ αὐτοί σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε’ ἔχουσιν.
†) σημειοῦται Ἀρίσταρχος λέγων τὸν καὶ σύνδεσμον περιττεύειν. H. M. Q.
Aristonici verba habet V.: οἱ δὲ περισσὸν τὸν καὶ σύνδεσμον. cf. θ 154. κ 471. λ 453. ρ 216. F. Ar. p. 34. Ceterum non est scholion ad v. 35, quo conjunctionem καί in ὡς καὶ νῦν Αἴγισθος esse superfluam notatur. Quod Friedlaenderus et Sengebuschius, quorum ille Aristarchum, qui καί in v. 35 superfluum esse iudicaverit, erravisse demonstrat (p. 34), hic Aristarchum defendit (p. 25), in Q. legerunt, pertinet ad v. 33: οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ cf. lemma apud Dindorfium.
36.
Ἑρμείαν πέμψαντες.
Fuit διπλῆ περιεστιγμένη, quod Zenodotus et Aristophanes πέμψαντε δυϊκῶς scripserunt, interpretantes ἡμεῖς: ἐγὼ καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ. v. Duentzerum de Zenodoti studiis Homericis p. 68. Friedlaenderus Ar. p. 15 exempla collegit, ubi 
Zenodotus quamquam de pluribus sermo est duales aut posuit aut retinuit. Saepissime ab Aristarcho vituperatur, ὅτι συγχεῖται τὸ δυϊκόν. cf. schol. in HMQ.
39.
μήτ’ αὐτὸν κτείνειν μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν· ἐκ γὰρ Ὀρέσταο τίσις ἔσσεται Ἀτρείδαο
*) [ἡ διπλῆ ὅτι] ἐντεῦθεν ἐκ τοῦ διηγηματικοῦ μετῆλθεν ἐπὶ τὸ μιμητικὸν, διὸ καὶ ἐπιφέρει ὡς ἔφαθ’ Ἑρμείας (42). τὸ δὲ Ἀτρείδαο οὐ κατὰ τοῦ Ὀρέστου, ἀλλὰ κατὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος τέτακται. H.
cf. F. Ar. p. 16, Eust. 1388, 23.
45.
ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων.
Huic versui fuit appictus asteriscus, cf. ad Θ 31. Legitur idem versus ω 473. La Roche asteriscum non notavit.
56.
αἰεὶ δὲ μαλακοῖσι καὶ αἱμυλίοισι λόγοισιν
Fuit diple ὅτι ἅπαξ ἐνταῦθα ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ τὸ λόγοις καὶ ἅπαξ ἐν τῇ Ἰλιάδι. (Ο. 393 ubi v. Ar.)
65.
πῶς ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο λαθοίμην.
Fuit diple ὅτι ἀφ’ ἑαυτοῦ ὁ Ζεὺς θεῖον τὸν Ὀδυσσέα εἴρηκεν. cf. ad Ο. 15, ubi est dipla etiam propter hunc locum.
66.
ὃς περὶ μὲν νόον ἐστὶ βροτῶν, περὶ δ’ ἱρὰ θεοῖσιν.
Nota fuit ὅτι οὕτως εἶπε θεοῖσι καὶ οὐχ ἡμῖν, ὡς οὐκ ὢν καὶ αὐτὸς θεὸς· καὶ ἐν Ἰλιάδι (Υ. 299) δῶρα θεοῖσι δίδωσι. cf. Ar. ad Υ. 299 ubi nostrum locum in eadem interpretatione citavit.
72. not. 3. 
93.
πέμψω δ’ ἐς Σπάρτην τε καὶ ἐς Πύλον ἠμαθόεντα
†) τινὲς πέμψω δ’ ἐς Κρήτην τε. καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἀλλαχοῦ (284) πρῶτα μὲν ἐς Πύλον ἐλθὲ . . κεῖθεν δὲ Κρήτηνδε (codd. δ’ ἐς Κρήτην, corr. Buttmannus) παρ’ Ἰδομενῆα ἄνακτα· ὃ γὰρ δεύτατος ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων. HMQ. Sic Zenodotum legisse ex schol. ad γ 313 apparet, cf. Duentzerum l. c. 104 p. Fuit igitur Aristarchi diple periestigmene. cf. β 359. δ 702, ubi sunt Ar. verba: ὅτι οὐδὲ ἐνταῦθα μνήμη τίς ἐστι τῆς Κρήτης. Zenodoti lectionem vituperat Eust. 1394, 43.
97.
ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρήν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇς ἀνέμοιο,