Fabulae Aesopeae

Babrius

Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.

Οἱ λαγωοὶ συναχθέντες ἑαυτοῖς εἶπον· „ἀβίωτός ἐστιν ἡμῶν ὁ βίος· καὶ γὰρ ἀετοὶ καὶ κύνες τε καὶ ἄνδρες (e) ὡς οὐδὲν πάντες (i) καταπονοῦσιν ἡμᾶς. βέλτιόν ἐστιν ἡμᾶς ῥῖψαι εἰς τὴν λίμνην καὶ πνιγῆναι.

  • ταῦτʼ οὖν εἰπόντες συναπῄεσαν εἴς τινα λίμνην.
  • οἱ δʼ ἐπὶ ταῖς ὄχθαις τῆς λίμνης βάτραχοι
    • τούτους ἰδόντες ἔρριψαν αὑτοὺς εἰς λίμνην ἐκ τοῦ φόβου. εἷς δέ τις γέρων λαγωὸς ἔφη πρὸς τοὺς ἑτέρους
  • στῆτε, φίλοι, καὶ μηκέτ᾿  ἀποπνίξωμεν ἑαυτούς·
  • εἰσὶ γὰρ καὶ ἄλλα ζῷʼ, ὡς εἴδετε, δειλότεῤ ἡμῶν.

    • Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ ἑαυτὸν ἀπογινώσκειν διʼ εὐτέλειαν σώματος ἢ πλούτου, ἀλλὰ παρηγορεῖν ἑαυτόν.

    Ἐν συνόδῳ τῶν ἀλόγων ζῴων ὠρχήσατο πίθηξ καὶ εὐδοκιμήσας βασιλεὺς ὑπʼ αὐτῶν ἐχειροτονήθη (e). [*](Sequuntur fabulae quaedam pedestres, in quibus incerta dacty lorum vestigia inveniri primus observavit Eb p. 97. Dactylicus fabulas Babrianis adnexas legerunt Suidas, Georgides, alii) [*](26 Huds. -Hptum. 56 (Cor. 57 p. 34), indicavit Eb p. 97. — Cf. Babr. 25 || 6 sq. βάτραχοι 〈εὐθὺς〉 ? || 9 στ. φ. καὶ μὴ ἑαυτοὺς ἀποπνίξωμεν Hd, rest. (Cr. || 10 ζῶα ὡς ὁρᾶτε Hd, rest. Cr || Epim. 12 πλοῦτον Hd) [*](27 (Gb 279) FFur. 69; selectas lectiones repetii ex Ac 29 Ps 47 A 82 Pr 78. — Cf. Babr.130 || 1 ἐν σ. ποτὲ Ac | num ἐν σ. ζῴων ἀ. ? |ὠρχήσατο μιμὼ vix fuit; ὠρχεῖτο πίθηκος Gb: num in πίθηξ hypocoristico prior syll. producta || 2 κεὐδο-)

    226
    ἀλώπηξ δʼ αὐτῷ φθονήσασα, ἐθεάσατο ἔν τινι πάγῃ κρέας κείμενον. ἀγαγοῦσα οὖν αὐτὸν ἐνταῦθα ἔλεγεν, ὡς εὑροῦσα θησαυρὸν
  • αὐτὴ μὲν κατὰ †τὸν νόμον οὐκ ἐχρήσατο τούτῳ,
    • διὰ τὴν βασιλείαν, τὸ γέρας δὲ αὐτῷ τῆς βασιλείας τετήρηκε· καὶ παρῄνει αὐτῷ, ὡς ἂν τοῦτο αὐτὸς λάβῃ. τοῦ δὲ ἀμελετήτως ἐλθόντος καὶ ὑπὸ τῆς πάγης συλληφθέν τος ᾐτιᾶτο παῤ αὐτοῦ ἡ ἀλώπηξ, ὡς δελεάσασα καὶ ἐνεδρεύσασα αὐτῷ. ἐκείνη δὲ πρὸς αὐτὸν ἔφη „ὦ πίθηκε, σὺ δὲ τοιαύτην μοίραν† τύχην ἔχων τῶν ἀλόγων ζῴων βασιλεύσεις (e);“

    Ὁ μῦθος δηλοί, ὅτι οὕτω καὶ οἱ τοῖς πράγμασιν ἀπερισκέπτως ἐπιχειροῦντες ἐπὶ τῷ δυστυχεῖν καὶ γέλωτα ὀφλισκάνουσιν.

    Ζεὺς γαμῶν τὰ ζῷα πάντα εἱστία.

  • μόνης δὲ χελώνης ὑστερισάσης
    • διαπορῶν τὴν αἰτίαν τῇ ὑστεραίᾳ ἐπυνθάνετο αὐτῆς (e), τίνος χάριν μόνη ἐπὶ τὸ δεῖπνον οὐκ ἦλθε.
  • τῆς δʼ ἀντειπούσης „οἶκος φίλος, οἶκος ἄριστος“
    • ἀγανακτήσας κατʼ αὐτῆς παρεσκεύασεν αὐτὴν αὐτὸν τὸν οἶκον βαστάζουσαν ἐπιφέρειν.

    Οὕτω πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων αἱροῦνται μᾶλλον λιτῷ οἴκῳ μένειν ἢ παῤ ἄλλοις πολυτελῶς διαιτᾶσθαι.

    [*](κιμῶν β. αὐτοῖσιν ἐχειροτονήθη Gb || 4sq. εὑροῦσα τοῦτο F, θησαυρὸν vox rep6etita ex AcAu || 9 ἀμεταμελήτως F, corr. ex Pr || || 12sq. σὺ δὲ τοιούτοις στοιχεῖν ἔχων inepte Pr, σὺ δὲ τ. ψυχὴν (e τύχην) ἔ. Au, σὺ δὲ τ. μωρίαν (e μοῖραν) ἔ. AcPs coniectura; fuit πυγὴν, cf. Archil. fr. 91. 110 Bgk. βασιλεύεις FPs. corr. ex AcAu | τοιαύτην σὺ δʼ ἔχων ψ. ζ. β. Gb)[*](28 (Gb 280) FFur 79, hinc illinc corrigendus ex Au 105 A Cor. 105 || 2 ὑστερησάσης codd., corr. Gb || 5 suppl. Gb || 6 fuerit ὁ Ζεὺς οὐχ ὑπέμεινʼ, ἀγανακτήσας δὲ κατʼ αὐτῆς || 7 περιφέρειν AuAc || Epim. 9 ἄλλην F || Totam fabulam hexa-)
    227

    Θύννος διωκόμενος ὑπὸ δελφῖνος καὶ πολλῷ τῷ ῥοίζῳ φερόμενος ἐπειδὴ καταλαμβάνεσθαι ἔμελλεν, ἔλαθεν ὑπὸ σφοδρᾶς ῥύμης ἐκπεσὼν εἴς τινα νῆσον (e)· ὑπὸ δὲ τῆς ὁμοίας ῥύμης καὶ ὁ δελφὶν αὐτῷ συνεξώκειλεν. ὁ δὲ θύννος ἐπιστραφεὶς καὶ λειποψυχοῦντα τὸν δελφῖνα ἑωρακὼς εἶπεν

  • οὐκ ἔτι μοι ὁ θάνατος λυπηρὸς τοῦτον ὁρῶντι
    • τὸν αἴτιον γεγονότα μοι τούτου σὺν ἐμοὶ συναποθνήσκοντα (e).

    Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι ῥᾳδίως τὰς συμφορὰς οἱ ἄνθρωποι φέρουσι τοὺς τούτων αἰτίους δυστυχοῦντας ὁρῶντες.

    Κάμηλος θεασαμένη ταῦρον ἐπὶ κέρασιν ἀγαλλόμενον φθονήσασα αὐτῷ ἐβουλήθη καὶ αὐτὴ τῶν ἴσων ἐφικέσθαι. διόπερ παραγενομένη πρὸς τὸν Δία τούτου ἐδεήθη ὅπως αὐτῇ κέρατα

  • προσνείμῃ χὠ Ζεὺς ἀγανακτήσας †κατʼ αὐτῆς
  • εἴγε μὴ ἀρκεῖται τῷ μεγέθει τοῦ σώματος
    • [*](metris summa licentia restituere ausus est Gb. — Fabula e proverbio dactylico (5) orta, cf. Knaack, anal. Alex. -Rom. p. 810 Cr ael Plutarchi d. prov. Alex. comment. [Lips. 1895] p. 40) [*](29 (Gb 281) FFur. 85, cf. Ac 30 Au 112 Pr 115 || 1 sq. qu apud Gb leguntur hexametri, toti ipsius sunt, non antiqui poetae || 3 ἐξέπεσεν σφ. ὑ. ῥυ. εἰς τ. ν. bene Gb || 4 sqq. Gitlbaueri inventa fundamento carent || 7 ‘οὐκέτι μοι’  φησίν ‘θ. λ. ὁ’ Gb, verum epici Graeci φησὶν hexametris non solent inculcare more Romanorum; sim. Ac 27 || 8 τὸν αἴτιόν μου τοῦ θανάτου Au, τὸν αἴτιόν μοι θανάτου || 8 sq. σὺν ἐμοὶ ἀ. FAc, συναποθνήσκοντα AuPr; possis αἴτιον ὄντʼ ὀλέθρου σὺν ἐμοὶ συναποθνήσκοντα) [*](30 (Gb 282) Nevel. 200 e Palatino, inde F 281 ceterique.— Cf. Babr. 161 || 1 θεασάμενος Nev | Ταῦρον ἀγαλλόμενόν ποτʼ ἰδοῦσα κέρασι κάμηλος initium fuisse putat Gb 2 sq. ἐβουλήθη δὲ καὶ αὐτὴ τῶν ἴσων ἐφικέσθαι? || 5 ἀγανακτήσας κατʼ ἐκείνης? Mekler)
    228
    καὶ τῇ ἰσχύι,
  • ἀλλὰ περισσοτέρων ἐπιθυμεῖ, †οὐ μόνον αὐτῇ
    • κέρατα οὐ προσέθηκεν, ἀλλὰ καὶ μέρος τι τῶν ὤτων ἀφείλετο.

    Ὅτι πολλοὶ διὰ πλεονεξίαν τοῖς ἄλλοις φθονοῦντες λανθάνουσι καὶ τῶν ἰδίων στερούμενοι.

    Ἔν τινι νησιδίῳ ταῦρος ἐνέμετο. τῇ δὲ τούτου κόπρῳ κάνθαροι ἐτρέφοντο δύο.

  • καὶ δὴ τοῦ χειμῶνος ἐφισταμένου
    • ὁ ἕτερος ἔλεγε πρὸς τὸν ἕτερον
  • ὡς ἄρα βούλοιτʼ εἰς τὴν ἤπειρον διαπτᾶσθαι,
    • ἵνα ἐκείνῳ μόνῳ ὄντι ἡ τροφὴ ἱκανὴ ὑπάρχῃ καὶ
  • αὐτὸς ἐκεῖσʼ ἐλθὼν τὸν χειμῶνα †διαγένηται.
    • ἔλεγε δέ, ὅτι, ἐὰν πολλὰς εὕρῃ τὰς νομάς, καὶ αὐτῷ οἴσει. παραγενόμενος δὲ εἰς τὴν χέρσον καὶ καταλαβὼν
  • πολλὴν μὲν κόπρον, ὑγρὰν δέ
    • μένων ἐτρέφετο ἐνταῦθα. τοῦ δὲ χειμῶνος διελθόντος
  • πάλιν εἰς τὴν νῆσον ἀπέπτη.
    • ὁ δὲ ἕτερος θεασάμενος αὐτὸν
  • λιπαρόν τε καὶ εὐεκτοῦντα
    • ᾔτει αὐτὸν μήτι φέρειν, διότι προὑποσχόμενος οὐδὲν ἐκό- [*](30, 8 περισσότερον Nev. | κοὐ μόνον ? || 9 οὐ προσέθηκε κέρατʼ, ὃ δʼ ἀφείλετο καὶ μέρος ὤ. Mekler) [*](31 (Gb 285) Pr 81 Au 85 Nev. e Pal. 201 Ps 50; minuta omitto || 4 πρὸς τὸν φίλον Pr, quod ex ἑταῖρον = ἕτερον ortum esse bene suspicatus est Sternbach || 5 βούλοιτο Pr Nev., βούλοιτο δὴ A || 7 ex Pr, καὶ ὡς ἂν ἐκεῖσε Au |καὶ — διαγένηται om. Nev., qui exhibet ἡ τροφὴ γένηται | fuitne τὸν χειμῶν ἐγκαταμείνῃ? || 8 πολλὴν — τὴν νόμην Au Nev. || 10 τὴν κόπρον ὑγρὰν om. δὲ Pr || 12 ἀπέπτη Cr, διέπτη codd. || 15 ᾔτει — φέρειν Pr, ᾐτιᾶτο αὐτὸν A Au Nev.)
    229
    μισεν. ὃ δὲ εἶπε „μὴ ἐμὲ μέμφου, τὴν δὲ φύσιν τοῦ τόπου· ἐκεῖθεν γὰρ τρέφεσθαι μὲν οἷόν τε, φέρεσθαι δὲ οὐδέν.

    Οὗτος ὁ λόγος ἁρμόσειεν ἂν πρὸς ἐκείνους, οἳ τὰς φιλίας μέχρις ἑστιάσεωος μόνον παρέχονται, περαιτέρω δὲ οὐδὲν τοὺς φίλους ὠφελοῦσιν.

    Ἐν κοίλῃ δρυῒ †μέλι κατειργάζοντο μέλισσαι.

  • ποιμήν τις δʼ αὐταῖς ἐργαζομέναις
    • περιτυχὼν ἀφελέσθαι προῃρεῖτο τοῦ μέλιτος,
  • αἳ δ᾿ ἄλλοθεν ἄλλη 
    • περιϊπτάμεναι αὐτὸν
  • ὥθουν τοῖς κέντροις.
    • καὶ τελευταῖον ὁ ποιμὴν ,,ἄπειμι“ ἔφη „μηδὲν δεόμενος μέλιτος, εἰ δεῖ μελίσσαις περιτυχεῖν“ ---
  • „μύ μοι μέλι, μηδὲ μελίσσας.“

    • Τὰ κακὰ κέρδη τοῖς διώκουσι κίνδυνος.

    [*](31, 16 μὴ μὲν ἐμοὶ μέμφου, μᾶλλον φύσιν ἠπείροιο ? 17 κεῖθεν γὰρ μὲν οἷόν ? τε τρέφεσθ᾿ , οὐδὲν δὲ φέρεσθαι Gb Epim. Pr, sim. Au, aliud epimythium satis ineptum apud Nev. (Gb))[*](32 (Gb 284) Aphthon. 27 ex Palat. p. 343 Nev. (F 214) exemplum incertorum incertissimum, cf. infra p. 231; fabula παροιμία ἐξηπλωμένη || 1 μέλι Aphth., poterat σίμβλα || 2 δέ τις Aphth., corr. Gb |poterat ἐργαζομένῃσιν ἐπελθὼν || 4 δʼ ἀλλʼ ὃ ἦν ἄλλως Nevel. sqq. hexametros suos pro antiquis vendidit Gb || 7 sq. Aphth. circumscripsit paroemiacum, quem v. 9 e paroemiographis (Bodl. 663, Ps. -Diog. 558, Vind. 225) ascivi cum Bergkio (ad Sapph. fr. 113 p. 126); ipsi qui in paraphrasi inveniuntur dactyli haud scio an Aphthonio potius tribuendi sint, quam veteri poetae, cf. p. 231.)
    230

    Βάτραχοι δύο ἐνέμοντο ἐν λίμνῃ. ἐν ἡμέραις δὲ τοῦ θέρους ἐξηράνθη ἡ λίμνη,

  • καὶ καταλείψαντες κείνην ἄλλην ἐπεζήτουν.
    • παραχρῆμα οὖν ἐνέτυχον φρέατι βαθεῖ. εἶπε δὲ ὁ ἕτερος τῷ ἑτέρῳ „συγκατέλθωμεν, ὦ οὗτος, εἰς τόδε τὸ φρέαρ.“ ὑπο- λαβὼν δὲ ὁ ἕτερος ἀντεῖπεν „ἐὰν οὖν καὶ τὸ ἐνθάδε
  • ὕδωρ ξηρανθῇ, πῶς ἀναβησόμεθα;“

    • Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ ἀπερισκέπτως προσιέναι τοῖς πράγμασιν.

    Ἀλώπηξ εἰς οἰκίαν ἐλθοῦσα ὑποκριτοῦ καὶ ἕκαστα τῶν αὐτοῦ σκευῶν διερευνωμένη

  • εὗρεν καὶ κεφαλὴν μορμολυκείου ἐκεῖ
    • εὐφυῶς κατεσκευασμένην· ἣν καὶ ἀναλαβοῦσα ταῖς χερσὶν ἔφη·
  • ὦ οἵα κεφαλὴ †καὶ ἐγκέφαλον οὐκ ἔχει.“

    • Ὁ μῦθος εὔκαιρος πρὸς ἄνδρας μεγαλοπρεπεῖς μὲν τῷ σώματι, κατὰ δὲ ψυχὴν ἀλογίστους.

    [*](33 (Gb 292) FFur. 38, sim. Ac Cor. 19 cf. Au 41 Pr 43 || 1—4 decurtavit Ac; περιῄεσαν ζητοῦντες ποῦ καταμεῖναι· ὡς δ᾿  ἐγένοντο κατά τι φρέαρ AuPr nimis contracti || 3 ἐκείνην F, corr. Gb || 4 ὅπερ ἰδὼν ἅτερος θατέρω φησὶ Ac || 5 ὧ οὗτος Ac, ἐνταῦθα, ὦ φίλε F ὑπολαβὼν — ἀντεῖπεν F, ὁ δὲ ὑπολαβὼν εἶπεν Ac || 7 servavit Ac, liberius F || Epim. 8 προσιέναι Ac, προσέρχεσθαι F | οὐκ ἀπερισκέπτως τοῖς πράγμασι προσπελάσαι δεῖ Gb || Cf. supra p. 186.)[*](34 (Gb 291) Ac Cor. 11. cf. FFur. 11, Au 27 Pr 8. Babrio tribuit Eb p. 94, qui cum v. 4 sq. contulit 95, 43; distichon invita Minerva restituit Gb || 1 οἰκίαν κιθαρῳδοῦ habet F, πλάστου ἐργαστήριον Au, initium nimis decurtatum || 3 εὗρε Ac || 5 ὢ οἷα Bss ad Nicet. Eugen. I 60. lI 437, cf. Apostol. XVIII 60 paroem. lI p. 736 Gott.: Babrius scribere poterat ὦ οἵη κεφαλὴ 〈μέν, ἀλλʼ〉 ἐγκέφαλον οὐκ ἔχει τλήμων; sed si versus latet, pentameter potus videtur subesse, veluti ὦ οἵη)
    231

    In Cor.151 p.91 (i. e. P1 Nev. 154) dactylorum vestigia observavit ipse Eb p. 97 (possis πρὸς μάνδραν, μία δʼ ἐξ αὐτῶν ὑπελείφθη | ἡδύ τι βοσκομένη). Verum haec quin ex ipso Babrio fluxerint qui universam paraphrasis illius compositionem et naturam perspexerit non dubitabit. Eiusdem generis sunt verba quae e Cor. 193 p. 369 i. e. Pr 17 excerpsit Eb: οἴμοι ἐγὼ ἐκ ποίας ταχυδρόμου ὁρμῆς ἐν ποίῳ μεθηρμόσθην  καμπτῆρι πολυμόχθῳ. Byzantini haec sunt inventa diasceuastae et semibarbari, qui fabulas Parisinas sola Babrii recensione Bodleiana usus (cf. B 22 P1 14) pingui quodam et quaesito sermone renovavit. Gitlbauer mira inscitia non modo choliamborum Babrii paraphrases hexametris coercuit (278 = B 119; cf. 277: 283). sed ipsa quod vix credas Appian verba hexametris trimetrisque Margitae more coniunctis (286, cf. Appian. bell. civ. I 101).

    Similia dactylorum vestigia in Aphthonii potissimum fabulis invenies plurima: quod non observavit Gb fabularum originem omnino non curans. Cf. Aphth. 3 p. 324 Nev. ἡ φύσις ᾠδήν --- ὣς χρεμετίζειν οὐκ ἔμαθον, ᾄδειν δʼ ἐλάθοντο; 4 ἰξευτὴς τέττιγος ἀκούσας --- μετρεῖ τὴν θήραν --- ᾠδῆς μὲν πλέον οὐδὲν κτλ.; 12 ὡς νόμος εἶχεν --- χὠ μὲν νικηθεὶς ὑποδὺς ἀπεκρύπτετο κλίνῃ (pro κλ. ὑ. ἀ.), ὁ (ὃς Μ1) δὲ νενικηκὼς ἐπὶ στέγους ἀρθεὶς ἀνέκραγε μέγιστον (cf 29), τὴν νίκην κατάδηλον ---· 16 ipse titulus hexametrum fere explet: μῦθος ὁ τῶν ταύρων παραινῶν εἰς ὁμόνοιαν, deinde ἀπέκρινε καὶ καθʼ ἕκαστον; 23 οἱ παρὰ τὰς ὄχθας κτλ.; 26 --- τὴν ἐν ἀγροῖς (-σι) προτιμῶν μετριότητα; [*](κεφαλή· κοὐκ ἔχει ἐγκέφαλον (οὐδʼ ἔ. ἐ. Gb) || 6 Epim. εὔκαιρος accessit ex A | Σώματι μὲν μεγάλοις, κατὰ δὲ ψυχὴν ἀλογίστοις ἀνδράσιν εὔκαιρός ἐστιν ὁ μῦθος ὅδε ?)

    232
    40 οἰηθεὶς δʼ εἶναι τοιοῦτον † οἷς ἀπελοῦτο --- λίμναις καὶ ποταμοῖς κτλ. Sed ipsa hac exemplorum copia Gitlbaueri sententia adeo non firmatur, ut labefactetur; videtur enim ipse sophista dactylorum rhythmum teretem et elegantem nimis adamasse, ut alii illius aetatis multi. Etiam Syntipae quae feruntur fabulae flosculis poeticis adeo sunt ornatae, ut dactylico interdum Sermone incedere videantur, cf. quod indicavit Eb Cor. 58 p. 36 = Synt. p. 23 M. μᾶλλον τῆς πολυμόχθου ἐμακάριζεν ὑπηρεσίας (ὑ. μακαρίζει). Sed haec quoque casu potiu atque malae scriptoris arti tribuenda, uam exemplari hexametris incluso. eque quae in Libanianis passim observantur, merentur fidem, quamuquam Huds. add. 238 = Cor. p. 155 sq. hexametri ambitum integra explent verba ἀλλήλους φοιτᾶν ἀδεῶς· σπενδώμεθα τοίνυν, sequuntur ἐπεὶ καὶ νῦν παρὰ τούτων ἡ ταραχή et οἳ δʼ οὐ σφόδρα θέλοντες.

    Quae si recte sunt disputata, haud pauca fabularum dactylicarum exempla a solo Gitlbauero proposita fide prorsus sunt destituta, incerta ad unum omnia Ne quid desideres, subicio indicem earum quas supra non recepi:

    = F 191 A 60 Χῆνες καὶ γέρανοι κτλ. Est Babrii nostri 196.

    = F 119 F 171 Παῖς τις ἀκρίδας θηρεύων κτλ. Babrii nostri 168.

    = F 194 A 62 Ψύλλα ποτὲ πηδήσασα κτλ. Babrii nostri 215.

    = P 386 ex Appian bell. civ. I 101 Φθεῖρες γεωργὸν ἀροτριῶντα ὑπέδακνον κτλ.

    e Galen. protr. XIII (p. 20 Kaibel) inter fa bulas non habet locum, cf. nostra Mus. Rhen. XLIV 311 3, XLIII 464.

    233

    Vides etiam post tumultuariam Gitlbaueri operam Eberhardi stare iudicium, qui dactylorum illa vestigia paraphrasibus impressa incerta esse pleraque sobrio ut solet iudicio usus pronuntiavit p. 97. Neque hercle mirum, si ei, qu Aesopea adornaverunt, Babrium potius secuti sunt quam imitatorum dactylicorum servum pecus.