Fabulae Aesopeae

Γεωργοῦ παῖς ὤπτα κοχλίας· ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη ,,ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;“

Ὁ μῦθος δηλοί, ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.

208 Καρκίνος ἀπὸ τῆς θαλάττης ἀναβὰς ἐπί τινος ἐνέμετο τόπου. ἀλώπηξ δὲ λιμώττουσα ὡς ἐθεάσατο ἀνέλαβεν αὐτόν, ὃ δὲ μέλλων καταβιβρώσκεσθαι ἔφη· ,,ἀλλʼ ἔγωγε δίκαια πέπονθα, ὃς θαλάττιος ὤν, χερσαῖος ἐβουλήθην (e) γενέσθαι.

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ τὰ οἰκεῖα καταλιπόντες ἐπιτηδεύματα καὶ τοῖς μηδὲν προσήκουσιν ἐπιχειροῦντες εἰκότως δυστυχοῦσιν.

[*](Segregavi ut incertas quas fabulas artis potissimum sermonisque indiciis cum alii Babrio vindicarunt, tum Eb; perpaucas ipse addidi.)[*](Tetrastichistas recentiores, ad quos provocavit Eb, testes satis locupletes vix esse concedendum, cf. p. 204 sq.)[*](207 (Eb 141 Gb 206) Ac Cor. 78 Au Pr 54; tetrast. Milleri p. 18, 28. infra lI 18 || 1 κοχλίας ὤπτα AuPr || 2 τρυζόντων Ac Par. 365 | ὤπτα γεωργὸς κοχλίας ἀριστῆσαι tetrasticho duce Babrio vindicavit Eb p. 86 atque aterum versum exisse suspicatur in τρυζόντων, alium in κάκιστα τῶν ζῴων. Si Babrii est, inceperit ὤπτα γεωργός.)[*](208 (Eb 158, Gb 209) Ac 95; tetrast. inc. II 22, quod vix ad Babrium pertinet; cf. Ac. 115 Pr 108. Tetrasticho collato verba ξηρᾶς χλόην γῆς — κερδὼ δὲ λιμώττουσα τοῦτον ὡς εἶδεν — ὡς τῆς θαλάσσης μετοικήσας δίκαια πάσχω (203, 7) Babrio vindicavit Eb)

209 Ἁλιεῖς σαγήνην εἷλκον. βαρείας δὲ αὐτῆς οὔσης, ἔχαιρον καὶ ἐσκίρτων (e ?), πολλὴν εἶναι τὴν ἄγραν νομίζοντες. ὡς δʼ ἐπὶ τῆς ἠϊόνος ταύτην ἑλκύσαντες τῶν μὲν ἰχθύων εὗρον ὀλίγους, λίθον δʼ ἐν αὐτῇ παμμεγέθη, ἀθυμεῖν ἤρξαντο καὶ ἀλύειν, οὐ τοσοῦτον ἐπὶ τῇ τῶν ἰχθύων ὀλιγότητι, ὅσον ὅτι καὶ τἀναντία προυπειλήφασιν. Εἱς δέ τις ἐν αὐτοῖς πρεσβύτερος εἶπε· ,,μὴ ἀχθώμεθα, ὦ ἑταῖροι· τῇ γὰρ ἡδονῇ, ὡς ἔοικεν, ἀδελφή ἐστιν ἡ λύπη· καὶ ἡμᾶς οὖν ἔδει τοσαῦτα προηδυνθέντας πάντως τι καὶ λυπηθῆναι.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ λυπεῖσθαι ἐπὶ ταῖς ἀποτυχίαις, γινώσκοντας τὰς τοῦ βίου τύχας.

210 Ἔλαφος κυνηγοὺς φεύγουσα εἰς ἄντρον εἰσέδυ· λέοντι δʼ ἐκεῖ περιτυχοῦσα ὑπʼ αὐτοῦ συνελήφθη· θνήσκουσα δʼ ἔλεγεν ,,οἴμοι, ὅτι ἀνθρώπους φεύγουσα τῷ τῶν θηρίων ἀγριωτάτῳ περιέπεσον·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων μικροὺς κινδύνους φεύγοντες μεγάλων ἐπειράθησαν.

[*](209, 1 cf. 4, 1 || 210, 1 cf. 45, 2. 4)[*](209 (Eb 155, Gb 190) Ac 13 F 28; sim. A 13 Pr 21, tetr. II 9. Cf. Alciphr. ep. l 17 || 1 εἷλκον σαγήνην Ac, σ. εἷ. F || 2 ἔχαιρον καὶ ὠρχοῦντο F || 3 sq. ex Ac, ὡς δὲ εἵλκυσαν αὐτὴν, ἰχθύας μὲν εὗρον ὀλίγους, λίθον δὲ μέγιστον ἐν τῇ σαγήνῃ ἀνήγαγον F, reliqua quoque ab A recedunt in F || 12 γινώσκοντας — τύχας om. A. Varia numerorum Babrianorum vestigia cognoscere sibi visus est Eb, veluti ὡς ἑλκύσαντες οὖν ἐπʼ ᾔονος ταύτην , ὀλίγους μὲν εὗρον ἰχθύας , σαγήνην λίθων πλήρη (?), ἤρξαντʼ ἀλύειν (i) , εἷς δέ τις λίην (e, cf. 21, 4 93, 6) γέρων ἐν αὐτοῖς εἶπε , χαρᾶς ἀδελφή, φασίν, ἐστὶν ἡ λύπη.)[*](210 Ac 64 F 64 Au 77 Pr 73; tetr. II 17; Babrio vindicavit Eb p. 94)

211 Βάτραχοι δύο ἐν λίμνῃ ἐνέμοντο. θέρους δὲ ξηρανθείσης τῆς

λίμνης, ἐκείνην καταλιπόντες ἐπεζήτουν

ἑτέραν· καὶ δὴ βαθεῖ περιέτυχον φρέατι, ὅπερ ἰδὼν ἅτερος θατέρῳ φησί ,,συγκατέλθωμεν, ὦ οὗτος, εἰς τόδε τὸ φρέαρ“. ὃ δὲ ὑπολαβὼν εἶπεν ,,ἂν οὖν καὶ τὸ ἐνθάδε ὕδωρ ξηρανθῇ, πῶς ἀναβησόμεθα;“

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ ἀπερισκέπτως προσιέναι τοῖς πράγμασιν.

[*](211 (Eb 159, Gb 292) Ac 19, sim. F Fur. 38, tetrast. lI 20 ab Ignatio alienum; ad aliud exemplar redit Au 41 Pr 43. Primum versum fuisse coniecit Eb: ὕδωρ κατῴκουν βάτραχοι δύω λίμνης, | v. 3 λίμνην — ἐζήτουν Eb | ὕδωρ — ἀναβησόμεθα pentametrum agnovit Gb, cf. infra p. 230 sq. || Argumentum Babrio non indignum hoc loco nolui prorsus omittere, quamquam quae Eberhardus observavit versuum vestigia non sunt certiora quam dactylorum a Gb in F potissimum indicatorum, cf. dact. 33)

212 Ἀηδὼν ἐπὶ δένδρου καθεζομένη κατὰ τὸ εἰωθὸς ᾖδεν. ἱέραξ δὲ θεασάμενος καὶ τροφῆς ἀπορῶν συνείληφεν ἐπιπτάς. ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι (e) μέλλουσα, ἐδεῖτο τοῦ ἱέρακος μὴ βρωθῆναι (e?)· μηδὲ γὰρ ἱκανὴν εἶναι ἱέρακος γαστέρα πληροῦν, δεῖν δὲ αὐτὸν τροφῆς προσδεόμενον ἐπὶ τὰ μείζω τῶν ὀρνέων τραπέσθαι. καὶ ὁ ἱέραξ ὑπολαβὼν εἶπεν ,,ἀλλ᾿ ἔγωγε ἄφρων (e) ἂν εἴην, εἰ τὴν ἐν χεροῖν ἑτοίμην τροφὴν ἀφεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα (i) διώκοιμι.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οὕτως ἀλόγιστοί εἰσιν οἱ διʼ ἐλπίδα πλειόνων ἀδήλων τὰ ἐν χερσὶ προιέμενοι.

213 Ἀλεκτρυόνας τις ἔχων ἐπὶ τῆς οἰκίας πριάμενος καὶ πέρδικα σὺν ἐκείνοις ἀφῆκε νέμεσθαι. τῶν δὲ τυπτόντων (e) αὐτὸν καὶ ἀπελαυνόντων ἐκεῖνος ἠθύμει (e) σφόδρα [*](212, 3 sq. cf. 107, 5. 6, 6.) [*](212 sqq. Fabulae ex rec. Accursiana potissimum petitae. 212 (Gb 223) Ac Cor. 3, selectae lectiones repetitae ex Au 4 Pr 14 Ps 10 F2. Babrii stilum (cf. l. sim.) agnoscere sibi visus est Burges (Rev. de philol. vet. ser. l 461) atque Hesiodi carmina (cf. op. et d. 201 sq.) Babrio prae manu fuisse certum (cf. prol. et Pauly. Wissoma ll 2664, 24); iambos rectos temere restituit Gb || 1 ἐπί τινος ὑψηλῆς δρυὸς καθημένη Au Pr, sim. F | ᾖδεν ὥσπερ εἰώθει ct. 26, 7. 55, 6. 129, 9. 16, 9 || 3 ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι μέλλουσʼ ἐδεῖθ’ ἵρηκος || 7 βορὰν ἀφεὶς F Au Prs || 8 τὰ μὴ φαινόμενά πω Ac, corr. ex Au F) [*](213 (Gb 189) A 10; F 16, unde selectas subscribo lectiones; Babrio vindicavit Eb p. 94. Initium liberius conformatum in F || 3 καὶ ἀπελαυνόντων — ἀλεκτρυόνων Ac, καὶ ἐκδιωκόντων, ὁ πέρδιξ ἐλυπεῖτο σφόδρα νομίζων διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἀλλόφουλον τούτου χάριν διώκεσθαι παρὰ τῶν ἀλεκτρυόνων F || )

νομίζων ὡς ἀλλόφυλος ταῦτα πάσχειν ὑπὸ τῶν ἀλεκτρυόνων· ὡς δὲ μετὰ μικρὸν κἀκείνους (e) ἑώρακε μαχομένους καὶ ἀλλήλους κόπτοντας, τῆς λύπης ἀπολυθεὶς εἶπεν· ,,ἀλλʼ ἔγωγε ἀπὸ τοῦ νῦν οὐ λυποῦμαι ὁρῶν καὶ αὐτοὺς μαχομένους ἀλλήλοις“ (e).

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι ῥᾳδίως φέρουσι τὰς παρὰ τῶν ἀλλοτρίων ὕβρεις, ὅταν αὐτοὺς ἴδωσι μηδὲ τῶν οἰκείων ἀπεχομένους.

214 Ἰξευτὴς ἰξὸν ἀναλαβὼν καὶ καλάμους πρὸς ἄγραν ἐξῆλθεν. ἰδὼν δὲ κίχλαν (i?) ἐφʼ ὑψηλοῦ δένδρου καθεζομένην καὶ τοὺς καλάμους ἀλλήλοις (e ?) ἐπὶ μῆκος συνάψας, ἄνω πρὸς αὐτὴν συλλαβεῖν βουλόμενος ἀφεώρα. καὶ δὴ λαθὼν (i ?) ἔχιν κοιμωμένην ὑπὸ τοὺς πόδας ἐπάτησε. τῆς δʼ ὀργισθείσης καὶ δακούσης αὐτὸν ἐκεῖνος ἤδη λειποψυχῶν ἔλεγε ,,δύστηνος ἐγώ, ἕτερον γὰρ θηρεῦσαι βουλόμενος αὐτὸς ὑφʼ ἑτέρου ἠγρεύθην (e) εἰς θάνατον·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς πέλας ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις ὑφʼ ἑτέρων τοῦτʼ αὐτὸ πάσχοντες.

215 Ὀρνιθοθήρας ὄρνισιν ἵστη παγίδας. κορυδαλὸς δὲ τοῦτον πόρρωθεν ἰδὼν ἐπυνθάνετο, τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τοῦ δὲ πόλιν κτίζειν (e ?) φαμένου, εἶτα δὲ πορρωτέρω ἀποχωρήσαντος καὶ κρυβέντος, ὁ κορυδαλὸς τοῖς τοῦ ἀνδρὸς λόγοις πιστεύσας προσελθὼν εἰς τὸν βρόχον ἑάλω. τοῦ δὲ ὀρνιθοθήρα [*](215, 6 sq. cf. 130, 10.) [*](213, 5 sqq. nimis recedit F || 7 λυποῦμαι F, λυπήσομαι A | ὁρῶ γὰρ αὐτοὺς καὶ ὑπʼ ἀλλήλων μαχομένους F, unde exitum fuisse conicias: ,,τὸ λοιπὸν ἤδη“ φησίν ,,οὐχὶ λυποῦμαι (Eb). ὀρῶ γὰρ αὐτοὺς μαχομένους πρὸς ἀλλήλους.“) [*](214 (Eb 161 Gb 205) Ac 32; cf. epignamma Anth. Pal. VII 172; gemella Au 114 Pr 107, ubi v. 4 sq. ταύτην συλλαβεῖν ἠβουλήθη (scr. ἐβ-) verba choliambi exitum explentia, sed talia certa originis Babrianae indicia esse nego. || 1 initiumσ esse poterat Ὀρνιθοθήρης ἰξὸν ἀναλαβών || τοὺς om. Ac codd.) [*](215 (Eb 154 Gb 245) Ac 46; cf. Au 189 Pr 195; F Fur. 146)

ἐπιδραμόντος ἐκεῖνος εἶπεν .,ὦ οὗτος, εἰ τοιαύτην πόλιν κτίζεις, οὐ πολλοὺς εὑρήσεις τοὺς ἐνοικοῦντας·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τότε μάλιστα οἶκοι καὶ πόλεις ἐρημοῦνται, ὅταν οἱ προεστῶτες χαλεπαίνωσιν.

216 Ψύλλα ποτὲ πηδήσασα ἐπὶ πόδα ἀνδρὸς ἐκάθισεν· ὃ δὲ τὸν Ἡρακλῆν ἐπὶ συμμαχίαν ἐκάλει. τῆς δʼ ἐκεῖθεν αὖθις ἀφαλομένης στενάξας εἶπεν· ,,ὦ Ἡράκλεις, εἰ ἐπὶ ψύλλῃ (e) οὐ συνεμάχησας (i), πῶς ἐπὶ μείζοσιν ἀνταγωνισταῖς συνεργήσεις;“

Ὁ μῦθος δηλοῖ μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν ἐλαχίστων τοῦ θείου δεῖσθαι (e), ἀλλʼ ἐπὶ τῶν ἀναγκαίων (e).

217 Σῦς καὶ κύων ἀλλήλοις διελοιδοροῦντο· καὶ ἡ μὲν σῦς ὤμνυε κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἦ μὴν τοῖς ὀδοῦσιν ἀναρρήξειν τὴν κύνα. ἡ δὲ κύων πρὸς ταῦτα εἰρωνικῶς εἶπε· ,,καλῶς κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἡμῖν ὀμνύεις (e). δηλοῖς γὰρ ὑπʼ αὐτῆς ὅτι μάλιστα φιλεῖσθαι, ἣ τὸν τῶν σῶν ἀκαθάρτων σαρκῶν γευόμενον οὐδʼ ὅλως εἰς ἱερὸν προσίεται.“ καὶ ἡ σῦς ,,διὰ τοῦτο μὲν οὖν μᾶλλον (e?) δήλη ἐστὶν ἡ [*](215, 7 οὐ om. codd. nonnulli || Ὀρνιθοθήρας παγίδας ὀρνέοις ἵστη τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τῷ δʼ ἔφη ,,πόλιν κτίζω.“ κορυδαλλὸς ἀνδρὸς τοῖς λόγοισι πιστεύσας προσῆλθε καὶ βρόχοισιν ἐμπεσὼν ἥλω ,,οὗτος“ προσεῖπεν ,,εἰ πόλιν σὺ τοιαύτην κτίζεις εὑρήσεις“ Eb. Sed certum artis Babrianae vestigium in verbis traditis frustra quaeras neque opem ferunt Ignatius Avianus vel imitatores dactylici; iambis rectis inclusit Gb) [*](216 (Eb 162 Gb 283) Ac 62 Cor. p. 38; longius abest F 194 Pr 233 p. 64 St. Eb v. 1 sq. proposuit ὃ δʼ ἐπεκάλει τὸν Ἡ. βοηθῆσαι, v. 3 sq. εἶπεν στενάξας ,,Ἡράκλεις, ἐπὶ ψύλλῃ πῶς συνεργήσεις, possis οὐ (μὴ) συμμαχήσας, μεγάλα πῶς συνεργήσεις; || Epimythium (cf. paroem. p. 404) ineptum, sed numeris aptum: οὐ δεῖ πὶ μικρῶν εὐθὺ τοῦ θεοῦ δεῖ σθαι, ἀλλʼ ἐπὶ μεγίστων ἠδʼ ἄγαν ἀναγκαίων.) [*](217 Ac 68. Babrio tribuit probabiliter Eb p. 94, cf. Bergk anthol. p. XXXVΙ || 1 Σῦς ipse Ac, ὗς qui inde pendent plerique. | fuitne σῦς καὶ κύων ἐλοιδόρησαν ἀλλήλους || 2 sq. ἦ μὴν ὀδοῦσιν τὴν κύνʼ ἐξαναρρήξειν? || 4 ,,τὴν Ἀφροδίτην“ φησίν ,,ὀμνύεις ἥμιν?)

θεὸς στέργουσά με· τὸν γὰρ κτείναντα ἢ ἄλλως λυμαινόμενον παντάπασιν ἀποστρέφεται· σὺ μέντοι κακῶς ὄζεις καὶ ζῶσα καὶ τεθνηκυῖα.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι τῶν ῥητόρων τὰ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν ὀνείδη εὐμεθόδως εἰς ἔπαινον μετασχηματίζουσιν.

218 Ὗς καὶ κύων περὶ εὐτοκίας ἤριζον. ἔφη δʼ ἡ κύων εὔτοκος εἶναι

μάλιστα πάντων τῶν πεζῶν ζώων.

καὶ ἡ ὗς ὑποτυχοῦσα πρὸς ταῦτα φησίν· ,,ἀλλʼ ὅταν τοῦτο λέγῃς, ἴσθι ὅτι καὶ τυφλοὺς τοὺς σαυτῆς σκύλακας τίκτεις.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐκ ἐν τῷ τάχει τὰ πράγματα, ἀλλʼ ἐν τῇ τελειότητι κρίνεται.

219 Ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευεν. διατείνας δὲ τί δίκτυα καὶ τὸ ῥεῦμα περιλαβὼν ἑκατέρωθεν καλωδίῳ προσδήσας (e) λίθον, τὸ ὕδωρ ἔτυπτεν (i?) ὅπως οἱ ἰχθύες φεύγοντες

ἀπαραφυλάκτως τοῖς βρόχοις † ἐμπέσωσι.

τῶν δὲ περὶ τὸν τόπον οἰκούντων τις θεασάμενος τοῦτο ποιοῦντα, ἐμέμφετο ὡς τὸν ποταμὸν θολοῦντα καὶ διειδὲς ὕδωρ μὴ συγχωροῦντα πίνειν. καὶ ὃς ἀπεκρίνατο ,,ἀλλʼ εἰ μὴ οὕτως ὁ ποταμὸς ταράττεται, ἐμὲ δεήσειλιμώττοντα ἀποθανεῖν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν [πόλεων οἱ δημαγωγοὶ τότε μάλιστα ἐργάζονται, ὅταν τὰς πατρίδας εἰς στάσιν περιάγωσιν.

[*](217, 9 sq. καὶ ζῶσα καὶ τεθνῶσα (45, 9) παγκάκως (52, 4) ὄζεις)[*](218 (Gb 250) Ac 69, sim. Au 221 Pr 228; Babrio dedit Eb p. 94 || 3 τῆς δὲ κυνὸς εἰπούσης ὅτι μόνη τῶν τετραπόδων ταχέως κύει, ἡ ὗς Au, sim. Pr; fuitne μάλιστα πάντων εὔτοκος πεζῶν ζῴων? || 5 sq. τοὺς σκύλακας, ἴσθι, καὶ τυφλοὺς, φίλη, τίκτεις?)[*](219 (Gb 256) Ac 87; Au 26 Pr 29, unde selectas ascripsi lectiones. Babrio vindicavit Eb p. 94. Cf. Arist. equit. 864 || 3 προσδήσας κάλῳ λινῷ λίθον ἔτυπε τὸ ὕδωρ Pr, cf. 11, 3 7 sq. ἐμέμφετο ἐπὶ τῷ τὸν ποταμὸν θολοῦν καὶ μὴ ἐᾶν αὐτοὺς διαυγὲς ὕδωρ (Babrii? cf. 72, 6) πίνειν. ὁ δὲ Pr. sim. Au Epim. sim. Au Pr)

220 Ἔχων τις δύο κύνας τὸν μὲν ἕτερον θηρεύειν (e) ἐδίδαξε, τὸν δὲ λοιπὸν οἰκοφυλακεῖν, καὶ δὴ εἴποτε ὁ θηρευτικὸς ἤγρευέ τι καὶ ὁ

οἰκουρὸς συμμετεῖχεν † αὐτῷ τῆς θοίνης.

ἀγανακτοῦντος δὲ τοῦ θηρευτικοῦ κἀκεῖνον ὀνειδίζοντος, εἴ γε αὐτὸς μὲν καθʼ ἑκάστην μοχθεῖ, ἐκεῖνος δὲ μηδὲν πονῶν (i) τοῖς αὐτοῦ τρέφεται πόνοις, ὑπολαβὼν αὐτὸς εἶπε· ,,μὴ ἐμέ, ἀλλὰ τὸν δεσπότην μέμφου (e), ὃς οὐ πονεῖν με ἐδίδαξεν, ἀλλὰ πόνους ἀλλοτρίους ἐσθίειν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν νέων οἱ μηδὲν ἐπιστάμενοι οὐ μεμπτοί εἰσιν, ὅταν αὐτοὺς οἱ γονεῖς οὕτως ἀγάγωσιν.

221 Ζεὺς Ἑρμῆν προσέταξε πᾶσι τοῖς τεχνίταις ψεύδους φάρμακον ἐγχεῖν. ὃ δὲ τοῦτο τρίψας καὶ μέτρον ποιήσας ἴσον ἑκάστῳ ἐνέχεεν. ἐπεὶ δὲ μόνου τοῦ σκυτέως ὑπολειφθέντος πολὺ κατελέλειπτο φάρμακον, ὅλην λαβὼν τὴν θυείαν ἐνέχεεν αὐτῷ. κἀκ τούτου συνέβη τοὺς τεχνίτας ἅπαντας ψεύδεσθαι, μάλιστα δὲ πάντων τοὺς σκυτέας.

Ὁ μῦθος πρὸς ψευδολόγους τεχνίτας.

[*](4 e = 23, 7. 44, 6. | 8 ν 106, 30)[*](220 (Gb 208) Ac 92 (Fur. 245), cf. Au 93 Pr 88 1 δύο κύνας ἔχων τις (Gb) Babrius non dixit; poterat σκύλακάς τις εἶχε || 4 οἱκουρὸς αὐτῷ συμμετεῖχε τῆς θοίνης Gb || 6 μηδὲν πονῶν ἰσοῖσιν ἐντρυφᾷ δείπνοις Cr coll. 108, 29 || 7 ὃ δὲ (?) ,,μὴ μὲ“, φησί ,,τὸν δὲ δεσπότην μέμφου Gb)[*](221 (Eb 165 Gb 210) Ac 103 (Fur. 255), Pr 96; similis Pr 101, ubi ad ἰατρούς fabula refertur invento ni fallor recentiore, cf. Herondae Cerdonem sutorem mim. VII Lys. XXIV 20 || 3 sqq. cf. Au 107 (Hl. 150), ubi eadem fere inveniuntur verba. Eb hos versus indicavit: Ὁ Ζεὺς τὸν Ἑρμῆν τεχνίταις προσέταξεν ἐγχεῖν πᾶσι φάρμακον ψεύδους. | ὃ δὲ τοῦτο τρίψας μέτρα τʼ (corr. pro θʼ) ἶσα ποιήσας | κἀκ τούτου | ψεύδονθʼ ἅπαντες ὡς ἔοικε τεχνῖται. Sed verba illa v. 3 quae versibus coercuit repetuntur fabula Au 107 a Babrio utique aliena. || De origine Babriana non sine causa dubitavit A. Hausrath p. 262, cf. tamen fab. 57)

222 Ὄνος καὶ ἀλώπηξ κοινωνίαν συνθέμενοι πρὸς ἀλλήλους (e ?) ἐξῆλθον εἰς ἄγραν (e ?). λέοντος δʼ αὐτοῖς περιτυχόντος ἡ ἀλώπηξ τὸν ἐπηρτημένον ὁρῶσα κίνδυνον προσελθοῦσα τῷ λέοντι παραδώσειν αὐτῷ τὸν ὄνον ὑπέσχετο, ἐὰν αὐτῇ τὸ ἀκίνδυνον ἐπαγγείληται. τοῦ δὲ ἀπολύσειν αὐτὴν φήσαντος, ἐκείνη παραγαγοῦσα τὸν ὄνον εἴς τινα πάγην ἐμπεσεῖν παρεσκεύασε. καὶ ὁ λέων ὁρῶν ἐκεῖνο φεύγειν μὴ δυνάμενον πρώτην τὴν ἀλώπεκα συνέσχεν, εἶθʼ οὕτως ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη.

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς κοινωνοῖς ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις καὶ αὑτοὺς προσαπολλύντες.

[*](222 (Gb 202) A 116; F Fur. 144 Au 187 Pr 191. Babrio tribuit Eb p. 94. || 3 sq. dicere poterat κερδὼ δὲ θερμοὺς (50, 12) ἐπινοοῦσα κινδύνους προσῆλθε τῷ λέοντι || 5 ἐπαγγέλληται Ac, corr. Hsr ex Parisinis || 6 sq. fuerit: παράγουσα τὸν ὄνον εἰς πάγην τινʼ ἐμπίπτειν || 7 sq. Eb proposuit: ὁρῶν ἐκεῖνον οὐ δυνάμενον ἐκφεύγειν πρώτην συνέσχε τὴν ἀλώπεκʼ, εἶθʼ οὕτως ; Gb qui ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη versus initium esse sibi persuasit, Babrii artem non novit. || Epim. Georg. l p. 9 Βαβρίου· ἀρχιτέκτωον κακῶν πέφυκεν [add ἑαυτῷ?] ὁ καθʼ ἑτέρου δόλια φθεγγόμενος huic fabulae poterat subscribi. Simile, sed nimis turbatum tetr. lI 7.)

223 Ὁδοιπόροι δύο θέρους ὥρᾳ (e) περὶ μεσημβρίαν ὑπὸ καύματος τρυχόμενοι ὡς ἐθεάσαντο πλάτανον ὑπὸ ταύτην καταντήσαντες καὶ ἐν τῇ σκιᾷ κατακλιθέντες ἀνεπαύοντο. ἀναβλέψαντες δὲ εἰς τὴν πλάτανον ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους (e)· ,,ὡς ἀνωφελές τι τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις (e) καὶ ἄκαρπόν ἐστι τὸ δένδρον.“ δὲ ὑποτυχοῦσα ἔφη πρὸς αὐτοὺς· ,,ὦ ἀχάριστοι, ἔτι τῆς ἐμοῦ εὐεργεσίας ἀπολαύοντες ἄκαρπόν με καὶ ἀχρείαν ἀποκαλεῖτε;“

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι ἀτυχεῖς εἰσιν οἳ καὶ εὐεργετοῦντες τοὺς πέλας ἐξ αὐτῶν μᾶλλον ἀχαριστοῦνται.

224 Ὄνος ἀκούσας τεττίγων ᾀδόντων ἥσθη ἐπὶ τῇ εὐφωνίᾳ καὶ ζηλώσας αὐτῶν τὴν ἡδύτητα εἶπε ,,τί σιτούμενοι [*](223 sqq. Fabulae e Florentino |Furiae, Augustano Schneideri, Palatinis Neveleti, codicibus Hudsonis, Parisino Sternbachii petitae.) [*](223 (Gb 20Ο) F Fur. 129; Nev. 255 p. 293 e Palatino; Au 170 Pr 173, unde selectas addidi lectiones. Babriο tribuit Eb p. 94, cf. supra 151. 187. || 1 δύο om. F || 3 ταύτης F, melius ceteri || 5 ἀνώφελόν F, rectius ceteri || 7 ἀχρείαν με καὶ ἄκαρπον Nev. Au Pr || Babrii manum agnoscas v. 5: κἄλεγον πρὸς ἀλλήλους· ,,ἀχρεῖον ὥς τι τοῦτο τοῖσιν ἀνθρώποις κἄκαρπόν ἐστι δένδρον “, atque v. 8 ἄκαρπον ἀποκαλεῖτε νῦν με κἀχρείην; (Lob. Phryn. p. 106).) [*](224 (Eb 160) F Fur. 137, brevius Nev. 259 e Palatino (Cor. 255); Synt. 1; a Babrio utique aliena fab. Au 180 Pr 183 cf. Babr. 73)

τοιαύτην φωνὴν ἀφίετε;“ τῶν δὲ εἰπόντων ,,δρόσον“ ὁ ὄνος προσπαραμένων τῇ δρόσῳ λιμῷ διεφθάρη.

Οὕτως οἱ τῶν παρὰ φύσιν ἐπιθυμοῦντες παρὰ τὸ μὴ ἐπιτυχεῖν ὧν ἐφίενται καὶ τὰ μέγιστα δυστυχοῦσιν.

225 Ἁλκυὼν ὄρνεόν ἐστι φιλέρημον διὰ παντὸς ἐν θαλάττῃ διαιτώμενον. ταύτην λέγεται τὰς τῶν ἀνθρώπων θήρας φυλαττομένην ἐν σκοπέλοις παραθαλαττίοις νεοττοποιεῖσθαι (e?). καὶ δή ποτε τίκτειν μέλλουσα παρεγένετο εἴς τι ἀκρωτήριον καὶ θεασαμένη πέτραν ἐπὶ θαλάσσῃ ἐνεοττοποιεῖτο ἐνταῦθα. ἐξελθούσης δʼ αὐτῆς ποτε ἐπὶ νομὴν, συνέβη τὴν θάλασσαν ὑπὸ λάβρων πνευμάτων κυματωθεῖσαν ἐξαρθῆναι μέχρι τῆς καλιᾶς (i) καὶ ταύτην ἐπικλύσασαν τοὺς νεοττοὺς διαφθεῖραι· καὶ ἡ ἁλκυὼν ἐπανελθοῦσα

ὡς ἔγνω

τὸ γεγονὸς εἶπεν ,,ἀλλʼ ἔγωγε δειλαίη

ἥτις τὴν γῆν ὡς ἐπίβουλον φυλαττομένη ἐπὶ ταύτην κατέφυγον, ἣ πολλῷ μοι γέγονεν ἀπιστοτέρα.“

Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι τοὺς ἐχθροὺς φυλαττόμενοι λανθάνουσι πολλῷ χαλεπωτέροις τῶν ἐχθρῶν φίλοις ἐμπίπτοντες.

226 Κύνες λιμώττουσαι ὡς ἐθεάσαντο ἔν τινι ποταμῷ [*](225, 1 sq. cf. 157, 1. 170, 1.) [*](224, 3 cf. A P. VI 120, Anacr 34, 3, Ael n. a. l 20 || Epim 6 καὶ ἃ ἔχουσι aptius A || initium fuisse τέττιγες ᾖδον. τῶν δʼ ὄνος τις ᾀδόντων | ἤκουσεν, deinde ζηλῶν τʼ ἔφη τὴν ἡδυφωνίην τούτων ci. Eb ; exitus fuerit προσπαραμένων τε τῇ δρόσῳ κατεσκλήκει (cf. 46, 7).) [*](225 (Gb 207) Au 25 Pr 28, quos sequor, sim. F 240 Ac 86 unde selectas repeto lectiones; Babrium et initium sapit (cf. l. s.) et v. 11 sq. || 1 ὄρνις ἐστὶ φιλέρημος ἀεὶ τῇ θαλάττῃ ἐν διαιτωμένῃ Ac F; Babrius qu ὄρνεον (n. a.) formam non admittit, poterat: Φιλέρημός ἐστι, φασίν, ἀλκυὼν ὄρνις) [*](226 (Eb 172 Gb 211) Nev. 211 ex Palat. Synt. 61 inepte lupum induxit atque etiam Au 134 Pr 128 longius absunt; cf. ‘Aesop.’ Plut. de commun. not. 19, Hor. sat. lI 5, 83 ||)

βύρσας βρεχομένας, μὴ δυνάμεναι αὐτῶν ἐφικέσθαι συνέθεντο ἀλλήλοις

ὡς πρῶτον τὸ ὕδωρ ἐκπίωσιν καὶ εἶθʼ οὕτως

ἐπὶ τὰς βύρσας παραγένωνται. συνέβη δὲ αὐταῖς πιούσαις διαῤῥαγῆναι ἢ τῶν βυρσῶν ἐφικέσθαι.

Πολλοὶ διʼ ἐλπίδα κέρδους ἐπισφαλοῦς μόχθους ὑφιστάμενοι φθάνουσι πρῶτον καταναλισκόμενοι.

227 Κύων θηρευτικὸς λέοντα ἰδὼν τοῦτον ἐδίωκεν. ὡς δὲ ἐπιστραφεὶς ἐκεῖνος ἐβρυχήσατο, ὁ κύων φοβηθεὶς εἰς τὰ ὀπίσω ἔφυγεν· ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν ἔφη· ,,ὦ κακὴ κεφαλή, σὺ λέοντα ἐδίωκες, οὗτινος οὐδὲ τὸν βρυχηθμὸν ὑπήνεγκας;“

Ὁ λόγος κατʼ ἀνδρῶν αὐθαδῶν, οἳ κατὰ δυνατωτέρων συκοφαντεῖν ἐπιχειροῦντες εἰς ὄψιν γενόμενοι ἀναχαιτίζονται.

228 Γυνή τις θυγατέρων οὖσα δυοῖν μήτηρ (e) ἀνδράσι συνῆψε ταύτας τὴν μὲν κηπωρῷ, θατέραν δὲ κεραμεῖ. ἐλθοῦσα τοίνυν (i) ποτὲ πρὸς τὴν τῷ κηπωρῷ γεγαμημένην τά τε ἄλλα ὡμίλει (e?) καὶ [*](226, 4 ὅπως Nev, ὡς Eb 6 διαρραγῆναι πρῶτον Nevelet p. 627, δ. πρότερον Eb, cf. 41. 28, 9; versus fuerit διαρραγῆναι πρότερον ἢ λαβεῖν βύρσας.) [*](227 Nevel. 215 e Palatino; Au 131 Pr 125. Babrio tribuit Eb p. 94, cf. 69, 1 || 2 ὁ κύων om. Au Pr | τοὐπίσω Au Pr || 5 οὗ οὐδὲ Au Pr | ὑπέμεινας Au Pr || Epim. simile in Au Pr) [*](228 (Eb 180 Gb 199) Hds (Hptm.) 266; aliam recensionem, in qua pater est pro matre, sequuntur F 17 Au 95 Cor. 265 e proverbio orta, cf. Theogn. 26 Soph. fr. 481 || Versuum vestigia quaedam indicavit Eb, universam fabulam restituere frustra conatus est Gb || 1 fere integer Γυνή τις οὖσα θυγατέρων δύω (δυοῖν forma vix Babriana) μήτηρ || 2 sq. ἀνδράσι in versus initium non admisit, poterat συνῆψε ταύτας (-ν αὐτὰς?) ἀνδρὶ τὴν μὲν ἀγροίκῳ τὴν δὲ κεραμῆι κτλ. || 4 sq. τὰ τʼ ἄλλα μήτηρ ὥσπερ εἰκὸς ὡμίλει (cf. 15, 2. 72, 18), | τά τε πράγματʼ αὐτῶν πῶς ἔχοι διηρώτα (duce F, cf. 75, 12)?)

πῶς ἂν ἔχοι διηρώτα.

δὲ ,,τὰ μὲν ἄλλα, μῆτερ“ (i?) ἔφη ,,καλῶς, εὔχου δὲ τὴν ὄμβρων φοράν, ὡς τοῖς λαχάνοις αὔξησις ἡ κατὰ νόμους προσγένοιτο. ἔκειθεν δʼ ἐξελθοῦσα καὶ πρὸς τὴν συνοικοῦσαν τῷ κεραμεῖ ἀφικνεῖται (e). τοῖς δʼ αὐτοῖς χρησαμένη καὶ πρὸς ἐκείνην ἤκουσεν, ὡς ,,τὰ μὲν ἄλλα (i?) καλῶς ἡμῖν, ὦ μήτερ, ἔχει, εὔχου δʼ αἰθρίαν ἡμῖν (e?) καὶ ἡλίους γίνεσθαι θερμοτέρους τε καὶ καθαρωτέρους, ὡς ἂν θᾶττον οἱ κέραμοι ψύχοιντο.“ καὶ ἡ μήτηρ ,,πρὸς ταῦτα“ ἔφη ,,σοὶ μὲν αἰθρίην (e ?), τῇ δὲ τῷ κηπωρῷ συνοικούσῃ (e ?) παμπόλλους ὑετοὺς δοῖεν οἱ θεοί·“

Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἳ μηδὲν ἐκ τῶν ἰδίων ἔχουσι χαρίζεσθαι, ῥᾳδίως τοῖς αἰτοῦσι τὰ τῶν ἄλλων ἐπαγγέλλονται.

229 Ἀνὴρ κακοπράγμων ἐν γνώσει ἧκεν εἰς τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον ἐρωτήσων (e) πανούργως. καὶ δὴ λαβὼν (i) στρουθίον ἐν τῇ χειρὶ καὶ τοῦτο σκεπάσας τῷ ἱματίῳ αὐτοῦ καὶ σταθεὶς ἀντικρὺς τοῦ ἱεροῦ ἐπηρώτησε τὸν Ἀπόλλωνα ,,τί ἔχω εἰς τὰς χεῖράς μου, ἔμπνουν ἢ ἄπνουν;“ βουλόμενος, ἐὰν ἄπνουν εἴπειεν, ζῶν τὸ στρουθίον δεῖξαι (e?) εἰ δὲ ἔμπνουν, ἀποπνίξας (e) προενεγκεῖν. γνοὺς δὲ ὁ θεὸς τὸ κακότεχνον αὐτοῦ καὶ τὴν πονηρὰν γνώμην εἶπεν ,,ὦ [*](228, 4 cf. 7, 4. 15, 2 | 5 cf. 75, 12) [*](228, 6 sq. τὰ μὲν ἄλλα, μῆτερ πάντʼ ἔχει καλῶς ἥμιν, (cf. 10 sq.) εὔχου δὲ φορὴν ὄμβρων? || 7 ὄμβρων] ὑετῶν codd. Hsr | κατὰ λόγον codd. Hsr || 10 sq. cf. 6 sq. || 11 εὔχου δὲ γίνεσθαί ποτʼ αἰθρίην ἥμιν? || 13 sqq. χἠ μύτηρ ,,πρὸς ταῦτα“ φησί ,,σοὶ μὲν αἰθρίην πᾶσαν τῇ δʼ αὖτʼ ἀγροίκου πάντας ὑετοὺς δοίη, cf. l. s.) [*](229 Huds. Add. fab 16 (Hptm p. 289) ex ‘Ms. GaII.’ G): sim. A Cor. 16, Au 36 Pr 37, Ps 4, e quibus selectas lectiones subscripsi. Babrio vindicavit Eb p. 94 || 4 sq. καὶ ἤρετο τὸν θεὸν λέγων ,,Ἄπολλον, ὃ μετὰ χειρὸς φέρω πότερον ἔμπνουν ἐστὶν ἢ ἄπνουν Ac || 7 ἔμπνουν, εὐθὺς ἀποπνίξας νεκρὸν ἐκεῖνο προσνεγκεῖν scr. προε- Ac, προσενεγκεῖν Hudsonis Ga)

οὗτος, εἰ θέλεις δείξεις (e) — ἐν σοὶ γάρ ἐστι τοῦτο πρᾶξαι — ἢ ἔμπνουν ἢ ἄπνουν.“

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τὸ θεῖον ἀπαρακατηρητὸν καὶ ἀλάθητόν ἐστιν.

[*](229, 9 δεῖξον Ga, quod correxi || 10 post ἄπνουν glossema irrepsit in Ms. Hudsonis εἰ βούλει ἀπόδειξον. Exitum variavit Ac: ἤτοι ζῆν ὃ κατέχεις ἢ νεκρὸν ὑποδεῖξαι; Babriani nescio quid servavit Au (Pr) εἶπεν· ,,ἀλλʼ, ὦ οὗτος, πέπαυσο· ἐν σοι γάρ ἐστι τοῦτο ὃ ἔχεις ἢ νεκρὸν εἶναι ἢ ἔμψυχον.“ Scripserit Babrius (cf 15, 13 30, 10): ,,πέπαυσο“ φησίν, ,,αὐτὸς εἰ θέλεις, ἔμπνουν — ἐν σοὶ γάρ ἐστιν — ἢ νεκρὸν σύ μοι δείξεις.“ De ipsa fabella pictura vascolaria conlata egi Festschr. für Joh. Οverbeck p. 105 sqq.)

230.

Ipso argumento fab. 136, quae per unum Babrium in Aesopeorum conlectiones translata est, proxime accedit Parisini 690 ab Aesopeis volgatis aliena 159 p. 44/363 St.

Παῖς καὶ κόραξ.

Μαντευομένης τινὸς περὶ τοῦ ἑαυτῆς παιδὸς νηπίου ὄντος οἱ μάντεις προέλεγον, ὅτι ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθήσεται. διόπερ φοβουμένη λάρνακα μεγίστην (cf. 136, 6) κατασκευάσασα ἐν ταύτῃ αὐτὸν καθεῖρξε φυλαττομένη, μὴ ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθῇ. καὶ διετέλει τεταγμέναις ὥραις ἀναπεταννῦσα καὶ τὰς ἐπιτηδείους αὐτῷ τροφὰς παρεχομένη. καί ποτε ἀνοιξάσης αὐτῆς καὶ τὸ πῶμα ἐπιθείσης ὁ παῖς ἀπροφυλάκτως παρέκυψεν. οὕτω τε συνέβη τῆς λάρνακος τὸν κόρακα κατὰ τοῦ βρέγματος κατενεχθέντα ἀποκτεῖναι αὐτόν.

Verum haec si e Babrio hausit diasceuasta, qui eius est mos, Babriani nihil reliquit.)

[*](1) V. 6 πόμα Par. Stb. — Eandem fabulam e Menae apographo cod. Par. S. Gr. 504 edidit Α. Hausrath l. s. p. 303)

41a.

Certiore iudicio ad Babrium refero alteram Parisini iliius fabulam 216 (p. 60/379 Sternb.), quam e Paris. 365 iam ediderat Α. Hausrath l. s. p. 301.

Ἀλώπηξ καὶ δράκων.

Συκέα παῤ ὁδὸν ἦν. † ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη δράκοντα κοιμώμενον ἐζήλωσεν αὐτοῦ τὸ μῆκος· βουλομένη δὲ αὐτῷ ἐξισωθῆναι παραναπεσοῦσα ἐπειρᾶτο ἑαυιὴν ἐκτείνειν, μέχρις οὗ ὑπερβιαζομένη ἔλαθε ῥαγεῖσα.

Τοῦτο πάσχουσιν οἱ τοῖς κρείττοσιν ἀνθαμιλλώμενοι· θᾶττον γὰρ αὐτοὶ διαῤῥήγνυνται ἢ ἐκείνων ἐφικέσθαι δύνανται.

Ηaec fere, omissis minutiis, scriptura tradita, nisi quod post θᾶττον v. 5 ‘alquot litterarum lacunamʼ indicavit Sternbach, quam explevi γὰρ αὐτοὶ verbis e Par. 365 repetitis. Babrii fabulam 41 adscripsit iam Sternbach. Diluc. p. 23/399. Idem volpis nullas hoc loco esse partes recte observavit; sed perperam ἀλώπηξ vocabulo aviculam (?) quandam ab Aristotele commemoratam significari coniecit: nunquam enim apud scriptores fabularum rarissimum illud animal, quo quale fuerit ambigunt physici, in scaenam prodit. Restituendum paraphrastae ni fallor (quod ipso litterarum ordine commendatur) σκώληξ pro ἀλώπηξ; nam etiam in Babrii fab. 120 σκώληκα ut vanum et gloriosum paraphrasta (cf. adn.) substituit pro rana medicam artem iactante. Ceterum 41, 2 Babrium κωλώτην appellasse suspicor, quam σαύραν interpretatus est diasceuasta Athons (cf. 204, 1, Suid. s. κωλώτης); ipsa igitur vox illa rarissima causa fuisse videtur, cur adulteraretur recensio Parisina. [*](unde lectiones varias excerpere molui. Mirum quod Sternbachius quominus codicem Par. 690 in usum suum ille converteret prohibere et potuit et voluit, cf. Hausrath p. 296.)

Iam Babrii agnoscere mihi videor colores ab tetrastichista Athoo fab. 41 prorsus oblitos: ficum exesam, serpentem ad cavum meridie quiescentem (Plin. n. h. VIII 39, 139 C. Bötticher, Baumkultus 205), lacertam ei vicinam aemulamque adrepentem. Lacertas cum serpentibus comparavit Aristoteles anim. XII 17 p. 508 10, part. anim. IV 1 p. 676 24, Theophr. Plin. VIII 31, 111, bella cum eis gerentibus descripsit Plinius VIII 27, 97. Simile fabulae initium, quod iam Hausrath monuit, Bodl. 125.

Fabularum Αphthonii plures fortasse e Babrii libello deprompta sunt quam quas recepi (cf. p. 5 atque proleg. p. XXI), veluti (quae ad Bianorem redit Anth. Pal. IX 273 ut Babr. 200) Aphth. 4 (Fur. 202) ἰξευτὴς καὶ τέττιξ; sed sermonis Babriani vestigia im eis frustra quaeres. Nolui igitur accumulare quae nimis incerta sunt.

231—234.

Apud Αvianum quinque inveniuntur fabulae, quarum exempla neque in Babrii libris A B invenies neque in conlectionibus Aesopeorum. Babrianis eas subscripsit Eb p. 94 1), atque argumenta earum intima cognatione coniuncta sunt cum arte Bebrii, cf. quae disputavimus in Fleckeiseni annalibus CXXXI p. 653 sqq., Pauly- Wissoma s. Avianus. Unam (XXVII de cornice et urna), quam etiam Ps.- Dositheus descripsit, Babrianis adieci l. 200 supra p. 182; ceterarum inscriptiones et initia describere sufficiat.

Avian. XXII De cupido et invido.

Iuppiter ambiguas hominum praediscere mentes

Ad terras Ρhoebum misit ab arce poli etc.

Avian. XXV De puero et fure.

Flens puer extremam putei consedit ad oram

Vana Super vacuis rictibus ora trahens etc.

Avian. XXVIII De rustico et iuvenco.

Vincla recusanti dedignantique iuvenco.

Aspera mordaci subdere colla iuqo etc.

Avian. XXXVIII De pisce et phoecide.

Dulcibus e stagnis fluvio torrente coactus

aequoreas praeceps piscis obibat aquas etc.

E singulis eas Babrii fabulis expressas esse satis mihi nunc probabile videtur.2)

[*](1) Eis addidit etiam fab. XXXIX et XLII, quas Babrii 179 (Bodl. 131) atque 132 (Vat. 135) esse libris novis inventis didicimus: unde vides quantopere fides augeatur coniecturae ab Eberhardo factae.)[*](2) L. s. Av. XXV. XXXVIII ad aliarum Babrii fabularumo exemplar ipsum scriptorem Latinum finxisse conieci, quod non iam probo. Contra fab. XXX ipsa est Babrii 95 (Lm) bestiis mutatis in homines, cf. Cr ann. p. 654.)

235.

Mythicorum dactylicorum poetas (infra p. 215 sqq.) Babrii vestigia anxie premere (cf. prooem. lI) notum est. Argumenta ab eis tractata omnia in Babrii codicibus et paraphrasibus inveniuntur uno 16 v. 42 excepto, si quidem probabili coniectura haec verba et tributa sunt mythicis et relata ad Aesopi fabellam a solo Plutarcho VII sap. 14 p. 157 narratam: ὁ Αἰσώπειος κύων, ὃν οὑτοσί φησιν ἐν τῷ χειμῶνι συστρεφόμενον --- διὰ τὸ ῥιγοῦν οἰκίαν ποιεῖν διανοεῖσθαι, θέρους δʼ αιὖ πάλιν ἐκτεταμένον καθεύθοντα φαίνεσθαι μέγαν ἑαυτῷ καὶ μήτʼ ἀναγκαῖον ἡγεῖσθαι μήτε μικρὸν ἔργον οἰκίαν περιβαλέσθαι τοσαύτην. Itaque Babrium etiam hoc argumentum tractasse suspicari possis.

Inter ipsius Ignatii tetrasticha (l) perpauca leg, quorum argumenta aliis Babrii codicibus et paraphrasibus non inveniantur recepta, in praefatione exposui.

236.

Primum exemplum μῦς ἔκφερεν μῦν (8) ne in Aesopeorum quidem collectione legitur ulla. ltaque ab Ignatio ipsam fabellam fictam esse suspiceris. Verum versiculi illi nimis ‘succincti’ quid sibi velint aegre cognoscas: id quod epitomatoris est exemplar ab alio acceptum breviantis, non poetae nova argumenta fingentis. Atque altius si rem inspexeris, proverbii pervetusti (Herond. III 75) ὅπου μῦς τὸν σίδηρον τρώγουσιν (quod explicavi quaest. Herond. p. 71 sqq. Philol. LIII 247) novam enarrationem subesse intelleges; describitur enim mus ex officina ferraria (cf. v. 2 οὓς χαλκέες βλέποντες κτλ.) murem inedia mortuam efferentem. 1) Hoc autem παροιμιῶν ἐξηπλωμένων genus in [*](1) V. 1 Μῦς ἔκφερεν μῦν ἔργον ὄντʼ ἀσιτίας idem esse quod ἐκγεγῶτʼ (defunctum) ἀσιτίᾳ bene monuit MI. Conl. Aes. F 49 Au 59 (γαλῆ εἰσελθοῦσα εἰς χαλκέως ἐργαστήριον τὴν ῥίνην)

altera potissimum fabularum editione summo studio excoluisse videtur Babrius; 1) itaque lgnatii tetrastichon illud quin ad Babrium revocandum sit vix dubium eat.

237.

Etiam alterum exemplum 24 ᾔτει λαβεῖν ἀγροῖκον ἱππότης λαγών in Aesopeis volgatis frustra quaeres; invenies apud solum Syntipam qui dicitur fab. 49 p. 40 (Cor. p. 227). lam hae fabulae quin aliqua necessitudine cum Babrio coniuncta fuerint, dubitari non potest; ipsa narratio illa e media vita petita a Babrio non aliena, cf. Babr. 61 et quae sunt similia. ltaque hoc quoque tetrastichon ad Babrium redire satis probabile. Babrii ἀγρευτής (107, 10) θηρευτής factus esse videtur apud Syntipam, ἀγροῖκος apud Ignatium.

238. 239.

Eadem condicio est tetrastichorum quorundam arte plane lgnatiana factorum (48 sqq.), quae lgnatii imitatoribus tribuit C. F. Mueller argumnentis confisus me s audis non satis firmis. ²) Nam tetrast. I 52 ἄστροις περισκοπῶν τις κτλ. in ceteris fabularum Babrii fontibus non comparet. Fabula est celeberrima volgo ad Thaletem relata atque e septem qu dicuntur sapientium historiis repetita (cf. Plato Theaet. 174, Diog. La. I 34, Antip. A. P. VII 172, 7 [*](περιέλειχε) et Fr 271 A1 94 (ἔχις εἰσελθὼν κτλ., cf. Phaedr. IV 8) suspiceris ἐντραγόντα ῥινία (= ῥινήματα, χαλκοῦ ῥίνημα Herond. VII 80), cf. etiam Antiph. Byzant. Anthol. Pal. IX 310 ψῆγμʼ ἄπυρον χρυσοῖο σιδηρείων ὑπʼ ὀδόντων | ῥινηθὲν μῦς ὀλίγος βαρὺ δεῖπνον ἐδαίσατο (e paradoxographo, cf. Plut. de cup. div. 7 p. 526 B, Plin. nat. hist. VIII 82); sed coniectura apud Ignatium non opus est.) [*](1) Cf. quae de fontibus eius docui in encyclopaediae a Wissowa editae vol. II s. v. Babrius, col. 2663 et in praef. cap. IV.) [*](2) Thema lgnatianum in tetrastichis primi ordinis (1—44) tractatum inter ea invenitur nullum, qualia multa reperies in recentiorum tetrastichis optimo iure a Muellero in suspicionem vocatis. E solo codicum consensu iudicium repeti posse nego.)

etc.) am narratiunculam eiusdem prosapiae ad eundem Thaletem spectantem (Plut. de soll. an. 16 p. 971 et Aelian. l. s. s.) libello suo inseruit Babrius fab. 111. Nihil igitur video, cur Ignatium unico illo loco ad alium auctorem confugisse credamus. Neque tamen mirer, s quis fabulam trimetris rectis inclusam 10 (intra p. 237) Ignatio prae manibus fuisse suspicetur, cum praesertim Byzantini fabulas iambicus Babrianis choliambis legerint adnexas (cf. p. 246). Cui suspicioni illud obstat, quod Ignatius ipsam recensionem Athoam adhibuisse videtur; nulla enm in paraphrasibus ab Athoa pendentibus mythicorum vestgia deprehendes. taque Babrii haec esse veri est similius.

Dubitationi magis obnoxium est tetrast. l 48. Fabulam Cor. 38 F 109 (Λέων καὶ ὄνος καὶ ἀλώπηξ) hoc potissimum teste nisus ad Babrium rettulit Eb p. 94, quin etiam versum edolavit κοινωνίαν ἔθεντό ποτε ? πρὸς ἀλλήλους. Sed argumentum illud, cuius summa posita est in societate leonina ab imbecillis inita (cf. etiam fab. Lat. IV p. 193 Herv.), Babrium tractasse veri parum simile propter fab. 67.

240—245.

Alia condicio est corporis illus, cuius partem e Laurentiano (F) edidit Bandinius atque libello gratulatorio ad Suffrianum misso repetivit Eberhardus II. — XXI. 1) Quae in ceteris Babrii libris et paraphrasibus desiderantur haec sunt: [*](1) Ordinis alphabetici vestigia quaedam in eo observantur, incipiunt enim primi versus fabb. 1—27 a litteris α β γ δ ε η θ κ λ, fabb. 28—44 a litteris κ ι θ η ε α, fabb. 45—69 a litteris μ ν ο π ρ τ φ χ ω. ltaque qui librorum illorum archetypum conscripsit collectione usus est e litterarum ordine disposita, quam ita excerpsit, ut primum exemplar suum sequeretur (cf. MI Tab. I p. 261), deinde a medio libro ad initium paginas revolveret, denque reliquam partem usque ad finem recto ordine percurreret. Quae si recte disputata sunt, Ignatii opusculum eadem fata habuit, quae fabulae Babrii. Alii inscriptiones addiderunt atque secundum primas earum litteras fabulas disposuerunt.)

Λέων καὶ ὄνος Eb 3 = II 1 Ml

Λύκος καὶ πρόβατον Eb 5 = II 3 Ml

Λάρος καὶ ἰκτῖνος Eb 8 = II 6 Ml

Λέων ἄρκτος ἀλώπηξ καὶ κάμηλος Eb 9 = II 7 MI

Λέων, ἄρκτος καὶ ἀλώπηξ Eb 15 = lI 13 Ml, cf. iamb. 19

Ἔλαφος ἡμίφωτος Eb 14 = II 12 MI.

Eberhardus quod addit λύκος καὶ αἴξ supra iam tractavi 199 p. 181. Cum in hanc collectionem recentiora quaedam tetrasticha et ab Ignatio aliena sese insinuavisse videantur, de singulorum origine dubitari potest, cum praesertim ultimi illis argumentum tam inficetum sit, ut ne Babrio quidem dignum videatur.

246. 247.

Tertiumn genus est tetrastichorum, quae in perpaucis inveniuntur codicibus esque recentissimis atque artis plane barbarae indicia satis aperta prae se ferunt. Quaedam eorum argumenta Babrianis inseruit Eb., cf. supra fab. 207 sqq. Non recepi quae indicavit Eb. p. 94 duo

Γέρων καὶ θάνατος = II 21 Ml. cf. Synt. 2

Λύκος διδάσκαλος (μαθητὴς) καὶ ὄρνις = II 28 MI.

Ultimo hoc poematio lupus describitur Lycophronis poematis legendis operam navans. Talia a Babrii arte prorsus abhorrent atque medii aevi ingenium produnt, quo primi Byzantini lupum finxerunt scripta legentem atque peccata sacerdoti fatentem (cf. infra fab. 251 Rhet gr. l [p. 597 W., indicatum litt. Centralbl. 1895,1288, Carm. Gr. med. aevi p. 148).

Perexigua gitur recentissimorum tetrastichorum auctoritas. Praecipuum Ps. -Dosithei fontem Babrium esse constat. (l = B. 43, II = 82 + 107, III = 31, VI = 103. VII = 75. VIII = 200, IX = 77, X = 168, XI = 79, XII =  191, XIV = 91, XV [praeter verba Αἴσωπος κτλ.,

quae vix pertinent ad fabulam quae sequitur] ═ 194, XVI ═ 84, XVII ═ 110, XVIII ═ 108); itaque si quis fabulas quasdam, quae non inveniuntur in Aesopeis volgatis, ad Babrium redire coniciat, non mirer, quamquam sermonis numerique Babriani nulla in eis esse vestigia concedendum est. Ascripsi eas (Dos. 4. 5. 13) tanto lubentius, cum paene ignotae iaceant libello illo grammatico sepultae, quo ne Halmius quidem usus est.

248 (4).

Οἰκοδεσπότης τίς ποτε πλέων εἰς θάλασσαν ἐκοπία ὑπὸ χειμῶνος, καὶ οἱ ναῦται ἀσθενέστερον ὑπηρέτουν διὰ τὸν χειμῶνα· οἷς ὁ ἄνθρωπος εἶπεν „ὑμεῖς“ φησίν „εἰ μὴ τοῦτο τὸ πλοῖον ταχύτερον ἄγετε, λίθοις ὑμᾶς καταβαλῶ.“ τότε εἷς ἐξ αὐτῶν εἶπεν „ὤφελον γὰρ 〈ἐν〉 ἐκείνῳ τῷ τόπῳ ἦμεν, ὅπου λίθοι συλλεγῆναι δύνανται.“

Τούτῳ οὖν ὁμοῖα τὰς ψυχὰς ἡμῶν βαστάζειν ὀφείλομεν τὰς κουφοτέρας ζημίας, ἵνα τὰς βαρυτέρας ἐκφύγωμεν.

249 (5).

Αἴλουρος προσποιούμενος γενέθλιον ἄγειν ἐπὶ δεῖπνον ὄρνεα ἐκάλεσεν· ἔπειτα παρατετηρηκὼς εἰσελθόντας ἔκλεισεν τὰς θύρας καὶ καθʼ ἕνα ἤρξατο ἐσθίειν.

Οὗτος ὁ μῦθος ἥρμοσται εἰς ἐκείνους, οἳ πρὸς ἐλπίδα ἱλαρὰν πορευόμενοι τὰ ἐναντία πάσχουσιν.

250 (13).

Ὄνον ἄρρωστον λύκος ἐπεσκέπτετο καὶ ἤρξατο τὸ σῶμα αὐτοῦ θιγγάνειν καὶ ἐξετάζειν, ποῖα μᾶλλον μέρη αὐτοῦ ἐπόνουν. ἀπεκρίθη ὁ ὄνος ,,ἃ σὺ θιγγάνεις.“

Οὕτως ἄνθρωποι κακοί, εἰ καὶ ὠφελεῖν δοκοῦσιν, μᾶλλον βλάπτουσιν.

Sed plane incertas esse has coniecturas ne obliviscaris.