Fabulae Aesopeae
Babrius
Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.
Ὅτι ἐκ θεοῦ λογικῶν τιμηθέντων πάντων ἀνεπαισθήτως ἔχουσί τινες τῆς τοιαύτης τιμῆς καὶ μᾶλλον ζηλοῦσι τὰ ἀναίσθητα καὶ ἄλογα ζῷα.
156 Μόσχος πρὸς τὴν ἔλαφον εἶπεν· ,,σὺ καὶ μεγέθει μείζων εἶ τῶν κυνῶν καὶ ταχύτητι διαφέρεις καὶ κέρατα πρὸς ἄμυναν ἔχεις· τί οὖν τοσοῦτον φοβεῖ τοὺς κύνας; καὶ ἡ ἔλαφος ἔφη· „ὅτι μὲν ταῦτα πάντα ἔχω οἶδα· ὑλακῆς δὲ εἰ ἀκούσω, τὸν λογισμὸν σκοτοῦμαι καὶ ὅλη τῆς φυγῆς γίνομαι.“
Ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία λόγου παραίνεσις ἐπιρρώνυσιν, κἂν καὶ εὐμήκεις καὶ στερεοὶ τῷ σώματι φαίνονται.
[*](de hom struct. 7 p. 327 (patr. XXX M). Cf. Bgk P L Gr. II p. 48 sq, Kn Zeitschr. ö. Gym 1876, Cr Mus. Rhen. XXXIX 604)[*](155, 3 Iovem hominis creatorem depinxerat poeta, cf. 59, 1 | fuitne καὶ γυμνὸς ἑστὼς εἶπεν· „ἐμὲ λιπεῖν μοῦνον δώρωον ἔρημον“ ? || 5 sq. ἔχεις ἀναισθήτως τῆς δωρεᾶς, ἄνθρωπε, τῆς ἐμῆς, καίτοι λαχὼν μεγίστου· λόγον ἔχεις λαβὼν ἤδη 6 τετυχικὼς B sqq. latent hi fere versus: ὃς παρὰ θεοῖς πέφυκε καὶ παῤ ἀνθρώποις (12, 14) κρείσσων κρατίστων καὶ ταχυπτέρων θάσσων.“ καὶ δὴ ’πιγνοὺς ἅνθρωπος ἔκκριτον δῶρον τὸν Δία προσέκυσε κᾤχετ᾿ εὐχαριστήσας.)[*](156 B 88 P1 56, cui proxima F Fur. 120 dodecasyllabis concepta || 3 ἄμυναν P1 | φοβῆ BP1 || Epim. δηλοὺς P1 | ἐπιρρώνυσιν B, ἑπιραννύει P1 | κἂν — φαίνονται om. B | εὐμίκεις P1)[*](B 89 = A 113. 90 = 114. 91 = 109. 92 = 111)156a Νεβρός ποτε πρὸς τὸν ἔλαφον εἶπεν· πάτερ, σὺ καὶ μείζων (e?) καὶ ταχύτερος κυνῶν πέφυκας (i?) καὶ κέρατα πρὸς τούτοις (e) ὑπερφυᾶ φέρεις πρὸς ἄμυναν.
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία παραίνεσις ῥώννυσιν.
156b Ἔλαφον ἡ μήτηρ ἐνουθέτει „τί ταῦτα;“ λέγουσα· „κέρας, ὦ παῖ, παρὰ τῆς φύσεως εἴληφας, μεγέθει δὲ διενήνοχας σώματος καὶ οὐκ οἶδʼ ὅτι παθὼν ἀποδιδράσκεις ἐπιόντας τοὺς κύνας.“ ταῦτα ἦν, καὶ κυνῶν δρόμος ἠκούετο πόρρωθεν. ἣ δὲ μένειν τῷ παιδὶ παραινέσασα αὐτὴ τῆς φυγῆς προκατήρξατο.
Παραινεῖν ἕτοιμον ἃ ποιεῖν ἀπορώτερον.
157 Μίμηλόν ἐστι φύσει ζῷον ἡ πίθηκος. μία οὖν ἐπὶ τοῦ αἰγιαλοῦ ἑστῶσα εἶδεν ἐπὶ τοῦ χείλους τῆς θαλάσσης [*](157, 1 cf. 170. 1) [*](156a A Cor. 56 p. 33. | Propius ni fallor accedit ad Babrium; poterat enim scribere: Νεβρὸς πρὸς ἔλαφον εἶπεν· ,ὦ πάτερ, μείζων ὄγκῳ πέφυκας, καὶ τάχει πολὺ κρείσσων κυνῶν, ὑπερφυᾶ τὰ κέρατα πρὸς τούτοις ἔχεις πρὸς ἀλκήν. καὶ τί δήποτʼ οὖν οὕτω τούτους φοβῇ; κἀκεῖνος εἶπε καγχάζων· „λέγεις ἀληθῆ ταῦτα, τέκνον· ἓν δʼ οἶδα, ἐπὴν ἀκούσω τῶν κυνῶν ὑλακτούντων φρένας σκοτοῦμαι γίνομαι θʼ ὅλος φύζης.“ || Perperam et hanc fabulam et alias nonnullas rectis iambis inclusit Gb, tabularum ceratarum testimonio confutatus supra 139 p. 128) [*](156 Aphthon. 17 (Fur. 208) = Nicol. 4 Fhet. l p. 267 W Aphthonius exemplar Babrianum conl. fab. 109 (Aphth. 11) permutasse videtur || 1 τί accessit e Nicola cod.) [*](157 H 93; a Babrio a alienum F Fur. 162 Au 199)
Ὅτι μηδείς, ὃ μὴ ἔμαθε μηδὲ ἐκ πείρας ἔχει, πειράτω ποιεῖν· σὺν τῇ ἀπειρίᾳ γὰρ καὶ κακόν τι προσλήψεται.
158 Ὁ λαγωὸς τῇ ἀλώπεκι· ,,ὄντως πολλὰ κερδαίνεις (e) ἢ ἔχεις, ὅτι ὄνομά σοι κερδώ ἐστιν“; ἡ δὲ ἀλώπηξ „εἰ ἀπιστεῖς“, ἔφη „δεῦρο, ἐγὼ ἑστιῶ σε ὃ δʼ ἠκολούθει τοῖς λόγοισι πιστεύσας, καὶ ἦν ἔνδον οὐδὲν ἢ †ὁ λαγωὸς δεῖπνος τῇ ἀλώπεκι. ὁ δὲ λαγωὸς ἔφη· „σὺν κακῷ μέν, ἀλλʼ ἔμαθόν σου τὸ ὄνομα πόθεν ἐστίν· οὐκ ἀπὸ τοῦ κερδαίνειν, ἀλλʼ ἀπὸ τοῦ δολοῦν.“
Ὅτι τοῖς περιέργοις πολλάκις μέγιστον κακὸν συνέβη κακῶς τῇ περιεργείᾳ χρωμένοις.
[*](157, 7 cf. 122, 16 || 158, 3 cf. 103, 15 | 4 i m = 11, 8)[*](157, 6 suppl. ex 95, 15. 107, 2. 103, 16 || 7 ὅτι μηδεὶς B | ἔμαθεν Kn, ἔλαθεν B; ὁ μή τις ἔμαθε, τοῦτο μ. π. Eb Barbara Gitlbaueri 154 commenta, qu neque tres breves finales se excipientes vitavit neque (v. 4) spondeum in pede quaro.)[*](B 94 = A 108. 95 = 117. 96 = 118. 97 = 119. 98 = fab. 126. 99= fab. 139)[*](158 B 100 || 1 conl. 81, 1 possis ὁ λαγωὸς „ὄντως“ εἶπε ,,π. κ. || 2 ἢ ἔχεις glossema || 4 num ὡς δʼ? | suppl. ex 50, 11. 98, 12 || lambos rectos temere restituit Gb 219; in fine poterat esse: ,,νῦν σὺν κακῷ μὲν“ εἶπεν ,,ἀλλὰ γινώσκω σοῦ τοὔνομʼ ὁπόθεν ἐστίν· οὐ τὸ κερδαίνειν, τὸ κέαρ δολοῦν πέφυκεν αἰτίη μούνη·“ Lusit enim originationbus scholasticis, cf Etym. ‘M p. 505, 38 κερδαλεόφρων· ἢ κερδαίνειν φρονῶν· ἢ διὰ λόγων τὴν ψυχὴν ἀπατῶν, id. s. κερδαλέος· ὁ συνετὸς τὰς γὰρ ἐντρεχείας κέρδη ἐκάλουν· ἢ παρὰ τὸ ἡδύνειν τὸ κέαρ, ὅ ἐστι τὴν ψυχὴν διὰ λόγων κλέπτειν. Hesych. s. κερδώ. κερδαλέον· δόλιον ἢ κέρδη περιποιοῦντα. ld. s. v. κέρδεσι· πανουργίαις (cf. prol. p. XXXII. XCI). Similia praebebunt carm. Gr. med. aevi p. 148, 200. 153, 335 W.)159 Οἱ λύκοι τοῖς κυσὶν εἶπον· διὰ τί ὅμοιοι ὄντες ἡμῖν
Ὅτι οἱ τὰς ἑαυτῶν πατρίδας προδιδόντες τοιούτους μισθοὺς λαμβάνουσιν.
[*](159, 8. 10 cf. 100, 1. 6)[*](B 101 = A 25)[*](139 B 102 M 38 P1 63 = Nev. 237 Cor. 233 | 1 ὅμοιον P1 || 3 ὁμοφρονῆτε ἡμῖν P1, ὁμοφρωνεῖτε (om. ἥμιν) M || 4 ἀδελφοῖς M || 5 ἡμῶν BMP1, corr. Nevel. διαλάττομεν BP1, διαλάμπομεν M, fuitne διαφερόμεθα? cf. 39, 1 || 7 ὑποκρύπτοντες P1; ὑπομένητε M | Poterat: ἀλλʼ ὕμεις ὑποκύπτετʼ ἀνθρώποισι χὤσπερ οἱ δοῦλοι πληγὰς παῤ αὐτῶν ὑποδέχεσθε δειλαίως || 8 περιτίθεσθαι || 9 φυλάττετε καὶ MP1 || 10 δὲ ἐσθίουσι(ν) BMP1 | ἡμίν M | fuitne: ὅτε δʼ ἐσθίουσι, μοῦνον ὀστέων μοίρας ὑμῖν κτλ.? || 12 πεισθῆτε M, πείσησθε P1 | καὶ ἕξομεν om. MP1 | πείθησθε, πάσας ἔκδοτ᾿ εἰς μέσον ποίμνας ? 13 ἐσθίοντες BP1, ἔσονται M | οὖν om. B || 14 τοῦ σπηλαίου MP1, num σηκῶν sed cf. 45, 2 | εἰσελθ. om. B || 15 ἔφθειραν M || Epim. οἱ om. P1)160 Ὄνος τὸν ἵππον ἐμακάριζε διὰ τὴν τροφὴν καὶ τὴν θεραπείαν, ἑαυτὸν δὲ ἐταλάνιζε καὶ τὴν ἑαυτοῦ τύχην, ὅτι ἀχθοφορεῖ καὶ ὀλίγη αὐτῷ ἐστιν ἡ τροφή, ὁ δὲ ἵππος κεκοσμημένος τῷ χαλινῷ καὶ προμετωπιδίοις, καὶ κοῦφος αὐτῷ ὁ δρόμος. ταῦτα τοῦ ὄνου λογιζομένου ἐπέστη πολέμου καιρός. καὶ ὁ στρατιώτης μετὰ τῶν ὅπλων ἐπέβη τοῦ ἵππου καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσίει. καὶ ὁ ἵππος μέσος] τοῖς ξίφεσιν ἔκειτο τραυματίας καὶ ψυχορραγῶν. μετεβάλετο δὲ τὴν γνώμην ὁ ὄνος καὶ τὸν ἵππον ἠλέησεν.
Ὅτι τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς ἐν ταῖς ἀρχαῖς οὐ δεῖ ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνους φθόνον καὶ κίνδυνον λογισαμένους ἀγαπᾶν πενίαν, ἡσυχίας μητέρα.
160a Ὄνος ἵππον ἐμακάριζεν, ὡς ἀφθόνως τρεφόμενον καὶ ἐπιμελῶς, αὐτὸς μηδʼ ἀχύρων ἅλις ἔχων, καὶ ταῦτα πλείστα ταλαιπωρῶν. ἐπεὶ δὲ καιρὸς ἐπέστη πολέμου καὶ ὁ στρατιώτης ἔνοπλος ἀνέβη τὸν ἵππον πανταχόσε τοῦτον ἐλαύνων, καὶ δὴ καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσήλασε καὶ ὁ ἵππος πληγεὶς ἔκειτο· ταῦτα ἑωρακὼς ὁ ὄνος
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τοὺς ἄρχοντας καὶ πλουσίους ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνων φθόνον καὶ τὸν κίνδυνον ἀναλογιζομένους τὴν πενίαν ἀγαπᾶν.
161 Ὁ Ζεὺς τῇ καμήλῳ κέρατα αἰτούσῃ (e?) καὶ λεγούσῃ ὅτι [*](160, 4 cf. prooem. II 7) [*](160 B 103 || 8 μέσος includi vel in ἐληλαμένος mutari voluit Kn || 9 μετεβάλλετο B, corr. Kn) [*](166ª Ac Cor. 58 p. 35. Coll. 111, 13. 88, 5 || 4 ἔνοπλον Ac, codd. | finem restituere possis hunc: καὶ μέσσον αὐτὸν πολεμίων ἐπεισίει. πληγεὶς δʼ ἔκειτο ξίφεσι, τραυμάτων πλήρης ὁ γαῦρος ἵππος. μεταβαλὼν δὲ τὴν γνώμην ὄνος τὸν ἵππον ἐταλάνιζʼ ἐποπτεύσας.) [*](161 B 104, Avian. 8, tetrast. l 13; ad Babrium redeunt etiam Aphthon. 15 et F Fur. 152; cf. dactyl. p. 227, 30.)
Ὅτι ὃ ἔχει τις εἰς ἐκεῖνο ἀρκείσθω καὶ μὴ πλεονεκτείτω.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ὁ ἔχων τι ἀρκείσθω ἐπʼ ἐκείνῳ καὶ πλείω μὴ ζητείτω, ἵνα μὴ καὶ ὃ ἔχει ἀπολέσῃ.
161b ἶδεν εἰς ταῦρον ἡ κάμηλος καὶ κεράτων ἐπεθύμει μεταλαβεῖν· προσελθοῦσα οὖν τῷ Διῒ κερῶν ᾔτει (e) τυχεῖν. ὃ δὲ τὴν ἀπληστίαν μισήσας
Ὁ πλείονος ἐρῶν καὶ τῶν προσόντων ἀποστερεῖται.
162 Ὄνος πλατείης ὁδοῦ ἐκτραπεὶς ἐπὶ κρημνὸν ἐφέρετο. τοῦ δὲ ὀνηλάτου ἐπιβοῶντος „ἄθλιε, [*](161, 3 λίπει B || 4 μόνον B corr. Cr coll. 106, 24) [*](161ª V1F Fur. 152, cf. Cor. p. 369. 124 || 2 κ. νεῖμαι Vi || 5 αὐτῆς Cor || Latent versus Babriani a diasceuasta decurtati: Ὁ Ζεὺς καμήλῳ καὶ κέρατʼ ἀπαιτούσῃ καὐτῷ λεγούσῃ „ταῦτα διὰ τί μοι λείπει;“ οὐ μοῦνον οὐ δέδωκεν, ἀλλὰ τῶν ὤτων ἀπεστέρησεν εὐθὺ πολλὰ χωλώσας. Initium laetioribus ni fallor flosculis ornaverat ipse Babrius, cf. Avian. 5 sqq.: Conporis inmensi fertur pecu8 isse per auras etc. Lucan. Icarom 10 Αἴσωοπος καμήλοις βάσιμον ἀποφαίνων τὸν οὐρανόν (Cr ann. 653)) [*](161 Aphhthon. 15 p. 333 Nev.: pleniorem legisse videtur fabulam, ut 29. 43. 73 || 4 corr. προσαφελεῖν τι iustum habes choliambum, cf. adn. ad. 3, 11) [*](B 105 = fab. 127. 106 = 122) [*](162 B 107; F Fur. 139 A 182 longius a Babrio absunt nepoque epimytho (πρὸς ἄνδρα φιλόνεικον κτλ.) deformantur, cf. Suid. paroemiogr. (Ps. -Diog. Vindob.) s. νικᾷ τὸν ὀνηλάτην· πρὸς τὸν μὴ βουλόμενον ἀποστῆναί τινος, ἀλλʼ ἑαυτὸν προιέμενον εἰς ἀπώλειαν. || 1 πλατείας B)
Ὅτι τοὺς ἀπολλυμένους οἰκείᾳ ἀφροσύνῃ ὁ μῦθος ἐλέγχει.
163 Ὄνῳ τις ἐπιθεὶς ξόανον ἦγε κωμήτης.
Ὅτι κτηνώδεις ἄνδρας τοὺς τετυφωμένους ἐπʼ ἀλλοτρίαις δόξαις ὁ μῦθος ἐλέγχει.
[*](163, 5 sq. 139, 3. 7)[*](162, 3 φέρει B || 6 ἀφεὶς ἔφη· ,,ὦ ὄνε, νίκα, κακὴν γὰρ νίκην νικᾷς“ F || Exitus esse poterat (cf. 18, 6): ὄνος οὐ μεθῆκεν· ὃ δʼ ἔτι μᾶλλον ὠθήσας εἰς κόρακας· εἶπε „μοῦνος ὕπαγε καὶ νίκα κακὴν σεαυτῷ συντριβεὶς πέτραις νίκην.)[*](B 108 = fab. 133)[*](163 (Eb 129) B 109 M 46 P1 65 Nev. 261 Cor. 257; F Fur. 135 paraphrasis liberior, cf. tetrast. l 36; v. 1 Suid. Cf Philol. LIV 488 || 1 Ὄνος τίς BP1 | ἦγε (om. κ) B, εἶχε κωμήτης S s. κωμῆται || 2 πολλοὶ ἀπαντῶντες vox non Babriana πρ. M 3 τὸν Cor., αὐτὸν B, αὐτῷ MP1; bene F: ἀναπτερωθεὶς ὠγκᾶτο καὶ οὐκέτι περαιτέρω προβαίνειν ἐβούλετο || 5 θεὸν αὐτὸν ῥίψαι M, ῥίψαι etiam BP1 || 6 ξύλοις B*. cf. l. s. || 7 φέρων, οὐ θ. ὁμότιμος B, φ., ἀλλʼ οὐ θεοῖς ὑπάρχεις ὁ. MP1; corr. Lewis (cf. 15, 11): num θεῶν ἧλιξ? || v. 3 sqq. fuit fortasse: ὁ δʼ ὄνος νομίζων αὐτὸν προσκυνεῖν τούτους δόξῃ τοσαύτῃ καρδίην ἐτυφώθη, σκιρτῶν τ ἔ. τ. θ. κ. vel χαμαὶ ῥ. ὁ δεσπότης δέ φησι τῷ ξύλῳ παίων κτλ. Cf. 101, 3. 6 || Epim. τυφωμένους B, τυφομένους P1 | ὁ λόγος P1)164 Ὅτε δρῦς ἔφυεν ἰξόν, ὀρνέων λύμην, ἡ φρονιμωτάτη χελιδὼν εἶπε πᾶσιν ὀρνέοις τοῦτο κωλύσειν (e).
165 Οὔπω κολυμβᾶν παῖς μαθὼν θέρους ὥρῃ
Ὅτι τοὺς ἐν κινδύνοις ἀπείρως ἐμπεσόντας δεῖ πρότερον σώζειν, ἔπειτα διδάσκειν καὶ νουθετεῖν.
166 Οὔπω χαλινὸν ἵππος ἱππέως ᾔδει οὐδὲ νῶτον ἀνθρώπῳ (e) παρεῖχε πρὸς καθέδραν. σῦς δὲ αὐτὸν ἄγριος (i?) ἔβλαπτε τὴν χλόην ἣν ἐνέμετο κόπτων (e?) καὶ κατορύσσων καὶ τὸ
Ὅτι θυμὸς οἶδεν δουλῶσαι καὶ ταπεινῶσαι ἄνδρα γενναῖον καὶ πρὸς ἄμυναν γενέσθαι τοῦ ἠδικηκότος.
167 Ὄφις γεωργοῦ πρὸς θύραισι φωλεύων
Ὅτι οὐδεὶς μίσους ἢ ἀμύνης ποτὲ ἐπιλάθοιτο, ἐφʼ ὅσον βλέπει μνημόσυνον διʼ ὧν ἐλυπήθη.
168 Παῖς τις ἀκρίδας θηρεύων καὶ σκορπίον ἤμελλεν ἄραι ὡς γένος ἀκρίδος ὄντα. ὃ δὲ τὸ τοῦ παιδὸς ἀπλοῦν ἰδὼν
Ὅτι καλὸν τὸ γινώσκειν τὰ ἐναντία καὶ τὸ μὲν καλὸν τιμᾶν, τὸ δὲ κακὸν φεύγειν (e?), ἐκ πείρας δὲ πάντων.
169 Παῖς τις νέμων πρόβατα συνεχῶς ἐπὶ τὸ χῶμα ἀνιὼν ἐβόα· „λύκος· βοηθεῖτι“ (e?).
Ὅτι τοῦτο ὄφελος τῷ ψεύστῃ (e), ἵνα κἂν ἀλήθειαν λέγῃ μὴ πιστεύηται.
169ª Παιδίον τὰ πρόβατα νέμον 〈ὡς〉 λύκον ἐρχόμενον πρὸς διαφθορὰν ὁρῶν, ἐπικαλούμενον τοὺς ἀγρότας ἔλεγε· „βοηθεῖτε ὧδε· ἔρχεται λύκος.
Ὅτι τοσοῦτον ὄφελος τῷ ψεύστῃ ὅτι καὶ ἀληθῆ λέγων πολλάκις οὐ πιστεύεται.
170 Πηρὸν σπάλαξ πέφυκε καὶ τυφλὸν ζῷον· εἷς οὖν τὴν μητέρα θέλων (i) φιλῆσαι ἀντὶ τοῦ στόματος τῷ αἰδοίῳ (e ?) προσψαύει. τοῦτο δὲ ποιῶν τοὺς ἄλλους (e?) ἀδελφοὺς οὐκ ἔλαθεν. εἷς δὲ αὐτῶν εἶπεν· „ὡς θέλων τι μέγα ποιῆσαι καὶ πνοῆς ἧς εἶχες ἐστέρησαι δικαίως.“
Ὅτι πονηρὰ γνώμη καὶ αὐτὴν τὴν φύσιν ἀλλοιοῖ καὶ βλάπτει ( e ?).
171 Ποιμὴν σκύλακα εἴωθε τρέφειν ἐκ τῶν θνησκόντων προβάτων.
Ὅτι τοιοῦτός ἐστι πᾶς, ὃς κληρονόμος ἐστὶν οὐσίας τῷ νοσοῦντι συναλγῶν καὶ προσποιούμενος κλαίειν ὑπούλως.
172 Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν βοείαν φερομένην ἠρώτησε· ,,τίς καλεῖ;“ τῆς δὲ εἰπούσης ,,σκληρὴ καλοῦμαι“ ἐπικαχλάσας τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι·
Ὅτι τολμηρὸν ἄνδρα καὶ αὐθάδη πολλάκις εἰς γῆν κατήγαγε συμφορὰ βίου.
[*](171, 8 e cf. 132, 9. 117, 5 || 172, 2. 3 cf. 135, 6 | 5 e = 109, 4 (95, 78))[*](171, 8 γένηται et συμβῇ BMP1, corr. Κn || 9 ὅπερ καὶ M | ἐθέλεις P1 || Totam fabulam restituere conatus est cum Hauptio Eberhard (Gb): ποιμὴν σκύλακα τις ἔτρεφ᾿ ἐκ κενεβρείων καὶ δήποτʼ κτλ. (═ 3) ἰδὼν κ. κτλ. ═ 5) ,,καλῶς σὺ συμπαθεῖς“ ἔφη καταψήχων ὃ θέλεις δὲ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη·“ Quod v. 6 pro ὁμαλίζων coniecit καταψήχων Suidae testimonio (καταψήχω· τρίβω καὶ ὁμαλίζω) confirmari videtur. Sed versus isti cum σκύλακα vpcis ictu atque caesura post συμπαθεῖς neglecta tum nimia brevitate a Babrii arte abhorrent; fuit fere: Ποιμὴν τρέφειν τὸν σκύλακα μοῦνον εἰώθει προβάτων νοσούντων σαρκὶ κἀποθνῃσκόντων. καὶ δήποτʼ ἐγγὺς ἀμνάδος νοσησάσης ἱστάμενος εἶδε παρακαθήμενον ταύτῃ τὸν κύνα κατηφῆ καὶ δοκοῦντα δακρύειν. ᾧ δὴ γελῶν τε καὶ νάκος καταψήχων ,,καλῶς σὺ ποιεῖς· εἶπε „συμπαθῶν ταύτῃ· πλὴν ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη ὅπερ θέλεις , φέριστε, ταῖς ἀληθείαις.“ Ne eos quidem versus a criticis integros servatos esse qu traditi sunt integri (5. 8) satis mireris || Epim. (prom. B) | πᾶς ἐ. MP1 | τῶν νοσούντων P1)[*](172 B 124, cf. Avian. 41 || 1 αὐτοῦ B || 2 βοΐαν B | φερωμένην B | καλὴ B, em. Kn || 4 ἀλλʼ ὅτι B, em. Kn || Epim. τολμηρῶν ἀνδρῶν καὶ αὐθαδῶν B, em. Kn)172a Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν φερομένην ἰδὼν ἠρώτησε τίς καλεῖται. ἣ δὲ εἶπε ,,ξηρά“. ἐπικαχλάσας δὲ τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι· ἁπαλὴν γὰρ ἐγὼ ἤδη ταχὺ ποιήσω σε.
173 Ποταμοῦ πλησίον ἄμπελος ἦν· φραγμὸς δὲ ἦν αὐτῇ παλίουροι. πλημμύρας δὲ ὁ ποταμὸς ἐξέσυρε παλίουρον. συνέβη δὲ δράκοντα ταῖς φολίσι συμπλακέντα τῇ παλιούρῳ φέρεσθαι. εἶπε δέ τις ἰδὼν
Ὅτι δικαίως κακοὶ σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται.
Ὁ μῦθος δηλοί ὅτι δικαίως οἱ κακοὶ ἐν κακοῖς ἀπό6λλυνται.
174 Πολέμῳ ἐμφυλίῳ βάτραχοι πολεμοῦντες ἀλλήλοις (e) ᾐτήσαντο τὸν Δία, βασιλέα δοθῆναι αὐτοῖς τοῦ διʼ ἐκείνου τὰ αὐτῶν διοικεῖσθαι (e?). καὶ ξύλου δοκὸν μέσον τῆς λίμνης ὁίψας (e) διετάραξε τὸ ὕδωρ. πάντας δὲ βατράχους σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας. χρόνῳ δέ τινι τοῦ ξύλου ἀκινήτως (e) ὄντος
Ὅτι πολλοὶ φεύγοντες δουλεύειν (e?) εἰρηνικοῖς δεσπόταις καὶ ἄκοντες εἰς πονηροὺς ἐνέπεσον.
[*](174, 1 cf. 31, 1 sq. 39 | 7 im = 26, 6)[*](cum Eb ποταμοῦ δὲ φυσηθέντος ἄκρον ἐξ ὄμβρων, epim. cum Bergero κακοὶ δικαίως σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται. Conferenda fab. Ac 110 (iamb. 14), ubi φρύγανα ὑπʼ ἀνέμου φερόμενα pro nave habentur, cf. vit. Aesop. 33 p. 297 Eb; notum proverbium (θεοῦ θέλοντος) κἂν ἐπὶ ῥιπὸς πλέοις Arist. Pac. 698 cum schol., paroemiogr., lexicogr. s. ῥίψ)[*](174 (Gb 167) B 126; myth. p. 221; e Babriana orta fabula dodecasyllabis concepta, quam ex ‘MS. Gall edidit Hudson Add. ad fab. 167 (Hauptm. p. 305, unde hausit Cor. p. 102); ceterae a Babrio alienae. Cf. Dio Chrys. or. lX p. 151 D || 1 πολέμῳ ἐμφυλίῳ B, πόλεμον ἐμφύλιον Kn || 3 ξύλον B, em. Κn Eberhardi quibusdam inventis usus (Anal. 189, 18) collatisque similibus locis particulas nonnullas restitui: 1 Στάσιν ποτʼ εἶχον βάτραχοι πρὸς ἀλλήλους ἐμφύλιόν τε πόλεμον αἱμάτων πλήρη 3 ξύλου δὲ λίμνην εἰς μέσην δοκὸν ῥέψας ἐτάραξεν ὕδωρ. τοὺς δὲ βατράχους πάντας σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας (πάντας δὲ σιγὴ βατράχους κατειλήφει?) 6 κατεφρόνησαν λοιπὸν ὥστε κἀμβαίνειν ἐπάνωθεν αὐτοῦ μαχόμενοι σὺν ἀλλήλοις 10 ὕδρην ἔδωκε βατράχους διαφθεῖραι.)175 Ποιμὴν μικρὸν λύκον εὑρὼν ἐθρέψατο, εἶτα σκύμνον γενόμενον ἐδίδαξεν ἁρπάζειν (e)
Ὅτι οἱ τῇ φύσει δεινοὶ ἁρπάζειν καὶ πλεονεκτεῖν μαθόντες τοὺς διδάξαντας πολλάκις πλείονα ἔβλαψαν.
Ὅτι δεῖ χρηστὰς ἀμοιβὰς τοῖς εὐεργέταις παρέχειν, τοὺς πονηροὺς δὲ φρονίμως τροποῦσθαι.
Ὄτι πολλαὶ φύσεις ἀνθρώπων εὐφυεῖς εἰσιν, ἀλλʼ ἐκ τῆς ῥᾳθυμίας ἀπώλοντο· ἐκ δὲ νήψεως καὶ σπουδῆς καὶ μακροθυμίας τινὲς καὶ φύσεως ἀργῆς περιεγένοντο.
178 Ρόδῳ παραφυὲν ἀμάραντον (i ?) ἔφη πρὸς αὐτό· ,,οἷον ἄνθος εὐπρεπὲς εἶ
Ὅτι κρεῖσσον ὀλιγαρκούμενόν τινα διαμένειν, ἢ πρὸς ὀλίγον τρυφήσαντα μεταβολῆς δυστυχοῦς τυχεῖν ἢ καὶ ἀποθανεῖν.
179 Σάλπιγγος ἄνθρωπός τις ἦν ἐπιστήμων
Ὅτι πλεῖον πταίουσιν οἱ τοὺς κακοὺς καὶ βαρεῖς δυνάστας διεγείροντες πρὸς τὸ κακοποιῆσαι.
Ὅτι τοῖς συνετοῖς καὶ ποικίλα φρονοῦσιν μᾶλλον ἔπαινός ἐστιν ἢ τῇ φύσει εὐπρεπέσι καὶ μὴ τῇ γνώμῃ.
181 Τράγος εὐθαλοῦς ἔτρωγεν ἀμπέλου βλάστην· [*](179, 4 me = 124, 6 | 7 cf. 76, 16. 27, 8 || 180, 3 im = 14, 3 | e = 73, 4) [*](179, 4 λειφθεὶς P1 || 5 αὑτὸν? | ὡς μὴ καί P1 | κουρσεύοντα praedantem, cf. Κnöll progr. p. 9 || 6 βύκινον P1 βύκανον B 6 sq. πλὴν γὰρ τοῦ χαλκοῦ τούτου οὐδὲν ἄλλο κτῶμαι Ac (F) || 7 τεθνήξω P1 || 7 sq. διὰ τ. γὰρ μᾶλλον τεθνήξῃ ἄρτι | ὅτι μηδὲν δυνάμενος ἐν πολέμῳ τοῖς πᾶσι κράζεις πρὸς μάχην ἐπεγείρων F, sim. Ac; fuerit: οἱ δʼ εἶπον αὐτῷ· ,,μᾶλλον οὖν σὺ τεθνήξῃ ἄλλους ἐγείρων καὐτὸς οὐδὲν ἰσχύων.“ (76, 16) || Prom. B = epim. ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι πλείστον — ἐπεγείροντες εἰς τὸ κ. F) [*](180 (Eb 137) B 132 (decurt. ?); tetr. lI 16 cum ‘Aesopo’ Plut. VII sap. 12 p. 155 b, animine an corp. 2 p. 500 c faciunt ceteri, F Fur 13 A 20; eadem fabula usum esse conicio Diogenem cynicum πορδάλει, cf. 72 || 1 sq. στ. ποτὲ πάρδαλις ἐκαυχᾶτο φορεῖν ἁ. ζ. ποικιλωτέραν δ. B, rest. Cr; ποτʼ ηὔχει π. φορεῖν μούνη 2 δορὴν ἁ. ποικιλωτάτην ζῴων Lm Eb, sim. Babrius Minae, cf. Anthol p. XXXVIII LIV Bgk || 3 sq. εἶπεν ,,σοῦ τῆς δορᾶς κρείττονα καὶ ποικιλωτέραν γνώμην ἔχω B, rest. Eb | cf. Eust. ll. 374, 45. op. 353, 42) [*](181 (Eb 148, Gb 173) B 133 P1 80 = Nev. Cor. 280, Aphthon. 37, tetrast. l 7; ceterae nihil ad rem. Usus est celebri epigrammate 1106 Κaibel, A. P. IX 75. 99 (Leon.); cf. Varr. R. r. l 2, 19; Verg. Geora. lI 38, Ovid. Fast. l 853, Suet. Dom. 14 (Cassiod. Hyg. 277. Paus. II 38, 3 all) || 1 τρ. ἐν τῇ ἐκβολῃ BP1, ubi)
Οτι τοὺς ἀχαρίστους καὶ βουλομένους τοὺς φίλους πλεονεκτεῖν ὁ μῦθος ἐλέγχει.
182 Τράγος ἐν θέρει σφοδρῶς διψήσας
Ὅτι δεῖ πρότερον προσκοποῦντα τὰ τέλη τῶν πραγμάτων καὶ οὕτω ποιεῖσθαι τὰς τούτων ἐγχειρήσεις.
[*](181, 5 e cf. 63, 10 || 182, 1 me = 43, 1)[*](latere suspicor τρ. εὐθαλοῦς coll. 128, 6. 9 | τῆς ἀ. τὴν βλάστην ἔτρωγε BP1, transposuit Eb | κείρων τὰ φύλλα om. BP1, e tetrasticho repetiit Eb || 3 γὰρ om. P | οὐκ ἔστι χλόη BP1 tetr. 5 fuit fere ὅμως ὅσου χρῄζουσιν ἄρτι πως οἴνου 5 exitum ἐγὼ παρέξω τοῖς θεοῖσιν ἢν θύῃ e tetrastchis haud male restituit Gb; ἐγὼ δὲ παῤ ἐμαυτοῦ ἀντισπείσω τὸν οἶνον Aphth.)[*](182 (Eb 145, Gb 174) B 134 P1 Nev. 284 Cor p 6; Epim. Georg (= Coisl 371, cf. Tyrwh. Fur. p. LXXXIII); tetr. lI 15. 31 melior fabula Ac 4 Cor p. 5 || 3 σφοδρῶς τράγος τις ὑπὸ τὸ καῦμα διψήσας Eb κατῆλθεν εἰς βαθὺ κρημνὸν ὕδωρ πιεῖν P1, κ. εἰς βαθύκρημνον φρέαρ (interpol. cf. v. 3) π. B, sim. tetr., rest. Eb || 4 μετανοήσας αὖ ? || 7 ἂν κατέβης, εἰ μὴ τὴν ἄνοδον ἐ. B, corr. ex tetr. (ἐσκέψω etiam P1) | Prom. B = epim. P1. cf. Georg. p. 31 Βαβρίου· δέον τὰ τέλη τῶν πρ. ἡμᾶς προορᾶν, καὶ οὕτως τὴν τούτων ἐγχείρησιν (ἐνχείρισιν Coisl.) ποιεῖσθαι (sim. gnomol. Cahir. Tischend. an p. 221, Apostol. -Ars. V 928 = Maxim. Mel. 2) | καὶ om. P1 τὰς τ. ἐ. om. Nev., habet P1 B 135 = fab. 136.)183 Ὑμηττίη μέλισσα, κηρίων μήτηρ,
Ὅτι ἐν ταῖς εὐχαῖς καὶ δεήσεσι μηδεὶς κατὰ τῶν ἐχθρῶν αἰτείτω (e) τι· ὃ γὰρ ἂν κακὸν αἰτήσηται, ἐπʼ αὐτὸν ἥξει.
[*](183, 1 e cf. 32, 2. 38, 6 | 2 e cf. 58, 5. 72, 2)[*](183 (Eb 139, Gb 175) B 136; liberior unde pauca tantum decerpam F Fur 114 dodecasyllabis concepta || 1 Ὑμητία B, om. F || 2 ἀνῆλθεν εἰς θεῶν οἴ. φέρουσα τῷ Διὶ B, rest. Eb; ἀνελήλυθεν εἰς θεοὺς θυμιάσαι κτλ. F | φέρειν? cf. p. LIII 4 || 3 sq. τερφθεὶς δὲ ὁ Ζεὺς F || 4 sq. δοῦναι ὃ ἂν αἰτήσῃ (e?) F || 5 δὲ εἶπεν B || 9 δʼ ἔδωκεν? || 10 τοιοῦτον δὲ δέδωκεν ὡς B, corr. Eb | ἐὰν σὺ δὲ verba sunt Iovis προσκρούσῃς αὐτῷ καὶ πλήξῃς, αὐτὴ μᾶλλον τεθνήξῃ, ἐκβληθέντος σου τοῦ κέντρου· ζωὴ γὰρ ἐν σοὶ ὑπάρχει τὸ κέντρον F || 12 γὰρ FLm, δὲ B: ultima verba vix sana; αὐτῆς ἐπιποτωμένης Bgk, cf. prol. || 3 sqq. 7 sqq. versus Eberhardi quibusdam inventis usus facile restituas: 3. ὁ Ζεὺς δʼ ἐτέρφθη τῷ μελισσίου δώρῳ, δώσειν δʼ ὑπέσχετὅτι γέρας ποτʼ αἰτήσῃ. ἣ δʼ εἶπε ,,δός μοι κέντρον, εἴ τις ἀνθρώπων ἆραι πελάζοι τοὐμὸν ἔργον ὡς κτείνω.“ ἤλγησε δʼ ὁ Ζεύς — ἠγάπα γὰρ ἀνθρώπους Coll. F exitum v. 11 refingas talem: μέλισσαν αὐτὴν, κέντρον ἤν ποτʼ ἐμπήξῃ κτλ. || Prom. B ═ Epim. F: Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι — δεήσεσιν οὐ δεῖ κατὰ — ἐχθρῶν τι ἐξαιτεῖσθαι κακόν· ὃ γὰρ ἂν κακὸν κατʼ αὐτῶν ἐξαιτήσῃς (e), ἀνθυποστρέψει ἐπὶ σὲ παραυτίκα.)Ὅτι ἀγαθῶν μὲν οὐδεὶς ταχέως ἐπιτυγχάνει, ὑπὸ δὲ τῶν κακῶν ἕκαστος καθʼ ἑκάστην πλήττεται.
185 Ὑπεράνωθεν πέτρας ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι (e ?) σκοπῶν.
Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης (e) δεινότερόν ἐστιν, ὅταν τις ἐξ οἰκείων (e?) κινδυνεύσῃ.
186 Φιλίαν ἐσπείσατο πρὸς ἀετὸν ἀλώπηξ. καὶ ὃ μὲν εἶχε τὴν καλιὰν ἐπάνω τοῦ δένδρου, ἣ δὲ ὑπὸ τὴν ῥίζαν. ὁ δὲ ἀετὸς ἐπιορκήσας τοὺς σκύμνους τῆς ἀλώπεκος ---, τοῖς δὲ νεοσσοῖς θοίνην ἔδωκεν (i?). ἄλλοτε δὲ ἱερεῖον ἐκ τοῦ βωμοῦ ἁρπάσας μετὰ ἄνθρακος ἔθετο
Ὅτι δίκη τις ἐφορᾷ τὰ τῶν ἀνθρώπων (e) καὶ τοὺς ἐπιόρκους ἀμύνεται καὶ ἀποδίδωσι κατʼ ἀξίαν.
187 Φυτὸν ἦν εἰς γεωργοῦ χώραν καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ μόνον στρουθῶν καὶ τεττίγων κελαδούντων ἦν καταφυγή. ὁ δὲ γεωργὸς
Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν, ὅσον τὸ κερδαλέον ἐπιδιώκουσιν.---188 Φαλακρός τις τρίχας ξένας τῇ ἑαυτοῦ κορυφῇ περιθεὶς
Ὅτι μηδεὶς λυπείσθω ἐπὶ συμφοραῖς ἐπελθούσαις (e) αὐτῷ· ὃ γὰρ γενηθεὶς οὐκ ἔσχεν ἐκ φύσεως, τοῦτο οὐδὲ παραμένει· γυμνοὶ γὰρ ἤλθομεν, γυμνοὶ οὖν καὶ ἀπελευσόμεθα.
[*](188, 6 m e cf. 62, 5.)[*](187 Epim. 1 τὸ φύσει δίκαιον B, τῇ φ. δ. M || κερδάλαιον P1 (κερδαλαιν Nev.))[*](188 (Eb 140 Gb 179) B 141 M 28 P1 86 = Nev. 288 Cor. 283 Fur. 326; Huds. (Hauptm.) 284 ex Ms.; Avian. 10, cf. Mart. lI 41. 10 Mus. Rhen XLIV 456 || 1 φαρακλὸς MP1 | ξένας τοίχας MP1Hd | τὴν ἑ. κορυφὴν P1 | ἐπιθεὶς M || suppl. ex Aviani v. 5 huins ab adverso Boreae spiramnia || 4 ἀφείλετο ταύτας B, ἀφείλατο τ. Ms. Hudsonis, ἀφεῖλε ταῦτας P1, ἀφεῖλεν αὐτὰς Μ, corr. Cr; suppl. ex Aviani vv. 6 2qq. praestant nidiculum populo conspiciente caput, | nam mox. . . nituit frons nuda etc., cf. 131, 17 || 5 δὲ πλατὺς τοὺς π. εἶχε MP1, πλατὺς δὲ τοὺς π. εἶχεν B, corr Cr coll. 95, 59 || 6 τοῦ δρόμου B*, cf. 62, 5 | παυσάμενος M | τ οὐκ ἐ. τρίχας τί ξ. φ. με B*, cf. Anth. Pal. IX 18, 1 Quid mirum positos fugisse capillos, quem prius aequaevae deseruere comae Avian. 11 sq.; 8 fuit fere: ὃν καὶ κατέλιπον αἱ συνήλικες χαῖται, cf. 22, 3; ὁμήλικα χαίτην Nonn. par. VIII 40 || Epim. 1 ἐπὶ om. MP1 | sequor MP1, συμφορᾷ ἐπελθούσῃ om. αὐτῷ B, Ms. Hudsonis, latet versus barbara arte factus μηδεὶς λυπείσθω συμφοραῖς ἐπελθούσαις || 2 τούτου M | οὔτε B | ἤλθομεν B, ἤλθομεν ἐκ γῆς πάντες M, ἤ. πάντως(?) οἱ πάντες P1 | οὖν καὶ MP1, καὶ B, οὖν Nev.; verba auctoris Christiani, cf. Iob. I 21 || Cf. Bgk prolog p. LXXXVIII)189 Φασὶν ὗν καυχωμένην ἀγέλην παίδων ἔχουσαν εἰπεῖν τῇ λεαίνῃ· ,,πόσους παῖδας σὺ γεννᾷς;“
Ὅτι κρείσσων εἶς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ ἢ καὶ φρονήσει διαφέρων, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄνανδροι ἢ καὶ ἄφρονες.
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι κρείσσων εἷς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ καὶ φρονήσει, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄφρονες.
190 Χαλκεύς τις εἶχε κύνα· καὶ ὅτε μὲν ἐχάλκευεν, ὁ κύων ἐκοιμᾶτο, ὅτε δὲ ἤρξατο τοῦ ἐσθίειν, εὐθέως ὁ κύων ἀφυπνιζόμενος παρίστατʼ αὐτῷ, ὁ δὲ αὐτοῦ κύριος ὁ χαλκεὺς ὀστοῦν ῥίψας (e ?) αὐτῷ εἶπεν· ,,ταλαίπωρε ὑπνῶδες, [*](189 B 142; nobilior F 106 Au 108 febulae forma a Babrio aliena || 3 δὲ εἶπεν B | Epim. 1 κρεῖσσον B) [*](189a F Fur. 189; dodecasyllabi e paraphrasi Babriana profecti || 1 Στάσις Hl | ἦλθεν ἅπασι Cor | σὺ τὸ πόσους F, corr. Cr εἰπὲ δὴ Cor Fabulam tristicham (qualis nulla legitur in Athoo) Babrio obtrudit Gb; Scribere poterat poeta: Φασίν λεαίνῃ σῦν ἄμετρα καυχᾶσθαι (129, 13. 11, 10) ἀγέλην ἔχουσαν νεοτόκων μικρῶν παίδων. ,,πόσους σὺ γεννᾷς“ φησίν ,,ὦ φίλη, σκύμνους;“ γελῶσα δʼ εἶπεν (vel δʼ ἡ σῦς) ,,ἕνα μέν, ἀλλὰ γενναῖον.“) [*](190 B 143 P1 87 cf. Anth. Pal. XI 431 || εἶχε κύνα B*, κύνʼ εἶχε Eb, cf. prol. p. LlI || 2 sq. ὅτε δὲ — ἀφυπνιζόμενος P1, ὅτε δὲ ἤσθιεν B | ὁ δὲ — χαλκεὺς P1, ὁ δὲ B || 5 ὑπνώδη BP1 em. Kn.)
Ὅτι τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργοὺς καὶ ἐξ ἀλλοτρίων πόνων τρεφομένους ὁ μῦθος ἐλέγχει.
Ὁ μῦθος οὗτος τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργώδεις καὶ εἰς ἀλλοτρίων πόνους ἀποβλέποντας ἐλέγχει.
191 Χερσαῖος μῦς βατράχῳ κακῇ μοίρῃ [*](190 7 e cf. 36, 12) [*](190, 6 μὲν om. P1 || 7 ὅτ P1 || 7 μόνον ὀδόντα cf. Herond. lII 49 || 8 ἐγείρῃ cum puncto plerique Prom. B P1 epim.) [*](190a Fur 82, cui cognati sed magis corrupti dodecasyllabi V 58, Cor. 184 e Μs Huds. Hptm. p. 225, Cor p. 185 (ἄλλως); Bodleianae propius Pal. Nev. Cor. 284 || 2. 5. 7 per synizesin (Ml) || 3 οὐχ ex Nev. Hd add. Cor. || 8 ἑαυτὸν F, σαυτὸν ceteri | ἐπὶ τῆς κλίνης Hd || 10 εὐ. ἐγ. om. F, servavit V || Babrius, qu epigrammate usus esse videtur, scribere poterat: Χαλκεύς τις εἶχε κυνίδιον δόμοις θρέψας. (cf. 88, 3. 141, 2) ὅτʼ ἐκρότησε (119, 4), τόθʼ ὁ κύων ἐκοιμήθη, ὅτε δʼ ἤρξατʼ ἔσθειν, εὐθέως ἐφορμήσας (cf. 95, 39) αὐτῷ παρίστατʼ ἰχανῶν τε καὶ σαίνων (cf. 190, 3) ἕως ποτʼ αὐτῷ χναυθὲν ὀστέον ῥίψας ,,τί σ᾿, ὦ τάλαν καὶ νωθρέ· φησί ποιήσω; ὅταν μὲν ἀθλῶ καὶ τὸν ἄκμονα κρούω ὑπνοῖς, ὅταν δὲ μόνον ὀδόντα κινήσω εὐθύς τʼ ἐγείρῃ καὶ τὸ κέρκιον σείεις;“) [*](191 (Eb 175 Gb 182) B 144 M 29 P1 88 = Nev. 249 Cor. 245 Fur. 307; nimis libera Dosithei paraphrasis fab. 12 p. 33 B. Fabula antiqua etiam Phaedr paraphr. Rom. I 4, Aesopi vita 33 p. 300, Batrachomachia 9—100 (ubi deest extrema pars) recepta || 1 ὁ μῦς M, num χ. ἦν μ.? μοίρᾳ codd.)
κἂν νεκρὸς τις, ἰσχύει πρὸς ἄμυναν· ἡ γὰρ θεία δίκη ἐφορᾷ πάντα καὶ τὸ ἶσον ἀποδιδοῦσα ζυγοστατεῖ.
[*](191, 1 e = 12, 25 | 6 cf. 2, 5. 4, 3 || 12 e = 129, 8)[*](191, 3 τῆς μυὸς P1 || 4 τὰς BM atque ipse P1, τῆς Nev. Kn || 4 ἦλθε B | δειπνήσαντες MP δὲ om. P1 τὸ χεῖλος MP1 || 6 εἰς τὸ βάθος solus B (Κn) || κατῆγεν B, κατήνεγκε(ν) P1 M || 7 βρυκάζων M atque ipse P1, βρυχάζων Nev. suppl. ex 96, 1. 112, 5 || 8 βρὲκ ἔξκεκ ἐξανακράζων B, βρεκὲξ καὶ κεξὰν ἀνακρ. P1, βρέκ εκεξ κονὰξ ἀ. M, unde Aristophaneum illud (Ran. 258) iure restitutum esse a Cor apparet; Gb qui αὐτὸς βρυάζων βρεκεκεκέξ τʼ ἀνακράζων recepit Knoellii apparatu uti noluit || 9 ὁ δὲ codd. || 10 φυσιθεὶς B | ἐπιπλεῖ M 11 δεσμώτας ut videtur M || 13 δεῖπνος (δεῖπνον P1) καὶ αὐτὸς τῷ ἰκτίνῳ ἰκτίνῳ B* | Fabula magis decurtata, quam ut restituendae periculum facias; v. 9 sq. plenius Dositheus: ἀσκὸς ὁ μῦς φυσηθεὶς ἐκολύμβα, ὃν κολυμβῶντα νεκρὸν ἰκτῖνος πετόμενος ἥρπασεν καὶ τῷ αὐτῷ λίνῳ ὁ βάτραχος ἠκολούθησεν Prom. B = Epim. P1 || Ὅτι κἂν B | τις ἤει M | trimeter barbarus || εὐφορᾷ BP1, ἀφορῶν M || τοῖς ἶ. codd., corr. Cor ἀποδιδοῦσι B M, ἀποδιδῶσι P1 | ζυγοστατοῦσαν B)192 Χειμών ποι᾿ ἄνθρωπόν τινα ἐν ὄρει κατέλαβεν. ὃ δὲ καπνὸν ἐν τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὅρους ἐκ πέτρας τινὸς ἀνιόντα ἰδών, ἔνθα Σάτυρος οὓς λέγουσι παίκτας (e ?) κατῴκει, ἀπῆλθεν. αὐτὸς δὲ τὸν ξένον οἰκτείρας (e ?) ἐπεισῆγεν
Ὅτι διγνώμους (e ?) ἄνδρας τοὺς ποτὲ μὲν ἐπαινοῦντας, ποτὲ δὲ ψέγοντας ὁ μῦθος διαβάλλει.
[*](192 B 145 M 30 P1 89, Avianus 29; apud Sext. Empir. VIII 103 (‘Aesop.’) Silenus est pro Satyro. Uitima fabulae origo Prometheus Aeschyli satyrica videtur esse, cf. fr. 207 p. 69 Nck2. Festschr. für J Οerbeck p. 106 (ubi delenda quae de Babrii satyro scrips adn. 2) || 3 sqq. σάτυρος Kn || 4 πέκτας M | οὓς — παίκτας diasceuastae tribuit Κn progr. p. 14 vereor ut recte; transcripsit ni fallor poeta Hesiodi illud καὶ γένος οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν | Κουρῆτές τε θεοὶ φιλοπαίγμονες ὀρχηστῆρες (fr. 44 Rz.); fuerit: Σατύρων ὅπου τις, οὓς λέγουσι καὶ παίκτας : nemorum custos Satyrus Av. 5 sq. De Satyrorum cum hominibus commercio cf. Philostr. vit. Apoll. VI 27 | κατῴκουν M | post κατῴκει (BP1,) ἐκεῖ add. Eb 5 ἐπεισῆγεν B. ἔσω εἰσήγαγεν MP || ἐπεθέρμανε MP1, ἐθέρμανεν B || 10 ὁ BP1, ἡ M | δὲ om. B || 12 χρ. οὐκ ἔ. B | 14 ἀσθαίνει M || Initium fuerit: Χειμών ποτʼ ἄνθρωπόν τιν ἐγκατειλήφει ὀδοιποροῦντʼ ἐν ὄρεσι δυσβάτοις, cf. Avian. Horrida congestis cum staret bruma pruinis haesit in adversa nimborum mole viator; perdita nam prohibet semita ferre qradum. || Pron B = epim. MP1; diferunt AcF || ὁ μῦθος διαβαλει B, ὁ λόγος ἐλέγχει M, ὁ λόγος ἐλέγχει καὶ δ. P1)192a Ἄνθρωπόν ποτε λέγεται πρὸς Σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι· καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου ὁ ἄνθρωπος τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει· τοῦ δὲ Σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου διʼ ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν, ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφαγήματος (cf. 133, 4) θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν
Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.
193 Χύτραν ὀστρακίνην καὶ χαλκῆν ποταμὸς κατέφερεν· [*](192a Au 35 Pr 36 sim. A fol. 33 Cor. 126, F Fur. 26, Ps 3, unde selectas adscribo lectiones || 3 sq. decurtavit Pr | 4 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν πράττεις τοῦτο, φίλε; ἔφη· τὰς χεῖρας θερμαίνω ἐκ τοῦ κρύους F, sim. Ac || 6 σφόδρα Au, πάνυ Pr || 8 τοῦτο repetitum ex F, αὐτό A || 8 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν τοῦτο πάλιν πράττεις (e ?); ἔφη· τὸ ἔδεσμα καταψύχω (e?) F, sim. AcP || 12 ψυχρὸν ἐξάγεις FA || 13 Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι οὕτω δεῖ καὶ ἡμᾶς ἀποφεύγειν τὰς φιλίας ὧν F, sim. Ac. Media pars propius ad Babrium accedit si fides est Aviano 17 sq.: Ille ubi ferentem labris contingere testam horruit, algenti rursus ab ore reflat || 12 tam diversa duo qui simul ore gerat Avianus ex ‘apologisʼ corrigendus.) [*](Ascripsi, nam quamuquam perpaucae Augustani et Parisini 690 fabulae indiciis prorsus certis ad ipsum Babrium referuntur, tamen ultimam Accursianae partem a Babrio pendere (inde a fol. 33 ἁλιεύς) supra demonstravimus. B 146 = fab. 140.) [*](193 (Gb 184) B 147 31 P1 90 Nev. Cor 290 Fur 329; Avian. fab. 11, cf. Philol. LIV 482. Sim. Jes. Sir. XIII 2 (LXX interpr. ll p. 179 Tischend. -Nestle) τί κοινωνήσει χύτρα πρὸς λέβητα; αὕτη προσκρούσει καὶ αὕτη συντριβήσεται. πλούσιος ἠδίκησε κτλ. || 1 ποταμὸς om. M)
Ὅτι ἐπισφαλής ἐστι βίος πένητι δυνάστου ἅρπαγος πλησίον παροικοῦντος.
194 Ὥδευέ ποτε λέων σὺν ἀνθρώπῳ,
Ὅτι πολλοὶ ἐπαίρονται καὶ καυχῶνται διὰ λόγων ἀνδρεῖοι καὶ θρασεῖς εἶναι, οὓς ἡ πεῖρα γυμνασθέντας ἐξελέγχει.
[*](194, 6 λέοντες om. M | γλυφὴν B | εἰ γὰρ ἤδεσαν λέοντες γλύφειν λίθους F | ἤδησαν P1 || 7 ἂν om. MP1 | κἀκεῖνος εἶπε κάρχαρόν τι μειδήσας (94, 106, 2. 96). Poterat ,,ἀλλʼ εἰ λίθους λέοντες ἤδεσαν γλύψαι πολλοὺς ἂν εἶδες ὑπὸ λέοντος ἀνθρώπους“, sed cf. Aphth. πλείους ἂν εἶδες ἑαλωκότας ἐκ λεόντων ἀνθρώπους ἢ παρὰ ἀνθρώπων λέοντας. ln fine ὑποκάτω κείνων commendavit Spp, sed ὑποκάτω Byzantinum est, non Bubrianum.)[*](Pseudodositheus Voss. 15 p. 35 Böck. = Paris. Not. et Extr. XXIII 2 p. 520 (quem sequor) post ultimam paraphrasis Bodleianae sententiam (ἑωράκεις ἂν πῶς λέων ἔπνιγεν ἄνθρωπον) hae addit: ,,ἀλλὰ καὶ ἐγὼ“ φησὶν ,,δώσω σοι ἀληθὲς μαρτύριον· ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἀμφιθέατρον καὶ ἔδειξεν αὐτῷ πῶς ἄνθρωπος ὑπὸ λέοντος ἐπνίγετο καὶ εἶπεν· ,,ὧδε ὀμμάτων μαρτύριον (-ίου ?) χρεία οὔκ ἐστιν, ἀλλὰ ἀληθείας „οὔκ ἐστι χρείη“ φησίν ,,ἀλλʼ ἀληθείης“?. ὁ ἄνθρωπος εἶπεν ,,ἐνενικήκεις ἂν, εἰ μὴ δεδεσμένον ἐμοὶ ἄνθρωπον ἔδειξας. πίστευσον οὖν νενικημένον σε ἐν τούτῳ φανερῶς· ἑτοίμασον οὖν σε ἐν τοῖς ἄλλοις ἀπέχεσθαι καὶ εἰδέναι λέοντα ὑπὸ ἀνθρώπου χαλινοῦσθαι, ἵνα μὴ κακὸς καὶ ἀδάμαστος ᾖς (cum V.)·“ Quae dubium est sintne Babriana; certe antiqua fabulae forma ambitu Bodleiani continebatur, cf. Plut. apophth. Lac. var. p. 232 F; Xenophan. fr. 6 l p. 102 Mull., schol Eurip. Med. 424. lI p. 167 Schw.)195 Δύο φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἐβάδιζον. καὶ δὴ ἄρκτου αὐτοῖς συναντησάσης,
Ο μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς γνησίους τῶν φίλων αἱ συμφοραὶ δοκιμάζουσιν. ἢ ἀπέχεσθαι χρὴ φίλων οἵτινες ἐν κινδύνοις οὐ βοηθοῦσιν οὐδὲ παραμένουσιν.
196 Χῆνες καὶ γέρανοι τὸν αὐτὸν λειμῶνα ἐνέμοντο. ἐπιφανέντων δὲ αὐτοῖς θηρευτῶν, οἱ μὲν γέρανοι ἐλαφροὶ ὄντες ἀπέπτησαν καὶ διεσώθησαν· αἱ δὲ χῆνες μείνασαι διὰ τὸ βάρος τῶν σωμάτων συνελήφθησαν.
Οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ ἐπαναστάσεσι πόλεων γίνεται· οἱ μὲν πένητες διὰ τὸ ἀκτήμονες εἶναι ῥᾳδίως μεταβαίνουσιν ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν, οἱ δὲ πλούσιοι διὰ τὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑπερβολὴν μένοντες πολλάκις δουλεύουσι.
197 Τοῦ Διὸς γάμους ποιοῦντος (i) πάντα τὰ ζῷα ἀνήνεγκαν δῶρα ἕκαστον κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν. ὄφις δὲ ἕρπων [*](197, 1 cf 24, 1 sq.) [*](195, 16 Βαβρίου· τοὺς γνησίους — δοκιμάζουσιν Georgides Bss an. l p. 90 || 18 sq. ἐν καιρῷ βίας οὐ Gall. Fabulae diasceuastam praeter paraphrasin Babrianam aliud exemplar adhibuisse conicio. Versus Eb indicavit hosce v. 5 μέλλονθʼ (?) ἑαυτὸν εἶδε κυριευθῆναι, v. 9 ἄρκτος δὲ νεκρὸν αὐτὸν ὑπολαβοῦσʼ εἶναι, v. 10 νεκροῦ γὰρ ἄρκτον φασὶ σῶμα μὴ σύρειν, v. 14 λοιπὸν φίλοισι τοιούτοις.) [*](196 (Gb 277) F Fur. 191; sim. A Cor. 60, A 226 Pr 232 St. Epim. Georg. || 1 Initium fuerit χήνεσσι γέρανοι . . || 6 Epim. cf. Georg. gnomol. cod. Laur. a Boissonadio ad Tzetzae alleg. ll. p. 320 adhibitus: Βαβρίου· γινομένης ἐχθρῶν ἐπαναστάσεως οἱ μὲν πένητες, εὐπρόφοροι καὶ εὐσταλεῖς ὄντες, εὐκόλως μεταβαίνουσιν· οἱ δὲ πλούσιοι δ. τ. τ. ὑ. βαρυφέρειαν (ὑπερφ. ?) χειροῦνται ἐχθροῖς. ln epimythio choliambos barbaros latere conicias (διὰ τὴν ὑπερβολήν τε τῶν ὑπαρχόντων μένοντος ἐχθροῖς χειροῦνται). v. 1. 3 χῆνες καὶ γέρανοι λειμῶνʼ ἐνέμοντο τὸν αὐτὸν atque οἱ μὲν ἀπέπτησαν γέρανοι τάχα κοῦφοι ἐόντες hexametros agnoscere sibi visus est Gb, fallacibus indiciis nimis confisus, cf. p. 233. Sermonis Babriani lumina prorsus exstincta.) [*](197 (Eb 168 Gb 204) Nev. e Palatino 192 p. 244, F Fur. 184 (longius abest A 218); Epim. Georg. 2 ἰδίαν Nev., οἰκείαν F | Fuitne Δ. γ. π. εἴαρος ὥρῃ τὰ ζ. π. ?)
Ὅτι πονηρῶν αἱ χάριτες φοβεραί εἰσιν. Οὐ προσίεται θεὸς τὰς ἐκ παρανόμων καὶ ἀσεβῶν στομάτων προσφερομένας αὐτῷ προσευχὰς μήπω τῶν κακῶν παυσαμένους.
198 Γεωργός τις χρυσίον εὑρὼν
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι χρὴ τὸν εὐεργέτην ἐπιγινώσκειν καὶ τούτῳ χάριτας ἀποδιδόναι.
[*](198, 5 cf. 49, 3 sq)[*](197, 4 ἔφη F, εἶπε Nev. || 5 οὐ λαμβάνω Nev., λαμβάνω οὐδόλως F || 6 Epim. ὁ μῦθος δηλοί ὅτι τῶν πονηρῶν κτλ. F || 7 sq. Epimythium alterum om. Aesopea, servavit Georgides gnom. Bss anecd. l p. 67 Βαβρίου· οὐ κτλ., huc rettulit Eb || 8 παυσαμένων? | v. 4 sq. versum agnovit Eb ,,ἄλλων“ ἔφη ,,τὰ δῶρα λαμβάνω πάντων, deinde possis οὐ λαμβάνω δὲ στόματος ἐξ ἐχιδναἱου (Callim. fr. 161); initium fuerit Τῷ Διῒ γάμους ποιοῦντι (cf. 27, 1) πάντα τὰ ζῷα ἤνεγκε δῶρα κατʼ ἰδίην )[*](198 F 51 Ac 82 Ps 30; Avian. 12 || 1 sqq. liberius transscripsit Ac || 2 γαίῃ formam Babrianam (71, 11. 128, 5) F servavit || 3 ἔστρεφε F, corr. ex Ac; Avian. 3 sq. mox indigna animo properante eliquit aratra etc. paraphrasibus non expressi || 5 προσανατίθης Ac || 6 σε βουλομένη A || 6 sq. ἂν — φύσιν F, εἰ γὰρ ὁ καιρὸς μεταβάλοι A || καὶ πρὸς ἑτέρας χεῖρας τοῦτο — μέμψῃ Ac, καὶ εἰς ἄλλας χρείας μοχηρὰς ἀναλώσῃ, πάλιν τὴν τύχην μέμψῃ FPs, errore ridiculo, quam διάφορον τοῦ μύθου διασκευήν appellare non debebat Cor. p. 318 ; cf. Avian. 11 sed cum subrepto fueris tristissimus auro || 8 με Ac || 10 Epim. ex Ac, sim. F Initium fuisse Σκάπτων γεωργὸς χρυσὸν (χρυσὸν e cod. Vindob.) εὗρεν ἐν γαίῃ probabiliter coniecit Eb, nisi pluribus rem ornavit)199 Λύκος θεασάμενος αἶγα ἐπί τινος κρημνώδους (e) ἄντρου νεμομένην ἐπειδὴ οὐκ ἐδύνατο αὐτῆς ἐφικέσθαι, κάτω παρῄνει αὐτῇ καταβῆναι
Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ κακοῦργοι ὅταν παρὰ τοῖς εἰδόσι πονηρεύωνται ἀνόνητοι τῶν τεχνασμάτων γίνονται.
200 Κορώνη διψῶσα προσῆλθεν ἐπὶ ὑδρίαν καὶ ταύτην ἐβιάζετο ἀνατρέψαι. ἀλλʼ ὅτι ἰσχυρῶς ἑστήκει οὐκ ἠδύνατο αὐτὴν καταβάλλειν, ἀλλὰ μεθόδῳ ἐπέτυχεν ὃ ἠθέλησεν· ἔπεμπε γὰρ ψήφους εἰς τὴν ὑδρίαν καὶ τούτων τὸ πλῆθος [*](199, 1 sqq. cf. 132, 4 sqq.) [*](poeta (χρυσοῦς γ; ἀμπελῶνα ταφρεύων (2, 1) πάλαι κατακρυφθέντας εὗρεν ἐν γαίῃ); deinde dixerit στέφων δὲ ταύτην καὶ καθʼ ἡμέρην θύων αἰεὶ προσηύχεθʼ (cf. 119, 2. 63, 2) ὥσπερ ἀγαθὰ ποιούσῃ (cf. 63, 5. 10, 6. 11), ἕως ἐπίστᾶσ᾿ ἡ Τύχη , atque in fine: ὁ καιρὸς ἢν γὰρ τὴν φύσιν μεταλλάξῃ, χὠ χρυσὸς οὗτος χεῖρας αὖθις εἰς ἄλλας ἔλθῃ, τότ᾿, οἶδα, τὴν Τύχην πάλιν μέμψῃ.“) [*](199 Nevel. 234 ex Palat. (Cor. 230), quem sequor; F Fur. 103 Au 154 Pr 152; tetrast. lI 8. Originem Babrianam confirmat Avianus 26 (ubi male pro lupo leo substitutus). Fabula παροιμία ἐξηπλωμένη, cf. App. prov. l 18 p. 382. III 73 p. 931 || 1 sq. minus bene conformat in F A Pr || 5 colores Babriani in solo Palatino servati; dixerit: πολλῷ δʼ ἀμείνων ἐστὶν ὁ παῤ ἐμοὶ λεῖμαξ (cf. 65, 2a) κάθυγρος (72,12) εὐθαλής τε μαλθακῆς ποίης (95, 11; 128, 6. 9. 12) || 7 sq. ‘desiste precor fallaciter Secura placidis. instimulare dolis. Vera licet moneas maiora pericul tollas, ti tamen his dictis non facis esse fidem etc. Avian. || Epim. περὶ τοῖς et ἀνοητοι Nevel., rectius ceteri) [*](200 Dosith. 8 p. 30 Bck., Avian. 27, quorum testimoniis coniunctis vix licet diffidere. Cf. Bianor Auth. Pal. IX 272 Plut. soll. an. p. 967, Plim. nat. hist. X 60; Ael. nat. an. lI 48 (Λίβυες δὲ κόρακες ψήφους κομίζουσι), qui ‘Libycamʼ fbulam esse (prooem. ll 5) adnuit. Lectiones varias non subscribo.)
οὕτως οὖν φρόνησις ἀνδρότητα πλανᾷ.
201 Ὄνος κηπωρῷ δουλεύων ἐπειδὴ ὀλίγα μὲν ἤσθιε, πολλὰ δʼ ἐμόχθει, ηὔξατο τῷ Διῒ ὅπως τοῦ κηπωροῦ αὐτὸν ἀπαλλάξῃ (e) καὶ ἑτέρῳ δεσπότῃ αὐτὸν ἐκδώσει (e?). Ὁ δὲ Ζεὺς Ἑρμῆν πέμψας
Ὅ μιῦθος δηλοῖ, ὅτι μάλιστα τοὺς προτέρους δεσπότας οἱ οἰκέται ποθοῦσιν, ὅταν δευτέρων λάβωσι πεῖραν.
202 Ἀλώπηξ φραγμὸν ἀναβαίνουσα ἐπειδὴ ὀλισθαίνειν ἔμελλεν βάτου ἐπελάβετο πρὸς βοήθειαν. ξυσθεῖσα δὲ τὸ [*](201, 5 cf. 127, 3) [*](201 (Gb 201) F 132 Au 175 (Ac 45); fabula cognata Babrianarum 141. 129; expressisse videtur mythicorum poeta Babrii imitator, cf. fr. 14 v. 39 ; in priore parte F potissimum secutus sum, inde a v. 10 Ac || 2 δʼ ἐμόχθει Ac, δὲ ἐκακοπάθει F || 3 ἑτέρῳ δὲ δεσπότῃ ποτʼ αὐτὸν ἐκδώσει? || 4 ὁ δὲ Ερμῆν πέμψας Au, ὁ δὲ Ζεὺς μέμψας F, corr. Cor.; fuitne ὁ Ζεὺς δὲ πέμψας ἄγγελον τὸν Ἑρμείην? || 5 αὐτὸν accessit ex Ac, om. F || 6 sqq. ex F, longius recedit Ac || 10 sqq. ex Ac, liberius F || 11 sq. ,,οἴμοι“ μετὰ στεναγμῶν εἶπὲ ,,τῷ ταλαιπώρῳ? || 13 οὗτος γάρ, οἶμαι, καὶ τὸ δέρμα μου κνήσει (vel δέψει)) [*](202 (Eb 157 F Fur. 8, Ac 8 (Cor.), tetrast. I 49; cf. Au 19 Pr 5 || 2 βάτου post βοήθειαν Ac || 2 sq. καὶ δὴ τοὺς πόδας)
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων μάταιοί εἰσιν, ὅσοι βοηθοῖς προστρέχουσιν, οἷς τὸ ἀδικεῖν μᾶλλον ἔμφυτον.
203 Ἔλαφος διωκομένη ὑπὸ κυνηγῶν
Οὗτος ὁ λόγος λεχθείη ἂν κατʼ ἀνδρῶν οἵτινες τοὺς εὐεργέτας ἀδικοῦντες ὑπὸ τοῦ θεοῦ κολάζονται.
[*](203, 7 cf. 122, 14. 137, 5. 129, 23. 147, 5)[*](ἐπὶ τοῖς ἐκείνης κέντροις αἱμάξασα καὶ ἀλγήσασα πρὸς αὐτὴν εἶπεν ,,οἴμοι, καταφυγοῦσάν με γὰρ ἐπί σε ὡς ἐπὶ βοηθὸν σὺ χεῖρον διέθηκας·“ Ac || 6 ὦ αὕτη Ac || 6 sq. βουληθεῖσα ἐπιλ. Ac || Epim. 7 εἰσιν om. Ac || Conl. tetrast. fabulam incepisse coniecit Eb hoc versu: Φραγμοὺς ἀλώπηξ ποτὲ (cf. prol.) θέλουσʼ ὑπερβαίνειν. 3 sq. consulto Ac conicias: ξυσθεῖσα δὴ τὸ πέλμα τοῖς βάτου κέντροις δεινῶς τε διατεθεῖσα, sed incerta omnia.)[*](203 Au 78 Pr 74, cf. Ac 65, F 65 tetrast. I 51; Babrio tribuit Eb p. 94. || 2 ἐκρύπτετο Au Pr, versus integer || 3 λαθοῦσα Lessing, melius ἤδη λαθεῖν δόξασα Aa || 4 ὡς volgo, ᾧ F 3 sq. ex Ac elicias λαθεῖν ἤδη δόξασα τῶν τῆς ἀμπέλου πάλιν φύλλων, 5 νομίσαντες, ὅπερ ἀληθὲς ἦν, τι τῶν ζῴων, sed incerta omnia.)Γεωργοῦ παῖς ὤπτα κοχλίας· ἀκούσας δὲ αὐτῶν τριζόντων ἔφη ,,ὦ κάκιστα ζῷα, τῶν οἰκιῶν ὑμῶν ἐμπιπραμένων αὐτοὶ ᾄδετε;“
Ὁ μῦθος δηλοί, ὅτι πᾶν τὸ παρὰ καιρὸν δρώμενον ἐπονείδιστον.
208 Καρκίνος ἀπὸ τῆς θαλάττης ἀναβὰς ἐπί τινος ἐνέμετο τόπου. ἀλώπηξ δὲ λιμώττουσα ὡς ἐθεάσατο ἀνέλαβεν αὐτόν, ὃ δὲ μέλλων καταβιβρώσκεσθαι ἔφη· ,,ἀλλʼ ἔγωγε δίκαια πέπονθα, ὃς θαλάττιος ὤν, χερσαῖος ἐβουλήθην (e) γενέσθαι.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ τὰ οἰκεῖα καταλιπόντες ἐπιτηδεύματα καὶ τοῖς μηδὲν προσήκουσιν ἐπιχειροῦντες εἰκότως δυστυχοῦσιν.
[*](Segregavi ut incertas quas fabulas artis potissimum sermonisque indiciis cum alii Babrio vindicarunt, tum Eb; perpaucas ipse addidi.)[*](Tetrastichistas recentiores, ad quos provocavit Eb, testes satis locupletes vix esse concedendum, cf. p. 204 sq.)[*](207 (Eb 141 Gb 206) Ac Cor. 78 Au Pr 54; tetrast. Milleri p. 18, 28. infra lI 18 || 1 κοχλίας ὤπτα AuPr || 2 τρυζόντων Ac Par. 365 | ὤπτα γεωργὸς κοχλίας ἀριστῆσαι tetrasticho duce Babrio vindicavit Eb p. 86 atque aterum versum exisse suspicatur in τρυζόντων, alium in κάκιστα τῶν ζῴων. Si Babrii est, inceperit ὤπτα γεωργός.)[*](208 (Eb 158, Gb 209) Ac 95; tetrast. inc. II 22, quod vix ad Babrium pertinet; cf. Ac. 115 Pr 108. Tetrasticho collato verba ξηρᾶς χλόην γῆς — κερδὼ δὲ λιμώττουσα τοῦτον ὡς εἶδεν — ὡς τῆς θαλάσσης μετοικήσας δίκαια πάσχω (203, 7) Babrio vindicavit Eb)209 Ἁλιεῖς σαγήνην εἷλκον. βαρείας δὲ αὐτῆς οὔσης, ἔχαιρον καὶ ἐσκίρτων (e ?), πολλὴν εἶναι τὴν ἄγραν νομίζοντες. ὡς δʼ ἐπὶ τῆς ἠϊόνος ταύτην ἑλκύσαντες τῶν μὲν ἰχθύων εὗρον ὀλίγους, λίθον δʼ ἐν αὐτῇ παμμεγέθη, ἀθυμεῖν ἤρξαντο καὶ ἀλύειν, οὐ τοσοῦτον ἐπὶ τῇ τῶν ἰχθύων ὀλιγότητι, ὅσον ὅτι καὶ τἀναντία προυπειλήφασιν. Εἱς δέ τις ἐν αὐτοῖς πρεσβύτερος εἶπε· ,,μὴ ἀχθώμεθα, ὦ ἑταῖροι· τῇ γὰρ ἡδονῇ, ὡς ἔοικεν, ἀδελφή ἐστιν ἡ λύπη· καὶ ἡμᾶς οὖν ἔδει τοσαῦτα προηδυνθέντας πάντως τι καὶ λυπηθῆναι.“
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐ δεῖ λυπεῖσθαι ἐπὶ ταῖς ἀποτυχίαις, γινώσκοντας τὰς τοῦ βίου τύχας.
210 Ἔλαφος κυνηγοὺς φεύγουσα εἰς ἄντρον εἰσέδυ· λέοντι δʼ ἐκεῖ περιτυχοῦσα ὑπʼ αὐτοῦ συνελήφθη· θνήσκουσα δʼ ἔλεγεν ,,οἴμοι, ὅτι ἀνθρώπους φεύγουσα τῷ τῶν θηρίων ἀγριωτάτῳ περιέπεσον·“
Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων μικροὺς κινδύνους φεύγοντες μεγάλων ἐπειράθησαν.
[*](209, 1 cf. 4, 1 || 210, 1 cf. 45, 2. 4)[*](209 (Eb 155, Gb 190) Ac 13 F 28; sim. A 13 Pr 21, tetr. II 9. Cf. Alciphr. ep. l 17 || 1 εἷλκον σαγήνην Ac, σ. εἷ. F || 2 ἔχαιρον καὶ ὠρχοῦντο F || 3 sq. ex Ac, ὡς δὲ εἵλκυσαν αὐτὴν, ἰχθύας μὲν εὗρον ὀλίγους, λίθον δὲ μέγιστον ἐν τῇ σαγήνῃ ἀνήγαγον F, reliqua quoque ab A recedunt in F || 12 γινώσκοντας — τύχας om. A. Varia numerorum Babrianorum vestigia cognoscere sibi visus est Eb, veluti ὡς ἑλκύσαντες οὖν ἐπʼ ᾔονος ταύτην , ὀλίγους μὲν εὗρον ἰχθύας , σαγήνην λίθων πλήρη (?), ἤρξαντʼ ἀλύειν (i) , εἷς δέ τις λίην (e, cf. 21, 4 93, 6) γέρων ἐν αὐτοῖς εἶπε , χαρᾶς ἀδελφή, φασίν, ἐστὶν ἡ λύπη.)[*](210 Ac 64 F 64 Au 77 Pr 73; tetr. II 17; Babrio vindicavit Eb p. 94)211 Βάτραχοι δύο ἐν λίμνῃ ἐνέμοντο. θέρους δὲ ξηρανθείσης τῆς
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ ἀπερισκέπτως προσιέναι τοῖς πράγμασιν.
[*](211 (Eb 159, Gb 292) Ac 19, sim. F Fur. 38, tetrast. lI 20 ab Ignatio alienum; ad aliud exemplar redit Au 41 Pr 43. Primum versum fuisse coniecit Eb: ὕδωρ κατῴκουν βάτραχοι δύω λίμνης, | v. 3 λίμνην — ἐζήτουν Eb | ὕδωρ — ἀναβησόμεθα pentametrum agnovit Gb, cf. infra p. 230 sq. || Argumentum Babrio non indignum hoc loco nolui prorsus omittere, quamquam quae Eberhardus observavit versuum vestigia non sunt certiora quam dactylorum a Gb in F potissimum indicatorum, cf. dact. 33)212 Ἀηδὼν ἐπὶ δένδρου καθεζομένη κατὰ τὸ εἰωθὸς ᾖδεν. ἱέραξ δὲ θεασάμενος καὶ τροφῆς ἀπορῶν συνείληφεν ἐπιπτάς. ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι (e) μέλλουσα, ἐδεῖτο τοῦ ἱέρακος μὴ βρωθῆναι (e?)· μηδὲ γὰρ ἱκανὴν εἶναι ἱέρακος γαστέρα πληροῦν, δεῖν δὲ αὐτὸν τροφῆς προσδεόμενον ἐπὶ τὰ μείζω τῶν ὀρνέων τραπέσθαι. καὶ ὁ ἱέραξ ὑπολαβὼν εἶπεν ,,ἀλλ᾿ ἔγωγε ἄφρων (e) ἂν εἴην, εἰ τὴν ἐν χεροῖν ἑτοίμην τροφὴν ἀφεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα (i) διώκοιμι.“
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν ἀνθρώπων οὕτως ἀλόγιστοί εἰσιν οἱ διʼ ἐλπίδα πλειόνων ἀδήλων τὰ ἐν χερσὶ προιέμενοι.
213 Ἀλεκτρυόνας τις ἔχων ἐπὶ τῆς οἰκίας πριάμενος καὶ πέρδικα σὺν ἐκείνοις ἀφῆκε νέμεσθαι. τῶν δὲ τυπτόντων (e) αὐτὸν καὶ ἀπελαυνόντων ἐκεῖνος ἠθύμει (e) σφόδρα [*](212, 3 sq. cf. 107, 5. 6, 6.) [*](212 sqq. Fabulae ex rec. Accursiana potissimum petitae. 212 (Gb 223) Ac Cor. 3, selectae lectiones repetitae ex Au 4 Pr 14 Ps 10 F2. Babrii stilum (cf. l. sim.) agnoscere sibi visus est Burges (Rev. de philol. vet. ser. l 461) atque Hesiodi carmina (cf. op. et d. 201 sq.) Babrio prae manu fuisse certum (cf. prol. et Pauly. Wissoma ll 2664, 24); iambos rectos temere restituit Gb || 1 ἐπί τινος ὑψηλῆς δρυὸς καθημένη Au Pr, sim. F | ᾖδεν ὥσπερ εἰώθει ct. 26, 7. 55, 6. 129, 9. 16, 9 || 3 ἣ δʼ ἀναιρεῖσθαι μέλλουσʼ ἐδεῖθ’ ἵρηκος || 7 βορὰν ἀφεὶς F Au Prs || 8 τὰ μὴ φαινόμενά πω Ac, corr. ex Au F) [*](213 (Gb 189) A 10; F 16, unde selectas subscribo lectiones; Babrio vindicavit Eb p. 94. Initium liberius conformatum in F || 3 καὶ ἀπελαυνόντων — ἀλεκτρυόνων Ac, καὶ ἐκδιωκόντων, ὁ πέρδιξ ἐλυπεῖτο σφόδρα νομίζων διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἀλλόφουλον τούτου χάριν διώκεσθαι παρὰ τῶν ἀλεκτρυόνων F || )
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι ῥᾳδίως φέρουσι τὰς παρὰ τῶν ἀλλοτρίων ὕβρεις, ὅταν αὐτοὺς ἴδωσι μηδὲ τῶν οἰκείων ἀπεχομένους.
214 Ἰξευτὴς ἰξὸν ἀναλαβὼν καὶ καλάμους πρὸς ἄγραν ἐξῆλθεν. ἰδὼν δὲ κίχλαν (i?) ἐφʼ ὑψηλοῦ δένδρου καθεζομένην καὶ τοὺς καλάμους ἀλλήλοις (e ?) ἐπὶ μῆκος συνάψας, ἄνω πρὸς αὐτὴν συλλαβεῖν βουλόμενος ἀφεώρα. καὶ δὴ λαθὼν (i ?) ἔχιν κοιμωμένην ὑπὸ τοὺς πόδας ἐπάτησε. τῆς δʼ ὀργισθείσης καὶ δακούσης αὐτὸν ἐκεῖνος ἤδη λειποψυχῶν ἔλεγε ,,δύστηνος ἐγώ, ἕτερον γὰρ θηρεῦσαι βουλόμενος αὐτὸς ὑφʼ ἑτέρου ἠγρεύθην (e) εἰς θάνατον·“
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς πέλας ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις ὑφʼ ἑτέρων τοῦτʼ αὐτὸ πάσχοντες.
215 Ὀρνιθοθήρας ὄρνισιν ἵστη παγίδας. κορυδαλὸς δὲ τοῦτον πόρρωθεν ἰδὼν ἐπυνθάνετο, τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τοῦ δὲ πόλιν κτίζειν (e ?) φαμένου, εἶτα δὲ πορρωτέρω ἀποχωρήσαντος καὶ κρυβέντος, ὁ κορυδαλὸς τοῖς τοῦ ἀνδρὸς λόγοις πιστεύσας προσελθὼν εἰς τὸν βρόχον ἑάλω. τοῦ δὲ ὀρνιθοθήρα [*](215, 6 sq. cf. 130, 10.) [*](213, 5 sqq. nimis recedit F || 7 λυποῦμαι F, λυπήσομαι A | ὁρῶ γὰρ αὐτοὺς καὶ ὑπʼ ἀλλήλων μαχομένους F, unde exitum fuisse conicias: ,,τὸ λοιπὸν ἤδη“ φησίν ,,οὐχὶ λυποῦμαι (Eb). ὀρῶ γὰρ αὐτοὺς μαχομένους πρὸς ἀλλήλους.“) [*](214 (Eb 161 Gb 205) Ac 32; cf. epignamma Anth. Pal. VII 172; gemella Au 114 Pr 107, ubi v. 4 sq. ταύτην συλλαβεῖν ἠβουλήθη (scr. ἐβ-) verba choliambi exitum explentia, sed talia certa originis Babrianae indicia esse nego. || 1 initiumσ esse poterat Ὀρνιθοθήρης ἰξὸν ἀναλαβών || τοὺς om. Ac codd.) [*](215 (Eb 154 Gb 245) Ac 46; cf. Au 189 Pr 195; F Fur. 146)
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τότε μάλιστα οἶκοι καὶ πόλεις ἐρημοῦνται, ὅταν οἱ προεστῶτες χαλεπαίνωσιν.
216 Ψύλλα ποτὲ πηδήσασα ἐπὶ πόδα ἀνδρὸς ἐκάθισεν· ὃ δὲ τὸν Ἡρακλῆν ἐπὶ συμμαχίαν ἐκάλει. τῆς δʼ ἐκεῖθεν αὖθις ἀφαλομένης στενάξας εἶπεν· ,,ὦ Ἡράκλεις, εἰ ἐπὶ ψύλλῃ (e) οὐ συνεμάχησας (i), πῶς ἐπὶ μείζοσιν ἀνταγωνισταῖς συνεργήσεις;“
Ὁ μῦθος δηλοῖ μὴ δεῖν ἐπὶ τῶν ἐλαχίστων τοῦ θείου δεῖσθαι (e), ἀλλʼ ἐπὶ τῶν ἀναγκαίων (e).
217 Σῦς καὶ κύων ἀλλήλοις διελοιδοροῦντο· καὶ ἡ μὲν σῦς ὤμνυε κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἦ μὴν τοῖς ὀδοῦσιν ἀναρρήξειν τὴν κύνα. ἡ δὲ κύων πρὸς ταῦτα εἰρωνικῶς εἶπε· ,,καλῶς κατὰ τῆς Ἀφροδίτης ἡμῖν ὀμνύεις (e). δηλοῖς γὰρ ὑπʼ αὐτῆς ὅτι μάλιστα φιλεῖσθαι, ἣ τὸν τῶν σῶν ἀκαθάρτων σαρκῶν γευόμενον οὐδʼ ὅλως εἰς ἱερὸν προσίεται.“ καὶ ἡ σῦς ,,διὰ τοῦτο μὲν οὖν μᾶλλον (e?) δήλη ἐστὶν ἡ [*](215, 7 οὐ om. codd. nonnulli || Ὀρνιθοθήρας παγίδας ὀρνέοις ἵστη τί ποτʼ ἐργάζοιτο. τῷ δʼ ἔφη ,,πόλιν κτίζω.“ κορυδαλλὸς ἀνδρὸς τοῖς λόγοισι πιστεύσας προσῆλθε καὶ βρόχοισιν ἐμπεσὼν ἥλω ,,οὗτος“ προσεῖπεν ,,εἰ πόλιν σὺ τοιαύτην κτίζεις εὑρήσεις“ Eb. Sed certum artis Babrianae vestigium in verbis traditis frustra quaeras neque opem ferunt Ignatius Avianus vel imitatores dactylici; iambis rectis inclusit Gb) [*](216 (Eb 162 Gb 283) Ac 62 Cor. p. 38; longius abest F 194 Pr 233 p. 64 St. Eb v. 1 sq. proposuit ὃ δʼ ἐπεκάλει τὸν Ἡ. βοηθῆσαι, v. 3 sq. εἶπεν στενάξας ,,Ἡράκλεις, ἐπὶ ψύλλῃ πῶς συνεργήσεις, possis οὐ (μὴ) συμμαχήσας, μεγάλα πῶς συνεργήσεις; || Epimythium (cf. paroem. p. 404) ineptum, sed numeris aptum: οὐ δεῖ πὶ μικρῶν εὐθὺ τοῦ θεοῦ δεῖ σθαι, ἀλλʼ ἐπὶ μεγίστων ἠδʼ ἄγαν ἀναγκαίων.) [*](217 Ac 68. Babrio tribuit probabiliter Eb p. 94, cf. Bergk anthol. p. XXXVΙ || 1 Σῦς ipse Ac, ὗς qui inde pendent plerique. | fuitne σῦς καὶ κύων ἐλοιδόρησαν ἀλλήλους || 2 sq. ἦ μὴν ὀδοῦσιν τὴν κύνʼ ἐξαναρρήξειν? || 4 ,,τὴν Ἀφροδίτην“ φησίν ,,ὀμνύεις ἥμιν?)
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ φρόνιμοι τῶν ῥητόρων τὰ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν ὀνείδη εὐμεθόδως εἰς ἔπαινον μετασχηματίζουσιν.
218 Ὗς καὶ κύων περὶ εὐτοκίας ἤριζον. ἔφη δʼ ἡ κύων εὔτοκος εἶναι
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὐκ ἐν τῷ τάχει τὰ πράγματα, ἀλλʼ ἐν τῇ τελειότητι κρίνεται.
219 Ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευεν. διατείνας δὲ τί δίκτυα καὶ τὸ ῥεῦμα περιλαβὼν ἑκατέρωθεν καλωδίῳ προσδήσας (e) λίθον, τὸ ὕδωρ ἔτυπτεν (i?) ὅπως οἱ ἰχθύες φεύγοντες
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν [πόλεων οἱ δημαγωγοὶ τότε μάλιστα ἐργάζονται, ὅταν τὰς πατρίδας εἰς στάσιν περιάγωσιν.
[*](217, 9 sq. καὶ ζῶσα καὶ τεθνῶσα (45, 9) παγκάκως (52, 4) ὄζεις)[*](218 (Gb 250) Ac 69, sim. Au 221 Pr 228; Babrio dedit Eb p. 94 || 3 τῆς δὲ κυνὸς εἰπούσης ὅτι μόνη τῶν τετραπόδων ταχέως κύει, ἡ ὗς Au, sim. Pr; fuitne μάλιστα πάντων εὔτοκος πεζῶν ζῴων? || 5 sq. τοὺς σκύλακας, ἴσθι, καὶ τυφλοὺς, φίλη, τίκτεις?)[*](219 (Gb 256) Ac 87; Au 26 Pr 29, unde selectas ascripsi lectiones. Babrio vindicavit Eb p. 94. Cf. Arist. equit. 864 || 3 προσδήσας κάλῳ λινῷ λίθον ἔτυπε τὸ ὕδωρ Pr, cf. 11, 3 7 sq. ἐμέμφετο ἐπὶ τῷ τὸν ποταμὸν θολοῦν καὶ μὴ ἐᾶν αὐτοὺς διαυγὲς ὕδωρ (Babrii? cf. 72, 6) πίνειν. ὁ δὲ Pr. sim. Au Epim. sim. Au Pr)220 Ἔχων τις δύο κύνας τὸν μὲν ἕτερον θηρεύειν (e) ἐδίδαξε, τὸν δὲ λοιπὸν οἰκοφυλακεῖν, καὶ δὴ εἴποτε ὁ θηρευτικὸς ἤγρευέ τι καὶ ὁ
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι καὶ τῶν νέων οἱ μηδὲν ἐπιστάμενοι οὐ μεμπτοί εἰσιν, ὅταν αὐτοὺς οἱ γονεῖς οὕτως ἀγάγωσιν.
221 Ζεὺς Ἑρμῆν προσέταξε πᾶσι τοῖς τεχνίταις ψεύδους φάρμακον ἐγχεῖν. ὃ δὲ τοῦτο τρίψας καὶ μέτρον ποιήσας ἴσον ἑκάστῳ ἐνέχεεν. ἐπεὶ δὲ μόνου τοῦ σκυτέως ὑπολειφθέντος πολὺ κατελέλειπτο φάρμακον, ὅλην λαβὼν τὴν θυείαν ἐνέχεεν αὐτῷ. κἀκ τούτου συνέβη τοὺς τεχνίτας ἅπαντας ψεύδεσθαι, μάλιστα δὲ πάντων τοὺς σκυτέας.
Ὁ μῦθος πρὸς ψευδολόγους τεχνίτας.
[*](4 e = 23, 7. 44, 6. | 8 ν 106, 30)[*](220 (Gb 208) Ac 92 (Fur. 245), cf. Au 93 Pr 88 1 δύο κύνας ἔχων τις (Gb) Babrius non dixit; poterat σκύλακάς τις εἶχε || 4 οἱκουρὸς αὐτῷ συμμετεῖχε τῆς θοίνης Gb || 6 μηδὲν πονῶν ἰσοῖσιν ἐντρυφᾷ δείπνοις Cr coll. 108, 29 || 7 ὃ δὲ (?) ,,μὴ μὲ“, φησί ,,τὸν δὲ δεσπότην μέμφου Gb)[*](221 (Eb 165 Gb 210) Ac 103 (Fur. 255), Pr 96; similis Pr 101, ubi ad ἰατρούς fabula refertur invento ni fallor recentiore, cf. Herondae Cerdonem sutorem mim. VII Lys. XXIV 20 || 3 sqq. cf. Au 107 (Hl. 150), ubi eadem fere inveniuntur verba. Eb hos versus indicavit: Ὁ Ζεὺς τὸν Ἑρμῆν τεχνίταις προσέταξεν ἐγχεῖν πᾶσι φάρμακον ψεύδους. | ὃ δὲ τοῦτο τρίψας μέτρα τʼ (corr. pro θʼ) ἶσα ποιήσας | κἀκ τούτου | ψεύδονθʼ ἅπαντες ὡς ἔοικε τεχνῖται. Sed verba illa v. 3 quae versibus coercuit repetuntur fabula Au 107 a Babrio utique aliena. || De origine Babriana non sine causa dubitavit A. Hausrath p. 262, cf. tamen fab. 57)222 Ὄνος καὶ ἀλώπηξ κοινωνίαν συνθέμενοι πρὸς ἀλλήλους (e ?) ἐξῆλθον εἰς ἄγραν (e ?). λέοντος δʼ αὐτοῖς περιτυχόντος ἡ ἀλώπηξ τὸν ἐπηρτημένον ὁρῶσα κίνδυνον προσελθοῦσα τῷ λέοντι παραδώσειν αὐτῷ τὸν ὄνον ὑπέσχετο, ἐὰν αὐτῇ τὸ ἀκίνδυνον ἐπαγγείληται. τοῦ δὲ ἀπολύσειν αὐτὴν φήσαντος, ἐκείνη παραγαγοῦσα τὸν ὄνον εἴς τινα πάγην ἐμπεσεῖν παρεσκεύασε. καὶ ὁ λέων ὁρῶν ἐκεῖνο φεύγειν μὴ δυνάμενον πρώτην τὴν ἀλώπεκα συνέσχεν, εἶθʼ οὕτως ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη.
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς κοινωνοῖς ἐπιβουλεύοντες λανθάνουσι πολλάκις καὶ αὑτοὺς προσαπολλύντες.
[*](222 (Gb 202) A 116; F Fur. 144 Au 187 Pr 191. Babrio tribuit Eb p. 94. || 3 sq. dicere poterat κερδὼ δὲ θερμοὺς (50, 12) ἐπινοοῦσα κινδύνους προσῆλθε τῷ λέοντι || 5 ἐπαγγέλληται Ac, corr. Hsr ex Parisinis || 6 sq. fuerit: παράγουσα τὸν ὄνον εἰς πάγην τινʼ ἐμπίπτειν || 7 sq. Eb proposuit: ὁρῶν ἐκεῖνον οὐ δυνάμενον ἐκφεύγειν πρώτην συνέσχε τὴν ἀλώπεκʼ, εἶθʼ οὕτως ; Gb qui ἐπὶ τὸν ὄνον ἐτράπη versus initium esse sibi persuasit, Babrii artem non novit. || Epim. Georg. l p. 9 Βαβρίου· ἀρχιτέκτωον κακῶν πέφυκεν [add ἑαυτῷ?] ὁ καθʼ ἑτέρου δόλια φθεγγόμενος huic fabulae poterat subscribi. Simile, sed nimis turbatum tetr. lI 7.)223 Ὁδοιπόροι δύο θέρους ὥρᾳ (e) περὶ μεσημβρίαν ὑπὸ καύματος τρυχόμενοι ὡς ἐθεάσαντο πλάτανον ὑπὸ ταύτην καταντήσαντες καὶ ἐν τῇ σκιᾷ κατακλιθέντες ἀνεπαύοντο. ἀναβλέψαντες δὲ εἰς τὴν πλάτανον ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους (e)· ,,ὡς ἀνωφελές τι τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις (e) καὶ ἄκαρπόν ἐστι τὸ δένδρον.“ δὲ ὑποτυχοῦσα ἔφη πρὸς αὐτοὺς· ,,ὦ ἀχάριστοι, ἔτι τῆς ἐμοῦ εὐεργεσίας ἀπολαύοντες ἄκαρπόν με καὶ ἀχρείαν ἀποκαλεῖτε;“
Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι ἀτυχεῖς εἰσιν οἳ καὶ εὐεργετοῦντες τοὺς πέλας ἐξ αὐτῶν μᾶλλον ἀχαριστοῦνται.
224 Ὄνος ἀκούσας τεττίγων ᾀδόντων ἥσθη ἐπὶ τῇ εὐφωνίᾳ καὶ ζηλώσας αὐτῶν τὴν ἡδύτητα εἶπε ,,τί σιτούμενοι [*](223 sqq. Fabulae e Florentino |Furiae, Augustano Schneideri, Palatinis Neveleti, codicibus Hudsonis, Parisino Sternbachii petitae.) [*](223 (Gb 20Ο) F Fur. 129; Nev. 255 p. 293 e Palatino; Au 170 Pr 173, unde selectas addidi lectiones. Babriο tribuit Eb p. 94, cf. supra 151. 187. || 1 δύο om. F || 3 ταύτης F, melius ceteri || 5 ἀνώφελόν F, rectius ceteri || 7 ἀχρείαν με καὶ ἄκαρπον Nev. Au Pr || Babrii manum agnoscas v. 5: κἄλεγον πρὸς ἀλλήλους· ,,ἀχρεῖον ὥς τι τοῦτο τοῖσιν ἀνθρώποις κἄκαρπόν ἐστι δένδρον “, atque v. 8 ἄκαρπον ἀποκαλεῖτε νῦν με κἀχρείην; (Lob. Phryn. p. 106).) [*](224 (Eb 160) F Fur. 137, brevius Nev. 259 e Palatino (Cor. 255); Synt. 1; a Babrio utique aliena fab. Au 180 Pr 183 cf. Babr. 73)
Οὕτως οἱ τῶν παρὰ φύσιν ἐπιθυμοῦντες παρὰ τὸ μὴ ἐπιτυχεῖν ὧν ἐφίενται καὶ τὰ μέγιστα δυστυχοῦσιν.
225 Ἁλκυὼν ὄρνεόν ἐστι φιλέρημον διὰ παντὸς ἐν θαλάττῃ διαιτώμενον. ταύτην λέγεται τὰς τῶν ἀνθρώπων θήρας φυλαττομένην ἐν σκοπέλοις παραθαλαττίοις νεοττοποιεῖσθαι (e?). καὶ δή ποτε τίκτειν μέλλουσα παρεγένετο εἴς τι ἀκρωτήριον καὶ θεασαμένη πέτραν ἐπὶ θαλάσσῃ ἐνεοττοποιεῖτο ἐνταῦθα. ἐξελθούσης δʼ αὐτῆς ποτε ἐπὶ νομὴν, συνέβη τὴν θάλασσαν ὑπὸ λάβρων πνευμάτων κυματωθεῖσαν ἐξαρθῆναι μέχρι τῆς καλιᾶς (i) καὶ ταύτην ἐπικλύσασαν τοὺς νεοττοὺς διαφθεῖραι· καὶ ἡ ἁλκυὼν ἐπανελθοῦσα
Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι τοὺς ἐχθροὺς φυλαττόμενοι λανθάνουσι πολλῷ χαλεπωτέροις τῶν ἐχθρῶν φίλοις ἐμπίπτοντες.
226 Κύνες λιμώττουσαι ὡς ἐθεάσαντο ἔν τινι ποταμῷ [*](225, 1 sq. cf. 157, 1. 170, 1.) [*](224, 3 cf. A P. VI 120, Anacr 34, 3, Ael n. a. l 20 || Epim 6 καὶ ἃ ἔχουσι aptius A || initium fuisse τέττιγες ᾖδον. τῶν δʼ ὄνος τις ᾀδόντων | ἤκουσεν, deinde ζηλῶν τʼ ἔφη τὴν ἡδυφωνίην τούτων ci. Eb ; exitus fuerit προσπαραμένων τε τῇ δρόσῳ κατεσκλήκει (cf. 46, 7).) [*](225 (Gb 207) Au 25 Pr 28, quos sequor, sim. F 240 Ac 86 unde selectas repeto lectiones; Babrium et initium sapit (cf. l. s.) et v. 11 sq. || 1 ὄρνις ἐστὶ φιλέρημος ἀεὶ τῇ θαλάττῃ ἐν διαιτωμένῃ Ac F; Babrius qu ὄρνεον (n. a.) formam non admittit, poterat: Φιλέρημός ἐστι, φασίν, ἀλκυὼν ὄρνις) [*](226 (Eb 172 Gb 211) Nev. 211 ex Palat. Synt. 61 inepte lupum induxit atque etiam Au 134 Pr 128 longius absunt; cf. ‘Aesop.’ Plut. de commun. not. 19, Hor. sat. lI 5, 83 ||)
Πολλοὶ διʼ ἐλπίδα κέρδους ἐπισφαλοῦς μόχθους ὑφιστάμενοι φθάνουσι πρῶτον καταναλισκόμενοι.
227 Κύων θηρευτικὸς λέοντα ἰδὼν τοῦτον ἐδίωκεν. ὡς δὲ ἐπιστραφεὶς ἐκεῖνος ἐβρυχήσατο, ὁ κύων φοβηθεὶς εἰς τὰ ὀπίσω ἔφυγεν· ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν ἔφη· ,,ὦ κακὴ κεφαλή, σὺ λέοντα ἐδίωκες, οὗτινος οὐδὲ τὸν βρυχηθμὸν ὑπήνεγκας;“
Ὁ λόγος κατʼ ἀνδρῶν αὐθαδῶν, οἳ κατὰ δυνατωτέρων συκοφαντεῖν ἐπιχειροῦντες εἰς ὄψιν γενόμενοι ἀναχαιτίζονται.
228 Γυνή τις θυγατέρων οὖσα δυοῖν μήτηρ (e) ἀνδράσι συνῆψε ταύτας τὴν μὲν κηπωρῷ, θατέραν δὲ κεραμεῖ. ἐλθοῦσα τοίνυν (i) ποτὲ πρὸς τὴν τῷ κηπωρῷ γεγαμημένην τά τε ἄλλα ὡμίλει (e?) καὶ [*](226, 4 ὅπως Nev, ὡς Eb 6 διαρραγῆναι πρῶτον Nevelet p. 627, δ. πρότερον Eb, cf. 41. 28, 9; versus fuerit διαρραγῆναι πρότερον ἢ λαβεῖν βύρσας.) [*](227 Nevel. 215 e Palatino; Au 131 Pr 125. Babrio tribuit Eb p. 94, cf. 69, 1 || 2 ὁ κύων om. Au Pr | τοὐπίσω Au Pr || 5 οὗ οὐδὲ Au Pr | ὑπέμεινας Au Pr || Epim. simile in Au Pr) [*](228 (Eb 180 Gb 199) Hds (Hptm.) 266; aliam recensionem, in qua pater est pro matre, sequuntur F 17 Au 95 Cor. 265 e proverbio orta, cf. Theogn. 26 Soph. fr. 481 || Versuum vestigia quaedam indicavit Eb, universam fabulam restituere frustra conatus est Gb || 1 fere integer Γυνή τις οὖσα θυγατέρων δύω (δυοῖν forma vix Babriana) μήτηρ || 2 sq. ἀνδράσι in versus initium non admisit, poterat συνῆψε ταύτας (-ν αὐτὰς?) ἀνδρὶ τὴν μὲν ἀγροίκῳ τὴν δὲ κεραμῆι κτλ. || 4 sq. τὰ τʼ ἄλλα μήτηρ ὥσπερ εἰκὸς ὡμίλει (cf. 15, 2. 72, 18), | τά τε πράγματʼ αὐτῶν πῶς ἔχοι διηρώτα (duce F, cf. 75, 12)?)
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οἳ μηδὲν ἐκ τῶν ἰδίων ἔχουσι χαρίζεσθαι, ῥᾳδίως τοῖς αἰτοῦσι τὰ τῶν ἄλλων ἐπαγγέλλονται.
229 Ἀνὴρ κακοπράγμων ἐν γνώσει ἧκεν εἰς τὸ ἐν Δελφοῖς μαντεῖον ἐρωτήσων (e) πανούργως. καὶ δὴ λαβὼν (i) στρουθίον ἐν τῇ χειρὶ καὶ τοῦτο σκεπάσας τῷ ἱματίῳ αὐτοῦ καὶ σταθεὶς ἀντικρὺς τοῦ ἱεροῦ ἐπηρώτησε τὸν Ἀπόλλωνα ,,τί ἔχω εἰς τὰς χεῖράς μου, ἔμπνουν ἢ ἄπνουν;“ βουλόμενος, ἐὰν ἄπνουν εἴπειεν, ζῶν τὸ στρουθίον δεῖξαι (e?) εἰ δὲ ἔμπνουν, ἀποπνίξας (e) προενεγκεῖν. γνοὺς δὲ ὁ θεὸς τὸ κακότεχνον αὐτοῦ καὶ τὴν πονηρὰν γνώμην εἶπεν ,,ὦ [*](228, 4 cf. 7, 4. 15, 2 | 5 cf. 75, 12) [*](228, 6 sq. τὰ μὲν ἄλλα, μῆτερ πάντʼ ἔχει καλῶς ἥμιν, (cf. 10 sq.) εὔχου δὲ φορὴν ὄμβρων? || 7 ὄμβρων] ὑετῶν codd. Hsr | κατὰ λόγον codd. Hsr || 10 sq. cf. 6 sq. || 11 εὔχου δὲ γίνεσθαί ποτʼ αἰθρίην ἥμιν? || 13 sqq. χἠ μύτηρ ,,πρὸς ταῦτα“ φησί ,,σοὶ μὲν αἰθρίην πᾶσαν τῇ δʼ αὖτʼ ἀγροίκου πάντας ὑετοὺς δοίη, cf. l. s.) [*](229 Huds. Add. fab 16 (Hptm p. 289) ex ‘Ms. GaII.’ G): sim. A Cor. 16, Au 36 Pr 37, Ps 4, e quibus selectas lectiones subscripsi. Babrio vindicavit Eb p. 94 || 4 sq. καὶ ἤρετο τὸν θεὸν λέγων ,,Ἄπολλον, ὃ μετὰ χειρὸς φέρω πότερον ἔμπνουν ἐστὶν ἢ ἄπνουν Ac || 7 ἔμπνουν, εὐθὺς ἀποπνίξας νεκρὸν ἐκεῖνο προσνεγκεῖν scr. προε- Ac, προσενεγκεῖν Hudsonis Ga)
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι τὸ θεῖον ἀπαρακατηρητὸν καὶ ἀλάθητόν ἐστιν.
[*](229, 9 δεῖξον Ga, quod correxi || 10 post ἄπνουν glossema irrepsit in Ms. Hudsonis εἰ βούλει ἀπόδειξον. Exitum variavit Ac: ἤτοι ζῆν ὃ κατέχεις ἢ νεκρὸν ὑποδεῖξαι; Babriani nescio quid servavit Au (Pr) εἶπεν· ,,ἀλλʼ, ὦ οὗτος, πέπαυσο· ἐν σοι γάρ ἐστι τοῦτο ὃ ἔχεις ἢ νεκρὸν εἶναι ἢ ἔμψυχον.“ Scripserit Babrius (cf 15, 13 30, 10): ,,πέπαυσο“ φησίν, ,,αὐτὸς εἰ θέλεις, ἔμπνουν — ἐν σοὶ γάρ ἐστιν — ἢ νεκρὸν σύ μοι δείξεις.“ De ipsa fabella pictura vascolaria conlata egi Festschr. für Joh. Οverbeck p. 105 sqq.)230.
Ipso argumento fab. 136, quae per unum Babrium in Aesopeorum conlectiones translata est, proxime accedit Parisini 690 ab Aesopeis volgatis aliena 159 p. 44/363 St.
Παῖς καὶ κόραξ.
Μαντευομένης τινὸς περὶ τοῦ ἑαυτῆς παιδὸς νηπίου ὄντος οἱ μάντεις προέλεγον, ὅτι ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθήσεται. διόπερ φοβουμένη λάρνακα μεγίστην (cf. 136, 6) κατασκευάσασα ἐν ταύτῃ αὐτὸν καθεῖρξε φυλαττομένη, μὴ ὑπὸ κόρακος ἀναιρεθῇ. καὶ διετέλει τεταγμέναις ὥραις ἀναπεταννῦσα καὶ τὰς ἐπιτηδείους αὐτῷ τροφὰς παρεχομένη. καί ποτε ἀνοιξάσης αὐτῆς καὶ τὸ πῶμα ἐπιθείσης ὁ παῖς ἀπροφυλάκτως παρέκυψεν. οὕτω τε συνέβη τῆς λάρνακος τὸν κόρακα κατὰ τοῦ βρέγματος κατενεχθέντα ἀποκτεῖναι αὐτόν.
Verum haec si e Babrio hausit diasceuasta, qui eius est mos, Babriani nihil reliquit.)
[*](1) V. 6 πόμα Par. Stb. — Eandem fabulam e Menae apographo cod. Par. S. Gr. 504 edidit Α. Hausrath l. s. p. 303)41a.
Certiore iudicio ad Babrium refero alteram Parisini iliius fabulam 216 (p. 60/379 Sternb.), quam e Paris. 365 iam ediderat Α. Hausrath l. s. p. 301.
Ἀλώπηξ καὶ δράκων.
Συκέα παῤ ὁδὸν ἦν. † ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη δράκοντα κοιμώμενον ἐζήλωσεν αὐτοῦ τὸ μῆκος· βουλομένη δὲ αὐτῷ ἐξισωθῆναι παραναπεσοῦσα ἐπειρᾶτο ἑαυιὴν ἐκτείνειν, μέχρις οὗ ὑπερβιαζομένη ἔλαθε ῥαγεῖσα.
Τοῦτο πάσχουσιν οἱ τοῖς κρείττοσιν ἀνθαμιλλώμενοι· θᾶττον γὰρ αὐτοὶ διαῤῥήγνυνται ἢ ἐκείνων ἐφικέσθαι δύνανται.
Ηaec fere, omissis minutiis, scriptura tradita, nisi quod post θᾶττον v. 5 ‘alquot litterarum lacunamʼ indicavit Sternbach, quam explevi γὰρ αὐτοὶ verbis e Par. 365 repetitis. Babrii fabulam 41 adscripsit iam Sternbach. Diluc. p. 23/399. Idem volpis nullas hoc loco esse partes recte observavit; sed perperam ἀλώπηξ vocabulo aviculam (?) quandam ab Aristotele commemoratam significari coniecit: nunquam enim apud scriptores fabularum rarissimum illud animal, quo quale fuerit ambigunt physici, in scaenam prodit. Restituendum paraphrastae ni fallor (quod ipso litterarum ordine commendatur) σκώληξ pro ἀλώπηξ; nam etiam in Babrii fab. 120 σκώληκα ut vanum et gloriosum paraphrasta (cf. adn.) substituit pro rana medicam artem iactante. Ceterum 41, 2 Babrium κωλώτην appellasse suspicor, quam σαύραν interpretatus est diasceuasta Athons (cf. 204, 1, Suid. s. κωλώτης); ipsa igitur vox illa rarissima causa fuisse videtur, cur adulteraretur recensio Parisina. [*](unde lectiones varias excerpere molui. Mirum quod Sternbachius quominus codicem Par. 690 in usum suum ille converteret prohibere et potuit et voluit, cf. Hausrath p. 296.)
Fabularum Αphthonii plures fortasse e Babrii libello deprompta sunt quam quas recepi (cf. p. 5 atque proleg. p. XXI), veluti (quae ad Bianorem redit Anth. Pal. IX 273 ut Babr. 200) Aphth. 4 (Fur. 202) ἰξευτὴς καὶ τέττιξ; sed sermonis Babriani vestigia im eis frustra quaeres. Nolui igitur accumulare quae nimis incerta sunt.
231—234.
Apud Αvianum quinque inveniuntur fabulae, quarum exempla neque in Babrii libris A B invenies neque in conlectionibus Aesopeorum. Babrianis eas subscripsit Eb p. 94 1), atque argumenta earum intima cognatione coniuncta sunt cum arte Bebrii, cf. quae disputavimus in Fleckeiseni annalibus CXXXI p. 653 sqq., Pauly- Wissoma s. Avianus. Unam (XXVII de cornice et urna), quam etiam Ps.- Dositheus descripsit, Babrianis adieci l. 200 supra p. 182; ceterarum inscriptiones et initia describere sufficiat.
Avian. XXII De cupido et invido.
Avian. XXV De puero et fure.
Avian. XXVIII De rustico et iuvenco.
Avian. XXXVIII De pisce et phoecide.
E singulis eas Babrii fabulis expressas esse satis mihi nunc probabile videtur.2)
[*](1) Eis addidit etiam fab. XXXIX et XLII, quas Babrii 179 (Bodl. 131) atque 132 (Vat. 135) esse libris novis inventis didicimus: unde vides quantopere fides augeatur coniecturae ab Eberhardo factae.)[*](2) L. s. Av. XXV. XXXVIII ad aliarum Babrii fabularumo exemplar ipsum scriptorem Latinum finxisse conieci, quod non iam probo. Contra fab. XXX ipsa est Babrii 95 (Lm) bestiis mutatis in homines, cf. Cr ann. p. 654.)235.
Mythicorum dactylicorum poetas (infra p. 215 sqq.) Babrii vestigia anxie premere (cf. prooem. lI) notum est. Argumenta ab eis tractata omnia in Babrii codicibus et paraphrasibus inveniuntur uno 16 v. 42 excepto, si quidem probabili coniectura haec verba et tributa sunt mythicis et relata ad Aesopi fabellam a solo Plutarcho VII sap. 14 p. 157 narratam: ὁ Αἰσώπειος κύων, ὃν οὑτοσί φησιν ἐν τῷ χειμῶνι συστρεφόμενον --- διὰ τὸ ῥιγοῦν οἰκίαν ποιεῖν διανοεῖσθαι, θέρους δʼ αιὖ πάλιν ἐκτεταμένον καθεύθοντα φαίνεσθαι μέγαν ἑαυτῷ καὶ μήτʼ ἀναγκαῖον ἡγεῖσθαι μήτε μικρὸν ἔργον οἰκίαν περιβαλέσθαι τοσαύτην. Itaque Babrium etiam hoc argumentum tractasse suspicari possis.
Inter ipsius Ignatii tetrasticha (l) perpauca leg, quorum argumenta aliis Babrii codicibus et paraphrasibus non inveniantur recepta, in praefatione exposui.
236.
Primum exemplum μῦς ἔκφερεν μῦν (8) ne in Aesopeorum quidem collectione legitur ulla. ltaque ab Ignatio ipsam fabellam fictam esse suspiceris. Verum versiculi illi nimis ‘succincti’ quid sibi velint aegre cognoscas: id quod epitomatoris est exemplar ab alio acceptum breviantis, non poetae nova argumenta fingentis. Atque altius si rem inspexeris, proverbii pervetusti (Herond. III 75) ὅπου μῦς τὸν σίδηρον τρώγουσιν (quod explicavi quaest. Herond. p. 71 sqq. Philol. LIII 247) novam enarrationem subesse intelleges; describitur enim mus ex officina ferraria (cf. v. 2 οὓς χαλκέες βλέποντες κτλ.) murem inedia mortuam efferentem. 1) Hoc autem παροιμιῶν ἐξηπλωμένων genus in [*](1) V. 1 Μῦς ἔκφερεν μῦν ἔργον ὄντʼ ἀσιτίας idem esse quod ἐκγεγῶτʼ (defunctum) ἀσιτίᾳ bene monuit MI. Conl. Aes. F 49 Au 59 (γαλῆ εἰσελθοῦσα εἰς χαλκέως ἐργαστήριον τὴν ῥίνην)
237.
Etiam alterum exemplum 24 ᾔτει λαβεῖν ἀγροῖκον ἱππότης λαγών in Aesopeis volgatis frustra quaeres; invenies apud solum Syntipam qui dicitur fab. 49 p. 40 (Cor. p. 227). lam hae fabulae quin aliqua necessitudine cum Babrio coniuncta fuerint, dubitari non potest; ipsa narratio illa e media vita petita a Babrio non aliena, cf. Babr. 61 et quae sunt similia. ltaque hoc quoque tetrastichon ad Babrium redire satis probabile. Babrii ἀγρευτής (107, 10) θηρευτής factus esse videtur apud Syntipam, ἀγροῖκος apud Ignatium.
238. 239.
Eadem condicio est tetrastichorum quorundam arte plane lgnatiana factorum (48 sqq.), quae lgnatii imitatoribus tribuit C. F. Mueller argumnentis confisus me s audis non satis firmis. ²) Nam tetrast. I 52 ἄστροις περισκοπῶν τις κτλ. in ceteris fabularum Babrii fontibus non comparet. Fabula est celeberrima volgo ad Thaletem relata atque e septem qu dicuntur sapientium historiis repetita (cf. Plato Theaet. 174, Diog. La. I 34, Antip. A. P. VII 172, 7 [*](περιέλειχε) et Fr 271 A1 94 (ἔχις εἰσελθὼν κτλ., cf. Phaedr. IV 8) suspiceris ἐντραγόντα ῥινία (= ῥινήματα, χαλκοῦ ῥίνημα Herond. VII 80), cf. etiam Antiph. Byzant. Anthol. Pal. IX 310 ψῆγμʼ ἄπυρον χρυσοῖο σιδηρείων ὑπʼ ὀδόντων | ῥινηθὲν μῦς ὀλίγος βαρὺ δεῖπνον ἐδαίσατο (e paradoxographo, cf. Plut. de cup. div. 7 p. 526 B, Plin. nat. hist. VIII 82); sed coniectura apud Ignatium non opus est.) [*](1) Cf. quae de fontibus eius docui in encyclopaediae a Wissowa editae vol. II s. v. Babrius, col. 2663 et in praef. cap. IV.) [*](2) Thema lgnatianum in tetrastichis primi ordinis (1—44) tractatum inter ea invenitur nullum, qualia multa reperies in recentiorum tetrastichis optimo iure a Muellero in suspicionem vocatis. E solo codicum consensu iudicium repeti posse nego.)
Dubitationi magis obnoxium est tetrast. l 48. Fabulam Cor. 38 F 109 (Λέων καὶ ὄνος καὶ ἀλώπηξ) hoc potissimum teste nisus ad Babrium rettulit Eb p. 94, quin etiam versum edolavit κοινωνίαν ἔθεντό ποτε ? πρὸς ἀλλήλους. Sed argumentum illud, cuius summa posita est in societate leonina ab imbecillis inita (cf. etiam fab. Lat. IV p. 193 Herv.), Babrium tractasse veri parum simile propter fab. 67.
240—245.
Alia condicio est corporis illus, cuius partem e Laurentiano (F) edidit Bandinius atque libello gratulatorio ad Suffrianum misso repetivit Eberhardus II. — XXI. 1) Quae in ceteris Babrii libris et paraphrasibus desiderantur haec sunt: [*](1) Ordinis alphabetici vestigia quaedam in eo observantur, incipiunt enim primi versus fabb. 1—27 a litteris α β γ δ ε η θ κ λ, fabb. 28—44 a litteris κ ι θ η ε α, fabb. 45—69 a litteris μ ν ο π ρ τ φ χ ω. ltaque qui librorum illorum archetypum conscripsit collectione usus est e litterarum ordine disposita, quam ita excerpsit, ut primum exemplar suum sequeretur (cf. MI Tab. I p. 261), deinde a medio libro ad initium paginas revolveret, denque reliquam partem usque ad finem recto ordine percurreret. Quae si recte disputata sunt, Ignatii opusculum eadem fata habuit, quae fabulae Babrii. Alii inscriptiones addiderunt atque secundum primas earum litteras fabulas disposuerunt.)
Eberhardus quod addit λύκος καὶ αἴξ supra iam tractavi 199 p. 181. Cum in hanc collectionem recentiora quaedam tetrasticha et ab Ignatio aliena sese insinuavisse videantur, de singulorum origine dubitari potest, cum praesertim ultimi illis argumentum tam inficetum sit, ut ne Babrio quidem dignum videatur.
246. 247.
Tertiumn genus est tetrastichorum, quae in perpaucis inveniuntur codicibus esque recentissimis atque artis plane barbarae indicia satis aperta prae se ferunt. Quaedam eorum argumenta Babrianis inseruit Eb., cf. supra fab. 207 sqq. Non recepi quae indicavit Eb. p. 94 duo
Perexigua gitur recentissimorum tetrastichorum auctoritas. Praecipuum Ps. -Dosithei fontem Babrium esse constat. (l = B. 43, II = 82 + 107, III = 31, VI = 103. VII = 75. VIII = 200, IX = 77, X = 168, XI = 79, XII = 191, XIV = 91, XV [praeter verba Αἴσωπος κτλ.,
248 (4).
Οἰκοδεσπότης τίς ποτε πλέων εἰς θάλασσαν ἐκοπία ὑπὸ χειμῶνος, καὶ οἱ ναῦται ἀσθενέστερον ὑπηρέτουν διὰ τὸν χειμῶνα· οἷς ὁ ἄνθρωπος εἶπεν „ὑμεῖς“ φησίν „εἰ μὴ τοῦτο τὸ πλοῖον ταχύτερον ἄγετε, λίθοις ὑμᾶς καταβαλῶ.“ τότε εἷς ἐξ αὐτῶν εἶπεν „ὤφελον γὰρ 〈ἐν〉 ἐκείνῳ τῷ τόπῳ ἦμεν, ὅπου λίθοι συλλεγῆναι δύνανται.“
Τούτῳ οὖν ὁμοῖα τὰς ψυχὰς ἡμῶν βαστάζειν ὀφείλομεν τὰς κουφοτέρας ζημίας, ἵνα τὰς βαρυτέρας ἐκφύγωμεν.
249 (5).
Αἴλουρος προσποιούμενος γενέθλιον ἄγειν ἐπὶ δεῖπνον ὄρνεα ἐκάλεσεν· ἔπειτα παρατετηρηκὼς εἰσελθόντας ἔκλεισεν τὰς θύρας καὶ καθʼ ἕνα ἤρξατο ἐσθίειν.
Οὗτος ὁ μῦθος ἥρμοσται εἰς ἐκείνους, οἳ πρὸς ἐλπίδα ἱλαρὰν πορευόμενοι τὰ ἐναντία πάσχουσιν.
250 (13).
Ὄνον ἄρρωστον λύκος ἐπεσκέπτετο καὶ ἤρξατο τὸ σῶμα αὐτοῦ θιγγάνειν καὶ ἐξετάζειν, ποῖα μᾶλλον μέρη αὐτοῦ ἐπόνουν. ἀπεκρίθη ὁ ὄνος ,,ἃ σὺ θιγγάνεις.“
Οὕτως ἄνθρωποι κακοί, εἰ καὶ ὠφελεῖν δοκοῦσιν, μᾶλλον βλάπτουσιν.
Sed plane incertas esse has coniecturas ne obliviscaris.
251.
Leonis et elephantis fabulam, quam e Vaticano se edere professus est Furia fab. 357 (Hl 261), Babrio vindicavit Eb. p. 94. Sed singula eius verba adeo conspirant cum capte quodam ab Achille Tatio omnibus stili sui lenociniis exornato lI 21, ut Achillem nos legere manifestum sit, non Babrium; errat Bergkius Philol XVLVII 394, qui Achillem Aesopea transcripsisse opinatur. De re cf. Rohde gr. Rom. p. 482 adn., Benfey, Pantschat. l p. 245 f. (quem fabulas illas Tatii non recte ex India repetere testis est Aristophanes Equ. 1039). Elephantem in Babrii fabulis Athois et Bodleianis in scaenam non prodire memorabile, cf. p. 1092.1)
.
Populari quodam colore perspicua est fabula Vat. Fur. 370 p. 151 (HI 332), gemella illa Accursianae 36 F Fur 88 (HI 225), cf. Furiae adn. ed. Lips. Add. p. 163 [*](1) Alteram quoque Achillis Tatii fabulam (ll 22) Aesopeorum conlectione potius quam ipso Achille usus Accursianae copiis cum aliis quibusdam adiecit qui curavit Frobenianam (1524): unde transiit in Herwagianam Neveletanam (149) ceterasque. Ne Halmius (234) quidem ad Achillem lectores delegavit.)
.
Lepidam simii et delphini fabellam A Cor. 88 (A u 74) nuper in recentiorum erroribs deridendis festive adhibitam (cf. S. Reinach, r. archdéol. 1891) Babrii esse iam Κnochius suspicatus est, qui post Tyrwhittum primus his fabulis illustrandis operam navavit perutilem, atque sententiae eius ipsum Alfredum Eberhard video patrocinantem p. 94. Sed quibus nisi sint argumentis nescio: Tzetram (chil. IV 945), ad quem provocat Knochius, praeter Babrium prosariis fabulis usum esse scimus (cf. chil. IV 932. X 261) atque in Augustana trimetrorum rectorum rhythmus facilius restituitur, quam choliamborum (cf. infra lamb. 13 p. 239).
.
Cum Tyrwhitto aliis Lachmannus (fr. 142, cf. praef. p. XI) Babrio tribuit hos versus:
Praeterea verbis illis quo loco Babrius uti potuerit, non intellego; spectant enim — id quod iam Tyrwhittus obseravit — ad canthari fabulam ante supplicium ab Aesopo narratam (cf. schol. Aristoph. Vesp.1446 p.166 Dbn, vit. Aes. fab. om. p. 301 sq. Eb)2): Babrius vero, qui hac re longe diversus est a Phaedro, singulas fabulas ad Aesopi fata referre non solet. Accedit, quod certa Babrii fragmenta Apollonii lexico recepta inveniuntur nulla. Multo [*](1) Babrii personati syllogae alterius testimonio (prooem.) nemo hodie abutetur, quamquam Minae, fraudatoris ineptissimi, pares egit ipse Th. Bergkus, Anthol. praef p. XXXIX sqq, Philol. XLVII 387.) [*](2) Prorsus inepte v. 1 ῥητὴρ μὲν οὐκ ἔγωγε· ταῦτα δʼ Αἴ. in sylloge altera supplevit Minas: quamquam fuerunt quibus talia placerent. Cantharum abominatur poeta (cf. p. 207).)
Ceterum Callimachi ersus supra descripti ansam dederunt Bergkio aetatis poetae ultra Callimachum removendae (kl. Schr. II p. 56Ο).
Eberhardianis fabulis quas adiecit Gitlbauer indiciis saepe contentus paene nullis eas perpaucis exceptis ne inter dubias quidem locum habere volui. Verum ne quid desideres en tibi indicem earum quasomisi:
= Ac 71 ποιμὴν νεογνὸν λύκου σκυμνὸν εὑρων κτλ., cui fabulae iuxta Gb 168 (Babr. nostri 175) locus non erat. Eiusdem generis est.
= F 3 A 2 Ἀετὸς καταπτὰς --- ἄρνα ἥρπασε, cf. Gb 156 = Babrii nostri 137 (Tab.).
= F 15 A 6 A 16 Αἴλουρος συλλαβὼν ἀλεκτρυόνα τοῦτον ἐβούλετο μετʼ εὐλόγου αἰτίας καταθοινήσασθαι κτλ.