Fabulae Aesopeae
Babrius
Babrius. Babrii Fabulae Aesopeae. Crusius, Otto, editor. Leipzig: Teubner, 1897.
Ὅτι ἐκ θεοῦ λογικῶν τιμηθέντων πάντων ἀνεπαισθήτως ἔχουσί τινες τῆς τοιαύτης τιμῆς καὶ μᾶλλον ζηλοῦσι τὰ ἀναίσθητα καὶ ἄλογα ζῷα.
156 Μόσχος πρὸς τὴν ἔλαφον εἶπεν· ,,σὺ καὶ μεγέθει μείζων εἶ τῶν κυνῶν καὶ ταχύτητι διαφέρεις καὶ κέρατα πρὸς ἄμυναν ἔχεις· τί οὖν τοσοῦτον φοβεῖ τοὺς κύνας; καὶ ἡ ἔλαφος ἔφη· „ὅτι μὲν ταῦτα πάντα ἔχω οἶδα· ὑλακῆς δὲ εἰ ἀκούσω, τὸν λογισμὸν σκοτοῦμαι καὶ ὅλη τῆς φυγῆς γίνομαι.“
Ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία λόγου παραίνεσις ἐπιρρώνυσιν, κἂν καὶ εὐμήκεις καὶ στερεοὶ τῷ σώματι φαίνονται.
[*](de hom struct. 7 p. 327 (patr. XXX M). Cf. Bgk P L Gr. II p. 48 sq, Kn Zeitschr. ö. Gym 1876, Cr Mus. Rhen. XXXIX 604)[*](155, 3 Iovem hominis creatorem depinxerat poeta, cf. 59, 1 | fuitne καὶ γυμνὸς ἑστὼς εἶπεν· „ἐμὲ λιπεῖν μοῦνον δώρωον ἔρημον“ ? || 5 sq. ἔχεις ἀναισθήτως τῆς δωρεᾶς, ἄνθρωπε, τῆς ἐμῆς, καίτοι λαχὼν μεγίστου· λόγον ἔχεις λαβὼν ἤδη 6 τετυχικὼς B sqq. latent hi fere versus: ὃς παρὰ θεοῖς πέφυκε καὶ παῤ ἀνθρώποις (12, 14) κρείσσων κρατίστων καὶ ταχυπτέρων θάσσων.“ καὶ δὴ ’πιγνοὺς ἅνθρωπος ἔκκριτον δῶρον τὸν Δία προσέκυσε κᾤχετ᾿ εὐχαριστήσας.)[*](156 B 88 P1 56, cui proxima F Fur. 120 dodecasyllabis concepta || 3 ἄμυναν P1 | φοβῆ BP1 || Epim. δηλοὺς P1 | ἐπιρρώνυσιν B, ἑπιραννύει P1 | κἂν — φαίνονται om. B | εὐμίκεις P1)[*](B 89 = A 113. 90 = 114. 91 = 109. 92 = 111)156a Νεβρός ποτε πρὸς τὸν ἔλαφον εἶπεν· πάτερ, σὺ καὶ μείζων (e?) καὶ ταχύτερος κυνῶν πέφυκας (i?) καὶ κέρατα πρὸς τούτοις (e) ὑπερφυᾶ φέρεις πρὸς ἄμυναν.
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι τοὺς φύσει δειλοὺς οὐδεμία παραίνεσις ῥώννυσιν.
156b Ἔλαφον ἡ μήτηρ ἐνουθέτει „τί ταῦτα;“ λέγουσα· „κέρας, ὦ παῖ, παρὰ τῆς φύσεως εἴληφας, μεγέθει δὲ διενήνοχας σώματος καὶ οὐκ οἶδʼ ὅτι παθὼν ἀποδιδράσκεις ἐπιόντας τοὺς κύνας.“ ταῦτα ἦν, καὶ κυνῶν δρόμος ἠκούετο πόρρωθεν. ἣ δὲ μένειν τῷ παιδὶ παραινέσασα αὐτὴ τῆς φυγῆς προκατήρξατο.
Παραινεῖν ἕτοιμον ἃ ποιεῖν ἀπορώτερον.
157 Μίμηλόν ἐστι φύσει ζῷον ἡ πίθηκος. μία οὖν ἐπὶ τοῦ αἰγιαλοῦ ἑστῶσα εἶδεν ἐπὶ τοῦ χείλους τῆς θαλάσσης [*](157, 1 cf. 170. 1) [*](156a A Cor. 56 p. 33. | Propius ni fallor accedit ad Babrium; poterat enim scribere: Νεβρὸς πρὸς ἔλαφον εἶπεν· ,ὦ πάτερ, μείζων ὄγκῳ πέφυκας, καὶ τάχει πολὺ κρείσσων κυνῶν, ὑπερφυᾶ τὰ κέρατα πρὸς τούτοις ἔχεις πρὸς ἀλκήν. καὶ τί δήποτʼ οὖν οὕτω τούτους φοβῇ; κἀκεῖνος εἶπε καγχάζων· „λέγεις ἀληθῆ ταῦτα, τέκνον· ἓν δʼ οἶδα, ἐπὴν ἀκούσω τῶν κυνῶν ὑλακτούντων φρένας σκοτοῦμαι γίνομαι θʼ ὅλος φύζης.“ || Perperam et hanc fabulam et alias nonnullas rectis iambis inclusit Gb, tabularum ceratarum testimonio confutatus supra 139 p. 128) [*](156 Aphthon. 17 (Fur. 208) = Nicol. 4 Fhet. l p. 267 W Aphthonius exemplar Babrianum conl. fab. 109 (Aphth. 11) permutasse videtur || 1 τί accessit e Nicola cod.) [*](157 H 93; a Babrio a alienum F Fur. 162 Au 199)
Ὅτι μηδείς, ὃ μὴ ἔμαθε μηδὲ ἐκ πείρας ἔχει, πειράτω ποιεῖν· σὺν τῇ ἀπειρίᾳ γὰρ καὶ κακόν τι προσλήψεται.
158 Ὁ λαγωὸς τῇ ἀλώπεκι· ,,ὄντως πολλὰ κερδαίνεις (e) ἢ ἔχεις, ὅτι ὄνομά σοι κερδώ ἐστιν“; ἡ δὲ ἀλώπηξ „εἰ ἀπιστεῖς“, ἔφη „δεῦρο, ἐγὼ ἑστιῶ σε ὃ δʼ ἠκολούθει τοῖς λόγοισι πιστεύσας, καὶ ἦν ἔνδον οὐδὲν ἢ †ὁ λαγωὸς δεῖπνος τῇ ἀλώπεκι. ὁ δὲ λαγωὸς ἔφη· „σὺν κακῷ μέν, ἀλλʼ ἔμαθόν σου τὸ ὄνομα πόθεν ἐστίν· οὐκ ἀπὸ τοῦ κερδαίνειν, ἀλλʼ ἀπὸ τοῦ δολοῦν.“
Ὅτι τοῖς περιέργοις πολλάκις μέγιστον κακὸν συνέβη κακῶς τῇ περιεργείᾳ χρωμένοις.
[*](157, 7 cf. 122, 16 || 158, 3 cf. 103, 15 | 4 i m = 11, 8)[*](157, 6 suppl. ex 95, 15. 107, 2. 103, 16 || 7 ὅτι μηδεὶς B | ἔμαθεν Kn, ἔλαθεν B; ὁ μή τις ἔμαθε, τοῦτο μ. π. Eb Barbara Gitlbaueri 154 commenta, qu neque tres breves finales se excipientes vitavit neque (v. 4) spondeum in pede quaro.)[*](B 94 = A 108. 95 = 117. 96 = 118. 97 = 119. 98 = fab. 126. 99= fab. 139)[*](158 B 100 || 1 conl. 81, 1 possis ὁ λαγωὸς „ὄντως“ εἶπε ,,π. κ. || 2 ἢ ἔχεις glossema || 4 num ὡς δʼ? | suppl. ex 50, 11. 98, 12 || lambos rectos temere restituit Gb 219; in fine poterat esse: ,,νῦν σὺν κακῷ μὲν“ εἶπεν ,,ἀλλὰ γινώσκω σοῦ τοὔνομʼ ὁπόθεν ἐστίν· οὐ τὸ κερδαίνειν, τὸ κέαρ δολοῦν πέφυκεν αἰτίη μούνη·“ Lusit enim originationbus scholasticis, cf Etym. ‘M p. 505, 38 κερδαλεόφρων· ἢ κερδαίνειν φρονῶν· ἢ διὰ λόγων τὴν ψυχὴν ἀπατῶν, id. s. κερδαλέος· ὁ συνετὸς τὰς γὰρ ἐντρεχείας κέρδη ἐκάλουν· ἢ παρὰ τὸ ἡδύνειν τὸ κέαρ, ὅ ἐστι τὴν ψυχὴν διὰ λόγων κλέπτειν. Hesych. s. κερδώ. κερδαλέον· δόλιον ἢ κέρδη περιποιοῦντα. ld. s. v. κέρδεσι· πανουργίαις (cf. prol. p. XXXII. XCI). Similia praebebunt carm. Gr. med. aevi p. 148, 200. 153, 335 W.)159 Οἱ λύκοι τοῖς κυσὶν εἶπον· διὰ τί ὅμοιοι ὄντες ἡμῖν
Ὅτι οἱ τὰς ἑαυτῶν πατρίδας προδιδόντες τοιούτους μισθοὺς λαμβάνουσιν.
[*](159, 8. 10 cf. 100, 1. 6)[*](B 101 = A 25)[*](139 B 102 M 38 P1 63 = Nev. 237 Cor. 233 | 1 ὅμοιον P1 || 3 ὁμοφρονῆτε ἡμῖν P1, ὁμοφρωνεῖτε (om. ἥμιν) M || 4 ἀδελφοῖς M || 5 ἡμῶν BMP1, corr. Nevel. διαλάττομεν BP1, διαλάμπομεν M, fuitne διαφερόμεθα? cf. 39, 1 || 7 ὑποκρύπτοντες P1; ὑπομένητε M | Poterat: ἀλλʼ ὕμεις ὑποκύπτετʼ ἀνθρώποισι χὤσπερ οἱ δοῦλοι πληγὰς παῤ αὐτῶν ὑποδέχεσθε δειλαίως || 8 περιτίθεσθαι || 9 φυλάττετε καὶ MP1 || 10 δὲ ἐσθίουσι(ν) BMP1 | ἡμίν M | fuitne: ὅτε δʼ ἐσθίουσι, μοῦνον ὀστέων μοίρας ὑμῖν κτλ.? || 12 πεισθῆτε M, πείσησθε P1 | καὶ ἕξομεν om. MP1 | πείθησθε, πάσας ἔκδοτ᾿ εἰς μέσον ποίμνας ? 13 ἐσθίοντες BP1, ἔσονται M | οὖν om. B || 14 τοῦ σπηλαίου MP1, num σηκῶν sed cf. 45, 2 | εἰσελθ. om. B || 15 ἔφθειραν M || Epim. οἱ om. P1)160 Ὄνος τὸν ἵππον ἐμακάριζε διὰ τὴν τροφὴν καὶ τὴν θεραπείαν, ἑαυτὸν δὲ ἐταλάνιζε καὶ τὴν ἑαυτοῦ τύχην, ὅτι ἀχθοφορεῖ καὶ ὀλίγη αὐτῷ ἐστιν ἡ τροφή, ὁ δὲ ἵππος κεκοσμημένος τῷ χαλινῷ καὶ προμετωπιδίοις, καὶ κοῦφος αὐτῷ ὁ δρόμος. ταῦτα τοῦ ὄνου λογιζομένου ἐπέστη πολέμου καιρός. καὶ ὁ στρατιώτης μετὰ τῶν ὅπλων ἐπέβη τοῦ ἵππου καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσίει. καὶ ὁ ἵππος μέσος] τοῖς ξίφεσιν ἔκειτο τραυματίας καὶ ψυχορραγῶν. μετεβάλετο δὲ τὴν γνώμην ὁ ὄνος καὶ τὸν ἵππον ἠλέησεν.
Ὅτι τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς ἐν ταῖς ἀρχαῖς οὐ δεῖ ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνους φθόνον καὶ κίνδυνον λογισαμένους ἀγαπᾶν πενίαν, ἡσυχίας μητέρα.
160a Ὄνος ἵππον ἐμακάριζεν, ὡς ἀφθόνως τρεφόμενον καὶ ἐπιμελῶς, αὐτὸς μηδʼ ἀχύρων ἅλις ἔχων, καὶ ταῦτα πλείστα ταλαιπωρῶν. ἐπεὶ δὲ καιρὸς ἐπέστη πολέμου καὶ ὁ στρατιώτης ἔνοπλος ἀνέβη τὸν ἵππον πανταχόσε τοῦτον ἐλαύνων, καὶ δὴ καὶ μέσον τῶν πολεμίων εἰσήλασε καὶ ὁ ἵππος πληγεὶς ἔκειτο· ταῦτα ἑωρακὼς ὁ ὄνος
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τοὺς ἄρχοντας καὶ πλουσίους ζηλοῦν, ἀλλὰ τὸν κατʼ ἐκείνων φθόνον καὶ τὸν κίνδυνον ἀναλογιζομένους τὴν πενίαν ἀγαπᾶν.
161 Ὁ Ζεὺς τῇ καμήλῳ κέρατα αἰτούσῃ (e?) καὶ λεγούσῃ ὅτι [*](160, 4 cf. prooem. II 7) [*](160 B 103 || 8 μέσος includi vel in ἐληλαμένος mutari voluit Kn || 9 μετεβάλλετο B, corr. Kn) [*](166ª Ac Cor. 58 p. 35. Coll. 111, 13. 88, 5 || 4 ἔνοπλον Ac, codd. | finem restituere possis hunc: καὶ μέσσον αὐτὸν πολεμίων ἐπεισίει. πληγεὶς δʼ ἔκειτο ξίφεσι, τραυμάτων πλήρης ὁ γαῦρος ἵππος. μεταβαλὼν δὲ τὴν γνώμην ὄνος τὸν ἵππον ἐταλάνιζʼ ἐποπτεύσας.) [*](161 B 104, Avian. 8, tetrast. l 13; ad Babrium redeunt etiam Aphthon. 15 et F Fur. 152; cf. dactyl. p. 227, 30.)
Ὅτι ὃ ἔχει τις εἰς ἐκεῖνο ἀρκείσθω καὶ μὴ πλεονεκτείτω.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι ὁ ἔχων τι ἀρκείσθω ἐπʼ ἐκείνῳ καὶ πλείω μὴ ζητείτω, ἵνα μὴ καὶ ὃ ἔχει ἀπολέσῃ.
161b ἶδεν εἰς ταῦρον ἡ κάμηλος καὶ κεράτων ἐπεθύμει μεταλαβεῖν· προσελθοῦσα οὖν τῷ Διῒ κερῶν ᾔτει (e) τυχεῖν. ὃ δὲ τὴν ἀπληστίαν μισήσας
Ὁ πλείονος ἐρῶν καὶ τῶν προσόντων ἀποστερεῖται.
162 Ὄνος πλατείης ὁδοῦ ἐκτραπεὶς ἐπὶ κρημνὸν ἐφέρετο. τοῦ δὲ ὀνηλάτου ἐπιβοῶντος „ἄθλιε, [*](161, 3 λίπει B || 4 μόνον B corr. Cr coll. 106, 24) [*](161ª V1F Fur. 152, cf. Cor. p. 369. 124 || 2 κ. νεῖμαι Vi || 5 αὐτῆς Cor || Latent versus Babriani a diasceuasta decurtati: Ὁ Ζεὺς καμήλῳ καὶ κέρατʼ ἀπαιτούσῃ καὐτῷ λεγούσῃ „ταῦτα διὰ τί μοι λείπει;“ οὐ μοῦνον οὐ δέδωκεν, ἀλλὰ τῶν ὤτων ἀπεστέρησεν εὐθὺ πολλὰ χωλώσας. Initium laetioribus ni fallor flosculis ornaverat ipse Babrius, cf. Avian. 5 sqq.: Conporis inmensi fertur pecu8 isse per auras etc. Lucan. Icarom 10 Αἴσωοπος καμήλοις βάσιμον ἀποφαίνων τὸν οὐρανόν (Cr ann. 653)) [*](161 Aphhthon. 15 p. 333 Nev.: pleniorem legisse videtur fabulam, ut 29. 43. 73 || 4 corr. προσαφελεῖν τι iustum habes choliambum, cf. adn. ad. 3, 11) [*](B 105 = fab. 127. 106 = 122) [*](162 B 107; F Fur. 139 A 182 longius a Babrio absunt nepoque epimytho (πρὸς ἄνδρα φιλόνεικον κτλ.) deformantur, cf. Suid. paroemiogr. (Ps. -Diog. Vindob.) s. νικᾷ τὸν ὀνηλάτην· πρὸς τὸν μὴ βουλόμενον ἀποστῆναί τινος, ἀλλʼ ἑαυτὸν προιέμενον εἰς ἀπώλειαν. || 1 πλατείας B)
Ὅτι τοὺς ἀπολλυμένους οἰκείᾳ ἀφροσύνῃ ὁ μῦθος ἐλέγχει.
163 Ὄνῳ τις ἐπιθεὶς ξόανον ἦγε κωμήτης.
Ὅτι κτηνώδεις ἄνδρας τοὺς τετυφωμένους ἐπʼ ἀλλοτρίαις δόξαις ὁ μῦθος ἐλέγχει.
[*](163, 5 sq. 139, 3. 7)[*](162, 3 φέρει B || 6 ἀφεὶς ἔφη· ,,ὦ ὄνε, νίκα, κακὴν γὰρ νίκην νικᾷς“ F || Exitus esse poterat (cf. 18, 6): ὄνος οὐ μεθῆκεν· ὃ δʼ ἔτι μᾶλλον ὠθήσας εἰς κόρακας· εἶπε „μοῦνος ὕπαγε καὶ νίκα κακὴν σεαυτῷ συντριβεὶς πέτραις νίκην.)[*](B 108 = fab. 133)[*](163 (Eb 129) B 109 M 46 P1 65 Nev. 261 Cor. 257; F Fur. 135 paraphrasis liberior, cf. tetrast. l 36; v. 1 Suid. Cf Philol. LIV 488 || 1 Ὄνος τίς BP1 | ἦγε (om. κ) B, εἶχε κωμήτης S s. κωμῆται || 2 πολλοὶ ἀπαντῶντες vox non Babriana πρ. M 3 τὸν Cor., αὐτὸν B, αὐτῷ MP1; bene F: ἀναπτερωθεὶς ὠγκᾶτο καὶ οὐκέτι περαιτέρω προβαίνειν ἐβούλετο || 5 θεὸν αὐτὸν ῥίψαι M, ῥίψαι etiam BP1 || 6 ξύλοις B*. cf. l. s. || 7 φέρων, οὐ θ. ὁμότιμος B, φ., ἀλλʼ οὐ θεοῖς ὑπάρχεις ὁ. MP1; corr. Lewis (cf. 15, 11): num θεῶν ἧλιξ? || v. 3 sqq. fuit fortasse: ὁ δʼ ὄνος νομίζων αὐτὸν προσκυνεῖν τούτους δόξῃ τοσαύτῃ καρδίην ἐτυφώθη, σκιρτῶν τ ἔ. τ. θ. κ. vel χαμαὶ ῥ. ὁ δεσπότης δέ φησι τῷ ξύλῳ παίων κτλ. Cf. 101, 3. 6 || Epim. τυφωμένους B, τυφομένους P1 | ὁ λόγος P1)164 Ὅτε δρῦς ἔφυεν ἰξόν, ὀρνέων λύμην, ἡ φρονιμωτάτη χελιδὼν εἶπε πᾶσιν ὀρνέοις τοῦτο κωλύσειν (e).
165 Οὔπω κολυμβᾶν παῖς μαθὼν θέρους ὥρῃ
Ὅτι τοὺς ἐν κινδύνοις ἀπείρως ἐμπεσόντας δεῖ πρότερον σώζειν, ἔπειτα διδάσκειν καὶ νουθετεῖν.
166 Οὔπω χαλινὸν ἵππος ἱππέως ᾔδει οὐδὲ νῶτον ἀνθρώπῳ (e) παρεῖχε πρὸς καθέδραν. σῦς δὲ αὐτὸν ἄγριος (i?) ἔβλαπτε τὴν χλόην ἣν ἐνέμετο κόπτων (e?) καὶ κατορύσσων καὶ τὸ
Ὅτι θυμὸς οἶδεν δουλῶσαι καὶ ταπεινῶσαι ἄνδρα γενναῖον καὶ πρὸς ἄμυναν γενέσθαι τοῦ ἠδικηκότος.
167 Ὄφις γεωργοῦ πρὸς θύραισι φωλεύων
Ὅτι οὐδεὶς μίσους ἢ ἀμύνης ποτὲ ἐπιλάθοιτο, ἐφʼ ὅσον βλέπει μνημόσυνον διʼ ὧν ἐλυπήθη.
168 Παῖς τις ἀκρίδας θηρεύων καὶ σκορπίον ἤμελλεν ἄραι ὡς γένος ἀκρίδος ὄντα. ὃ δὲ τὸ τοῦ παιδὸς ἀπλοῦν ἰδὼν
Ὅτι καλὸν τὸ γινώσκειν τὰ ἐναντία καὶ τὸ μὲν καλὸν τιμᾶν, τὸ δὲ κακὸν φεύγειν (e?), ἐκ πείρας δὲ πάντων.
169 Παῖς τις νέμων πρόβατα συνεχῶς ἐπὶ τὸ χῶμα ἀνιὼν ἐβόα· „λύκος· βοηθεῖτι“ (e?).
Ὅτι τοῦτο ὄφελος τῷ ψεύστῃ (e), ἵνα κἂν ἀλήθειαν λέγῃ μὴ πιστεύηται.
169ª Παιδίον τὰ πρόβατα νέμον 〈ὡς〉 λύκον ἐρχόμενον πρὸς διαφθορὰν ὁρῶν, ἐπικαλούμενον τοὺς ἀγρότας ἔλεγε· „βοηθεῖτε ὧδε· ἔρχεται λύκος.
Ὅτι τοσοῦτον ὄφελος τῷ ψεύστῃ ὅτι καὶ ἀληθῆ λέγων πολλάκις οὐ πιστεύεται.
170 Πηρὸν σπάλαξ πέφυκε καὶ τυφλὸν ζῷον· εἷς οὖν τὴν μητέρα θέλων (i) φιλῆσαι ἀντὶ τοῦ στόματος τῷ αἰδοίῳ (e ?) προσψαύει. τοῦτο δὲ ποιῶν τοὺς ἄλλους (e?) ἀδελφοὺς οὐκ ἔλαθεν. εἷς δὲ αὐτῶν εἶπεν· „ὡς θέλων τι μέγα ποιῆσαι καὶ πνοῆς ἧς εἶχες ἐστέρησαι δικαίως.“
Ὅτι πονηρὰ γνώμη καὶ αὐτὴν τὴν φύσιν ἀλλοιοῖ καὶ βλάπτει ( e ?).
171 Ποιμὴν σκύλακα εἴωθε τρέφειν ἐκ τῶν θνησκόντων προβάτων.
Ὅτι τοιοῦτός ἐστι πᾶς, ὃς κληρονόμος ἐστὶν οὐσίας τῷ νοσοῦντι συναλγῶν καὶ προσποιούμενος κλαίειν ὑπούλως.
172 Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν βοείαν φερομένην ἠρώτησε· ,,τίς καλεῖ;“ τῆς δὲ εἰπούσης ,,σκληρὴ καλοῦμαι“ ἐπικαχλάσας τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι·
Ὅτι τολμηρὸν ἄνδρα καὶ αὐθάδη πολλάκις εἰς γῆν κατήγαγε συμφορὰ βίου.
[*](171, 8 e cf. 132, 9. 117, 5 || 172, 2. 3 cf. 135, 6 | 5 e = 109, 4 (95, 78))[*](171, 8 γένηται et συμβῇ BMP1, corr. Κn || 9 ὅπερ καὶ M | ἐθέλεις P1 || Totam fabulam restituere conatus est cum Hauptio Eberhard (Gb): ποιμὴν σκύλακα τις ἔτρεφ᾿ ἐκ κενεβρείων καὶ δήποτʼ κτλ. (═ 3) ἰδὼν κ. κτλ. ═ 5) ,,καλῶς σὺ συμπαθεῖς“ ἔφη καταψήχων ὃ θέλεις δὲ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη·“ Quod v. 6 pro ὁμαλίζων coniecit καταψήχων Suidae testimonio (καταψήχω· τρίβω καὶ ὁμαλίζω) confirmari videtur. Sed versus isti cum σκύλακα vpcis ictu atque caesura post συμπαθεῖς neglecta tum nimia brevitate a Babrii arte abhorrent; fuit fere: Ποιμὴν τρέφειν τὸν σκύλακα μοῦνον εἰώθει προβάτων νοσούντων σαρκὶ κἀποθνῃσκόντων. καὶ δήποτʼ ἐγγὺς ἀμνάδος νοσησάσης ἱστάμενος εἶδε παρακαθήμενον ταύτῃ τὸν κύνα κατηφῆ καὶ δοκοῦντα δακρύειν. ᾧ δὴ γελῶν τε καὶ νάκος καταψήχων ,,καλῶς σὺ ποιεῖς· εἶπε „συμπαθῶν ταύτῃ· πλὴν ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδὲ συμβαίη ὅπερ θέλεις , φέριστε, ταῖς ἀληθείαις.“ Ne eos quidem versus a criticis integros servatos esse qu traditi sunt integri (5. 8) satis mireris || Epim. (prom. B) | πᾶς ἐ. MP1 | τῶν νοσούντων P1)[*](172 B 124, cf. Avian. 41 || 1 αὐτοῦ B || 2 βοΐαν B | φερωμένην B | καλὴ B, em. Kn || 4 ἀλλʼ ὅτι B, em. Kn || Epim. τολμηρῶν ἀνδρῶν καὶ αὐθαδῶν B, em. Kn)172a Ποταμὸς διʼ αὑτοῦ βύρσαν φερομένην ἰδὼν ἠρώτησε τίς καλεῖται. ἣ δὲ εἶπε ,,ξηρά“. ἐπικαχλάσας δὲ τῷ ῥεύματι εἶπεν· ,,ἄλλο τι ζήτει (e) καλεῖσθαι· ἁπαλὴν γὰρ ἐγὼ ἤδη ταχὺ ποιήσω σε.
173 Ποταμοῦ πλησίον ἄμπελος ἦν· φραγμὸς δὲ ἦν αὐτῇ παλίουροι. πλημμύρας δὲ ὁ ποταμὸς ἐξέσυρε παλίουρον. συνέβη δὲ δράκοντα ταῖς φολίσι συμπλακέντα τῇ παλιούρῳ φέρεσθαι. εἶπε δέ τις ἰδὼν
Ὅτι δικαίως κακοὶ σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται.
Ὁ μῦθος δηλοί ὅτι δικαίως οἱ κακοὶ ἐν κακοῖς ἀπό6λλυνται.
174 Πολέμῳ ἐμφυλίῳ βάτραχοι πολεμοῦντες ἀλλήλοις (e) ᾐτήσαντο τὸν Δία, βασιλέα δοθῆναι αὐτοῖς τοῦ διʼ ἐκείνου τὰ αὐτῶν διοικεῖσθαι (e?). καὶ ξύλου δοκὸν μέσον τῆς λίμνης ὁίψας (e) διετάραξε τὸ ὕδωρ. πάντας δὲ βατράχους σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας. χρόνῳ δέ τινι τοῦ ξύλου ἀκινήτως (e) ὄντος
Ὅτι πολλοὶ φεύγοντες δουλεύειν (e?) εἰρηνικοῖς δεσπόταις καὶ ἄκοντες εἰς πονηροὺς ἐνέπεσον.
[*](174, 1 cf. 31, 1 sq. 39 | 7 im = 26, 6)[*](cum Eb ποταμοῦ δὲ φυσηθέντος ἄκρον ἐξ ὄμβρων, epim. cum Bergero κακοὶ δικαίως σὺν κακοῖς ἀπόλλυνται. Conferenda fab. Ac 110 (iamb. 14), ubi φρύγανα ὑπʼ ἀνέμου φερόμενα pro nave habentur, cf. vit. Aesop. 33 p. 297 Eb; notum proverbium (θεοῦ θέλοντος) κἂν ἐπὶ ῥιπὸς πλέοις Arist. Pac. 698 cum schol., paroemiogr., lexicogr. s. ῥίψ)[*](174 (Gb 167) B 126; myth. p. 221; e Babriana orta fabula dodecasyllabis concepta, quam ex ‘MS. Gall edidit Hudson Add. ad fab. 167 (Hauptm. p. 305, unde hausit Cor. p. 102); ceterae a Babrio alienae. Cf. Dio Chrys. or. lX p. 151 D || 1 πολέμῳ ἐμφυλίῳ B, πόλεμον ἐμφύλιον Kn || 3 ξύλον B, em. Κn Eberhardi quibusdam inventis usus (Anal. 189, 18) collatisque similibus locis particulas nonnullas restitui: 1 Στάσιν ποτʼ εἶχον βάτραχοι πρὸς ἀλλήλους ἐμφύλιόν τε πόλεμον αἱμάτων πλήρη 3 ξύλου δὲ λίμνην εἰς μέσην δοκὸν ῥέψας ἐτάραξεν ὕδωρ. τοὺς δὲ βατράχους πάντας σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας (πάντας δὲ σιγὴ βατράχους κατειλήφει?) 6 κατεφρόνησαν λοιπὸν ὥστε κἀμβαίνειν ἐπάνωθεν αὐτοῦ μαχόμενοι σὺν ἀλλήλοις 10 ὕδρην ἔδωκε βατράχους διαφθεῖραι.)175 Ποιμὴν μικρὸν λύκον εὑρὼν ἐθρέψατο, εἶτα σκύμνον γενόμενον ἐδίδαξεν ἁρπάζειν (e)
Ὅτι οἱ τῇ φύσει δεινοὶ ἁρπάζειν καὶ πλεονεκτεῖν μαθόντες τοὺς διδάξαντας πολλάκις πλείονα ἔβλαψαν.
Ὅτι δεῖ χρηστὰς ἀμοιβὰς τοῖς εὐεργέταις παρέχειν, τοὺς πονηροὺς δὲ φρονίμως τροποῦσθαι.
Ὄτι πολλαὶ φύσεις ἀνθρώπων εὐφυεῖς εἰσιν, ἀλλʼ ἐκ τῆς ῥᾳθυμίας ἀπώλοντο· ἐκ δὲ νήψεως καὶ σπουδῆς καὶ μακροθυμίας τινὲς καὶ φύσεως ἀργῆς περιεγένοντο.
178 Ρόδῳ παραφυὲν ἀμάραντον (i ?) ἔφη πρὸς αὐτό· ,,οἷον ἄνθος εὐπρεπὲς εἶ
Ὅτι κρεῖσσον ὀλιγαρκούμενόν τινα διαμένειν, ἢ πρὸς ὀλίγον τρυφήσαντα μεταβολῆς δυστυχοῦς τυχεῖν ἢ καὶ ἀποθανεῖν.
179 Σάλπιγγος ἄνθρωπός τις ἦν ἐπιστήμων
Ὅτι πλεῖον πταίουσιν οἱ τοὺς κακοὺς καὶ βαρεῖς δυνάστας διεγείροντες πρὸς τὸ κακοποιῆσαι.
Ὅτι τοῖς συνετοῖς καὶ ποικίλα φρονοῦσιν μᾶλλον ἔπαινός ἐστιν ἢ τῇ φύσει εὐπρεπέσι καὶ μὴ τῇ γνώμῃ.
181 Τράγος εὐθαλοῦς ἔτρωγεν ἀμπέλου βλάστην· [*](179, 4 me = 124, 6 | 7 cf. 76, 16. 27, 8 || 180, 3 im = 14, 3 | e = 73, 4) [*](179, 4 λειφθεὶς P1 || 5 αὑτὸν? | ὡς μὴ καί P1 | κουρσεύοντα praedantem, cf. Κnöll progr. p. 9 || 6 βύκινον P1 βύκανον B 6 sq. πλὴν γὰρ τοῦ χαλκοῦ τούτου οὐδὲν ἄλλο κτῶμαι Ac (F) || 7 τεθνήξω P1 || 7 sq. διὰ τ. γὰρ μᾶλλον τεθνήξῃ ἄρτι | ὅτι μηδὲν δυνάμενος ἐν πολέμῳ τοῖς πᾶσι κράζεις πρὸς μάχην ἐπεγείρων F, sim. Ac; fuerit: οἱ δʼ εἶπον αὐτῷ· ,,μᾶλλον οὖν σὺ τεθνήξῃ ἄλλους ἐγείρων καὐτὸς οὐδὲν ἰσχύων.“ (76, 16) || Prom. B = epim. ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι πλείστον — ἐπεγείροντες εἰς τὸ κ. F) [*](180 (Eb 137) B 132 (decurt. ?); tetr. lI 16 cum ‘Aesopo’ Plut. VII sap. 12 p. 155 b, animine an corp. 2 p. 500 c faciunt ceteri, F Fur 13 A 20; eadem fabula usum esse conicio Diogenem cynicum πορδάλει, cf. 72 || 1 sq. στ. ποτὲ πάρδαλις ἐκαυχᾶτο φορεῖν ἁ. ζ. ποικιλωτέραν δ. B, rest. Cr; ποτʼ ηὔχει π. φορεῖν μούνη 2 δορὴν ἁ. ποικιλωτάτην ζῴων Lm Eb, sim. Babrius Minae, cf. Anthol p. XXXVIII LIV Bgk || 3 sq. εἶπεν ,,σοῦ τῆς δορᾶς κρείττονα καὶ ποικιλωτέραν γνώμην ἔχω B, rest. Eb | cf. Eust. ll. 374, 45. op. 353, 42) [*](181 (Eb 148, Gb 173) B 133 P1 80 = Nev. Cor. 280, Aphthon. 37, tetrast. l 7; ceterae nihil ad rem. Usus est celebri epigrammate 1106 Κaibel, A. P. IX 75. 99 (Leon.); cf. Varr. R. r. l 2, 19; Verg. Geora. lI 38, Ovid. Fast. l 853, Suet. Dom. 14 (Cassiod. Hyg. 277. Paus. II 38, 3 all) || 1 τρ. ἐν τῇ ἐκβολῃ BP1, ubi)
Οτι τοὺς ἀχαρίστους καὶ βουλομένους τοὺς φίλους πλεονεκτεῖν ὁ μῦθος ἐλέγχει.
182 Τράγος ἐν θέρει σφοδρῶς διψήσας
Ὅτι δεῖ πρότερον προσκοποῦντα τὰ τέλη τῶν πραγμάτων καὶ οὕτω ποιεῖσθαι τὰς τούτων ἐγχειρήσεις.
[*](181, 5 e cf. 63, 10 || 182, 1 me = 43, 1)[*](latere suspicor τρ. εὐθαλοῦς coll. 128, 6. 9 | τῆς ἀ. τὴν βλάστην ἔτρωγε BP1, transposuit Eb | κείρων τὰ φύλλα om. BP1, e tetrasticho repetiit Eb || 3 γὰρ om. P | οὐκ ἔστι χλόη BP1 tetr. 5 fuit fere ὅμως ὅσου χρῄζουσιν ἄρτι πως οἴνου 5 exitum ἐγὼ παρέξω τοῖς θεοῖσιν ἢν θύῃ e tetrastchis haud male restituit Gb; ἐγὼ δὲ παῤ ἐμαυτοῦ ἀντισπείσω τὸν οἶνον Aphth.)[*](182 (Eb 145, Gb 174) B 134 P1 Nev. 284 Cor p 6; Epim. Georg (= Coisl 371, cf. Tyrwh. Fur. p. LXXXIII); tetr. lI 15. 31 melior fabula Ac 4 Cor p. 5 || 3 σφοδρῶς τράγος τις ὑπὸ τὸ καῦμα διψήσας Eb κατῆλθεν εἰς βαθὺ κρημνὸν ὕδωρ πιεῖν P1, κ. εἰς βαθύκρημνον φρέαρ (interpol. cf. v. 3) π. B, sim. tetr., rest. Eb || 4 μετανοήσας αὖ ? || 7 ἂν κατέβης, εἰ μὴ τὴν ἄνοδον ἐ. B, corr. ex tetr. (ἐσκέψω etiam P1) | Prom. B = epim. P1. cf. Georg. p. 31 Βαβρίου· δέον τὰ τέλη τῶν πρ. ἡμᾶς προορᾶν, καὶ οὕτως τὴν τούτων ἐγχείρησιν (ἐνχείρισιν Coisl.) ποιεῖσθαι (sim. gnomol. Cahir. Tischend. an p. 221, Apostol. -Ars. V 928 = Maxim. Mel. 2) | καὶ om. P1 τὰς τ. ἐ. om. Nev., habet P1 B 135 = fab. 136.)183 Ὑμηττίη μέλισσα, κηρίων μήτηρ,
Ὅτι ἐν ταῖς εὐχαῖς καὶ δεήσεσι μηδεὶς κατὰ τῶν ἐχθρῶν αἰτείτω (e) τι· ὃ γὰρ ἂν κακὸν αἰτήσηται, ἐπʼ αὐτὸν ἥξει.
[*](183, 1 e cf. 32, 2. 38, 6 | 2 e cf. 58, 5. 72, 2)[*](183 (Eb 139, Gb 175) B 136; liberior unde pauca tantum decerpam F Fur 114 dodecasyllabis concepta || 1 Ὑμητία B, om. F || 2 ἀνῆλθεν εἰς θεῶν οἴ. φέρουσα τῷ Διὶ B, rest. Eb; ἀνελήλυθεν εἰς θεοὺς θυμιάσαι κτλ. F | φέρειν? cf. p. LIII 4 || 3 sq. τερφθεὶς δὲ ὁ Ζεὺς F || 4 sq. δοῦναι ὃ ἂν αἰτήσῃ (e?) F || 5 δὲ εἶπεν B || 9 δʼ ἔδωκεν? || 10 τοιοῦτον δὲ δέδωκεν ὡς B, corr. Eb | ἐὰν σὺ δὲ verba sunt Iovis προσκρούσῃς αὐτῷ καὶ πλήξῃς, αὐτὴ μᾶλλον τεθνήξῃ, ἐκβληθέντος σου τοῦ κέντρου· ζωὴ γὰρ ἐν σοὶ ὑπάρχει τὸ κέντρον F || 12 γὰρ FLm, δὲ B: ultima verba vix sana; αὐτῆς ἐπιποτωμένης Bgk, cf. prol. || 3 sqq. 7 sqq. versus Eberhardi quibusdam inventis usus facile restituas: 3. ὁ Ζεὺς δʼ ἐτέρφθη τῷ μελισσίου δώρῳ, δώσειν δʼ ὑπέσχετὅτι γέρας ποτʼ αἰτήσῃ. ἣ δʼ εἶπε ,,δός μοι κέντρον, εἴ τις ἀνθρώπων ἆραι πελάζοι τοὐμὸν ἔργον ὡς κτείνω.“ ἤλγησε δʼ ὁ Ζεύς — ἠγάπα γὰρ ἀνθρώπους Coll. F exitum v. 11 refingas talem: μέλισσαν αὐτὴν, κέντρον ἤν ποτʼ ἐμπήξῃ κτλ. || Prom. B ═ Epim. F: Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι — δεήσεσιν οὐ δεῖ κατὰ — ἐχθρῶν τι ἐξαιτεῖσθαι κακόν· ὃ γὰρ ἂν κακὸν κατʼ αὐτῶν ἐξαιτήσῃς (e), ἀνθυποστρέψει ἐπὶ σὲ παραυτίκα.)Ὅτι ἀγαθῶν μὲν οὐδεὶς ταχέως ἐπιτυγχάνει, ὑπὸ δὲ τῶν κακῶν ἕκαστος καθʼ ἑκάστην πλήττεται.
185 Ὑπεράνωθεν πέτρας ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι (e ?) σκοπῶν.
Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης (e) δεινότερόν ἐστιν, ὅταν τις ἐξ οἰκείων (e?) κινδυνεύσῃ.
186 Φιλίαν ἐσπείσατο πρὸς ἀετὸν ἀλώπηξ. καὶ ὃ μὲν εἶχε τὴν καλιὰν ἐπάνω τοῦ δένδρου, ἣ δὲ ὑπὸ τὴν ῥίζαν. ὁ δὲ ἀετὸς ἐπιορκήσας τοὺς σκύμνους τῆς ἀλώπεκος ---, τοῖς δὲ νεοσσοῖς θοίνην ἔδωκεν (i?). ἄλλοτε δὲ ἱερεῖον ἐκ τοῦ βωμοῦ ἁρπάσας μετὰ ἄνθρακος ἔθετο
Ὅτι δίκη τις ἐφορᾷ τὰ τῶν ἀνθρώπων (e) καὶ τοὺς ἐπιόρκους ἀμύνεται καὶ ἀποδίδωσι κατʼ ἀξίαν.
187 Φυτὸν ἦν εἰς γεωργοῦ χώραν καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ μόνον στρουθῶν καὶ τεττίγων κελαδούντων ἦν καταφυγή. ὁ δὲ γεωργὸς
Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν, ὅσον τὸ κερδαλέον ἐπιδιώκουσιν.---188 Φαλακρός τις τρίχας ξένας τῇ ἑαυτοῦ κορυφῇ περιθεὶς
Ὅτι μηδεὶς λυπείσθω ἐπὶ συμφοραῖς ἐπελθούσαις (e) αὐτῷ· ὃ γὰρ γενηθεὶς οὐκ ἔσχεν ἐκ φύσεως, τοῦτο οὐδὲ παραμένει· γυμνοὶ γὰρ ἤλθομεν, γυμνοὶ οὖν καὶ ἀπελευσόμεθα.
[*](188, 6 m e cf. 62, 5.)[*](187 Epim. 1 τὸ φύσει δίκαιον B, τῇ φ. δ. M || κερδάλαιον P1 (κερδαλαιν Nev.))[*](188 (Eb 140 Gb 179) B 141 M 28 P1 86 = Nev. 288 Cor. 283 Fur. 326; Huds. (Hauptm.) 284 ex Ms.; Avian. 10, cf. Mart. lI 41. 10 Mus. Rhen XLIV 456 || 1 φαρακλὸς MP1 | ξένας τοίχας MP1Hd | τὴν ἑ. κορυφὴν P1 | ἐπιθεὶς M || suppl. ex Aviani v. 5 huins ab adverso Boreae spiramnia || 4 ἀφείλετο ταύτας B, ἀφείλατο τ. Ms. Hudsonis, ἀφεῖλε ταῦτας P1, ἀφεῖλεν αὐτὰς Μ, corr. Cr; suppl. ex Aviani vv. 6 2qq. praestant nidiculum populo conspiciente caput, | nam mox. . . nituit frons nuda etc., cf. 131, 17 || 5 δὲ πλατὺς τοὺς π. εἶχε MP1, πλατὺς δὲ τοὺς π. εἶχεν B, corr Cr coll. 95, 59 || 6 τοῦ δρόμου B*, cf. 62, 5 | παυσάμενος M | τ οὐκ ἐ. τρίχας τί ξ. φ. με B*, cf. Anth. Pal. IX 18, 1 Quid mirum positos fugisse capillos, quem prius aequaevae deseruere comae Avian. 11 sq.; 8 fuit fere: ὃν καὶ κατέλιπον αἱ συνήλικες χαῖται, cf. 22, 3; ὁμήλικα χαίτην Nonn. par. VIII 40 || Epim. 1 ἐπὶ om. MP1 | sequor MP1, συμφορᾷ ἐπελθούσῃ om. αὐτῷ B, Ms. Hudsonis, latet versus barbara arte factus μηδεὶς λυπείσθω συμφοραῖς ἐπελθούσαις || 2 τούτου M | οὔτε B | ἤλθομεν B, ἤλθομεν ἐκ γῆς πάντες M, ἤ. πάντως(?) οἱ πάντες P1 | οὖν καὶ MP1, καὶ B, οὖν Nev.; verba auctoris Christiani, cf. Iob. I 21 || Cf. Bgk prolog p. LXXXVIII)189 Φασὶν ὗν καυχωμένην ἀγέλην παίδων ἔχουσαν εἰπεῖν τῇ λεαίνῃ· ,,πόσους παῖδας σὺ γεννᾷς;“
Ὅτι κρείσσων εἶς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ ἢ καὶ φρονήσει διαφέρων, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄνανδροι ἢ καὶ ἄφρονες.
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι κρείσσων εἷς ῥώμῃ σώματος καὶ ἀνδρείᾳ καὶ φρονήσει, ἢ πολλοὶ δειλοὶ καὶ ἄφρονες.
190 Χαλκεύς τις εἶχε κύνα· καὶ ὅτε μὲν ἐχάλκευεν, ὁ κύων ἐκοιμᾶτο, ὅτε δὲ ἤρξατο τοῦ ἐσθίειν, εὐθέως ὁ κύων ἀφυπνιζόμενος παρίστατʼ αὐτῷ, ὁ δὲ αὐτοῦ κύριος ὁ χαλκεὺς ὀστοῦν ῥίψας (e ?) αὐτῷ εἶπεν· ,,ταλαίπωρε ὑπνῶδες, [*](189 B 142; nobilior F 106 Au 108 febulae forma a Babrio aliena || 3 δὲ εἶπεν B | Epim. 1 κρεῖσσον B) [*](189a F Fur. 189; dodecasyllabi e paraphrasi Babriana profecti || 1 Στάσις Hl | ἦλθεν ἅπασι Cor | σὺ τὸ πόσους F, corr. Cr εἰπὲ δὴ Cor Fabulam tristicham (qualis nulla legitur in Athoo) Babrio obtrudit Gb; Scribere poterat poeta: Φασίν λεαίνῃ σῦν ἄμετρα καυχᾶσθαι (129, 13. 11, 10) ἀγέλην ἔχουσαν νεοτόκων μικρῶν παίδων. ,,πόσους σὺ γεννᾷς“ φησίν ,,ὦ φίλη, σκύμνους;“ γελῶσα δʼ εἶπεν (vel δʼ ἡ σῦς) ,,ἕνα μέν, ἀλλὰ γενναῖον.“) [*](190 B 143 P1 87 cf. Anth. Pal. XI 431 || εἶχε κύνα B*, κύνʼ εἶχε Eb, cf. prol. p. LlI || 2 sq. ὅτε δὲ — ἀφυπνιζόμενος P1, ὅτε δὲ ἤσθιεν B | ὁ δὲ — χαλκεὺς P1, ὁ δὲ B || 5 ὑπνώδη BP1 em. Kn.)
Ὅτι τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργοὺς καὶ ἐξ ἀλλοτρίων πόνων τρεφομένους ὁ μῦθος ἐλέγχει.
Ὁ μῦθος οὗτος τοὺς ὑπνώδεις καὶ ἀργώδεις καὶ εἰς ἀλλοτρίων πόνους ἀποβλέποντας ἐλέγχει.
191 Χερσαῖος μῦς βατράχῳ κακῇ μοίρῃ [*](190 7 e cf. 36, 12) [*](190, 6 μὲν om. P1 || 7 ὅτ P1 || 7 μόνον ὀδόντα cf. Herond. lII 49 || 8 ἐγείρῃ cum puncto plerique Prom. B P1 epim.) [*](190a Fur 82, cui cognati sed magis corrupti dodecasyllabi V 58, Cor. 184 e Μs Huds. Hptm. p. 225, Cor p. 185 (ἄλλως); Bodleianae propius Pal. Nev. Cor. 284 || 2. 5. 7 per synizesin (Ml) || 3 οὐχ ex Nev. Hd add. Cor. || 8 ἑαυτὸν F, σαυτὸν ceteri | ἐπὶ τῆς κλίνης Hd || 10 εὐ. ἐγ. om. F, servavit V || Babrius, qu epigrammate usus esse videtur, scribere poterat: Χαλκεύς τις εἶχε κυνίδιον δόμοις θρέψας. (cf. 88, 3. 141, 2) ὅτʼ ἐκρότησε (119, 4), τόθʼ ὁ κύων ἐκοιμήθη, ὅτε δʼ ἤρξατʼ ἔσθειν, εὐθέως ἐφορμήσας (cf. 95, 39) αὐτῷ παρίστατʼ ἰχανῶν τε καὶ σαίνων (cf. 190, 3) ἕως ποτʼ αὐτῷ χναυθὲν ὀστέον ῥίψας ,,τί σ᾿, ὦ τάλαν καὶ νωθρέ· φησί ποιήσω; ὅταν μὲν ἀθλῶ καὶ τὸν ἄκμονα κρούω ὑπνοῖς, ὅταν δὲ μόνον ὀδόντα κινήσω εὐθύς τʼ ἐγείρῃ καὶ τὸ κέρκιον σείεις;“) [*](191 (Eb 175 Gb 182) B 144 M 29 P1 88 = Nev. 249 Cor. 245 Fur. 307; nimis libera Dosithei paraphrasis fab. 12 p. 33 B. Fabula antiqua etiam Phaedr paraphr. Rom. I 4, Aesopi vita 33 p. 300, Batrachomachia 9—100 (ubi deest extrema pars) recepta || 1 ὁ μῦς M, num χ. ἦν μ.? μοίρᾳ codd.)
κἂν νεκρὸς τις, ἰσχύει πρὸς ἄμυναν· ἡ γὰρ θεία δίκη ἐφορᾷ πάντα καὶ τὸ ἶσον ἀποδιδοῦσα ζυγοστατεῖ.
[*](191, 1 e = 12, 25 | 6 cf. 2, 5. 4, 3 || 12 e = 129, 8)[*](191, 3 τῆς μυὸς P1 || 4 τὰς BM atque ipse P1, τῆς Nev. Kn || 4 ἦλθε B | δειπνήσαντες MP δὲ om. P1 τὸ χεῖλος MP1 || 6 εἰς τὸ βάθος solus B (Κn) || κατῆγεν B, κατήνεγκε(ν) P1 M || 7 βρυκάζων M atque ipse P1, βρυχάζων Nev. suppl. ex 96, 1. 112, 5 || 8 βρὲκ ἔξκεκ ἐξανακράζων B, βρεκὲξ καὶ κεξὰν ἀνακρ. P1, βρέκ εκεξ κονὰξ ἀ. M, unde Aristophaneum illud (Ran. 258) iure restitutum esse a Cor apparet; Gb qui αὐτὸς βρυάζων βρεκεκεκέξ τʼ ἀνακράζων recepit Knoellii apparatu uti noluit || 9 ὁ δὲ codd. || 10 φυσιθεὶς B | ἐπιπλεῖ M 11 δεσμώτας ut videtur M || 13 δεῖπνος (δεῖπνον P1) καὶ αὐτὸς τῷ ἰκτίνῳ ἰκτίνῳ B* | Fabula magis decurtata, quam ut restituendae periculum facias; v. 9 sq. plenius Dositheus: ἀσκὸς ὁ μῦς φυσηθεὶς ἐκολύμβα, ὃν κολυμβῶντα νεκρὸν ἰκτῖνος πετόμενος ἥρπασεν καὶ τῷ αὐτῷ λίνῳ ὁ βάτραχος ἠκολούθησεν Prom. B = Epim. P1 || Ὅτι κἂν B | τις ἤει M | trimeter barbarus || εὐφορᾷ BP1, ἀφορῶν M || τοῖς ἶ. codd., corr. Cor ἀποδιδοῦσι B M, ἀποδιδῶσι P1 | ζυγοστατοῦσαν B)192 Χειμών ποι᾿ ἄνθρωπόν τινα ἐν ὄρει κατέλαβεν. ὃ δὲ καπνὸν ἐν τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὅρους ἐκ πέτρας τινὸς ἀνιόντα ἰδών, ἔνθα Σάτυρος οὓς λέγουσι παίκτας (e ?) κατῴκει, ἀπῆλθεν. αὐτὸς δὲ τὸν ξένον οἰκτείρας (e ?) ἐπεισῆγεν
Ὅτι διγνώμους (e ?) ἄνδρας τοὺς ποτὲ μὲν ἐπαινοῦντας, ποτὲ δὲ ψέγοντας ὁ μῦθος διαβάλλει.
[*](192 B 145 M 30 P1 89, Avianus 29; apud Sext. Empir. VIII 103 (‘Aesop.’) Silenus est pro Satyro. Uitima fabulae origo Prometheus Aeschyli satyrica videtur esse, cf. fr. 207 p. 69 Nck2. Festschr. für J Οerbeck p. 106 (ubi delenda quae de Babrii satyro scrips adn. 2) || 3 sqq. σάτυρος Kn || 4 πέκτας M | οὓς — παίκτας diasceuastae tribuit Κn progr. p. 14 vereor ut recte; transcripsit ni fallor poeta Hesiodi illud καὶ γένος οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν | Κουρῆτές τε θεοὶ φιλοπαίγμονες ὀρχηστῆρες (fr. 44 Rz.); fuerit: Σατύρων ὅπου τις, οὓς λέγουσι καὶ παίκτας : nemorum custos Satyrus Av. 5 sq. De Satyrorum cum hominibus commercio cf. Philostr. vit. Apoll. VI 27 | κατῴκουν M | post κατῴκει (BP1,) ἐκεῖ add. Eb 5 ἐπεισῆγεν B. ἔσω εἰσήγαγεν MP || ἐπεθέρμανε MP1, ἐθέρμανεν B || 10 ὁ BP1, ἡ M | δὲ om. B || 12 χρ. οὐκ ἔ. B | 14 ἀσθαίνει M || Initium fuerit: Χειμών ποτʼ ἄνθρωπόν τιν ἐγκατειλήφει ὀδοιποροῦντʼ ἐν ὄρεσι δυσβάτοις, cf. Avian. Horrida congestis cum staret bruma pruinis haesit in adversa nimborum mole viator; perdita nam prohibet semita ferre qradum. || Pron B = epim. MP1; diferunt AcF || ὁ μῦθος διαβαλει B, ὁ λόγος ἐλέγχει M, ὁ λόγος ἐλέγχει καὶ δ. P1)192a Ἄνθρωπόν ποτε λέγεται πρὸς Σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι· καὶ δὴ χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου ὁ ἄνθρωπος τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει· τοῦ δὲ Σατύρου τὴν αἰτίαν ἐρομένου διʼ ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν, ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας διὰ τὸ κρύος. ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ προσφαγήματος (cf. 133, 4) θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν
Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.
193 Χύτραν ὀστρακίνην καὶ χαλκῆν ποταμὸς κατέφερεν· [*](192a Au 35 Pr 36 sim. A fol. 33 Cor. 126, F Fur. 26, Ps 3, unde selectas adscribo lectiones || 3 sq. decurtavit Pr | 4 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν πράττεις τοῦτο, φίλε; ἔφη· τὰς χεῖρας θερμαίνω ἐκ τοῦ κρύους F, sim. Ac || 6 σφόδρα Au, πάνυ Pr || 8 τοῦτο repetitum ex F, αὐτό A || 8 oratione recta διʼ ἣν αἰτίαν τοῦτο πάλιν πράττεις (e ?); ἔφη· τὸ ἔδεσμα καταψύχω (e?) F, sim. AcP || 12 ψυχρὸν ἐξάγεις FA || 13 Ὁ μῦθος δηλοῖ. ὅτι οὕτω δεῖ καὶ ἡμᾶς ἀποφεύγειν τὰς φιλίας ὧν F, sim. Ac. Media pars propius ad Babrium accedit si fides est Aviano 17 sq.: Ille ubi ferentem labris contingere testam horruit, algenti rursus ab ore reflat || 12 tam diversa duo qui simul ore gerat Avianus ex ‘apologisʼ corrigendus.) [*](Ascripsi, nam quamuquam perpaucae Augustani et Parisini 690 fabulae indiciis prorsus certis ad ipsum Babrium referuntur, tamen ultimam Accursianae partem a Babrio pendere (inde a fol. 33 ἁλιεύς) supra demonstravimus. B 146 = fab. 140.) [*](193 (Gb 184) B 147 31 P1 90 Nev. Cor 290 Fur 329; Avian. fab. 11, cf. Philol. LIV 482. Sim. Jes. Sir. XIII 2 (LXX interpr. ll p. 179 Tischend. -Nestle) τί κοινωνήσει χύτρα πρὸς λέβητα; αὕτη προσκρούσει καὶ αὕτη συντριβήσεται. πλούσιος ἠδίκησε κτλ. || 1 ποταμὸς om. M)
Ὅτι ἐπισφαλής ἐστι βίος πένητι δυνάστου ἅρπαγος πλησίον παροικοῦντος.
194 Ὥδευέ ποτε λέων σὺν ἀνθρώπῳ,
Ὅτι πολλοὶ ἐπαίρονται καὶ καυχῶνται διὰ λόγων ἀνδρεῖοι καὶ θρασεῖς εἶναι, οὓς ἡ πεῖρα γυμνασθέντας ἐξελέγχει.
[*](194, 6 λέοντες om. M | γλυφὴν B | εἰ γὰρ ἤδεσαν λέοντες γλύφειν λίθους F | ἤδησαν P1 || 7 ἂν om. MP1 | κἀκεῖνος εἶπε κάρχαρόν τι μειδήσας (94, 106, 2. 96). Poterat ,,ἀλλʼ εἰ λίθους λέοντες ἤδεσαν γλύψαι πολλοὺς ἂν εἶδες ὑπὸ λέοντος ἀνθρώπους“, sed cf. Aphth. πλείους ἂν εἶδες ἑαλωκότας ἐκ λεόντων ἀνθρώπους ἢ παρὰ ἀνθρώπων λέοντας. ln fine ὑποκάτω κείνων commendavit Spp, sed ὑποκάτω Byzantinum est, non Bubrianum.)[*](Pseudodositheus Voss. 15 p. 35 Böck. = Paris. Not. et Extr. XXIII 2 p. 520 (quem sequor) post ultimam paraphrasis Bodleianae sententiam (ἑωράκεις ἂν πῶς λέων ἔπνιγεν ἄνθρωπον) hae addit: ,,ἀλλὰ καὶ ἐγὼ“ φησὶν ,,δώσω σοι ἀληθὲς μαρτύριον· ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ἀμφιθέατρον καὶ ἔδειξεν αὐτῷ πῶς ἄνθρωπος ὑπὸ λέοντος ἐπνίγετο καὶ εἶπεν· ,,ὧδε ὀμμάτων μαρτύριον (-ίου ?) χρεία οὔκ ἐστιν, ἀλλὰ ἀληθείας „οὔκ ἐστι χρείη“ φησίν ,,ἀλλʼ ἀληθείης“?. ὁ ἄνθρωπος εἶπεν ,,ἐνενικήκεις ἂν, εἰ μὴ δεδεσμένον ἐμοὶ ἄνθρωπον ἔδειξας. πίστευσον οὖν νενικημένον σε ἐν τούτῳ φανερῶς· ἑτοίμασον οὖν σε ἐν τοῖς ἄλλοις ἀπέχεσθαι καὶ εἰδέναι λέοντα ὑπὸ ἀνθρώπου χαλινοῦσθαι, ἵνα μὴ κακὸς καὶ ἀδάμαστος ᾖς (cum V.)·“ Quae dubium est sintne Babriana; certe antiqua fabulae forma ambitu Bodleiani continebatur, cf. Plut. apophth. Lac. var. p. 232 F; Xenophan. fr. 6 l p. 102 Mull., schol Eurip. Med. 424. lI p. 167 Schw.)195 Δύο φίλοι τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἐβάδιζον. καὶ δὴ ἄρκτου αὐτοῖς συναντησάσης,
Ο μῦθος δηλοῖ ὅτι τοὺς γνησίους τῶν φίλων αἱ συμφοραὶ δοκιμάζουσιν. ἢ ἀπέχεσθαι χρὴ φίλων οἵτινες ἐν κινδύνοις οὐ βοηθοῦσιν οὐδὲ παραμένουσιν.
196 Χῆνες καὶ γέρανοι τὸν αὐτὸν λειμῶνα ἐνέμοντο. ἐπιφανέντων δὲ αὐτοῖς θηρευτῶν, οἱ μὲν γέρανοι ἐλαφροὶ ὄντες ἀπέπτησαν καὶ διεσώθησαν· αἱ δὲ χῆνες μείνασαι διὰ τὸ βάρος τῶν σωμάτων συνελήφθησαν.
Οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ ἐπαναστάσεσι πόλεων γίνεται· οἱ μὲν πένητες διὰ τὸ ἀκτήμονες εἶναι ῥᾳδίως μεταβαίνουσιν ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν, οἱ δὲ πλούσιοι διὰ τὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑπερβολὴν μένοντες πολλάκις δουλεύουσι.
197 Τοῦ Διὸς γάμους ποιοῦντος (i) πάντα τὰ ζῷα ἀνήνεγκαν δῶρα ἕκαστον κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν. ὄφις δὲ ἕρπων [*](197, 1 cf 24, 1 sq.) [*](195, 16 Βαβρίου· τοὺς γνησίους — δοκιμάζουσιν Georgides Bss an. l p. 90 || 18 sq. ἐν καιρῷ βίας οὐ Gall. Fabulae diasceuastam praeter paraphrasin Babrianam aliud exemplar adhibuisse conicio. Versus Eb indicavit hosce v. 5 μέλλονθʼ (?) ἑαυτὸν εἶδε κυριευθῆναι, v. 9 ἄρκτος δὲ νεκρὸν αὐτὸν ὑπολαβοῦσʼ εἶναι, v. 10 νεκροῦ γὰρ ἄρκτον φασὶ σῶμα μὴ σύρειν, v. 14 λοιπὸν φίλοισι τοιούτοις.) [*](196 (Gb 277) F Fur. 191; sim. A Cor. 60, A 226 Pr 232 St. Epim. Georg. || 1 Initium fuerit χήνεσσι γέρανοι . . || 6 Epim. cf. Georg. gnomol. cod. Laur. a Boissonadio ad Tzetzae alleg. ll. p. 320 adhibitus: Βαβρίου· γινομένης ἐχθρῶν ἐπαναστάσεως οἱ μὲν πένητες, εὐπρόφοροι καὶ εὐσταλεῖς ὄντες, εὐκόλως μεταβαίνουσιν· οἱ δὲ πλούσιοι δ. τ. τ. ὑ. βαρυφέρειαν (ὑπερφ. ?) χειροῦνται ἐχθροῖς. ln epimythio choliambos barbaros latere conicias (διὰ τὴν ὑπερβολήν τε τῶν ὑπαρχόντων μένοντος ἐχθροῖς χειροῦνται). v. 1. 3 χῆνες καὶ γέρανοι λειμῶνʼ ἐνέμοντο τὸν αὐτὸν atque οἱ μὲν ἀπέπτησαν γέρανοι τάχα κοῦφοι ἐόντες hexametros agnoscere sibi visus est Gb, fallacibus indiciis nimis confisus, cf. p. 233. Sermonis Babriani lumina prorsus exstincta.) [*](197 (Eb 168 Gb 204) Nev. e Palatino 192 p. 244, F Fur. 184 (longius abest A 218); Epim. Georg. 2 ἰδίαν Nev., οἰκείαν F | Fuitne Δ. γ. π. εἴαρος ὥρῃ τὰ ζ. π. ?)
Ὅτι πονηρῶν αἱ χάριτες φοβεραί εἰσιν. Οὐ προσίεται θεὸς τὰς ἐκ παρανόμων καὶ ἀσεβῶν στομάτων προσφερομένας αὐτῷ προσευχὰς μήπω τῶν κακῶν παυσαμένους.
198 Γεωργός τις χρυσίον εὑρὼν
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι χρὴ τὸν εὐεργέτην ἐπιγινώσκειν καὶ τούτῳ χάριτας ἀποδιδόναι.
[*](198, 5 cf. 49, 3 sq)[*](197, 4 ἔφη F, εἶπε Nev. || 5 οὐ λαμβάνω Nev., λαμβάνω οὐδόλως F || 6 Epim. ὁ μῦθος δηλοί ὅτι τῶν πονηρῶν κτλ. F || 7 sq. Epimythium alterum om. Aesopea, servavit Georgides gnom. Bss anecd. l p. 67 Βαβρίου· οὐ κτλ., huc rettulit Eb || 8 παυσαμένων? | v. 4 sq. versum agnovit Eb ,,ἄλλων“ ἔφη ,,τὰ δῶρα λαμβάνω πάντων, deinde possis οὐ λαμβάνω δὲ στόματος ἐξ ἐχιδναἱου (Callim. fr. 161); initium fuerit Τῷ Διῒ γάμους ποιοῦντι (cf. 27, 1) πάντα τὰ ζῷα ἤνεγκε δῶρα κατʼ ἰδίην )[*](198 F 51 Ac 82 Ps 30; Avian. 12 || 1 sqq. liberius transscripsit Ac || 2 γαίῃ formam Babrianam (71, 11. 128, 5) F servavit || 3 ἔστρεφε F, corr. ex Ac; Avian. 3 sq. mox indigna animo properante eliquit aratra etc. paraphrasibus non expressi || 5 προσανατίθης Ac || 6 σε βουλομένη A || 6 sq. ἂν — φύσιν F, εἰ γὰρ ὁ καιρὸς μεταβάλοι A || καὶ πρὸς ἑτέρας χεῖρας τοῦτο — μέμψῃ Ac, καὶ εἰς ἄλλας χρείας μοχηρὰς ἀναλώσῃ, πάλιν τὴν τύχην μέμψῃ FPs, errore ridiculo, quam διάφορον τοῦ μύθου διασκευήν appellare non debebat Cor. p. 318 ; cf. Avian. 11 sed cum subrepto fueris tristissimus auro || 8 με Ac || 10 Epim. ex Ac, sim. F Initium fuisse Σκάπτων γεωργὸς χρυσὸν (χρυσὸν e cod. Vindob.) εὗρεν ἐν γαίῃ probabiliter coniecit Eb, nisi pluribus rem ornavit)199 Λύκος θεασάμενος αἶγα ἐπί τινος κρημνώδους (e) ἄντρου νεμομένην ἐπειδὴ οὐκ ἐδύνατο αὐτῆς ἐφικέσθαι, κάτω παρῄνει αὐτῇ καταβῆναι
Οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ κακοῦργοι ὅταν παρὰ τοῖς εἰδόσι πονηρεύωνται ἀνόνητοι τῶν τεχνασμάτων γίνονται.
200 Κορώνη διψῶσα προσῆλθεν ἐπὶ ὑδρίαν καὶ ταύτην ἐβιάζετο ἀνατρέψαι. ἀλλʼ ὅτι ἰσχυρῶς ἑστήκει οὐκ ἠδύνατο αὐτὴν καταβάλλειν, ἀλλὰ μεθόδῳ ἐπέτυχεν ὃ ἠθέλησεν· ἔπεμπε γὰρ ψήφους εἰς τὴν ὑδρίαν καὶ τούτων τὸ πλῆθος [*](199, 1 sqq. cf. 132, 4 sqq.) [*](poeta (χρυσοῦς γ; ἀμπελῶνα ταφρεύων (2, 1) πάλαι κατακρυφθέντας εὗρεν ἐν γαίῃ); deinde dixerit στέφων δὲ ταύτην καὶ καθʼ ἡμέρην θύων αἰεὶ προσηύχεθʼ (cf. 119, 2. 63, 2) ὥσπερ ἀγαθὰ ποιούσῃ (cf. 63, 5. 10, 6. 11), ἕως ἐπίστᾶσ᾿ ἡ Τύχη , atque in fine: ὁ καιρὸς ἢν γὰρ τὴν φύσιν μεταλλάξῃ, χὠ χρυσὸς οὗτος χεῖρας αὖθις εἰς ἄλλας ἔλθῃ, τότ᾿, οἶδα, τὴν Τύχην πάλιν μέμψῃ.“) [*](199 Nevel. 234 ex Palat. (Cor. 230), quem sequor; F Fur. 103 Au 154 Pr 152; tetrast. lI 8. Originem Babrianam confirmat Avianus 26 (ubi male pro lupo leo substitutus). Fabula παροιμία ἐξηπλωμένη, cf. App. prov. l 18 p. 382. III 73 p. 931 || 1 sq. minus bene conformat in F A Pr || 5 colores Babriani in solo Palatino servati; dixerit: πολλῷ δʼ ἀμείνων ἐστὶν ὁ παῤ ἐμοὶ λεῖμαξ (cf. 65, 2a) κάθυγρος (72,12) εὐθαλής τε μαλθακῆς ποίης (95, 11; 128, 6. 9. 12) || 7 sq. ‘desiste precor fallaciter Secura placidis. instimulare dolis. Vera licet moneas maiora pericul tollas, ti tamen his dictis non facis esse fidem etc. Avian. || Epim. περὶ τοῖς et ἀνοητοι Nevel., rectius ceteri) [*](200 Dosith. 8 p. 30 Bck., Avian. 27, quorum testimoniis coniunctis vix licet diffidere. Cf. Bianor Auth. Pal. IX 272 Plut. soll. an. p. 967, Plim. nat. hist. X 60; Ael. nat. an. lI 48 (Λίβυες δὲ κόρακες ψήφους κομίζουσι), qui ‘Libycamʼ fbulam esse (prooem. ll 5) adnuit. Lectiones varias non subscribo.)
οὕτως οὖν φρόνησις ἀνδρότητα πλανᾷ.
201 Ὄνος κηπωρῷ δουλεύων ἐπειδὴ ὀλίγα μὲν ἤσθιε, πολλὰ δʼ ἐμόχθει, ηὔξατο τῷ Διῒ ὅπως τοῦ κηπωροῦ αὐτὸν ἀπαλλάξῃ (e) καὶ ἑτέρῳ δεσπότῃ αὐτὸν ἐκδώσει (e?). Ὁ δὲ Ζεὺς Ἑρμῆν πέμψας
Ὅ μιῦθος δηλοῖ, ὅτι μάλιστα τοὺς προτέρους δεσπότας οἱ οἰκέται ποθοῦσιν, ὅταν δευτέρων λάβωσι πεῖραν.
202 Ἀλώπηξ φραγμὸν ἀναβαίνουσα ἐπειδὴ ὀλισθαίνειν ἔμελλεν βάτου ἐπελάβετο πρὸς βοήθειαν. ξυσθεῖσα δὲ τὸ [*](201, 5 cf. 127, 3) [*](201 (Gb 201) F 132 Au 175 (Ac 45); fabula cognata Babrianarum 141. 129; expressisse videtur mythicorum poeta Babrii imitator, cf. fr. 14 v. 39 ; in priore parte F potissimum secutus sum, inde a v. 10 Ac || 2 δʼ ἐμόχθει Ac, δὲ ἐκακοπάθει F || 3 ἑτέρῳ δὲ δεσπότῃ ποτʼ αὐτὸν ἐκδώσει? || 4 ὁ δὲ Ερμῆν πέμψας Au, ὁ δὲ Ζεὺς μέμψας F, corr. Cor.; fuitne ὁ Ζεὺς δὲ πέμψας ἄγγελον τὸν Ἑρμείην? || 5 αὐτὸν accessit ex Ac, om. F || 6 sqq. ex F, longius recedit Ac || 10 sqq. ex Ac, liberius F || 11 sq. ,,οἴμοι“ μετὰ στεναγμῶν εἶπὲ ,,τῷ ταλαιπώρῳ? || 13 οὗτος γάρ, οἶμαι, καὶ τὸ δέρμα μου κνήσει (vel δέψει)) [*](202 (Eb 157 F Fur. 8, Ac 8 (Cor.), tetrast. I 49; cf. Au 19 Pr 5 || 2 βάτου post βοήθειαν Ac || 2 sq. καὶ δὴ τοὺς πόδας)
Ὁ μῦθος δηλοῖ, ὅτι οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων μάταιοί εἰσιν, ὅσοι βοηθοῖς προστρέχουσιν, οἷς τὸ ἀδικεῖν μᾶλλον ἔμφυτον.
203 Ἔλαφος διωκομένη ὑπὸ κυνηγῶν
Οὗτος ὁ λόγος λεχθείη ἂν κατʼ ἀνδρῶν οἵτινες τοὺς εὐεργέτας ἀδικοῦντες ὑπὸ τοῦ θεοῦ κολάζονται.
[*](203, 7 cf. 122, 14. 137, 5. 129, 23. 147, 5)[*](ἐπὶ τοῖς ἐκείνης κέντροις αἱμάξασα καὶ ἀλγήσασα πρὸς αὐτὴν εἶπεν ,,οἴμοι, καταφυγοῦσάν με γὰρ ἐπί σε ὡς ἐπὶ βοηθὸν σὺ χεῖρον διέθηκας·“ Ac || 6 ὦ αὕτη Ac || 6 sq. βουληθεῖσα ἐπιλ. Ac || Epim. 7 εἰσιν om. Ac || Conl. tetrast. fabulam incepisse coniecit Eb hoc versu: Φραγμοὺς ἀλώπηξ ποτὲ (cf. prol.) θέλουσʼ ὑπερβαίνειν. 3 sq. consulto Ac conicias: ξυσθεῖσα δὴ τὸ πέλμα τοῖς βάτου κέντροις δεινῶς τε διατεθεῖσα, sed incerta omnia.)[*](203 Au 78 Pr 74, cf. Ac 65, F 65 tetrast. I 51; Babrio tribuit Eb p. 94. || 2 ἐκρύπτετο Au Pr, versus integer || 3 λαθοῦσα Lessing, melius ἤδη λαθεῖν δόξασα Aa || 4 ὡς volgo, ᾧ F 3 sq. ex Ac elicias λαθεῖν ἤδη δόξασα τῶν τῆς ἀμπέλου πάλιν φύλλων, 5 νομίσαντες, ὅπερ ἀληθὲς ἦν, τι τῶν ζῴων, sed incerta omnia.)