Dialexeis

Maximus of Tyre

Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.

Ἆρά σοι εὐδοκεῖ αὐτὸ τοῦτο, εἰ καὶ ὁ Σωκράτης τοὺς [*](113a) μὲν βασιλικοὺς καὶ ἐξόχους ἄνδρας | ἀγανοῖς λόγοις [*](ΜΒ΄) γεραίρων καὶ ἀποδεχόμενος, Τίμαιόν τινα, ἢ Παρμενίδην, ἢ ἄλλον βασιλικὸν ξένον· [*]((Β 198))

  • ὃν δʼ αὐ δήμου τʼ ἄνδρα ἴδοι, βοόωντά τʼ ἐφεύροι,
    • τοῦτον ἐλαύνων τῷ λόγῳ, Θρασύμαχόν τινα, ἢ Πῶλον, ἢ Καλλικλέα, ἢ τινα ἄλλον λωβητῆρα καὶ ἐπεσβόλον.

    Πάλιν αὖ ἐπανίωμεν ἐπὶ τὸν Ὅμηρον, καὶ τοὺς παῤ αὐτῷ βαρβάρους· καὶ γὰρ ἐνταῦθα ὄψει ἀρετὴν καὶ κακίαν ἀντιτεταγμένας ἀλλήλαις· ἀκόλαστον μὲν τὸν Ἀλέξανδρον, σώφρονα δὲ τὸν Ἕκτορα· δειλὸν τὸν Ἀλέξανδρον, ἀνδρεῖον τὸν Ἕκτορα· κἂν τοὺς γάμους αὐτῶν ἐξετάζῃς, ὁ μὲν ζηλωτός, ὁ δὲ ἐλεεινός· ὁ μὲν ἐπάρατος, ὁ δὲ ἐπαινετός· ὁ μὲν μοιχικός, ὁ δὲ νόμιμος. ||

    Θέασαι δὲ καὶ τὰς ἄλλας ἀρετὰς νενεμημένος [*](Ed. Duebn. p.129) [*](4 ὁ Σωκράτης scil. Platonicus ille, qui in Platonis dialogis Timaeo, Parmenide, Gorga appellatis de republica rem gerit; aliter Diog. Laert lI 5. 25 vi. etiam or. 1. 9 d 9 ἐλαύνων cf. autem Epict. diss IV 5. 3 e Xenophon. mem. l 2. 58 | Θρασύμαχον. Πῶλον . . Καλλικλέα vi. or. 18. 5 k || 13 ἀκόλαστον . . σώφρονα vi. or. 18. 8 c de amore || 14 Ἀλέξανδρον . . Ἕκτορα sq. vi. or. 18. 8 e sq. cf. Plut. de aud. poet. 3 || 17 ἐπαινετός vi. or. 19. 4 b de amore || 17. 18 νόμιμος vi. or. 19. 4 c vi. etiam or. 20. 6 a) [*](9 in mge θρασύμαχος | πῶλος | καλλικλῆς (schol. recent.) R!) [*](1 τʼ (ante ἄνδρα) om. Homerus || 2 ἐφεύροι in ras R! 3 (τὸν σκήπ)τρῳ (suprascr. τῷ manu eadem quae litteras τὸν σκη rasura evanidas postea renovavit) R! || 4 εὐδοκεῖ (ut Polyb XX 5. 20 quem locum Sophocles greek lexicon s. praetermittere non debuit)] οὐ δοκεῖ φ α (δ Δ) | εἰ καὶ] εἶναι Markl. (Duebn .) ποιεῖν Dav. ποιεῖν καὶ Duk. || 4. 5 τοὺς μὲν βασιλικοὺς in ras. R! || 6. 7 Παρμενείδην || 9 ἢ Πῶλον — 10 τινα om. MN α (δ) add. Steph. ex σ || 14 δὲ (ante τὸν Ἕκτορα) om. α (δ))

    316
    κατʼ ἄνδρα, τὴν μὲν ἀνδρείαν κατὰ τὸν Αἴαντα, τὴν δὲ ἀγχίνοιαν κατὰ τὸν Ὀδυσσέα, τὸ δὲ θάρσος κατὰ τὸν Διομήδην, τὴν δὲ εὐβουλίαν κατὰ τὸν Ὀδυσσέα αὐτόν· οὕτως ἄρα εἰκόνα ἡμῖν ὑποτίθεται χρηστοῦ βίου καὶ ἀρετῆς ἀκριβοῦς, ὥστε καὶ ἀπέδωκεν αὐτῷ ἥμισυ μέρος τῶν αὐτοῦ ἔργων.

    Καὶ ταῦτα μέν, ὡς συλλήβδην εἰπεῖν, ἴχνη βραχέα μακρῶν λόγων.

    Εἰ δέ τι χρὴ καὶ περὶ θεῶν ὀλίγα ἄττα δείγματα τῆς Ὁμήρου γνώμης ἐνέγκασθαι, ἑνὶ τῷ παρὰ Πλάτωνος, ὥσπερ εἰκόνι, τὰ λοιπὰ εἰκάζωμεν, κατὰ τὸ ἦθος τοῦ λόγου, τὰ πρεσβύτερα τοῖς νεωτέροις· ἐπείπερ ταύτῃ κριτέον.

    Ὁ γὰρ δὴ μέγας ἐν οὐρανῷ δεύς, (Plat. Phaedr. 246e) λέγει που καὶ ὁ Πλάτων· καὶ ὀχεῖται αὐτῷ ὁ Ζεύς, ἐπὶ πτηνοῦ ἅρματος, καὶ ἡγεῖται θεῶν.