Dialexeis

Maximus of Tyre

Maximus of Tyre. Maximi Tyrii philosophumena. Hobein, Hermann, editor. Leipzig: Teubner, 1910.

κρεῖττον δʼ ἔμψυχον, ἀψύχου· Τοῦ δʼ ἐμψύχου τὸ μὲν φυτικόν, τὸ δὲ αἰσθητικόν· τὸ αἰσθητικὸν τοῦ φυτικοῦ κρεῖττον·

Τοῦ δὲ αἰσθητικοῦ τὸ μὲν λογικόν, τὸ δὲ ἄλογον· κρεῖττον δὲ τὸ λογικὸν τοῦ ἀλόγου.

Ἀλλὰ καὶ ἐν λογικῇ ψυχῇ, ἐπειδήπερ ἐστὶν ἡ πᾶσα ὥσπερ ἄθροισμά τι, θρεπτικόν, αἰσθητικόν, κινητικόν, παθητικόν, νοητικόν. Ὃν οὖν ἔχει λόγον τὸ ἄψυχον πρὸς τὸ ἔμψυχον, τοῦτον ἔχει καὶ ἡ ἔννους ψυχὴ αὐτὸ τοῦτο πρὸς τὴν ὅλην ψυχήν· καὶ δηλαδὴ ὡς κρεῖττον ἡ ἔννους ψυχὴ τῆς ἐξ ἁπάντων τούτων ἠθροισμένης·

Ποῦ τοίνυν τούτων τὸν θεὸν [*](6 τῶν ὄντων sq. vi. or. 9. 2 a sq. || 9 κρεῖττον δʼ ἔμψυχον ἀψύχου cf. Marc. Ant. V 16 κρείττω δὲ τῶν μὲν ἀψύχων τὰ ἔμ- ψυχα, τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ λογικά || 14 θρεπτικόν sq. cf. Plut. Ei ap. Delph. 13 (390 f)) [*](1 τοῦ ÷θεοῦ R! || 3 τὸν πᾶν NO | δεῖ (in ras., ex δι) R! | ἔφες Hob. et ita Schenkl ἔφη (s. acc. R) codd. ἕπου φα(δ Δ) || 4 αἱρήσεται B ἡγήσεται Reiske (Duebn.) || 5 τὴν τιμιωτέραν om. B | ἀεὶ τέμνων B || 7 ἄψυχα ÷÷ τὰ R! || 8 τοιαῦτὰ (suprascr. τα) R! || 10 τὸ 〈δʼ〉 αἰσθητικὸν Schott. || 11 ἐσθητικοῦ O || 13 ἀλλα- 〈χοῦ τε〉 καὶ Reiske || 14. 15 αἰσθητικόν et παθητικόν om. σ2 | 16 τὸ ἄψυχον RB τὸ ἔμψυχον cett. (δΔ) | τὸ ἔμψυχον RB τὸ ἄψυχον cett. (δ Δ) | τοῦτον] τὸν αὐτὸν τοῦτον φα(δ Δ) | καὶ ἡ (in ras. ex καιμ) R! || 17 αὐτὸ τοῦτο om. φα(δΔ) || 18 δῆλα δὴ Steph. | κρεῖττον ἡ (ἡ in ras. ex ν) R! || 19 τούτων] τῶν B om. MNPα(δ) ἠθροισμένης] ἀθροισμάτων B | τοῦτον NOPSα(δ) corr. Markl. | τὸν θεὸν τούτων B)

139

τάττωμεν; πότερα ἐν τῷ ἀθροίσματι; ἀλλὰ εὐφημεῖν ἄξιον.

Λίπεται δὴ ὥσπερ εἰς ἀκρόπολιν ἀναβιβασαμένους τῷ λόγῳ τὸν θεὸν ἱδρῦσαι κατὰ τὸν νοῦν αὖ τὸν ἀρχηγικώτατον ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα διφυῆ ὁρῶ·

τοῦ γὰρ νοῦ ὁ μὲν νοεῖν πέφυκεν, καὶ μὴ νοῶν· ὁ δέ, καὶ πέφυκεν, ἀλλὰ καὶ οὗτος οὔπω τέλειος, ἂν μὴ προσθῇς αὐτῷ τὸ καὶ νοεῖν ἀεί, καὶ πάντα νοεῖν, καὶ μὴ ἄλλοτε ἄλλα· ὥστε εἴη ἂν ἐντελέστατος, ὁ νοῶν ἀεί, καὶ πάντα, καὶ ἅμα.

Εἰ δὲ βούλει, τῇδε εἴκαζέ μοι τὸ λεγόμενον· τὸν μὲν θεῖον νοῦν τῷ ὁρᾶν, τὸν δὲ ἀνθρώπινον τῷ λέγειν· ὀφθαλμοῦ μὲν γὰρ βολὴ ὀξύτατον, ἀθρόως σπῶσα τὴν αἴσθησιν τοῦ ὁρωμένου· λόγου δὲ ἐνέργεια ἔοικεν [*](60a)σχολαίῳ βαδίσματι.

Μᾶλλον δὲ ταύτῃ εἰκαζέ|σθω· ὁ μὲν θεῖος νοῦς κατὰ τὴν περιβολὴν τοῦ ἡλίου πάντα ἐφορᾷ τὸν ἐν γῇ τόπον ἀθρόως, ὁ δὲ ἀνθρώπινος κατὰ τὴν πορείαν αὐτοῦ, ἄλλοτε ἄλλα μέρη τοῦ ὅλου ἐπιπορευομένου.