Fragmenta

[256. 257] εἶτα διαρρήδην ἐπιφέρει·

ὁ λόγος ἀνθρώπους κυβερνᾶι κατὰ τρόπον σωίζει τ’ ἀεὶ. ἐστιν ἀνθρώπωι λογισμός, ἔστι καὶ θεῖος λόγος· ὁ δέ γε τἀνθρώπου πέφυκεν ἀπό γε τοῦ θείου λόγου, 〈καὶ〉 φέρει 〈πόρους ἑκάστωι〉 περὶ βίου καὶ τᾶς τρσφᾶς. ὁ δέ γε ταῖς τέχναις ἁπάσαις συνέπεται θεῖος λόγος, ἑκδιδάσκων αὐτὸς αὐτούς, ὅ τι ποιεῖν δεῖ συμφέρον. οὐ γὰρ ἄνθρωπος τέχναν τιν’ εὔρεν, ὁ δὲ θεὸς τοπάν.

[290] Athen. XIV 640D [vgl. S. 115, 26].

καὶ πιεῖν ὕδωρ διπλάσιον χλιαρόν, ἡμίνας δύο.

[291] Anecd. Bekk. Antiattic. 98, 32 ἡμιλίτριον· Ἐ. Χίρωνι.

[248] Censorin. VII 6 (D. 195) contra eum [Euryphon von Knidos] ferme omnes Epicharmum secuti octava mense nasci negaverunt.

[292] Columell. VII 3, 6 E. autem Syracusanus, qui pecundum medicinas diligentissime conscripsit, affirmat pugnacem arietem mitigari terebra secundum ariculas foratis cornibus, qua curvantur in flexu.

[293] Plin. nat. h. xx 89 E. testium et genitalium malis hanc [sc. brassicam] utilissime inponi etc.

[294] — — 94 E. satis esse eam [sc. brassicam silvestrem] contra canis rabiosi morsum imponi, melius si cum lasere et aceto acri, necari quoque canes ea si detur ex carne.

[290] Anecd. Bekk. Antiattic. 99, 1 ἡμίνα· ἐν τῆι ἀναφερομένηι εἰς Ἐπίχαρμον Ὀψοποιίαι [― 58? vgl. B 58a].

[296] Schol. BT zu X 414 ἔστι δὲ καὶ ἑπίγραμμα δ εἰς Ἐπίχαρμον ἀναφέρεται·

εἰμὶ νεκρός· νεκρὸς δὲ κόπρος, γῇ δ’ ἡ κόπρος ἐστίν· εἰ δ’ ἡ γῆ θεός ἐστ’, οὐ νεκρός, ἀλλὰ θεός.

[295] Plut. Num. 8 Πυθαγόραν Ῥωμαῖοι τῆι πολιτείαι προσέγραψαν, ὡς ἱστόρηκεν Ἐπίχαρμος ὁ κωμικὸς ἔν τινι λόγωι πρὸς Ἀντήνορα γεγραμμένωι, παλαιὸς ἀνὴρ καὶ τῆς Πυθαγορικῆς διατριβῆς μετεσχηκώς.