Tetrabiblos

Τούτων οὕτως ἐχόντων ἐπειδὴ τῶν τεσσάρων χυμάτων δύο μέν ἐστι τὰ γόνιμα καὶ ποιητικά, τό τε τοῦ θερμοῦ καὶ τὸ τοῦ ὑγροῦ, διὰ τούτων γὰρ πάντα συγκρίνεται τε καὶ αὔξεται, δύο δὲ τὰ φθαρτικὰ καὶ παθητικά, τό τε τοῦ ψυχροῦ καὶ τὸ τοῦ ξηροῦ, δι’ ὧν πάντα πάλιν διακρίνεται καὶ φθίνει, τοὺς μὲν δύο τῶν πλανητῶν, τόν τε τοῦ Διὸς καὶ τὸν τῆς Ἀφροδίτης, καὶ ἔτι τὴν σελήνην ὡς ἀγαθοποιοὺς οἱ παλαιοὶ παρειλήφασι, διὰ τὸ εὔκρατον καὶ τὸ [*](1 Antiochus CCAG VII 120, 26 ss.; Kroll, Plin.2 16 CCAG IV 57 f 386v) [*](1 ὑπὸ — σφαιρῶν om. γ 4 ποιητικός—ἐναντίον] τῷ Διί D 6 καθάπερ ἡ σελήνη καὶ αὐτὸς VYβ καὶ αὐτὸς καθάπερ ἡ σελήνη γ 10 ἀναπωτικὸς Υβγ ἀεὶ ποτικός V 16 ε΄ V δ΄ D γ γ’ Y om. ΣMS (et sic deinceps) κακοποιῶν ἀστέρων D 17 χυμάτων] σωμάτων Y 18 τὰ ποιητικὰ καὶ γόνιμα β γ 20 καὶ (prius) οm. V καὶ (alt.) YM τε V τε καὶ LSDy 21 ψυχροῦ . . . ξηροῦ YMSγ ξηροῦ . . . ψυχροῦ VLD πάλιν ΥDγ om. VLMS)

τὸν δὲ τοῦ Κρόνου καὶ τὸν τοῦ Ἄρεως ὡς τῆς ἐναντίας φύσεως ποιητικούς, τὸν μὲν τῆς ἄγαν ψύξεως ἕνεκεν, τὸν δὲ τῆς ἄγαν ξηρότητος· τὸν δὲ ἥλιον καὶ τὸν τοῦ Ἑρμοῦ διὰ τὸ κοινὸν τῶν φύσεων ὡς ἀμφότερα δυναμένους καὶ μᾶλλον συντρεπομένους, οἷς ἂν τῶν ἄλλων παραγένωνται.