Fabulae

Ἀλώπηξ εἰς ἀγέλην προβάτων εἰσελθοῦσα, θηλαζόντων τῶν ἀρνίων ἐν ἀναλαβομένη, προσεποιεῖτο καταφιλεῖν Ἐρωτηθεῖσα δὲ ὑπὸ κυνὸς τί τοῦτο ποιεῖ· Τιθηνοῦμαι αὐτὸ, ἔφη, καὶ προσπαίζω. Καὶ ὁ κύων ἔφη Καὶ νῦν, ἐὰν μὴ ἀφῇς τὸ ἀρνίον ἀφʼ ἑαυτῆς, τὰ κυνῶν σοι προσοίσω.

Πρὸς ἄνδρα ράδιουργὸν καὶ μῶρον κλέπτην ὁ λόγος εὔκαιρος.

Ἀλώπηξ καὶ πάρδαλις περὶ κάλλους ῆριζον. Της δὲ παρδάλεως παρʼ ἕκαστα τὴν τοῦ σώματος ποικιλίαν προβαλλομένης,

Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι τοῦ σωματικοῦ κάλλους ἀμείνων ἐστὶν ὁ τῆς διανοίας κόσμος.

Τῆς παρδάλεως ἐριζούσης περὶ κάλλους καὶ τὴν ἑαυτῆς ποικιλίαν προβαλλομένης, ἡ ἀλώπηξ εἶπε· Καὶ πόσον ἐγώ καλλίων ὑπάρχω, ἥτις οὐ τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψύχην πεποικιλμένη τυγχάνω.

Ὁ μῦθος λέγει ὡς ὁ τῆς διανοίας κόσμος ἀμείνων ἐστὶ τοῦ σωματικοῦ κάλλους.