Περὶ τῶν εἰς μι

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ τῶν εἰς μι, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

--- γνώτην (φ 36) ῥήματοϲ β΄ ἀόριϲτοϲ τὸ θέμα ἄδηλον. οὐ γὰρ εὑρέθη ἐπὶ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ εἰ μὴ τὸ δίδωμι, τὰ δ’ ἄλλα καθ’ ὑπόϲταϲιν λαμβάνομεν· ἅλωμι, βίωμι, τίτρωμί τε καὶ [*](1. 17 πῶϲ ἐϲτε scripsi pro πῶϲ τε [ὑμῶν]. l. 27 γηρέντοϲ scripsi pro γηρόντοϲ collat. E. M. 230, 50, qui locus fluxit ex Herodiani libro περὶ παθῶν; ibi Xenophanes pro teste participii γηρέντοϲ citatur: ἀνδρὸϲ γηρέντοϲ πολλὸν ἀφαυρότεροϲ. Alterum participium γηράϲ ἀπὸ τοῦ γήρημι δευτέραϲ ϲυζυγίαϲ ibidem profertur. cf. Buttm. Il p. 138. — l. 29 ἔραμαι scripsi pro ῥέραμαι. inclinamentis secundae coniugationis accedunt et δίδη E. M. 273, 4: ἀπὸ τοῦ δέω διδῶ παραγωγὸν δίδημι τὸ δεϲμῶ. ὁ παρατατικὸϲ ἐδίδην ἐδίδηϲ ἐδίδη, ὅθεν καὶ «δίδη μόϲχοιϲι λύγοιϲιν» Ἰλιόδοϲ (105) et γέλαν E. M. 225, 7. l. 31 cf. Mon. 23, 15 δίδωμι: οὐδὲν τῶν εἰϲ μι ληγόντων ῥημάτων τῆϲ τρίτηϲ ϲυζυγίαϲ κατὰ χρῆϲίν ἐϲτιν Ἑλλήνων ἐπὶ ἐνεϲτῶτοϲ χρόνον, ἀλλὰ μόνον τὸ δίδωμι. νῦν γὰρ τοὺϲ Αἰολεῖϲ παραιτούμεθα (de quibus Choer. 844). l. 35 — l. 4 pag. seq. inserui, quum)

830
γίγνωμι. οὕτω Φιλόξενοϲ καὶ Τρύφων. ἡμεῖϲ δὲ τὰ θέματα αὐτῶν καθ’ ὑπόϲταϲιν λαμβάνομεν. οἱ μέντοι δεύτεροι ἀόριϲτοι αὐτῶν εἰϲιν ἐν χρήϲει κατὰ πᾶϲαν ἔγκλιϲιν, ἔγνων γνῶναι γνῶθι καὶ γνῴην καὶ ἄν γνῶ καὶ γνούϲ.

Ἡ δὲ τετάρτη ὑπομνήϲειϲ ἔϲχεν ὥϲπερ ἔχει ἔφυν ἔφυϲ ἔφυ κτλ. καὶ τ ἔδυν ἔδυϲ ἔδυ. τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ χύντο ἐκχύμενοι καὶ. ὅϲα ἄλλα τοιαῦτα ὑπόμνηϲιν ποιούμενα οὐ κλίϲειϲ δὲ διηνεκεῖϲ. — καὶ ὑπερϲυντελικοὶ εὑρέθηϲάν τινεϲ ὡϲ τὸ πέπειϲθι καὶ κέκραχθι καὶ ἄλλα πολλά. ἀπὸ μέντοι παρακειμένων οὐχ εὕρομεν χρῆϲιν αὐτῶν εἰϲ ε. αὐταῖϲ δὲ φωναῖϲ μετατιθέντεϲ τὸ νοηθὲν εἰώθαϲιν οἱ παρακείμενοι τρέπειν τὸ α εἰϲ ω καὶ ποιεῖν ἐνεϲτῶτα. πολὺ δὲ τοιοῦτον ἔθοϲ παρὰ Ϲυρακουϲίοιϲ· ὄλωλα ὀλώλω, δέδοικα δεδοίκω καὶ τὸ κέκλυκε δὲ παρ’ Ἐπιχάρμῳ ἀπὸ θέματοϲ τοῦ κεκλύκω καὶ εὕρηκε ἀπὸ τοῦ εὑρήκω.

ϲημείωϲαι ὅτι τὸ ἐϲϲί ϲχηματίζεται ὁ Τρύφων καὶ ὁ τούτου μαθητὴϲ Ἀπολλώνιοϲ καὶ ὁ τοῦ Ἀπολλωνίου υἱὸϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ ἀπὸ τοῦ ἐϲμί.

ἰϲτέον ὅτι τὰ εἰϲ μι λήγοντα τροπῇ τῆϲ μι εἰϲ ϲ τὰ δεύτερα πρόϲωπα ποιεῖ οἷον τίθημι τίθηϲ, ἵημι ἵηϲ, κίχρημι κίχρηϲ, δίδωμι δίδωϲ, ζεύγνυμι ζεύγνυϲ, ὄμνυμι ὄμνυϲ, δείκνυμι δείκνυϲ, εἰμί εἴϲ ὀξυτόνωϲ οἷον

  • αἵματόϲ εἰϲ ἀγαθοῖο, φίλον τέκοϲ (δ 611),
    • εἶμι εἶϲ περιϲπωμένωϲ, ὡϲ παρ’ Ἡϲιόδῳ (Op.206)
  • τῇδ’ εἶϲ ᾗ ϲ’ ἂν ἐγώ περ ἄγω καὶ ἀοιδὸν ἐοῦϲαν.
    • καὶ ἀπὸ τοῦ φημί δὲ τὸ β΄ πρόϲωπον φήϲ ὤφειλεν εἶναι χωρὶϲ τοῦ ι, [*](origo Herodianea non dubia sit cf. Lehrs Herodian. p. 78. l.6 de ἔδυν cf. E. M. 290, 1. ἐκχύμενοι scripsi pro ἐκχυνόμενοι, 1. 8 πέπειϲθι exhibui pro πέπειθι cf. Hermann. ad Aeschyl. Eum. 589 et Βuttm. II 24. κέκραχθι pro κέχραθι scr., verbis καὶ ἄλλα πολλὰ intelleguntur κέκλυθι ἄνωχθι τέθναθι δείδιθι (E. M. 260 25). —ln cod. sunt: ἀπὸ μέντοι περιϲπωμένων οὐχ εὕρομεν χρῆϲιν αὐτῶν· ἑαυτοῖϲ δὲ φωνὰϲ περιτιθέντεϲ τὸ νενοηθέν, emendavi ex Herodiani sententia, qul perfecti et plusquamperfecti imperativum in θι exire existimavit, in ε finiri negat cf. περὶ ῥημάτων fr. 37. l. 11 Αhrensii emendationem πάθοϲ pro ἔθοϲ non necessariam arbitror, caeterum idem pro κέκλυϲε et κεκλύκω scribendum esse κέκλυκε et κεκλύκω vidit do dial. Dor. p. 328. Ex hoc loco fluxerunt E. M. 253 οἷον δέδοικα δεδοίκω ὡϲ ὄλωλα ὀλώλω, Ζon. 186, ubi βέβρωθα βεβρώθω pro ὄλωλα ponitur; Epim. cod. Coisl. 387 in An. Par.IΙΙ 295,1 μεταβάλλει τὸ τέλοϲ Ϲικελικῶϲ (sc. μέμονα μενοινῶ) ὡϲ τὸ λήθω λέληθα καὶ Ἰακῶϲ λέλαθα· τὸν οὖν λέλαθα παρακείμενον οὑτοι λελάθω λέγουϲιν ὡϲ τὸ πεποίηκα πεποιήκω, ἀφ’ οὗ καὶ «ἐκλέλαθον κιθαριϲτύν» (Β 600) καὶ ἀπὸ τοῦ βρωθῶ βέβρωθα μεταβόλλοντεϲ λέγουϲι βεβρώθω «ὠμὸν βεβρώθοιϲ Πρίαμον » (Δ 35); Ep. Cr. I 374, 23 ταῦτα ϲυνεχῶϲ Ϲυρακουϲίοιϲ, ἀλλὰ καὶ παρ’ ἡμῖν ἕϲτηκα καὶ ἑϲτήκω, ὁ μέλλων ἑϲτήξω «ἑϲτήξειν δὲ τὸ τεῖχοϲ ἐπ’ ἀρχαίοιϲι θεμέθλοιϲ» (Callim.hymn.in Apoll. 15)καὶ ἀπὸ τοῦ ἐγρήγορα ἐγρηγορῶ. περὶ μον. 43, 33 δειδίω non a δίω duphlicatum, sed ex δείδια transformatum dicitur; κεκλήγω, πεπλήγω affert Arcad. 151,1.Il.Pr.Μ 125.) [*](1. 22 de εἰϲ cf. Mon. 44, 23, de ἐϲϲί Mon. 44, 16 accuratissime forma ἐϲϲί explicatur in An. Paris. III 338, 37.)
    831
    τροπῇ τῆϲ μι εἰϲ ϲ, ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ καὶ ὁ Ἡρωδιαν ὸϲ ϲὺν τῷ ι οἶδεν αὐτὸ γεγραμμένον οἷον φῄϲ.