Περὶ ὀρθογραφίας

ἠπίαλοϲ καὶ ἠπιάληϲ καὶ ἠπιόληϲ· ϲημαίνει τὸν ῥιγοπύρετον καὶ δαίμονα τοῖϲ κοιμωμένοιϲ ἐρχόμενο. Ὅμηροϲ καὶ οἱ πλείουϲ ἠπιόληϲ [*](l. 1 E. M. 420, 9. ᾔδηϲθα ᾔδειϲ Hes. l. 4 E. M. 420,16. l. 6 E. M. 420, 1. l. 10 Choer. 216, 29, E. M. 422, 13, Il. Pr. Z 518, Hes. l. 12 Hes.) [*](l.13 St. B. s. Ἥλιϲ. E. M. 426, 32. l. 14 Choer. 217, 14. l. 16 E. M. 429, 30, Choer. 216, 16. l. Choer. 216, 12. l. 23 Choer. 217, 20. l. 25 Choer. Dict. 866, 10, E. M. 431, 15. l. 30 Choer. 217, 24, Hes. l. 32 Choer. 217, 7. l. 36 E. M. 434, 6.)

λέγουϲι διὰ τοῦ η, πλὴν διαφόρωϲ ἐχρήϲαντο τῇ λέξει. ὁ δὲ Ἀλκαῖοϲ ἐπίαλον αὐτὸν ἔφη. Ἀπολλώνιοϲ δέ φηϲι τὸν ἐπιάλτην ἠπιάλην καλεῖϲθαι καὶ τροπῇ τοῦ α εἰϲ α ἠπιόλην.