Περὶ ὀρθογραφίας

δείελόϲ (hoc accentu scribendum secundum Arcud. 55, 4): ἡ παρ’ Ἀττικοῖϲ ὀψία δείλη Ἰλιάδοϲ Φ (232) κεἰϲόκεν ἔλθῃ δειελὸϲ ὀψὲ δύων ». ἡ δείλη δείελόϲ εἴρηται ὡϲ ἑϲπέρα ἕϲπεροϲ, ὠνή ὦνοϲ, χολή χόλοϲ. ϲύνηθεϲ Ἴωϲι τὸ ε πλεονάζειν ηλιοϲ ἠέλιοϲ, δειλινόν δειελινόν οἷον «δειελινὸν κλίνοντεϲ ὑπὸ ζόφον ἠέλιοιο » (Apoll. Rhod. I 452).