Περὶ ὀρθογραφίας

πίϲεα: ϲημαίνει δὲ τοὺϲ καθύγρουϲ τόπουϲ, ὡϲ Ὅμηροϲ (Υ 9) «καὶ πίϲεα ποιήεντα» καὶ παρὰ Ἀπολλωνίῳ «πίϲεά τε προλιπὼν καὶ ἑλεϲπίδαϲ» (I 1266). διὰ τοῦ ῑ γράφεται, ἐπειδὴ παρὰ τὸ πίω πίϲω ὡϲ λύω λύϲω. ἐκ τούτου ῥηματικὸν ὄνομα πῖϲοϲ καὶ πίϲεα.