Περὶ ὀρθογραφίας
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ ὀρθογραφίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
νεῴ: οἱ νεῷ ϲὺν τῷ ῑ. πρῶτον ἀπὸ τοῦ οἱ Μενέλαοι καὶ οἱ ναοί γέγονε κατὰ τροπὴν τοῦ ο εἰϲ ω καὶ μένει τὸ ῑ προϲγεγραμμένον. [*](l. 6 Choer. 241, 18, E. M. 602, 37. l. 8 Hes., idem νίρον μέγα ct. can. gen. de nom. in ιροϲ. l. 9 Hes. Ex his formis νείϲεται νείϲονται νίϲεϲθαι. νιϲόμενοϲ, quae praesentis et imperfecti sunt, si per duplex ϲϲ scribuntur, per ῑ exhibendae sunt secundum canonem, quo ει ante ϲϲ poni vetatur: si per simplex ϲ, ει locum habere potest. Species futuri et aoristi quum simplex ϲ legitimum sit, utramque scripturam admittunt. Sed quum ap. Hesych. scriptura inter ει et ῑ tantum neque tamen inter simplex et duplex ϲ fluctuet (nam νιϲϲόμενον ex Musuri correctione dedit Schmidtius), effici videtur Herodianum verbum per simplex ϲ protulisse, et variatio scripturae per ῑ et ει indicat, opinor, Herodianum exposuisse utramque scripturam inveniri. Sed ita eum rem decidisse suspicor ut factum est in E. M. 606, 12 νίϲομαι τὸ πορεύομαι καὶ «νιϲόμενον πόλεμόνδεα (N 186) ϲηααίνει τὸν περιγενηϲόμενον. ὤφειλε γὰρ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ἀνεφάνη γὰρ τὸ ε ἐν τῷ νέομαι, ἀλλ᾿ ἡ παράδοϲιϲ ἔχει τὸ ῑ θεματικόν, ὡϲ ἀπὸ τοῦ νίω ἐνεϲτῶτοϲ ὁ μέλλων νίϲω, quod adnotamentum Herodianeae originis esse eo magis credibile est, quod Herodianus propensus fuit ad praesens ex. futuro repetendum velut λεύϲετε pro praesenti ex futuro ficto habuit in E. M. 562, 8 cf. Lob. ad Buttm. II 249, Spitzner ad Il. XIII 196 et qui ab iis citantur. l. 11 Choer. 241, 29 et 34, E. M. 605, 34, Theogn. 138 ex Herod. περὶ ϲυζυγιῶν. Hes. habet νίφει. l. 18 Arc. 54, 15 νεογιλόϲ Hes. l. Hos. , idem νεοττίϲ et νεοϲϲίϲ. l. 20 Hes. l. 22 Hes. cf. E. M. 609, 34 νυϲτάζω ἀπὸ τοῦ νευϲτάζω ἀποβολῇ τοῦ ε. l. 24 E. M. 601, 44, Hes. l. 26 E. M. 616, 32.)