Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

290. ἅδην: δαϲέωϲ τὸ ἅδην. BPQ.

319. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόβρυχα θῆκε: εἴτε ἐπίρρημα εἴτε ἀπὸ τοῦ ὑπόβρυξ, προπαροξυνθήϲεται. BEPQ.

329. 330. καὶ τὸ ἀμπεδίον καὶ τὸ ἀμπέλαγοϲ διὰ τοῦ μ γραπτέον. P.

335. θεῶν ἐξέμμορε τιμῆϲ: δύναται πρὸϲ ἀμφοτέραϲ χωρεῖν ἡ λέξιϲ.

[*](163 cf. Arc. 199, 18. 182 hunc Odysseae locum citat Herod. in Il. Pr. Α 518. 208 duobus Ιliacae Prosodiae notis comparatis patet Herodianum diverse de hoc loco iud icasse. 236 τὸ scripsi pro τὸν. cf. Arc. 118, 26. 272 ef. Mon. 26, 8. 281 sic fere Herodiani adnotamentum ex variis codicum frustulis, quae hic subiicio, concinnandum arbitror: εἴϲατο δ’ ὡϲ ὅτι ῥινόν. ἀντὶ τοῦ βύρϲαν, ὡϲ καὶ ἐν Ἰλιάδι (Κ 155) «ὑπὸ δ’ ἔϲτρωτο ῥινὸν βοὸϲ ἀγραύλοιο· αὐτὰρ ἐπὶ κράτεϲφι τάπηϲ τετάνυϲτο φαεινόϲ». ἢ ἐρινὸν τὴν ἐρινεὸν εἴρηκεν. ἄλλωϲ ὡϲανεὶ δέρμα βοὸϲ ἐφηπλωμένον τοῖϲ ὕδαϲιν οὕτωϲ εἶδε τὰ ὄρη. τινέϲ δὲ κακῶϲ ῥινόν φαϲιν ἀντὶ τοῦ τὴν ἀϲπίδα. οἱ δὲ ἐρινὸν τὸν καρπὸν τῆϲ ἀγραίαϲ ϲυκῆϲ. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ ἐρινὸν αὐτὴν τὴν ϲυκῆν κατὰ μεταβολὴν γένουϲ ὡϲ ὁ δίφροϲ τὸ δίφρον. ἔνιοι δὲ ῥινὸν κατὰ Οἰνωτροὺϲ τὸ νέφοϲ. οὐ μέντοι Ἡρωδιανὸϲ Ἀριϲτάρχ ῳ ϲυγκατατίθεται. ἄλλωϲ. ἐρινὸν οὐδετέρωϲ ὁ καρπόϲ, τὸ δὲ ἀρϲενικῶϲ λεγόμενον ἐρινόϲ τὸ δένδρον ϲημαίνει, ὥϲπερ ἡ κέδροϲ θηλυκῶϲ τὸ φυτὸν τὸ δὲ κέδρον οὐδετέρωϲ τὸν καρπόν. Ἀρίϲταρχοϲ δὲ ἐρινὸν αὐτὴν τὴν ϲυκῆν κατὰ μεταβολὴν γένουϲ. τὸν γὰρ καρπὸν μὴ νοεῖϲθαι, ἐπεὶ βραχύϲ ἐϲτι πάνυ. PQT. Certe id patet Herodianum ab Aristarcho non discessisse in interpretatione vocis ἔρινόν, sed in ipsa scriptura, nam ἐρινόϲ eodem modo, quo Aristarchus, explicat in Et. Orion. 61, 24 coll. E. M4. 373, 54 et Gud. 204, 53: ἐρινόϲ ϲημαίνει τὴν ἀγρίαν ϲυκῆν. ἀπὸ τοῦ ἐρίζω γίνεται ἐρινόϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ι ἐρινεόϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ. 290 cf. Il. Pr. ε 203. 319 scripsi ὑπόβρυξ pro βρύξ, sed hoc βρύξ significat h l. haec fere praeterea exstitisse: εἰϲὶ δὲ οἳ διέϲτειλαν ὑπὸ βρύχα ἀπὸ τοῦ βρύξ. 329.330 cf.Il.Pr.Θ 441. 335 sc. ἐξ ἔμμορε et ἐξέμμορε.)
144

346. τανύϲϲαι. τὸ τανύϲϲαι ἀπαρέμφατον διὰ τὸ βαλέειν. P.

357. ὅτε με ϲχεδίηϲ ἀποβῆναι ἀνώγει: χωρίζει Ἀριϲτοφάνηϲ ὅ τε ἀντὶ τοῦ διό τε. ΗP.

364. πάρα: ἀναϲτρεπτέον τὴν πάρα. δηλοῖ γὰρ τὸ πάρεϲτιν. ΗMT.

368. ὡϲ δ’ ἄνεμοϲ ζαὴϲ ἠΐων: ὀξυτόνωϲ τὸ ζαήϲ. BHPT.

377. ἀλόω: διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἀλῶ, διὸ βαρυτόνωϲ ἀναγνω ϲτέον. P

389. πλάζετο. ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ τὸ πλάζετο Αἰολικῶϲ ἐκτείνων τὸ α ἐπὶ τοῦ ἐπλήϲϲετο λαμβάνει, ἔνιοι δὲ ἐπὶ τοῦ ἐπλανᾶτο. PQ.

391. αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἄνεμοϲ μὲν ἐπαύϲατο, ἡ δὲ γαλήνη· Ἀρίϲταρχοϲ ἡ δέ ἄρθρον δεχόμενοϲ τὸ η. οἱ δὲ ἀντὶ τοῦ καί. Η.

402. ξερόν: ϲυϲτολὴ τοῦ η εἰϲ ε. E.

418. ἠϊόναϲ τε παραπλῆγαϲ: ὀξυτόνωϲ τὸ παραπλήξ. ΕPQT.

430. καὶ τὸ μὲν ὥϲ ὑπάλυξε. τινὲϲ περιέϲπαϲαν τὸ ὧϲ, ἵνα ϲημαίνῃ τὸ ὅμωϲ, ἔνιοι δὲ ὤξυναν. ΒP.

433. πρὸϲ κοτυληδονόφιν ὡϲ χαλκόφιν. PQ.

436. ὑπὲρ μόρον: δύο εἰϲὶ μέρη λόγου.

439. νῆχε παρέξ: ὀξύτονον τὸ παρέξ. P.

478. τοὺϲ μέν: ϲυνέϲταλται Ἰακῶϲ. P.

481. ἔφυν. τὸ ἔφυν ϲυϲταλτέον. P.

ἐπαμοιβαδίϲ: ὀξύνεται. Il. Pr. Ξ 463.

484. ἠὲ δύω ἠὲ τρεῖϲ ἄνδραϲ ἔρυϲθαι: παραδιαζευκτικὸϲ ὁ ἤ. Il. Pr. Θ 290.

ἔρυϲθαι προπαροξυτόνωϲ, ἵνα ϲημαίνῃ παρατατικόν. P.