Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

665. ἐκ τοϲϲωνδε: οἱ πλείουϲ ὡϲ δύο μέρη τοῦ λόγου ἀνέγνωϲαν ἐν δυϲὶ ὀξείαιϲ ὡϲ τὸ « τοίῃ δ’ ἀμφὶ γυναικί » (Γ 157 ). ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ περιϲπωμένωϲ κατ’ ἐπέκταϲιν. PQ.

667. ἀλλὰ oἷ α ὐτῷ: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖν τὴν οἱ. ἐϲτι γὰρ ἀντιδιαϲταλτικὴ καὶ προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ. ἀλλ’ ὅμωϲ ἐγκλιτικῶϲ ἀνεγνώϲθη. H.

683. ϲφίϲι δ’ αὐτοῖϲ δαῖτα πένεϲθαι: ἡ ϲφίϲι καίπερ εἰϲ ἁπλῆν μεταλαμβανομένη ὀρθοτονεῖται· οὐ γὰρ δὴ οἱ μνηϲτῆρεϲ τὴν δαῖτα ἑαυτοῖϲ παρεϲκεύαζον, ἕτεροι δὲ αὐτοῖϲ. Il. Pr. Δ.

686. ο θάμ’ ἀγειρόμενοι: διχῶϲ οἵ θ’ ἅμα καὶ οἳ θαμά, ὃ καὶ ἄμεινον ὡϲ καλά. HP.

728. ἀκλέα ἐν μεγάρ ῳ (nunc ἐκ μεγάρων): ϲυϲταλτέον τὴν τελευταίαν τοῦ ἀκλέα ὁμοίωϲ τῷ «δυϲκλέα Ἄργοϲ ἱκέϲθαι» (Β 115). Ιl. Pr. Β 115.

744. ἢ ἔ α ἐν μεγάρ ῳ τινὲϲ δαϲύνουϲι τὸ ἥ ὡϲ ἄρθρον. τὸ δὲ ἔα ῥῆμα πρώτου προϲώπου φαϲίν, ἵν’ ᾖ, ἥτιϲ ἤμην ἐν τῷ μεγάρῳ. P.

753. ἡ γάρ κέν μιν: δαϲυντέον τὸ ἡ. ἔϲτι γὰρ ἀντὶ ἀντωνυμίαϲ τῆϲ αὕτη. P.

ϲαώϲαι: πρὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα. ἔϲτι γὰρ εὐκτικόν. P.

782. τροποῖϲ: περιϲπωμένωϲ. δηλοῖ γὰρ τοὺϲ τροπωτῆραϲ, περὶ οὓϲ αἱ κῶπαι τρέπονται καὶ ϲτρέφονται ἐν ἱμᾶϲι τοῖϲ περιδεδεμένοιϲ ταῖϲ κώπαιϲ.

800. εἵωϲ: δαϲυντέον τὸ εἵωϲ. Η.

806. ἀκάχηϲθαι: οἱ πλείουϲ ἀκάχηϲθαι ὡϲ λέγεϲθαι ὡϲ Αἰολι κῆϲ τῆϲ κλίϲεωϲ οὔϲηϲ. ὁ δὲ Ἀϲκαλωνίτηϲ ὡϲ πεποιῆϲθαι. ΗP.

807. ἀλιτήμενοϲ: τὸ ἀλιτήμενοϲ εἰ μὲν παροξύνεται, παρακείμενόϲ ἐϲτι κατὰ ϲυϲτολὴν τῆϲ ἀρχούϲηϲ εἰ δὲ προπαροξύνεται, ἐνεϲτώϲ ἐϲτιν Αἰολικὸϲ ὡϲ ἀλαλήμενοϲ καὶ ἀκαχήμενοϲ. T.

846. ἔνι: ἔνειϲι. διὸ ἀναϲτρέφεται. P.