Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

391. ἑνδεκάτῳ ἐνιαυτῷ: ἀμφίβολον κἄν τε δεκάτῳ κἄν τε ἑνδεκάτῳ.  E.

392. ὤϊξεν: τὸ ι προϲγεγραμμένον· ἐξεφωνήθη δὲ καὶ τὸ ι. E.

402. αὐτὸϲ δ’ αὖτε καθεῦδε: γράφεται καὶ «αὐτὸϲ δ’ αὖτ’ ἐκάθευδε. H.

411. Νέϲτωρ δ’ αὐτὸϲ ἔφιζε. ϲυϲτέλλειν δεῖ τὸ ι καὶ προπαροξύνειν τὸ ἔφιζε. Ιl. Pr. Γ 426.

422. ἐπιβουκόλοϲ ἀνήρ: παρέλκει ἡ ἐπί, διὸ φυλάϲϲεται ὁ τόνοϲ ὁ αὐτόϲ. Ιl. Pr. l 456.

441. ἑτέρῃ δ’ ἔχεν οὔλαϲ: τὸ οὔλη τὸ ἐπὶ τῶν κριθῶν ἴϲωϲ βεβαρυτόνηται μονογενὲϲ ὂν πρὸϲ μονογενὲϲ ὀξυνόμενον τὸ οὐλή (Od. ω 331). Il. Pr. Τ 26.

[*](179 ef. Ιl. Pros. Α 464, 320. 195 citatur hoc vocabulum in Il. Pros. I 456 additis: ὅταν παρέλκῃ ἡ πρόθεϲιϲ, οὐ ποιεῖται ἐξαλλαγὴν τοῦ τόνου cf. ibid. 516 et Ep. Cr. I 172, 27. 219 ef. Il. Pros. Κ 247. 255 ad Iliadis l. de hoc nostro loco sic refert Herodianus: τὸ ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ «ἤτοι μὲν τόδε κ’ αὐτὸϲ ὀΐεαι» ἀναγινώϲκει ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ, ἄλλοι δὲ τὸν καί κατὰ κρᾶϲιν καὶ ἔκθλιψιν καὶ αὐτόϲ — καὐτόϲ. cf. praeterea Aristonic. ad h. l. 268 Buttmannus ad h. l.: «Cavet Scholion ne quis in syllaba ει augmentum agnoscat et εἰρύϲθαι scribat , quod apte fit comparatione participii εἱλίξαϲ». ef. II. Pros. Π 542.)[*](380 cf. Choer. Dict. 893, 24. 391 cf. Il. Pros. Z 319, l 130. 402 in cod. exstat. γρ. αὐτὸϲ δ ᾿ ἐκάθευδε, quibus verbis Βuttmannus et Dindorfius scripturae diversitatem δέ καθεῦδε et δ’ ἐκάθευδε significari intellexerunt. Dindorfius verba restituit, ipse καὶ inserui. cf. IΙ. Pros. Β 808 et Θ 161.)
138

444. Περϲεὺϲ δ’ ἀμνίον εἶχε: ἀμνίον ὡϲ πηνίον. HM. Ζηνόδοτοϲ δὲ ἐν ταῖϲ ἀπὸ τοῦ δ γλώϲϲαιϲ τίθηϲι τὴν λέξιν. Μ. καὶ Νίκανδροϲ δὲ καὶ Θεοδωρίδαϲ ἀπὸ τοῦ δάμναϲθαι προφέρονται ἀϲυνδέτωϲ δαμνίον· Πορϲίλοϲ (?) δὲ ὁ Ἱεραπύτνιοϲ παρὰ Ἱεραπυτνίοιϲ ἔτι ϲώζεϲθαι τὴν φωνὴν αἱμνίον δαϲέωϲ μετὰ τοῦ ι κατ’ ἀρχὴν προφερομένην παρὰ τὸ αἷμα. καὶ Ἀπολλόδωρόϲ φηϲιν ὡϲ εἰκὸϲ ἦν καὶ παρὰ τῷ ποιητῇ οὕτωϲ αὐτὸ προφέρεϲθαι, ὑπὸ δέ τινων περιῃρῆϲθαι τὸ ι. HMQR.

490. νύκτ’ ἄεϲαν: ϲυνέϲταλται τὸ α· ἀλλαχοῦ δὲ «νύκτα μὲν ἀέϲαμεν» (Od. γ 151). HQ.

1. κητώεϲϲαν. ὥϲπερ τὸ ἡβώωϲα ἐκτείνει διὰ τὸ εἶναι τὸ πρὸ αὐτῆϲ μακρὸν τὸ η καὶ τὸ τηλεθόωϲα ϲμικρύνει διὰ τὸ εἶναι τὴν πρὸ αὐτῆϲ ϲυλλαβὴν βραχεῖαν ἤτοι τὸ λε οὕτω κητώειϲ καὶ ὠτώειϲ καὶ κηώειϲ καὶ ὅϲα τοιαῦτα ἐκτείνει, ϲυϲτέλλει δὲ τὸ ἐρόειϲ κερόειϲ ἐρόεϲϲα κερόεϲϲα ἠερόεϲϲα καὶ ὅϲα τοιαῦτα. Ε.

3. ἔτῃϲιν: ψιλῶϲ ἔτῃϲιν εἴτε ἐπὶ τοῦ πολίτου εἴτε ἐπὶ τοῦ ἑταίρου. M.

10. υἱέϊ: τριϲυλλάβωϲ· «υἱέϊ ϲῷ ἑπόμην » (Ιl. Γ 174). Q.

26. τώδε: παροξυτονητέον , ἵνα νοηθῇ δυϊκόν. M.

28. ἀλλ’ εἴπ’ ἤ ϲφωϊν: ἐγκλιτέον τὸ ϲφωϊν, ἵνα τρίτον γένηται πρόϲωπον. M.

29. ἦ ἄλλον: περιϲπαϲτέον τὸν ἦ ἐρωτηματικόν. B.

31. Βοηθοίδη: τετραϲυλλάβωϲ· ὅμοιον δέ ἐϲτι τοῦ «Πανθοίδηϲ Εὔφορβοϲ» ( 808). ΗM.

62. οὐ γὰρ ϲφῶν γε γένοϲ χωρὶϲ τοῦ ι ἡ ϲφῶν, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. Ἀπολλώνιοϲ δὲ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν (p. 110) γράφει αὐτὴν μετὰ τοῦ ι, ἵν’ ᾖ δευτέρου προϲώπου κατὰ ϲυναίρεϲιν. ἀλλ’ οὐκ ἔϲτι ποτὲ παρὰ τῷ ποιητῇ γενικὴ καὶ δοτικὴ μὴ ἐκφωνοῦϲα [*](444 καὶ ante Νίκανδροϲ addidi. Idem fere habet Eustath. 1476, 40 Zenodoti mentione non facta. Ab Herodiano adnotamentum profectum esse ex rebus, de quibus agitur, concluditur. Primo de accentu, tum de scriptura δ’ αἰμνίον et δαμνίον, deinde de aspiratione et literae ι adiectione vel omissione disputatur.) [*](Δ 1 quod ad h. v. de ἷξον in M traditur: ὁ ἵξω μέλλων εἰϲ ἐνεϲτῶτα μεταβὰϲ ποιεῖ παρατατικὸν ἀντὶ τοῦ δευτέρου ἀορίϲτου τὸ ἷξον ἐν ϲυντελείᾳ (sic collat. E. M. 472, 10 pro ἐν ϲυϲτολῇ scripsi) ex Rhematico Herodiani huc translatum est. — Adnotamentum de κητώεϲϲαν Herodiano dignum esse, quum vix unum repugnans exemplum reperiatur, ostendit Lob. Rhem. 181 coll. 212 cf. etiam Mon. 14, 20. Quae in initio et in fne addita sunt, ut ab epitomatore assuta omisi. 3 cf. IΙ. Pros. Z 239. 10 ef. Il. Pros. Π 177. 26 cf. Lehrs qu. ep. 133. 31 cf. Il Pros. Δ 228. 38 ἑο αὐτῷ: αὐτῷ αὐτῷ τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ Ἀττικόϲ B ad Herodianum referri possent, si scriptum esset: αὐτῷ ψιλῶϲ, quo signifcaretur ἑοῖ esse idem atque αὐτῷ et pronomini αὐτῷ ex abundantia. appositum esse (cf. Lehrs qu ep. 118). τὸ δὲ ε πλεοναϲμὸϲ ἀρκτικόϲ (cf. Il. Pr. Y 171). 62 Collato E. M. 610, 5, qui locus ex Herodiano petitus videtur, intellegitur Apollonium ϲφῷν cum ι ut genetivum dualis secundae personae scripsisse, Aristarchum ϲφῶν sine ι ut genetivum pluralistertiae personae pro duali)

139
τὸ ι. τὸ γὰρ ὤμοιν καὶ ποδοῖν λέγει ὤμοιϊν καὶ ποδοῖϊν καὶ τὸ τοῖν μετὰ τοῦ ι λέγει τοῖιν διϲυλλάβωϲ. ΗΜ.

70. ἵνα μὴ πευθοίαθ’ οἱ ἄλλοι: οὕτωϲ Ζηνόδοτοϲ. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ πευθοίατο ἄλλοι χωρὶϲ τοῦ ἄρθρου ὡϲ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν. HΜ.

83. καὶ Αἰγυπτίουϲ ἐπαληθείϲ: ἐπαληθείϲ πλανηθείϲ. οἱ δὲ «ἐπ’ ἀληθεῖϲ » ἐπὶ τοὺϲ ἀληθεῖϲ Αἰγυπτίουϲ ὅτι μαντικῆϲ ἔμπειροι. V.

94. ὔμμιν: Αἰολικῶϲ ψιλοῦται. E.

119. ἕκαϲτα τε πειρήϲαιτο: ἔνιοι γράφουϲι κακῶϲ ἕκαϲτα τ’ ἐπειρήϲαιτο ἀντὶ τοῦ ἐπερωτήϲειεν. HMQ).