Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

136. οὔ πωϲ ἐϲτ’ Ἀγέλαε διοτρεφέϲ: οὐχ ὃν τρόπον οἶεται ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ τὸ πῶϲ πάντωϲ ὀξυτονηθήϲεται, ἐπεὶ ἤδη ἐμελέτηϲε [*](343 quum in Apollonii Sophistae lexico scriptum reperiatur ἐπίηρ’ ἀνὰ θυμῷ addito οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ, non dubito, qnin Herodianus aliquid eiusmodi, quale Eustath. refert, contra illam diastasin disputaverit. Originario, quam Euatath. profert ἔϲτι δὲ πρωτότυπον τοῦτο τοῦ ἐπίηρα ἐντεῦθεν γὰρ ἐκεῖνο γίνεται ἀποκοπέν, congruit fere cum Schol. A ad Π. Α 572, sed quum in eo Scholio insunt, quae ab Herodiano aliena sunt, etymon hic suppressi. ln Schol. B ad h.l. ἐπιήρανα: προϲηνῆ ἀπὸ τοῦ ἐρᾶν.) [*](106 et. Il. Pr. Ζ 336 et Ω 84. 311 verha codicis τετλάμεν: παροξυτόνωϲ εἴτ ἀπὸ τοῦ τλῆμι εἴτε ἀπὸ τοῦ τετλάκαμεν ϲυγκέκοπται sic emendavit Lob. El. I 380 ex loco gemino libri περὶ παθῶν servato in E. M. 754, 3.) [*](Χ 136 cf. 10. Al 31, 2, Lehrs qu. ep 129.)

188. κουρίξ: ὀξύνεται· τὰ γὰρ εἰϲ ιξ ἐπιρρήματα ὀξύνεται, ϲημαινομένου τοῦ πέριξ βαρυνομένου. Π. Pr. Ξ 60.

213. 214. Μέντορ μή ϲ’ ἐπέεϲϲι παραπεπίθῃϲιν Οδυϲϲεύϲ —μνηϲτήρεϲϲι μάχεϲθαι, ἀμυνέμεναι δὲ οἶ αὐτῷ: ἐπὶ τούτου κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀνέγνωμεν· καὶ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτι τοιοῦτον μὴ πειϲάτω ϲε Ὀδυϲϲεὺϲ ἡμῖν μάχεϲθαι, αὐτῷ δὲ ἀμύνειν. καὶ καθόλου ἡ οἷ ὁπότε προηγεῖται τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ κατὰ δοτικὴν πτῶϲιν, ὀρθοτονεῖϲθαι θέλει εἴτε εἰϲ ἁπλῆν εἴη ἡ μετάληψιϲ εἴτε καὶ εἰϲ ϲύνθετον. Π. Pr. Ο 226.