Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

106. εἵατο ψιλῶϲ, ἵν’ ᾖ ἤϲαν (V ) Ἀρίϲταρχοϲ. ἔχει δὲ ἐπίϲταϲιν, εἰ τοῦ εἰμί τὰ παθητικὰ δύναται ϲυϲτῆναι κατὰ ϲημαινόμενον ἢ χρῆϲιν Ἑλληνικήν. διὸ ἄμεινον δαϲύνειν καὶ ἐκδέχεϲθαι ἐκάθηντο. Π Pr. 0 10.

131. μήτηρ πινυτή: πινυτή τὸ ἐπίθετον ὀξύνεται, μένει δὲ καὶ τὸ κύριον ὁμοτόνωϲ. Π. Pr. 1 150.

166. ξεῖν’ ἄρ τι: δύο μέρη λόγου τὸ ἄρ καὶ τὸ τί. B.

204. ἴδιον ὡϲ ἐνόηϲα: ψιλωτέον τὸ ἴδιον. Β.

227. βουκόλε ἐπεὶ οὔτε κακῷ: ἀναγκαίωϲ ἐκ πλήρουϲ γράφειν τὴν λέξιν βουκόλε δεῖ, ἵνα καὶ ἡ ϲτιγμὴ καὶ ὁ τόνοϲ ἀναλόγωϲ καὶ Ἑλληνικῶϲ ἔχῃ. τὸ δὲ μέτρον οὐκ ἂν δόξαι βλάπτεϲθαι τοῦ ϲτοιχείου προϲτιθέντοϲ, ἐπεί, ὅταν δέῃ ὑγιὲϲ αὐτὸ παριϲτάναι, πάλιν ἀφαιρεθήϲεται. Π. Pr. 441.

311. τέτλαμεν: προπαροξυτόνωϲ εἴτε κίνημά ἐϲτιν ἀπὸ τοῦ τέτλημι εἶτε ἀπὸ τοῦ τετλήκαμεν ϲυγκέκοπται. B.