Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

14. ἀνδρακάϲ: ὡϲ ἑκάϲ καὶ ἐντυπάϲ. H.

31. πανῆμαρ: ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ οὐκ ἐν ϲυνθέϲει φηϲὶ τὸ πανῆμαρ, ἀλλὰ πᾶν, εἶτα κατ’ ἰδίαν τὸ ἦμαρ. H.

98. ἀκταὶ ἀπορρῶγεϲ: προπεριϲπαϲτέον τὸ ἀπορρῶγεϲ. ΒQ.

110. καταιβαταί: ὀξυτόνωϲ τὸ καταιβαταί. H.

138. λαχὼν ἀπὸ ληΐδοϲ αἶϲαν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν. πρὸϲ γὰρ τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ἢ παρέλκει. Η.

177. μέγα δ’ ἧμιν ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψειν: βαρυντέον τὴν ἥμιν. Η.

183. μηδ’ ἥμιν περίμηκεϲ ὄροϲ πόλι ἀμφικαλύψῃ: ἀπόλυτοϲ ἡ ἡμῖν. Η.

196. πέτραι τ’ ἠλίβατοι: τινὲϲ (inter eos Herodisnus cf. Ιl. Pr. 0 619) παρὰ τὸ ἀλιτεῖν τοὺϲ ἐπιβαίνονταϲ. ΒQ.

213. Zεύϲ ϲφεαϲ τίϲαιτο: ἀπόλυτοϲ ἡ ϲφεαϲ. H.

228. ἐπεί ϲε πρῶτα κιχάνω: ὀρθοτονητέον τὴν ϲέ, ὡϲ καὶ ρωδιανόϲ. H.

234. ἦ που τιϲ νήϲων εὐδείελοϲ ἦέ τιϲ ἀκτή: ἐνθάδε ὁ η ρωτηματικόϲ, διὸ περιϲπαϲθήϲεται· ἐπὶ δὲ τοῦ Κύκλωποϲ ἀποφαντικόϲ, διὸ ὀξύνεται. Η.

247. .ἀρδμοί ἀρδμόϲ, ἐκτατέον τὸ α. ὁμοίωϲ καὶ τὸ ἄρδω ὁ Ἀριϲτοφάνηϲ. H.

258. χρήμαϲι ϲὺν τοίϲδεϲϲι: προπαροξυτονητέον τὸ τοίϲδεϲϲι. H.

269. νὺξ δὲ μάλα ϲτυγερὴ κάτεχ’ οὐρανόν: προπαροξύνειν δεῖ τὸ κάτεχε. Ιl. Pr. Γ 426.

276. ἄλλ’ τοί ϲφεαϲ: ἐγκλιτικὴ ἡ ϲφεαϲ. διὸ τὴν τοι ϲυλλαβὴν ἐγερτέον. Η.

293. ποικιλομῆτα: προπεριϲπαϲτέον τὸ ποικιλομῆτα ὁμοίωϲ τῷ δολομτα ( 50). Ιl. Pr. h. l.

[*](φαμὲν ὅτι πλεοναϲμὸϲ τοῦ ε ὡϲ εἶϲ ἕειϲ. Q. Hoc Herodiani est, sed ex libro περὶ παθῶν sumptum, nisi forte observatio de accentu θέειον intercidit, cf Lob. El. I 60, Lehrs ad Herod. p. 60.)[*](N 15 προικὸϲ χαρίϲαϲθαι. τὸ προικόϲ γενικὴ ἔϲτι ἀντὶ αἰτιατικῆϲ, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ. BHQ. Per occasionem hoc dicere potuit Herodianus, sed talia in Prosodia ipsa per se non tractavit fortasse adnotatio de accentu interiit.)[*](31 et. Βuttmanni adnotationem ad h. l. et Nauck Aristoph. p. 53. 98 ct. ΙI. Pr. B 755. 110 ef. ΙI. Pr. ε 158. 196 addi possunt: καὶ δῆλον ἐκ τῆϲ ϲυναλοιφῆϲ, ὅτι ψιλωτέον τὴν ἄρχουϲαν. 228. Herodiani sententiam non plene prolatam esse patet ex Ιl. Pr, Ζ 3555: τὴν ϲέ ἀντωνυμίαν ὀξυτονοῦϲι, τουτέϲτι ὀρθοτονοῦϲιν, ἐπεὶ πρὸϲ τί ἐϲτιν. ἔϲτι μὲν οὖν ἀληθέϲ, ὅτι ἀντιδιαϲταλτική ἐϲτι. νῦν ἡ ἀντωνυμία. ἡ μέντοι κοινὴ ἀνᾶγνωϲιϲ ἀνέγνω ἐγκλιτικῶϲ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐϲτιν τὸ ἐπεί ϲε εὑρέθη ϲυνεχῶϲ οὕτωϲ ἀνεγνωϲμένον, ἐγκλιτικῶϲ ἀεί, μὴ ἐπιφερομένου ϲυνδέϲμου. — καί μοι δοκοῦϲι τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ϲυνακολουθεῖν οἱ οὕτωϲ ἀνεγνωκότεϲ πιθανῶϲ πάνυ κτλ. cf. Lehrs qu. ep. 122. 234 cf. supra ι 273. 247 cf. ΙI. Pr. Ϲ 521, ubi locus Aristophanis plene prolatus est: «τὸν νοῦν ἵν’ ὄρδω καὶ λέγω τι δεξιόν» (Eqq. 96, 114). cf. Lehrs ad h. l. 258 Eustath. 1902, 58 τοῖϲδεϲϲι pronunciat cf. Lob. El. II 244.)

156

332. οὕνεκ’ ἐπητήϲ ἐϲϲι: τῇ προϲῳδίᾳ ὡϲ ἀεικήϲ, φηϲὶν Ἀλρίϲταρχοϲ. οὕτω δὲ καὶ Ἡρωδιανόϲ. H.

357. ὔμμ’ ὑμᾶϲ Αἰολικῶϲ. Η

405. ὅϲ τοι ὑῶν ἐπίουροϲ: ἐπίϲκοποϲ. δύναται ἡ πρόθεϲιϲ εἶναι καὶ ἐν πλεοναϲμῷ, ἵν’ ᾖ ἐφορῶν καὶ ἐπιβλέπων· ἢ παρέλκει ὡϲ τὸ βοῶν ἐπιβουκόλοϲ. Q.

ὁμῶϲ δέ τοι ἤπια οἶδεν: τῷ ἐπιθετικῷ ὁμὸϲ παράκειται τὸ ἐπίρρημα εἰϲ ωϲ λῆγον περιϲπώμενον ὡϲ θερμῶϲ. ΙΙ. Pr. Ο 209.