Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ Ὀδυσσειακῆς προσῳδίας, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

175. ἠὲ νέον μεθέπειϲ ἦ καὶ πατρώϊόϲ ἐϲϲι: ὁ δεύτεροϲ η περιϲπᾶται. ἐρωτηματικὸϲ γάρ ἐϲτι. — καὶ τὸ ἐϲϲί ἐγκλιτέον. ΕΜ.

185. νηῦϲ δέ μοι ἧδ᾿ : προπεριϲπαϲτέον τὸ ἧδε· ἔϲτι γὰρ ἀντωνυμία ἀναφορική. HMQR.

---186. ὑπὸ Νηΐῳ ὑλήεντι: ὁ Ἀπίων ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω, ὁ δὲ Ἡλιόδωροϲ διαιρεῖ, ἵν’ ᾖ ὑπὸ τῷ Nηΐῳ. Bekk. An. 1158, Cr. An. Ox. IV 310.

[*](130 cf. Il. Pr. Ϲ 352. 134 his verbis reprobata ab Herodiano sententia. contineri videtur, ipse Herodianus (cf. Il. Pr. Ε 203 et Λ 88) Aristarchi aspirationem amplexus esse videtur. Quare sic sdnotamentum restituendum foret: τινὲϲ νομίζουϲι ψιλωτέον τὸ ἀδήϲειεν· ὅταν γάρ, φαϲίν κτλ. et in fine: Ἀρίϲταρχοϲ δὲ δαϲέωϲ ἔϲτι γὰρ ἀπὸ τοῦ ἥδω. cf. Pneumatol. El. p. 725 seqq. et Lobeckium, quem ibi citavi, Rhem. 306 et adnot. ad Βuttm. 99, El.II 71. 162 ef. Π. Pros. P 688, ubi praeterea κυλίνδετο (Οd. θ 81, λ 598) et κυλίνδων (Od. ε 296) proferuntur. Pro προκυλινδόμενοϲ Codicis iam Friedlaenderus l. c. p. 4 scribendum esse προπροκυλινδόμενοϲ vidit Iliadis locum Herod. in Il. Pr. l. c. ἡ δὲ κυλινδομένη scriptum exbibet. 165 cf. Ep. Cr. Ι 189, 26. — ἤ ϲύνδεϲμοϲ διαζευκτικόϲ sententia differt a διαϲαφητικϲῷ, accentu tamen congruunt et διαπορητικόϲ tantum ἦ diversum accentum et circumflexum quidem flagitat. Quare ad accentum quod attinet, clarius verba sic procederent: κοιμιϲτέον τὸν οὐ γάρ ἐϲτι διαπορητικόϲ, ἀλλὰ διαϲαφητικὸϲ ἀντὶ τοῦ ἤπερ, οὐ διαζευκτικόϲ. De re cf. Apoll. de coni. 489, lo. Al. 41, 12, E. M. 415, 15, Lehrs qu. ep. 51 seqq. Pro τὸ ἢ scripsi τὸν ἤ. 168 ef. Ιl. Pr. Α 129. 170 cf. Mon. 44, 23. 174 et. Ιl. Pr. Z 150. 175 de ἦ cf. ΙI. Pr. Y 17, Io. Al. 41, 20, de ἐϲϲί Mon. 44, 16. 177 ἐπεὶ καὶ κεῖνοϲ: ἐκ πλήρουϲ ὁ καί. τῇ γὰρ ἐκεῖνοϲ οὐ χρῆται, εἰ μὴ ἀναγκαϲθῇ ὑπὸ μέτρου. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. EHMQ. Hoc Aristonici videtur, sed si conferas Il, Pros.Α 177 et γ 255 simile quid Herodianum etiam praecepisso verisimile est. 185 cf. Lehrs qu. ep. 134. 186 pro Ἡλιόδωροϲ Lob. El. I 543 Ἡρωδιανὸϲ substituit, sed si conferas Steph. Byz. 473, 13 (τὸ Ὑπονήϊον ϲύνθετον ὡϲ τὸ Ἐξπικνημίδιοι) Herodianum potius Apioni adstipulatum esse exi-)
132

192. παρτιθεῖ: ἐνεϲτὼϲ χρόνοϲ ἀπὸ τοῦ τιθῶ, διὸ περιϲπᾶται. P.

212. οὔτ’ ἐμὲ κεῖνοϲ: πλήρηϲ ἡ ἐμέ ἀντωνυμία. πρὸϲ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴν παρείληπται. Μ.

214. τοιγὰρ ἐγώ τοι. τὸ πρῶτον τοί οὐκ ἐϲτιν ἀντωνυμία· οὐδέποτε γὰρ ἀρκτικὸν τὸ τοί· ἀλλ’ ἔϲτιν ἀντὶ τοῦ δή. BM.

215. μήτηρ μέν τέ μέ φηϲι: ἡ μὲν μέ ἀπόλυτοϲ, ἡ δὲ ἐγῶ ἀντιδιαϲτολὴν ἔχει πρὸϲ τὴν μητέρα. HΜ.

218. ὃν κτεάτεϲϲιν ἑοῖϲ ἐπὶ γῆραϲ ἔτετμεν: οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν ἐπί. BE.

247. Ἰθάκην κατακοιρανέουϲαν: εἰ μὲν πρὸϲ Ἰθάκην ϲυντάττοιϲ τὴν κατά, ἵνα τοπικὴν δηλώϲῃϲ ϲχέϲιν κατὰ Ἰθάκην, ἀναϲτρέψειϲ τὴν πρόθεϲιν εἰ δὲ πρὸϲ τὸ κοιρανέουϲιν, ἵνα ἔμφαϲιν δηλώϲῃϲ τῆϲ τῶν μνηϲτήρων ἐπικρατείαϲ, ὅπερ καὶ μᾶλλον δοκεῖ, ὀρθοτονήϲειϲ τὴν πρόθεϲιν. Herod. ap. lo. Al. 26, 15.

251. τάχα δή με δια ρραίϲουϲι καὶ αὐτόν: ἐχρῆν ὀρθοτονεῖϲθαι τὴν ἀντωνυμίαν. ἀλλὰ τῷ μὴ ὁρᾶϲθαι κατ’ ἀρχὴν τὸ ε οὕτωϲ ἀνέγνωϲαν. τοῦτο γὰρ ἐπακολουθεῖ τοῖϲ πρωτοτύποιϲ. ἐχρῆν δὲ αὐτοὺϲ ἐπιγνῶναι ὅτι κρᾶϲιϲ δύναται ἐπακολουθεῖν (sc. δὴ ᾿μέ) καὶ οὕτωϲ ῥῶϲαι τὴν ὑγιῆ ἀνάγνωϲιν. Il. Pr. I 614.

252. τὸν δ’ ἐπαλαϲτήϲαϲα: τὸ ἐπαλαϲτήϲαϲα δηλοῖ τὸ ἐπὶ τοῖϲ λεχθεῖϲιν ὡϲ ἀλάϲτοιϲ καὶ δεινοῖϲ οὖϲι δεινοπαθήϲαϲα. ἐὰν δὲ ᾖ χωρὶϲ τοῦ ε παλαϲτήϲαϲα, ἔϲται τῷ παλαιϲτῇ, ὅ ἐϲτι τῷ ἀγκῶνι τῆϲ χειρόϲ, νύξαϲα. EVQ).

272. αὔριον: ψιλωτέον τὸ αὔριον. ἡ μὲν γὰρ αυ δίφθογγοϲ πρὸ ϲυμφώνου ψιλοῦται αὐλόϲ αὔρα, αὔω τὸ φωνῶ. αὕω δὲ τὸ ξηραίνω δαϲύνεται. E.

276. ἕεδνα: δαϲύνεται τὸ ἕεδνα ὡϲ τὸ ἕερϲα. M.

300. ἔκτα: πολλοὶ ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εἶναι τοῦ ἔκτανε. ὁ δὲ Ἀρίϲταρχοϲ ἐκτείνει. MQ.

313. διδοῦϲι: ἀπὸ τοῦ διδῶ. οἶδε δὲ αὐτοῦ τὴν κλίϲιν ὁ ποιητήϲ «δῶρα μὲν οὐκέτ’ ὀνοϲτὰ διδοῖϲ » (ll. Ι 164) οἶδε δὲ καὶ τὸ δίδωμι. ΕQ.

[*](stimes et Heliodori nomen. quod etiam in Mon. 34, 15 occurrit, rectum esse. 214 cf. Il. Pros. Α 294. 215 cf. II Pros. Φ 159. 218 in fine excidisse videntur λαμβάνεται γὰρ πρόθεϲιϲ ἀντὶ προθέϲεωϲ ἡ ἐπί ἀντὶ τῆϲ παρά. cf. Lehrs q qu. cp. 87 et 91, Aristonic. ad Z 92. 247 ef. IΙ. Pros. Ε 332 252 similia. habes in II. Pros. 10, Ξ 183, 754 et aliis locis. 272 ef. Il. Pros. Λ 461 unde pro φλογίζω scripsi φωνῶ. Ep. Cr. I 88, 23. 276 collat. lI. Pros. N 543 pro ἕεργον codicis ἕερϲα coniicit Friedlaender l. c. 300 Herodiani sententiam a Scholiastis perversam esee apparet ex Il. Pros. B 662, ubi ἔκτα in fine positum ut h. l. Aristarchum κατὰ ϲυϲτολὴν pronunciasse traditur, quod eum propter quosdam non dubios Homeri locos (Ιl. 432, Od. λ 409) fecisse testatur Aristonieus 432 monente Lehrsio. Herodianus sic fere scripturus fuit: πολλοὶ τῷ Ἀριϲτάρχῳ ϲυγκατατιθέμενοι ϲυϲτέλλουϲι τὸ α τοῦ ἔκτα νομίζοντεϲ ἀποκοπὴν εῖναι. τοῦ ἔκτανε (cf. Il. Pros. Z 205) ὁ δὲ Τυραννίων ἐκτείνει. 313 ef. ll. Pros. l 164, unde διδοῦϲι ὡϲ ὀρθοῦϲι scribendum esse concludas.)
133

320. ὄρνιϲ δ’ ὡϲ ἀνόπαια. ὁ μὲν Ἀρίϲταρχοϲ ἀνόπαια προπαροξυτόνωϲ ἀναγινώϲκει ὄνομα ὄρνιθοϲ λέγων ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ ἀνοπαῖα ἀντὶ τοῦ ἀοράτωϲ, ἵν’ ᾖ οὐδέτερον πληθυντικὸν ὡϲ τὸ « πυκνὰ μάλα ϲτενάχων» (ΙΙ. Ϲ 318). διὸ καὶ προπεριϲπαϲτέον φηϲίν. EHQR.

326. εἵατ’ ἀκούοντεϲ: δαϲυντέον τὸ εἵατο. ἕατο γάρ ἐϲτι. τὸ δὲ ι προϲελθὸν τηρεῖ τὸ αὐτὸ πνεῦμα ἕωϲ εἵωϲ, ἕνεκα εἵνεκα. EHMQ.

379. δῷϲι. ὡϲ τὸ «δῷϲι πόλιν Τροΐην » (Α 129). M. τὸ ϲι κατ’ ἐπέκταϲιν. Β.

395. πολλαὶ ἐν ἀμφιἅλ ῳ Ἰθάκῃ: ἡ ἁλόϲ γενικὴ ἐν τῇ ϲυνθέϲει ἐπὶ μὲν κυρίων ψιλὸν ἀποφέρεται τὸ πνεῦμα Εὐρύαλοϲ, Ἀμφίαλοϲ, Ἀϲτύαλοϲ· ἐπὶ δὲ ἐπιθετικῶν τὸ ἴδιον τηρεῖ πνεῦμα πολλαὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ » « ἀγχίἁλόν τ᾿ Ἀντρῶνα» (Β 697), ὕφαλοϲ. ll. Pros. o 705.

415. ἥντινα μήτηρ: τινὲϲ ψιλοῦϲι τὸ «ἥντινα μήτηρ », ἵν’ ᾖ εἴ τινα. ἄμεινον δέ ἐϲτι δαϲύνειν. EQS.

428. δαΐδαϲ: δαΐϲ ὀξυτόνωϲ ἡ λαμπάϲ, δάϊϲ δὲ βαρυτόνωϲ ἡ μάχη. S.