De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
Ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἐπὶ δοτικὴν φέρεται καὶ τὸ ὑπηρετῶ ϲοι, δουλεύω ϲοι, ἕπομαί ϲοι, ἀκολουθῶ ϲοι, ἥκω ϲοι· τῶν γὰρ ἐν αὐτοῖϲ ἐγκειμένων ἐνεργειῶν περιποιητικαί εἰϲι. τὸ γὰρ δουλεύειν πάϲηϲ [*](298 b) ὑπηρεϲίαϲ ἐμπεριεκτικόν (ἧϲ τὰ εἴδη πάλιν ἐπιμεριζόμενα τῇ ἐνεργητικῇ διαθέϲειτὴν αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, τρίβω ϲε, λούω ϲε, νίπτω ϲε, κείρω, κοϲμῶ, ϲμῶ, ἀναδῶ, ἐμπλέκω, λαμπρύνω, φαιδρύνω). Καὶ τὸ [*](294 s) εἴκειν δέ, πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν ὄν, καὶ τὸ ὑποχωρεῖν πᾶϲι. τῷ αὐτῷ λόγῳ εἰϲ δοτικὴν κατήντηϲεν.
Καὶ τὰ ἐξ ἴϲηϲ διαθέϲεωϲ ἀναγόμενα, τουτέϲτι τὰ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ τὴν αὐτὴν ἔχοντα ἐνέργειαν κατ’ ἀλλήλων, ἐν δοτικῇ καταγίνεται, [*](ARGVM. § 184. Nec minus dativo copulantur ὑπηρετῶ, δουλεύω — ἥκω, quae omnia dicunt actionem sliqnam in alterins commodum feri: δουλεύειν enim. verbo generalis notio ministerii inest (caius tamen notionis species propriis verbis notatae propter activam quam signifcant afsetionem postulent, ut verbis suis accnsativns adiumgatm). Atqne εἴκειν quoque et ὑποχωρεῖν verba eandem ob causam dativum habent ac δουλεύω [scilicet quia in alterius commodum aliquid ficeri indicant].) [*](ARGVM. § I85. Deinde ea verba cum dativo construuntur, quae duarum. personarum mutuam actionem signifcant, velut qui dicit μάχομαί ϲοι, sibi et) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 1—8 Priec. XVII § 145 274, 2 H.: subecta (scil verba) sunt, ut servio tibi, oboedio, pareo, ministro, misceo tibi (vide supra 295, 4 κιρνῶ ϲοι), famulor. Ga aza lntrod. gramm. lV 511 ed. Bes.1538 εἰλήφθω δὲ καὶ ὡϲ περιποιητικὸν καὶ τὸ δουλεύω, πιϲτεύω καὶ ὑπηρετῶ καὶ ἀκολουθῶ καὶ εἶκω καὶ τὰ ὅμοια. —7 πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ. vide Adn. crit — κατανταν hic idem velet quod φέρεϲθαι ἐπὶ cum accusativo 292, 8. 12 alibi. nec plane dissimilis is neus est, qui de coni. 255, 1 invenitur, ubi ἄρ dicitur εἰϲ ήμίφωνονκαταντᾶν,in semivocalem exire. — 9 ἀναγόμενα. vide ad 395,16 huius ed. 9—p 429, 9 Prisc.XVIII § 145 274.3 H .: aequgerantia: (luetor tibi, sermocinor, certo, loquor, atercor, insideo tibi. nam plerumque ad pares fit) [*](ADN. cx RIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 2 ἥκω] Dodithius et AHuttmsen voluerunt εἴκω, quod tamen snbseqnentiboos (lin. 7) reicitur, nec ofensioni est ἥκω ἥκω ϲοι om B || 3 αὐτὸϲ] αὐτcmϲ codd. et edd., quod RSchneider ita defendi posse putat, ut cogiteur ταῖϲ διαθέϲεϲι εἰϲὶ περιποιητικαί CBb || 4 ἡϲ in ras A2 | A mg το δουλευειν παϲηϲ υπηρεϲιαϲ ἐμπεριεκτικὸν |τὰ] τ in ras A2 5|| αἰτιατικὴν Ab, ἐνεργητικὴν CB τρίβω A b, βρίθω CB || 6 κοϲμῶ A1b, οϲ in ω mut. A 2, κομῶ CB |ϲμῶ Ab, ἀμῶ CB. c 284, 11 | ante ἐμπλέκω add ἀναπλέκω B, quod ex antecedenti ἀναδῶ oriundum videtur 7 Α mg τὸ εικειν παϲηϲ αντιθεϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν. at πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ, quod omnes codd. et edd. exbibδent, ne ita quidem defendi potest, ut conatus est Κayse*. Die ἀντίθεϲιϲ setzt das εἴκειν vorαus, daaer es πάϲηϲ ἀντ. ἔμπ.hesse kann. Ellebode ὑφέϲεωϲ coniecit, item RSchneider comm. 151 ad 130, 1; Dudithins scribi voluit διαθέϲεωϲ, quod ineptum est, Lehrs ἀποϲτάϲεωϲ vel ἀνέϲεωϲ vel ἀφέϲεωϲ. posmis addere ἐνδόϲεωϲ et μὴ ἀντιθέϲεωϲ et quod RSchneider per litteras nobis proposuit πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἀναιρετικὸν ὄν conl. de prom. 33, 5 | πᾶϲι in dubitationem vocant Lehre, qui πάντωϲ mavult, et Egenol 9 post ἴϲηϲ add δὲ A 2|| 10 ἐνέργεια Ab, διάθεϲιν Β, om Ϲ |κατ’ αληλον A, κατάλληλον Ϲ, τὸ κατάλληλον B)
Τ οὖν εἰϲ δοτικὴν ἐχώρηϲεν, ὅτι καὶ ἡ γενικὴ ἐμερίζετο εἰϲ [*](slteri eandem affectionem actionemque tribuit. atque appetet talia verba cum obliquo casu iungenda esse, cum afeetio transeat in steram personam, quae de hac in se transeunte affectione assentri potest. sed accnsstiyum aeeumere nequeunt, quem casum validissima actio postulat, qua affcitur altera persona neque vero ipsa quoque sfΒθcit, velut qui παίω ϲε loquitur, se verberere dicit, reverberari se non dicit. cuius generis cum non sint ea de quibus semo est verba (μάχομαι, παλαίω), quippe quae mutuam actionem indicent, non accipient accusativum.) [*](ARGVM. § 186. Sed cur ne genetivus quidem cum huiusmodi verbis iungi- tur? quia is casus passivae sfectioni tributus est. itaqne restat solus dativus,) [*](felicius agentes. cfr § 25 219, 19 H.: aequαerantia (sci nomina) etiam gmomodo et verba, quae Graeci ἰϲοπαλῆ vocant. Gaza l. l. 509: τὰ περιποιητικὰ καὶ ἀντιπεριποιητικά, οἶον δίδωμι, πέμπω, λέγω, χαρίζομαι, ἀντιλέγω, παλαίω, ἐναντιοῦμαι, ἀμφιϲβητῶ, μάχομαι. Lasc. Gramm.lib.II p121 ed Aid.1557 τὰ ἀντιπεριποιητικά οἷον ἀντιλέγω, ἀμφιϲβητῶ. ἔτι τὰ ἀντιπειϲτικά οἷον φιλονεικῶ,ἔρίζω, παλαίω, πολεμῶ,ἀγωνίζομαι,ἑναντιοῦμαι, μάχομαι. ἀντιπειϲτικά vocabulum et inte prelatio contrapersuasiva in omomibus qnss inspicere nobis licebat editionibus legitur.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 εἴπομεν: 283, 23 seqq. — 7 καταγίνεϲθαι, quod plerumque cum ἐν praepositione iunctum idem fere valet qnod versari in eliqua re, cum εἰϲ etiam 253, 12 construinr, item cum πρόϲ praeposifione et accusaivo 280,15. 13 ἡ γενικὴ ἔμερζετο κτλ. cfr 290, 26. 292, 8.) [*](ADN. CRIT., DISCR. sca. IN A CBb. 1 παλαίω ϲοι om B | ente γυμνάζομαι. add γυμνάζω ϲοι Β, hoc solum hsbst C|| 2 ἱππάζομαι, quod cum dativo certantis ab nullo scriptore videtur usurpatum esse, pro alieno additamento haberemus, nisi rediret lin. 5 pag. seq. | ἀνθιϲτάνομαι Ab, ἀνθϲταμαι CB || 4 διαθέϲεωϲ] ὑποθέϲεωϲ B || διάθεϲιν fol 79r A. || 6 μεγίϲτη] μεριϲτὴ vel μερικὴ Lehre qu. ep 328. at ea afectio, quae accusativum postulat, vaidissima videbatur Apollonio. cft 291, 9 || 7 — 8 διατίθεϲθαι-προϲδιατιθέναι] Eayser* vult διατιθέναι—προϲδιατίθεϲθαι. vide Argum. ϲ in προϲδιατιθέναι om A 1, add A 8 μὴν] μέντοι CB || 10 ἐπηγγείλατο CB || 11 επιιδειξεται A. |ἡ διόεϲϲ αὐτἑ B || 12 ἑτέρου] δευτέρου Dud. | ἀντιπαίεϲθαι b, αντιπεεϲθαι A, ἀντπείϲεϲθαι CB 13 καὶ malimus abesse)
Ἔϲτι καὶ ἐπὶ τρίτου προϲώπου τὸ μέλει καὶ μεταμέλει δοτικῇ ϲυνταϲϲόμενα, ὡϲ ἔχει τὸ μέλει Τρύφωνι καὶ ἔτι μεταμέλει. ἅπερ παρὰ τὴν τῶν ἄλλων ῥημάτων ϲύνταξιν ἐξήλλακται, καθὸ πάντα μὲν εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται μόνῃ, ὡϲ Θέων περιπατεῖ, ἣ καὶ ϲυντείνει πλαγίᾳ, περὶ ἧϲ καὶ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα. οὐ μὴν τοῖϲ προκειμένοιϲ. τοιοῦτον ϲύνεϲτιν· μεταμέλει γὰρ Ϲωκράτει καὶ ἔτι μέλει, τῆϲ [*](cuius auxilio facile mutuam actionem signifcamus. velut unins activam afeotionem denotat γυμνάζω ϲέ, mutuam duarum personarum idem facientium γυμνάζομαι ϲοί. nec aliter intellegendum est πείθομαι ϲοί, quippe quo mutua duorum fiducia sigmifcetur.) [*](ARGVM. § 187, Etiam μέλει et μεταμέλει dativo copulantur; sed hac re ab cetria verbis diferunt, quod cetera sempmr cum nominativo construnntur, cui saepe etiam obliquus sdicitur, μέλει et μεταμέλει nominativum numquam habent adiunctum, quocirca Stoici talia nuncupaverunt non ϲυμβάματα vel κατηγορήματα, sed παραϲυμβάματα. ac si cui παραϲυμβάματ deest dativus, id appelaverunt ἔλαττον ἤ παραϲύμβαμα.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εὐέφικτον. cfr 44, 26. 185, 21. quod qais facile assequi postest. - 4 ἀντιπεριποιουμένη. ex hoc verbo ἀντππεριποιητικῶν verboruom nomen apud Gazam et Lascar. factum. — 5—6 γυμνάζεϲθαι ἰππάζεϲθαι media. cum dativo ad signifcanda certaminansnrpata esse unos Apollonina testari videtur. activum ἱππάζω invenitur etiam apud Pollucem I 182: ίππάϲαι ἐξ ἀγέληϲ πῶλον. idem ibidem Eenophontem opponere dicit τῷ ἀδαμάϲτῳ πώλῳ τὸν ἤδη ἱππαζόμενον, quod fecit ille περὶ ἱππικῆϲ lII 1, in quo libello passivum ἱππάζεϲθαι etiam XI 7 occurrit. mirum quod etiam activo et passivo huius verbi Ap. adiungit pronomen personae secundae. at alibi quoque Ap. in exemplis fngendis verba tantum respicit, neglegit rem. efr 302, 1. — 13 ϲυντείνει cum dativo eliam 61,17 — 14 περὶ ἧϲ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα: inde ab 283, 23.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. αμφοτεραν A 1, corr A || 2 επιδειξεται. A1, corr A 2| μόνην A b, μόνον CB || 3 εὐέφικτον A2 Cb, ανεφικτον A1, ἀντέφικτον B, οὐκ ἀνέφικτον Soph. | αντποιουμενον A1 , περι supra add A 2 | γοῦν om CB || 6 ιϲου in ras A | ἀναγόμενον A Βb, ἀναϲϲόμενον Ϲ, ἀνθυπαγόμενον Portus. vide Adn. exeg. ad 395.16 huius ed. || 7 oὕτω CBb |δ’ om CB 8 ἔχει CBb || 9 τὴν] η in ras A | πρὸϲ] πρὸ in rasA 2 , A videtuxr ειϲ scripsiese 11 Α mg μέλει και μεταμελει παραϲυμβαμμ οι απο τηϲ ϲτοαϲ λεγουϲι, τα δε λοιπα ρηματα ϲυμβαμ κατηγορηματα || 13 ϲυντάϲϲονται B | ἥ] Schoemann 14 πλαγίαν Ϲ || 15 ante τοιοῦτον add τὸ CBb)
Ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθεῖαν τὴν κατὰ [*](296s) τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. παρὸν δὲ τὸν λόγον οὕτω πιϲτώϲαϲθαι. δίδοται ὅτι τὸ μέλει ῥῆμα τρίτου προϲώπου ἐϲτί, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐκ πρώτου καὶ δευτέρου γεγενημένον, λέγω τοῦ μέλω, μέλειϲ. καὶ εἰ δίδοται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου μετιέναι καὶ ἐπὶ τὸ τρίτον, λέγω κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐγὼ φροντίζω — ϲὺ φροντίζειϲ ἐκεῖνοϲ φροντίζει, δοθήϲεται καὶ ἐπὶ τοῦ μέλω. ἔϲτιν οὖν τὸ ἐγὼ μέλω ϲοί ἐν εὐθείᾳ καὶ δοτικῇ, καὶ ἔτι ϲὺ μέλειϲ ἐμοί· ὅπερ ἀπαιτήϲει κατὰ τὴν ϲύνταξιν ἐν τρίτῳ, ἐν τῷ μέλει Ϲωκράτει, οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ παρυφιϲτάμενον πρᾶγμα ἐν εὐθείᾳ νοούμενον. τοιοῦτο γάρ ἐϲτιν τὸ νοούμενον, μέλει τὸ φιλοϲοφεῖν Πλάτωνι — φροντίδα Πλάτωνι ἐμποιεῖ ἡ φιλοϲοφία, μέλει θέωνι τὸ πλουτεῖν ὁ πλοῦτοϲ φροντίδα ἐμποιεῖ Θέωνι τοῦ πλουτεῖν. χρὴ οὖν νοεῖν ὅτι τὸ μέλει Ϲωκράτει ἐν τῷ ὑπακουομένῳ [*](ARGVM. § 188. At revera μέλει ipsum quoque nominativum suum haboet. etenim in nominstivo cogitatur res vel actio, quae simul signifcator [infinitivo]. quas opinio hoc modo probari potest. μέλει est terfiae personae forma ex plima et secunda (μέλω et μέλειϲ) orts, atque ut in ceteris verbis constructiones ad tertiam transeuntes eosdem servant casus nnomerosque, ita hoc fieri necesse est etiam in μέλω verbo. iam si ἐγδ μέλω ϲοί, ϲὺ μέλειϲ ἐμοί in tertiam personam trensibent, haec quoque non solum dativum flagitabit, sed stiam nominativum, qui actione simol indicata continebitur, velut fit in μέλει Πλάτωνι τὸ φιλοϲοφεῖν,) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Priee. XVII § 55 231.17 H.: Apooseιus in III περὶ ϲυντἀξεωϲ ostendzt, in impeersonalbus etanm posse intelleqi nominoticum ipsius rei verborum, his verbis: μέλει Ϲωκράτῃ, ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθeαν τὴν κατὰ τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. ex hoc possumus attendere, quod smpersonalia simliter omnia, quius nos equenfer utimur, quae ipsa quoque ab huiuscemodi verbis Graecorum, id est μέλει, δεῖ, χρή, ecceytmus, . . . possunt habere intellectum nominativi ipsius rei, quae in serbo intelleqitur. 2 et 10 παρυφίϲταϲθαι siaul indicari. cfr 12, 18. 11, 4 et 23. 118, 9. 120, 24 —2 πρᾶγμα actio est quae verbo indicatur, ut 79,1. 228, 21. 25. 27. cfr Ska II 23, RSchneider comm. 142 ad 122. 26. 1 14 ὑπακούειν verbo Ap. utitur non solum de Vocibus mente supplendis, sed etiam de eis, quae ab loquentibus additae sunt, veut 60, 9. 12 13. 151,11.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. κατὰ om A in contextu, sed add in mg prima manus. Schoemsnno praepositionem uncis inclusit, nec negasi potest facilins intellegi τἡν τοῦ παρ. πρ., sed intellegi potest etiam praepositio, cui parocinatur praeter codices Priscianus quoque: nam infnitivns, qui sdicitur μέλει verbοo, dicitur de actione, quae simul indicatur. ceterum in BB sic mutata est lectio. τἡν παρυφιϲταμένην κατὰ τοῦ πράγματοϲ || 2 παρὸν] fol 79v A 3 οὕτω om A 1, add A || 4 snte πρώτου add τοῦ B | λέγω om C || 5 καὶ εἰ δίδοται Ab, εἰ δέδοται Ϲ, εἰ δὲ δέδοται B |ante δευτέρου videtur του erasum in A ||6 μετειναι A. |τὰϲ om CH || 7 ϲὺ—φροντίζει om A 1, add A 2 in mg 8 εϲτι γουν A. |ευθειαι A. || 9 ϲὺ] ου A. 1, corr A 2 |μοι A. || 10 οὐκ A b, οὐ κατὰ CB || 12 ενποιει A. || 1 τοῦ A2CBb, A 1 exaraverat το || 13 — 14 τοῦ vel τὸ πλουῖεν eici iure iussit Egenolff*)
Καὶ τοϲαῦτα εἴχομεν φάναι περὶ ἧϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων πρὸϲ τὰϲ πλαγίαϲ, ἐκείνου προδήλου καθεϲτῶτοϲ, [*](297 s) ὡϲ οἱ διάφοροι χρόνοι ἐν τῇ κλίϲει καὶ ἔτι τὰ διάφορα πρόϲωπα αἵ τε ὑπόλοιποι ἐγκλίειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχονται. τὸ γὰρ τέμνοωι εὐκτικὸν ὸν πάλιν ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, κἆν προϲτακτικὸν ῇ κἆν ἀπαρέμφατον κἆν ὑποτακτικόν,κᾶν παρῳχημένου χρόνου κἆν μέλλοντοϲ, λέγω κατὰ τὰϲ ἐνεργητικὰϲ διαθέϲειϲ. ἔϲτι καὶ εἰϲ τοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι. —190). Ἀλλ’ οὐδὲ αἱ μετοχαὶ τὸ τοιοῦτον ἀποκλίνουϲιν, κἆν ἀποβάλωϲι τὸν τῶν προϲώπων μεριϲμὸν τάϲ τε παρεπομέναϲ ψυχικὰϲ διαθέϲειϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. ὡϲ γὰρ προείπομεν, ἐπὶ τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ φέρονται, καίτοι τῶν ἄλλων πτωτικῶν, λέγω δὲ τῶν ἀπὸ ῥήματοϲ [*](quod eundem sensum babet atque ἡ φιλοϲοφία ἐμποιε Τλάτωνι φροντίδα. ita eliam μέλει Ϲωκράτει si dicitur, haboet nominativum suum in actione quae sdicitur vel mente euppletur. causa autem, cur μέλει etiam sine infnitivo diei ideoque per se perfectum absolutumque videri possit, in eo posita est, quod quemlibet actionem adici vel mente suppleri licet.) [*](ARGVM. § 189. Haec qnae exposuimus de verborum cum obliquis casibbus constrmctione velent non solum de praesenti tempore et prima persona et indicativo modo, sed de omnibus temporibus, personis, modis generis activi.) [*](ARGVM. § 136, Atque etiam participia activa eisdem constrnctionibδuos utuntur, cum reliquae voces, quae in casas flectuntur, cum genetivo iungantur, velut γυμναϲτὴϲ τοῦτον loqui non possumbs, debemos γυμναϲτὴϲ τούτου. at γυμνάζων τοῦτον recte se habet.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπιϲυμβαῖνον. cfr 19, 18. 20, 4. 104, 7 et 11. 113,4. 203,1. ἐπιϲυμβ. πρᾶγμα hic est res vel actio adiecto infnitivo signifcata, quae accidit personae dativo denotatae. — I4 ἀποκλίνειν hic uenrpatur, ut ἀπονεύω 48.11. 103.12. 327. 21. — 16 προείπομεν: in libro de participiis, ut videtur. vide 15. 23. 66, 3. 67.19. 85,10. 302, 9. et Prise. D, i. e. in libro de parti- cipio, 55 550.1 Β :eos sequntur casus (scil participia),quos et verba, ex quibus nascuntur.) [*](ADN. CRIT., DICR. SCR. IN ACBb. 1 ἔϲτι γοῦν C 2 παντὸϲ τοῦ et 4 παντὸϲ γὰρ τοῦ b, sed de quolibet accidenti sermo estc Schoemsnn sexbi volebat πάντωϲ γὰρ τοῦ || 5 post παντὸϲ add γὰρ A Ϲ, quod mele repetitum est ex ntecedenti παντὸϲ γὰρ lin. 4 Βekker in adn. iniuria lin. 4 γὰρ delet, lin. 5 retineri iubet et post καθίϲταϲθαι poni comma, post ὑπακουομένου punctum. παραλαμβάνεϲθαι B || 7 ἔχομεν φάναι Ϲ, φᾶναι ἔχομεν B. εχομεν φάναι prma verba sunt in illo folio vilioris charae viiorisque scripmrae, quod in L. codce adnexum est folio 136. vide Adn. crit. ad 318, 7 huius ed. || 10 a τε Ab, καὶ αἰ LC, κα B | ϲυντάξεωϲ τῆϲ αὐτϲ B |post τὸ add τε B | τέμνοιμι] οι et alterum ι in ras A2, A 1 videtu τεμνομαι scripsisse || 1 εὐκτικὸν] 1 in ras A 12 κἄν ὑποτακτικόν om A 1, add A in mg || 14 αἱ om A || 17 ῥημάτων B)
Μετὰ τὰϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξειϲ, ᾶϲ ἐν τῷ πρὸ τούτου ἀνεπλπηρώϲαμεν, [*](c.I.303 b) ὄντι τρίτῳ τῆϲ ὅληϲ πραγματείαϲ, μέτιμεν κὶ ἐπὶ τὸϲ τῶν [*](298s) προθέϲεων ϲυντάξειϲ, δεομέναϲ ἀποδείξεωϲ πάνυ ἀκριβεϲτάτηϲ, καθὸ δοκεῖ τὰ μόρια οἰϲ μὲν μέρεϲι τοῦ λόγου δόκηϲιν παρέχειν ϲυνθέϲεωϲ, οἰϲ δὲ παραθέϲεωϲ, ἔϲΘ’ ὅτε οὐ βοηθούμενα τόνων ἰδιώμαϲι, καθάπερ τὰ πλεῖϲτα τῶν μερῶν τοῦ λόγου διὰ τῆϲ ἑνώϲεωϲ τοῦ τόνου τὸ μοναδικὸν τῆϲ λέξεωϲ ὑπαγορεύει, τουτέϲτι τὸ ἕν μέροϲ λόγου ἢ διὰ τῆϲ μονῆϲ τῆϲ καθ’ ἕκαϲτον μόριον τὸ διϲϲὸν ἐμφαίνει τῶν λέξεων.
Τὸ γὰρ Διὸϲ κόροϲ παροξυνόμενον μὲν τὴν γενικὴν· ἔχει ἰδίᾳ νοουμένην, ὅμοιον ὸν τῷ Διὸϲ υἱόϲ, προπαροξυνόμενον δὲ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ Διόγνητοϲ, Διόδοτοϲ· τό τε εὖ νοῶ δύο ἔχον περι- [*](364 b) ϲπωμέναϲ ὁμολογεῖ τὴν ἐξ ἐπιρρήματοϲ καὶ ῥήματοϲ παράθεϲιν, καὶ τὸ Ἕλληϲ πόντοϲ κατὰ τὴν ἀρχὴν ἔχον τὴν ὀξεῖαν, καὶ τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ [*](299s) δὶϲ ἔχον τὴν περιϲπωμένην. ταῦτα γὰρ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἄπειρα [*](ARGVM. § 1. Postquam verborum constructiones absolvimus, transeamus ad praepositionum syntaxim quae accuratissima eget demonstratione, quia praepositiones videntur cum aliis vocibus compositae, eliis appositae esse, nec accentuum auxilio ubique synthesis et patatbesis praepositionum discerni poscunt, sicut. plerasque voces simplex accentus ostendit simplices esse, duplex duplices.) [*](ARGVM § 2. Exempli gratia si in Διὸϲ κόροϲ paenultima acuto tenore profertur, genetivus separatim cogitatur sin antepaenultima, in unam nomen genetinus et nominatvns coslnerunt. item duae voces sunt εὖ νοῶ, si et ευ et ω circumfexo accentu pronuntiamus, et Ἕλληϲ πόντοϲ, si duplici acuto utimur. omnia huiuosmodi siconiuncta et contracta ex compositionis lege sunt, etiam accentu proferuntur uno sin non sunt contracta, ne tenores quidem in unum coeunt.) [*](rssnm. ET ADN. EXEG. 8 τῆϲ μονῆϲ, scil τοῦ τόνου. cfr pag subseq. lin. 3.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb A in fol 80r a prima manu habet απολλωινιου περι ϲυνταξεωϲ βιβλιον τεταρτον κεφαλαιον α′ et supra βιβλίον additum περι προθεϲεων ab eadem msmu. deinde sequuntur in eadem pagna index capitom et initiam libri quarti usque ad μερῶν lin. 66 || 2 A mg περι προθεϲεων μέτιμεν] ι in ras A2, A ει exaraverat |καὶ om CB || 5 οὐ om B 6 τοῦ λόγου] fol 80v A | Schoemann* fugitat aut ante διὰ aut μὲν post διὰ | 8 ἤ διὸ] ῇ τὰ Hlebode || 9 κοῦροϲ B 10 ἔχει om Ϲ, post νοcυμένην ponit B ἰδίαν B || 11 Διόδοτοϲ. codd. et b ante δ inserunt ϲ, quod eiecit Higsrd)
Τὸ δὲ καταγράφω εἶτε δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν εἶτε καὶ ἕν, οὐκ ἐνδείκνυται διὰ τῆϲ τάϲεωϲ. καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, τὸ ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἅπαντα τὰ τοιαῦτα, τῆϲ αὐτῆϲ ἔχεται ἀμφιβολίαϲ· ἀποψέ, ἀποδίϲ, καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμων καθότι, διότι (δεδείξεται γὰρ ὅτι ἔγκεινται αmἱ προθέϲειϲ), ἄλλα πλεῖϲτα. ὑπὲρ ὦν τῆϲ ἀκριβείαϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι. ἀλλ’ ἤδη καὶ ἐπ’ ἐνίων μορίων οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, τῶν προθέϲεων μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν οὐϲῶν μήτε κατὰ ϲύνθεϲιν, ὡϲ ἐπ’ ἀντωνυμιῶν τῶν τῆϲ εὐθείαϲ ἁπαϲῶν, ὦν καὶ τὸ ατιον τῆϲ ἀϲυνταξίαϲ παραθηϲόμεθα κατὰ τὸν προϲήκοντα λόγον.
Πρὸ μέντοι τῆϲ κατὰ μέροϲ αὐτῶν ϲυντάξεωϲ οὐκ ἄκαιρον ὑπὸ [*](Sed priusequam de praeposiltionum parathesiet synthesi exponamus, aptum videtnr earam anastrophen illustrare.) [*](305 b) λαμβάνω ἐκθέϲθαι περὶ τῶν ἠπορημένων ἐν τοῖϲ μορίοιϲ. «Oὑ γάρ», φαϲί, εδεόντωϲ τὰ τοῦ τόνου ἀμείβεται εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν, ἐπὰν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐναλλαγό. τουτέϲτιν ἐπὰν προθέειϲ οὗϲαι μὴ ἀναδέξωνται [*](300s 5) τὸ προκεῖϲθαι κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ· οὐδὲ γὰρ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου [*](ARGVM. § 3. Sed καταγραφω utrum duae voces sint an una, tenore non indicatur, nec minus ambigua sunt ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἀποψέ, καθότι, muts. alis, de quibοus diligentisnime disseremus. sunt autem etiam voces, ubi huiusmodi inquisitio locum numquam habeat, quippe quibus praepositiones nec appensntur, nec compositione adiungantur, velut nominativi pronominum.) [*](ARGVM § 4. Sed priusquam singula de praepositionum constructione exponamus, haud alienum videtur es explicare, quae in hac orationis pete dubitationem moverunt. sunt enim qui dicant, cum ratione illud pugnare, quod oxytonesis praepositionum bisyllabarum in barytonesin convertetur et paenultims.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εἶπομεν: lin. 8 pag antecedentis. — 5 οὐκ ἐνδείκνυται δ.τ. τ., quia κατὰ γράφω non aliter sonat atque καταγράφω: utrobique posterior praepositionis syllaba grai accentu pronuntiatur. — ad pluralem τούτοιϲ cfr de adv. 179, 5: ὡϲ ἔχει τὸ οἰκον δέ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. —7 ἀποψέ cfr 336,5. — ἀποδίϲ. cfr 235,25. 636,24. 389,14. — 8 δεδείξεται: 318,14 seqq. — 9—10 τὰ τοιαῦτα μόρια praepositiones sunt, ἔνια μόρια aliquot voces alierum orationis partium. ἔπιϲτῆϲαι cum ὑπέρ praepositione etiam de pron. 38, 7. — 13 παραθηϲόμεθα: haec expositio nencdeest —17 et 18 ϲύντοξιϲ de conlocatione.) [*](ADN. CRIT., DISCR SCR. IN A CBb 1 λόγον] τόνον C 2 ϲυνηρτημένον CΒ | οὕτω CBb || 4 δὲ] δη A. μερ A. 1, η add A || 5 εἰϲν B | prius καὶ om CB || 6 καί, quod ante απαντα scripserat A, erasum est || 7 post ἐπὶ add τῶν CB 9 προυθέμεθα A2 CBb || 9 —11 ἐθέϲθαι —ϲύνθεϲιν. Portus coniecerat: ἐκθέϲθαι καὶ ὑπὲρ ἐνίων μορίων. ἀλλ’ ἤδη οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν ὄντων, μήτε κατὰ ϲύνθεϲν. HSehneider quoque in his ἐπ’ ἐνίων μορίων —ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ita ofendit. ut coniciat pro posteriore μορίων scribendum esse ἀποριῶν vide A gum. et Adn. exeg. || 12 καὶ om B || 16 βαρεῖαν] ὀξεαν B || 18 κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ A b, καὶ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ CB |oὐδὲ] fol 81r A. δὲ om CBb post γὰρ add δὴ Cb. δῆτα B)
Καὶ πρὸϲ μὲν τὸ τοιοῦτον ἁπλῆ ἡ ὑπάτηϲιϲ, ὡϲ ἤδη ὁμόλογόν ἐϲτιν, καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπεδείξαμεν, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια διὰ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυντάξεωϲ, λέγω τῆϲ προθετικῆϲ, τὴν ὀνομαϲίαν ἀπηνέγκατο. ἔνθεν γὰρ καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ προθετικοὺϲ ἐκάλουν ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ἄμεινον ἡγηϲάμενοι ἀπὸ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυν- [*](custur, quandocumque earum conlocstio mutetuz nec iam praeponsnttα voces. nam ceteras orations partes numqu8m tenorem cum loco mutere. et aceedere quod ne nbique quidem vεleat lex enastrophaε. deinde intellegi non posse, cur non illae voces, quae trsiectione priorem locum acceperint, trsiectae existimentur appelenturque, sed praepositiones postpositas.) [*](ARGVM. 5. Atque contra hemc alteram vituperationem respondendum est, praepositiones nomen sunm accepisse ex praepositiva conlocatione, quae eis praecipue accidit. qaproptez Stoici eas vocaverunt coniunctiones praepoeitis nec appellatione ex sensu vocularum petita utebsmtur (id quod fecerunt in nuncu-) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG —6 cfr Herodiani pros. II. ad ε 283 in schol ALV Townl. (II 50, 27 Ltz): τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ὅῦϲε οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν πρὸϲ γὰρ τὸ ἄϋϲε φέρεται. ἀλλ’οὐδ’εἰ πρὸϲ τὸ ἄρθρον δὲ ϲυνετάττετο, ἀνεϲτρέφετο, δι’ δν προείπομεν πολλάκιϲ λόγον, ὡϲ ὅτι ἐὰν μεταξὺ πέϲῃ μέροϲ λόγου, οὐ γίνεται ἀναϲτροφὴ τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐὰν μὴ τελευταία ϲτίχου τεθ, ὡϲ τὸ « εἔπτυϲε πολὺ κάτα». Ιo. Alexandrinus 27, 20, Herod. cathol. I. 484, 8 Ltz: εἰ μέντοι ἐν τέλει ϲτίχου εἴη (scil praepositio postposita) ἁπλῶϲ ἐν τέλει ὀνόματοϲ, μεθ’ ἣν τίθεται ϲτιγμή, ἀναϲτρέφεται πάντωϲ, οόν ἐϲτι «τῶν πάντων δ’ ἔπτυϲε πολὺ κάτα». ἀναϲτρέφομεν γὰρ τὴν πρόθεϲιν, τοῦ ἐξῆϲ ὄντοϲ κατέπτυϲε, κἆν μεϲοϲυλλαβῇ τινα μόρια (cod. Han. μεϲοϲυλλαβῆϲαι, sed ϲαι expunctum). Ιoannem descripsit Moschopulus περὶ ϲχεδῶν 36 Ϲallimachi verba esse GDindor coniscit in Thes l. gr. lV 1195 B. consensere Bergk et CDithey De Cydippa 44, qui ragmentum huic elegiae ascripsit. —6 ἐν καταλληλότητι. eqitimus ordo restituitur.— 11 ἀπεδείξαμεν: 17, 20. — 13 — 437, 2 cfr infra 319, 12 et de coni. 214, 8: πιϲτούμενοϲ (Pomidonius), ὅτι ἕν μέροϲ λόγου ῆ τε πρό-) [*](ADN. CRIT., DISCR. IN ACBb. 1 τῶ Ellebode et b, τὸ codd., cfr ad πρὸϲ τῷ cum infinitivo = praeterquam quod 228.14. de pron. 97,18 μηδὲ ξωμολίϲθαι Ab, μὴ διεξωμαλίθαι Ϲ, διεξωμαλίϲθαι B || 3 δὲ] δα B |ἤπερ] επερ A CB 4 ὃ om A CB, add b cum mg s. Soph. voluit ἤπερ ἃ μόρια πρὸϲ || 5 πολὺ ACBb ;ut exitus pentametri evaderet, eindorf Bergk, elii scsipserunt πουλὺ, quod exhibet Moschopulns loco supra indicato libri περὶ ϲχεδῶν || 7 ειπερ A. || 8 κυρανεουϲιν A, sed v finale eranum, quod om CBb || 9 ante τὰ add καὶ B || 10 ἀπάντηϲιϲ CB 13 A mg ϲη οἱ απο τηϲ ϲτοαϲ || 14 ἐξαιρέτου] αιρετ in res A2)
(τὰ γοῦν θέϲιν εἰληχότα μοναδικὴν οὐδὲ μετατίθεται τῆϲ τάξεωϲ, ἵνα καὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ ἐπικοινωνήϲῃ, ὡϲ [*](301 s) ἐπὶ ϲυνδέϲμων μὲν ὁ ἤτοι προτακτικὸϲ καὶ οὔποτε ὑποτακτικόϲ, ἐπὶ δὲ ῥημάτων τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα οὔποτε χωρὶϲ ὑποταγῆϲ ἐϲτι τῆϲ τάξεωϲ τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. ἀλλ’ οὐδὲ αἱ καλούμεναι ἐγκλιτικαὶ ἀντωνυμίαι δίχα μορίων λέγονται τῶν πρὸϲ ἃ ἐγκεκλιμέναι εἰϲίν, τίμηϲόν με, δόϲ μοι. οὐδὲ γὰρ παραδεκτέοϲ ἐκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ, [*](pendis coniunctionibοus condicionalibδus, copulativis). ceterae autem orationis psutes praecipuam posifionem nactae non sunt itaone ne transpositionem quidem testifcari possunt. [ergo non mirum, quod proepoetuomes solae traposae putantur et dicuutur.]) [*](ARGVM. § 6. (eae vero voces, quae unica positione utuntur, carent ambiguitate, cui praepositiones obnoniae sunt [de guιbus nonnumquam duatari potest, num tranpoetae sint]. eius generis sunt ἤτοι coniumctio, quae semper priore, numquam altero loco ponitumα, et coniunctivi verborum modi, qui semper post coninctiones adiunctivas collocantur, et pronomina enclitica, quae ubδique post eas) [*](θεϲιϲ καὶ ὁ ϲύνδεϲμοϲ. Schol. Londin. in Dionys. Thr 519, 26 H.: τὴν πρόθεϲιν καὶ τὸν ϲύνδεϲμον ϲυνάπτουϲι (Stoici), καλοῦντεϲ τὰϲ προέϲειϲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουιϲ, τοὺϲ δὲ ϲυνδέϲμουϲ ἁπλῶϲ ϲυνδέϲμουϲ. ἔnπειδὴ γὰρ ἄκλιτοί εἰϲιν αἰ προθέϲειϲ καὶ οἴ ϲύνδεϲμοι, διὰ τοῦτο ϲυνάπτουϲιν εἰϲ ἕν . . .καλοῦϲι δὲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ὅτι ὀεὶ προτίθενται, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιντο. Prisc. II 17 54. 20 H. et XIV § 18, 34, 23 H.: non bene tamen Stoεci pra pestionem inter comtuneiomes pemebant, proepospvam coniunctionem eam nomtnemtes, cum coniusctio et omgmtbms et verbis et omnibus declinabilibus quom indeclinabilibus per appositionem sdoleat adiungi nec solum praeponitur, sed etiam subiungitur tam apud poetas quam αpsd sine metris scribentes prueposto vero, ut saepe dictum est, et praeponi vult semper, cum recto ordine ponitur, et verbis ceterisque partibus indeclinabilibus nisi in compositione non admgtur. RSchmidt de Stoicorum grammatica 47.) [*](TESTiM. ET ADN. EXEG 3 ad hunc ἵνα vocis usum consecutivum cfr Adn. ex. ad 388,15 huius ed. subiectum κατηγορῇ verbi sent τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου. πρὸϲ τὸ μετατιθέμενον sigmifcat, ad id, quod transponitur, attinere illam. denontiationem μεταθέϲεωϲ. — 4— 438., 10 excursus est de vοcibus, quae unam fixamque conlocutionem habent. — 5 ἵνα hic eandem vim habet quam lin. 3. — 6 ὁ ἤτοι. de coni. 220, 28: 5 τοι μόνωϲ προτακτικόϲ· οὐ γὰρ ἄν ποτε φήϲαιμεν ἡμέρα ἐϲτὶν τοι νόξ ἐϲτιν. 8 τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. cfr Adn. exeg. ad initium β 137 libr BI et ad totam sententiam 266, 6 -10 et quae disserit Ap. de coniunctivi usu imperativo, quem ὁποθετικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine deimat, 255,26 seqq.) [*](ADN. CRIT DISCR. SCR. IN A CBb. 4 κατηγορη A, posterius η in ras A καὶ om B Eayaer ci. ἵνᾷ Γπρὸϲ] τὸ ϲτοῦ τόνου) μετατιθέμενον κατηγορῇ καὶ. τῆϲ μεταθέϲεωϲ. vide Adn. exeg. | ἀμφιβολίαϲ] φι in ras A 6 A μg ὁ τοι προτακτικὸϲ 1 Β τῆϲ τάξεωϲ ut intolerabilem pleonssmum detexi vult Egenolt 9 A ng εγκλιτικαι || 10 μοι] μου B ἐκενοϲ post λόγοϲ polit B)
αἱ δὴ οὖν προθέϲειϲ οὐ κατάρξαϲαι τῶν λέξεων ὁμόλογον ἔχουϲιν τὴν [*](voces inveniantur, ad quas inclinantur, et cticulns postpositivns. errat enim Τypho, qui hunc articulum docet locum suum deseruisse in huiusmodi enontiatia. ὃϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με, et factum esse praepositivum, qui [natura nemneque postpositivus sit. nam nec praeponitur ulli casuali in hoc enuntiato vocula, nec postpositivus nominari potest telis articulus, cum non repetat nomen antecedens. neqne magis ibi sticoli nomen indere licet ὅϲ voci, ubi ei τιϲ adiungitur. nam si indefinito τιϲ praeponitur ὅϲ, ipsum quoque indefnitam habet vim, quae prorsus contraria est asticulorum natorae .)) [*](ARGVM. § 7. iam [ut redfeamus ad praepositionm traiectionem] praepositiones) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG. 11 10 de pron. 8, 3, ubi de vocibus soni paris sed diversae notionis agit: μηδὲ τὸὅϲ ὄρθρονλεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνμίαν ϲημαίνει (i. e. pronomen possessivum tertiae personae est) καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με. item de adv. 122, 9 tale ὅϲ ex articulorum numero excludit: εἰ γὰρ μὴ προτεθείη ὄνομα τοῦ τοιούτου ἄρθρου, οὐδ’ ἄν ἔγ τὸ ρθρον ὡϲ ἄρθρον ἀκούοιτο, ὡϲ δὲ ἀόριϲτον μόριον, εἰ τῇδε ἀποφαινόμεθα· ὅϲ μεθύει βλάπτεται ῖϲον γάρ ἔϲτι τῷ εἴ τιϲ μεθύει βλάπτεται. efr etiam 90,19.108.16 et 26.318.20 (ubi κατὰ παραλληλότητα usurpata dicuntur ὅϲ et τιϲ). Ska II 18. —5 de lacuna quam indicavimus vide Adn. crit. — 6 οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ = οὐδ’ ἐν πτ. τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲτϲ. ὅϲ cum altero casuali comnuctum in ὅϲτιϲ nen magis articulus dici potest. ad hunc ἐν praeposiionis usum, ut id sigmifcet quod cum vel apud cfr 86,18. 144, 24 — 7 ἐν οἶϲ κω αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται opponita sunt antecedentibus, ut ἐν οἶϲ hoc loco idem valeat stque advereativum cum. —8 πλέον τοῦ τίϲ. quis ὅϲcum indefinito τιϲ compositum ipsum quoque indefnitum sensum habet,in hac compositione vis dupliciter indefnitainest. — 11 ad οὐ pmc articipio condicionsli adiunctum vide Adn. exeg.ad 394, 4 huius ed.) [*](ADN. ERIT., DISCR. SCR. IN A ABb. 1 ὁ ente εἰρημένοϲ add b cum 2 γίνονται CB | ante ὲν add ὡϲ B ἅν] εαν] A, quod praetulit Egenolff*. at vide Testim. || 3 γε om A 1b, add A2CB post γε add εἰ B | ὑποτακτικὸν om Ab | τω τοιουτω A. || ἀναπολοῦν b cum Sophiano, αναπλουν A, ἄν ἁπλοῦν B ἄν ente τὸ προκείμενον exhibet et ἁπλοῦν post ὄνομα |προκείμενον CB B 5 μόνον] μενον A. Post μόνον nonnihil intercidisse videtor, sufficiant haec: τὸ ὅϲ ἄν ἔλθῃ οὐκ ἔϲτιν ἄρθρον, brachylogia Apollonio usitata = τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ. RSchneider putat nos hic quoque habere ἔλλειψιν scriptoris, non librerii || ἐν πτωτικῷ] εμπτωτικω A. | pro τὸ ὅϲτϲ Schoemann* inuria flagitat τῷ ὅϲτιϲ || 7 προτάϲϲεϲθαι add Uhlig 10 ὄγει] fol 81v A. αί Ab, ἄ CB 11 δὴ om CB)
Ἔcτι δὲ καὶ ὑπὲρ τῆϲ ἀμειβομένηϲ τάϲεωϲ κατ’ αὐτὰϲ φάναι, 5 De De anastrophe accentus praepositionus. ὡϲ τὸ πρῶτον καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται, ἃ οὐ πάντωϲ ϲυμφερόμενα τοῖϲ ἄλλοιϲ ἄπορα καταϲτήϲεται, ὥϲ γε ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τῶν ἐγκλιτικῶν μορίων καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν πυϲμάτων κατὰ βαρεῖαν τάϲιν καὶ τῶν ἀορίϲτων κατ’ ὀξεῖαν. οὐ δὴ οὖν ἀπψδὸν τὸ τὴν πρόθεϲιν διτονεῖν, ὅπερ ἐπικοινωνεῖ καὶ ἀντωνυμίαιϲ ἐγκλινομέναιϲ καὶ ὀρθοτονουμέναιϲ, τῷ ωϲ ἐν ἀρχῇ τιθεμένῳ καὶ ἐν μέϲῃ λέξει, καθὸ [*](principe loco relicto apparet tαunspositas esse [et sic iure appeari posse], uamquam hoc quoque verum est, ess voces, quae posteriorem locum οbtinere debebant,priorem occupaverunt, transpositas esse [et sic vocari posse non] minus quam praepositiones]. ridicnlnm est igitur inquirere, utrum praeposiuiones trsnsponantur an eae voces, qua um legitimas loens est secundus.) [*](ARGVM. § 8. Mutatio autem accentus praepositionum primum ita defendi potest ut dicatur aHiorum quoque vocum generum propria esse ac difficultater afferre, quia ab ceteris vocibus dissmmtiunt cuius generis sunt tenor vocum eneiticerum, barytonesis interrogativarum, oxytonesis indefniterum. non absonus igitur absnrdnsve duplex praepositionum accentus est, praesertim cum communem eum habeant cum pronominibus inclinatis et orthotonnmenis, cum ὡϲ adverbio, cum ἠ coniunctione.) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 1 κἄν —ἀρχήν haec inepta videntur nisi confers 305, 11, ubi sententia (quae hie redarguitur) refertur eorum, qui dicebent non tam praepositiones ranspositss esse in anssttαophe, quam voces quae post praeponitionem sequi debebant. — 11 τῷ ωϲ Lebrs qu. ep. 63, Aristsrch. 386 378 demonstrait ὡϲ vocolam semper, et ubi demonsrativam vim et ubi relativam habet, in oxytonorum numero habuisse Apelloninm Herodisnumque nec minus Aristarchum aliosque, exeeptis iis tantum locis, ubi praemissa καὶ vel οὐδὲ coninncfione idem velet atque ὅμωϲ: ibi emim circumflexmm accentum ei indidisse illos grxmmsticos. Apoll. de hac re disserit de adv 169, 25seqq. 179, 14. de coni. 255,17, ubi quae leguntux ἐν δὲ μέϲῃ τῇ φράϲει περιϲπῶνταϲ, RSchneider comm. 256 recte ita interpretatur, ut mente ἔϲθ’ ὅτε suppleat et ad illos locos verba refeαat, ubi vocula idem quod ὅμωϲ signifcat. Herodiani loci sunt π.μον.λέξ. 25, 29 (p 232. 8 Ltz) et prosod.Il sd H 31, Λ 720 et prosod. cathol. 493, 1 apud Lentxium.) [*](Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN ABb. 1 καν (non και ut Bekker ait) A1, om. CB, κατὰ A2b, ὅταν Dud, καθὸ 0Schneider Ztschr. f. Alt. 1843 652 | ἧ Dud., η A, ἤ CBb, ἦν OSchneider l. 1. | μετατιθέμενα CBb κατὰ om CB 2 αὐταὶ OScheider 1 l., αυται A, αὗται CBb γινόμεναι CBb || 3 μετατίθεϲθαι Β || 4 αὐταί B 5 δὲ om B |κατὰ ταύταϲ CB || 6 καὶ om b, post καὶ add δεύτερον A CB, sed in A. a prima m. inductum || 8 πυϲματικῶν Ϲ, προϲτακτικῶν B || 9 δὴ] δε A. ἀπψδὸν] αποδον A (prius quoque o A scripsit nec nisi redintegraνit A 2), ἀπδον Cb B exhibet ἀπέδοντο τὴν πρ. || 10 διττονοῖν B || 11 τω ωϲ A, τὸ η CBb | τιθέμενον CBb λέξει] alterum exemplux huius usus λέξιϲ vocabuli, ut idem valeat atque φράϲιϲ, frustra apud Ap.quaesiveris)
Μήποτε δὲ καὶ δεόντωϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρέπεται. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου μίαν ἔχει ϲύνταξιν ἐφ’ ἣην καὶ φέρεται, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ἔπειϲι τοῖϲ ῥήμαϲι, κἄν μεταξὺ μέρη λόγου πλείονα πίπτῃ, τὰ δὲ ἄρθρα ὡϲ πρὸϲ τὰ πτωτικά, τά τε ὀνόματα ἐπὶ τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων, καὶ αὐτῶν τῶν ῥημάτων [*](308 b) ὑποϲτροφὴν ποιουμένων ὡϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ἢ πρὸϲ τὰ ἀντωνυμικά, [*](303s) ἅπερ πάλιν ἀντὶ ὀνομάτων παρολαμβάνεται· αἱ μέντοι προθέϲειϲ δύο ϲυντάξειϲ ἀναδεξάμεναι, τήν τε πρὸϲ τὰ ὀνόματα καὶ ἔτι πρὸϲ τὰ ἐήματα, δεόντωϲ παραδέξονται καὶ τὸ ἐναλλαϲϲόμενον τοῦ τόνου, [*](ARGVM. § 9. Portasse vero etiam opfimo iure praepositio duplici tenore pronuntiatur. etenim ceterae cratonis partes una tentum constructione utumur, velat adverbia iunguntur cum verbis, articuli cum casualibus, nomina cum verbis, verba rursus cum nominibus et ppronominibus. praepositiones autem, quae duuliciter constrountur, et cum nominibus et cum verbis, iure etiam accentus mutationem acceperunt, qua fit, ut tenoris anastrophe indicet simul vocis tenspositionem, conservatio tenoris simul legitimum ordinem.) [*](rssrm ET ADN. EXEG 1 de lacuna post περιϲπᾶται indicate vide Adn. erit. — 1—5 de coni. 255, 5 de expletivo η praecipit: ὲν ἀρχῇ τιθέμενοϲ περιϲπᾶται, ἐν δὲ ὑποτάξει ἔγκλίνεται, επ μεγάλ’ ἐβρόντηϲαϲ (υ 113), μεγάλα δὴ ἐβρόντηϲαϲ· «τι δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων», ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ τί δή. hoc quoque veterum praeceptum explanavit scripturas τί ἤ ὅτι ἢ demostravit Lehrs qu.ep.p 62 seqq. — 5 vide Adn. crit. — 10 ὑποϲτροφή vocabulum, quod 134.18 ut ἀναϲτροφὴ de retractione accentus usurpatur, hic dictum est de rstions inter verbum et nomen intercedente: etenim verba ad nomina qussi revertantur, si nomina ad verba, verba rursus ad nomina pertinent.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 post περιοπᾶται nonnihil intercidisse probavit Lehre loco in Test. indicato. haec conicere licet: ὅτε δηλοῖ τὸ ὅμωϲ, ὡϲ ἐν τῷ εἀλλὰ καὶ ὦϲ ἐθέλω δόμεναι πόλιν» (Α 116), «ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ ἐτἀρουϲ ἔρρύϲατο ίέμενόϲ περ» (α 6) παραπληρωματικῶϲ· τὸ η περιοπώμενον CBb Sylburg et Schoemann ab deteriorum librorum scriptura profecti censuerunt, quae in his codicibus leguntur inde ab ultima linea pag. antec. usque ad 1: τὸ η ἐν ἀρχῇ τιθέμενον καὶ ἐν μέϲᾳ λέξει καθὸ περιϲπᾶται παραπληρωματικῶϲ, in mg ad subsequentia adscripta illinc in verborum contextum irrepsisse 4 τιη A, τίη CBb. vide Testim. || 5 οτι καλλιϲτον . . . καξανθιππον A (non καιξανθιππον, ut Βekkex adnotat), post καλλιϲτον 4— 5 litterulae erasse A2 et post οτι et ente καξανθιππον add η, atque inter κα et ξ add τα, quae quidem supplementa invenientur etiam in CBb. ὅτι ἢ ex veterum doctrina flagitavit Lehre b exhibet ὀτίη. ragmentum comoediae Atticae esse haec verbδa euspicari licet proptex ὅτι (vel ὁτιή) coniunctionem comicis usitatissimam. sed Meinekius non recepit ea, item apud Eockium frustra quaesivimus speremus lucem aliquando et meto et sententiae fraagminis orituram esse ex Aegypto || 7 μια A1, v add A2 || 8 ἔπειϲι] ἕπεται B || 9 πιπτει A. |πρὸϲ add Lehre qu. ep 40 Lange System der Synt. des Ap. p22 maluit τὰ δὲ ὄρθρα πρὸϲ τὰ πτωτκὰ ἢ ὡϲ πτωτικά conl. de adv. 121, 7 || 10 τε] γε 12 παραλαμβάνονται ϹB)
τὸ γοῦν
Διὰ τοῦτο καὶ ἐπεκτεινόμεναι ϲυνέλκουϲι κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει ἡ ἐνί καὶ ἡ προτί. —διὰ τοῦτο οὐδ’ οἱ περὶ τὸν Ἀλριϲτοφάνη ἠξίωϲαν βαρύνειν τὰ μόρια κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ἵνα μὴ τὸ ἴδιον τῆϲ προθέϲεωϲ ἀποϲτήϲωϲιν, λέγω τὴν ἀναϲτροφήν· εἰ γὰρ καὶ ἐβαρύνθηϲαν, ἀνθελκόμεναι ἀπὸ τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ ἢ τοῦ [*](ὀνόματοϲ ἐζήτηϲαν τὸ ἀμεῖψαι τὸν τόνον, καθ’ ἃϲ εἴπομεν αἰτίαϲ. — ARGVM. § 11. Monosyllabae praepositiones, quondo exitus earum augetur syllaba, in hanc accentum simul tabunt, ut in his quoque anasropbe accentus feri possit. — nec aliam ob causam Aristophanes Byz.exclusit e poematis Aeolicis praepositionum barytonesin, quam si accepissmnt,tenoris mutatio fieri non poterat, ubi ab legitimo loco praepositivο abstrahentur. —eandem deniqne ob causam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ϲτοιχειωταὶ hic non ei sunt qui elementa tradunt, sed ei qui linguarum elementa confoemaverent. — 3 προευθετιϲμένων. efr et εὐθετίζεϲθαι 169,19. de adv. 140, 11 et εὐθετeϲθαι 176, 26 atque εὐθετιϲμόϲ infra in. 6 et de adv. 144, 19. —εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον =ad hanc quam indicayimus reguelum. — 6 vide Adn. crit — 7 ἐπεκτεινόμεναι. cfr de pron. 37, 9 αἱ διὰ τοῦ ἱ ἔπεκτεινόμεναι (ἀντωνυμίαι) ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. ibid. 62, 1 et 29, 14. —8 οἱ περὶ Ἀριϲτοφάνη. Mauck Arist. Βyz. 61 haec refert ad Alcaei editionem Aristophaneam. ad οἱ περὶ vide Lebrsii qu. ep. 28*. — 9 Αἰολίδα διάλεκτον. de pron. 73, 7: ἀδόνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβἀζουϲιν (i. e. non reiciunt accentum praepositionum in paenultimam excepta snsstrophe). Choerob. in Theod. I 311.12 H. 333. 26 G.: πᾶϲα λέξιϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν παρ’ ἡμν ὀξυνομένη παρὰ τοϲ Αἰολεῦϲι βαρύνεται, οἰον Ἀτρεόϲ Ἄτρευϲ, ϲοφόϲ ϲόφοϲ, χωρὶϲ τῶν προθέϲεων καὶ τῶν ϲυνδέϲμων· ἐπὶ γὰρ τούτων φυλάττουϲι τὴν ὀξεῖαν τάϲιν. idem ΙΙ 621,13 Η. 843, G. cfr Prisc. XIV § 6 II 27 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 ωϲ om A. 1, add A | ϲτιχιωται A1, οι ex primo ι fecit. ει ex secundo A3 ϲτοιχειῶται Ϲb, ϲτοιχειαϲταὶ Β. ea nomina in ωτηϲ desinentia, quae a verbis originem ducunt, oxytona sunt: vide oettling Grieeh.Akzentlehre p123.Chsndler Greek accentnation n.51 || 2 αυτοιϲ A. | γινομένην C || 3 προηυτεθιϲμένων CB || 5 κατὰ τὰϲ τάϲειϲ om CB || 5 6 οὐ γὰρ—ὑπῆρχεν] immo potius οὐ γὰρ εἰϲ τὸ μεταππτον τῆϲ τάϲεωϲ ὁ αὐτὸϲ εὐθετιϲμὸϲ ὑπῆρχεν: non itidem accommodatae ad accentus nufationem sunt ceterae orationis partes, ut praepositiones. ac videtur Ap. haec scripsisse et tradita lectio deberi eidem librario, qui corrupit locos in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. congestos. Kayser* interpretatnr: Bei den anderem Redegattungen riehtet sich. die Anderung des Akzens nicht so schr nach einer sicheren Regel, wie dei den Prapositionen. RSchneider tradita verba sic intellegi posse putat: talis mutatio accemtss, quae ita ut libet adhiberi posset, ceteris orationis partibus praesto no erat || ϲυνέλκουϲι] ελκου in ras A3, ϲυνελκύουϲι || 8 ἀριϲτοφάνην CB 9 βαρόνεϲθαι Β || 11 κα om B ἀπὸ Uhlig, ὑπὸ ACBb || 12 ἅν post ἐζήτηϲαν addere non opus est. vide Adn. crit. ad 22, 15 huius ed.)
Προτιθέμεναι δὴ τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἢ κατὰ ϲύνθεϲίν εἰϲιν [*](c.ΙΙΙ.) [*](Cum vocum casualium nominativia vel vocativia praepositiones non iunguntur nisi synthesi.) ἢ κατὰ παράθεϲιν. Ἐν μὲν οὖν ταῖϲ εὐθείαιϲ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι [*](305 s) ταῖϲ ϲυνυπαρχούϲαιϲ κλητικαῖϲ οὐκ ἔϲτι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἐπινοῆϲαι. πρόδηλον γὰρ ὅτι τὸ ϲύνοικοϲ, ἐπίκουροϲ, ϲύνδουλοϲ, [*](brevis est non sclam prior, sed etiam altera praepositionum syllsbδa. nam a brevi (non a producta) facile accentus retrahitur. qua cum re consentit, quod Aeolica dislectus accentus finales ex brevi plerumque syllaba retrahit. atque quando ultime praepositionis syHaba pleonasmo producitur, sicut fit in καταί et ὑποί, excluditur anastrophe. Siquis autem miretur, non omnes praepositiones bisyllabas anastrophen pati, dicendum est, ne pronomina quidem omnia modo inclinari, modo recto tenore proferri, nec voces interrogativas omones gravi accentu pronuntiari.) [*](ARGVM. § 12. Praepositiones aut componuntur cum nliis vocibus aut appountur. nominativis casualium vocativisve numquam apponuntur. ϲύνοικοϲ enim et simlia sunt nofmina composita, id quod non solum ex accentu retracto appa-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 vide Adn. crit. —4 πλεονάϲαϲαι. Io. Alex. 27,28 (Hrod.I 480.10Liz): αί ἀναϲτρεφόμεναι διϲύλλαβοί τε εἰναι ὅθεν τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται, οὐδὲ αἰ τῷ ῖ πλεονάζουϲαι, καταί παραί ὑπείρ, ubi ὀπαί ab Lentzio insertum propter Herod. Il. pros. ad B 824: ὑπαὶ πόδα· οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί. αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ φυλάϲϲουϲι τὸν αὐτὸν τόνον, et ad Γ 217, 0 4. ceterum vide de hoc Apollonii loco etiam Lobeeii Elementa pathol. II 222. — 7 de pron. 28.18. τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἑλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλοβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 τὸ αὐτὸ] α in ras A3, τοῦγο CB, τὸ αὐτὸ τοῦτο b | βραχεία A 1, ι in fine add A 2 μετάθετοϲ || 3 ἔϲ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ Uhlig Em. 11, εἰϲ βραχείαϲ ϲυλλαβὰϲ A CBb. videntur hic Apollonio ante oculoa obversari formae quaedam pronominum, ques Asolicae didecti proprias dicit in l. de pron. 23.18 et 23. 97, 4. 98, 2. 100, 5 et 12: ἄμμεϲ μμεϲ ἄμμι ὔμμι ἄμμε ὔμμε || 4 post καὶ in A erasae duee vel tres litteras, fortasse ἐκ | τηϲ αναϲτροφηϲ A b, utrumque ϲ finale erait A2 et. dativum exhibent etiam C B. Ap ἐλλείπειν cum dativo iungit eius rei, qua quis indiget: vide e. g. 6, 3 et 15. 81, 23 38, 8 || 5 in καταί et ὑπαί editum . ab A3 || 6 τὸ om B || 7 ἐν add RSehneider ID 596 conl. 160, 6. de pron. 75.10. de adv 198, 3 ἐϲτ τάει] ἐπτάϲει B || 8 ἀ om A 1b, exhibent. CB et supra add A || 9 προτιθεμενα A. || ἕτε] ἐπὶ B || 11 ιλιτικαιϲ Α1 , corr A2 |τῶν προθέϲεων om CB 12 πρόδηλον] fol 82v A)
Ἀλλὰ μὴν ἔτι κἀκ [*](311 b) τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ. πρωτευούϲῃ γὰρ τῇ προθέϲει κατὰ παράθεϲιν παραχωρεῖ τῆϲ προθέϲεωϲ, μετιὸν ἐφ’ ὃ ϲυνήρτηται· οὐ μὴν ἢν [*](ret (quod indicium compositionis saepius deest, velut in περικλυτόϲ, ἀναδρομὴ), ssd etiam inde elucet compositio, quod hae voces in omnes casas flecti possunt, quod feri nequit in nominibus, quibus praepositio appolita est.) [*](ARGVM. § 13. Atque etiam articulo addito distinguuntur nomina synthesi cum praeponitionibus copulata abo eis, quibδns illae parathesi adiunctae sunt. nam. ubi praepositio pars nominis est, ibi articulus antecedit praepositioniq eontra ubi apposita est praepositio, articulus inter nomen et praepositionem inseritur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὑπέρδουλοϲ. alterum locum, ubi haec vox inenitur.) [*](ne Bened. Hase quidem in Thesauro Steph. afferre poterat. ἀνάδρομοϲ adiectivum apud Alexmmdrum Trallianum περὶ πυρετῶν cap 3, l 335 Puschm. de specie piscium fuvisium legitur et apud Georgium Pisidem contra Severum v.251 de verticibus. —2 περιφόρητοϲ. de accentu vide Lobeckii Paralip. 493. — 5 περικλυτόϲ. cfr Βerodiani pros. Il. ad K 109 ΙΙ 69 Liz): τὸ κλυτόϲ, εἰ πτωτικὸν κατάρχοι ἔν ϲυνθέϲει, βαρύτονόν ἐϲτι, τοξόκλυτοϲ, ὀνομάκλυτοϲ, εἰ δὲ ἄπτωτον, φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον, περικλυτόϲ, ἀγακλυτόϲ, ubi post ἄπτωτον addiderat fartasse, inquit Lehrsius, si accurate hic loqui animus erat, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν propter πρόκυτοϲ. vide Erim. Hom A0 I 378 = EM 215, 24 et Schol. Οd. α 30. — 7 post ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ cogitando supplendum est προτιθεμέναιϲ προθέϲεϲν. — 9 προεκκείμενα. cfr 10, 24. 2:2, 2. — 12 προθέϲεωϲ hic non partem orationis signifcat, sed conlocutionem: articulus qui adiungitur decedet de primo loco pruepostιemt, si haec apposita nomini, non composita cum nomine, primum locum obtinet.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 περιωπτοϲA β || 2 μερῶν Elleb.et Lehre qu. ep. 40, γενῶν AϹb, γενικῶν Β sed τὴν ente τῶν delere, quod idem Lebrsius voluit, non opus est | ἀνεδέξατο Bb | μόνον] μὴν B quod rectius dictum esset, sed obstst praeter optimorum codicum auctoritatem quod subsequitur ἀλλὰ καὶ 3 κατά θέϲιν B || 4 καὶ om B | τῆ inseruit b, in A. inter οὐ et μονῇ raeura duarum litterarum | μονῇ b, μονη A, μόνη Ϲ, μόνον B |τοῦ A b, τ A3, τῇ τοῦ CB poet τόνου add τάϲει CB ante τῆϲ add τὰ CB 6 κὰκ A2Bb || 7 ὡϲ ἔχει τὸ om B || 9 πτωϲ A in exitu lineae, ιν add A 9 —10 διὰ τῆϲ— πτῶϲιν om A 1, add A in mg || 9 προεκκείμενα A b, προεγκείμενα Ϲ, προκείμενα Β || 11 ὄρθρου Ϲb, ἀριθμοῦ AB παραθεϲε A in exitu lineae, ωϲ add A || 12 Schoemax* inimria poscit οὐ παραχωρεῖ. vide Adn. exeg. | δ) ᾖ B ἤν b cum Ellebodio, om A, ἡ CB)
Ἕθεν ἕν μέροϲ λόγου ποιήϲει τὸ προπροκυλινδόμενοϲ {Χ 221. 525, ὑποπεπτηῶτεϲ {B 312}· μέροϲ τε λέξεωϲ ἄν εἴη ἡ κατά ἐν τῷ