De adverbiis

Ὅτι δὲ οὐ ϲυμπαθείαϲ ἔχεται ἡ πεῦϲιϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ δίχα τοῦ τ καὶ μετὰ τοῦ τ λεγόμενα, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. ὃν τρόπον ϲυνυπάρχουϲιν οἱ ἐνεϲτῶτεϲ τοῖϲ παρατατικοὶϲ, καὶ οἱ παρακείμενοι τοῖϲ ὑπερϲυντελικοῖϲ, καὶ αἱ γενικαὶ ταῖϲ δοτικαῖϲ, καὶ ἄλλα πλείονα, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τὰ πύϲματα ὡϲ πρὸϲ τὰϲ ἀναφορικὰϲ προφοράϲ, καὶ τὰ δίχα τοῦ τ ὡϲ πρὸϲ τὰ ἀνταποδοτικά, λέγω ⟨τὰ⟩ μετὰ τοῦ τ. ϲυνυπάρχει γοῦν ἑαυτοῖϲ καὶ ϲυνεξέρχεται. καὶ ἐπεὶ ἅπαξ τὸ πότεροϲ διὰ τοῦ π, καὶ τὸ ὁπότεροϲ. ἀλλ’ οὐ πάντωϲ κατηνάγκαϲται τὸ ὅτεροϲ καὶ τότεροϲ. καὶ ἐπεὶ πάλιν τὸ ἕωϲ, εὐθέωϲ καὶ τὸ τέωϲ, καὶ ὄφρα καὶ τόφρα, οὐ πάντωϲ ἐξηναγκαϲμένου τοῦ φάναι καὶ πέωϲ καὶ ὁπέωϲ, καὶ πόφρα καὶ ὁπόφρα. οὕτωϲ καὶ ἐπὶ τῶν προκειμένων μορίων οὐ πάντωϲ καιταναγκάζεται τὰ ἑξῆϲ. οὐ γὰρ ἐπεὶ τὸ ἀναγινώϲκιυ καὶ ἀνεγίνωϲκον, εὐθέωϲ καὶ τὰ ἑξῆϲ κλίματα· οὐδὲ ἐπεὶ τὸ ὕδωρ ὀρθῆϲ καὶ αίτιατικῆϲ, εὐθέωϲ καὶ γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ. ένθεν οὖν καὶ κατὰ ϲυμπάθειαν καὶ τὸ τώϲ τῷ ὥϲ ϲυνετονώθη, οὐ μὴν τὸ πῶϲ, καθὸ οὔτε πάντωϲ ϲυνυπάρχον ὀφείλει εῖναι, καὶ καθὸ ἐδείξαμεν, ὅτι αἱ πεύϲειϲ κατὰ φύϲιν ἐβαρύνοντο.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν παρὰ τὰ πτωτικὰ παρηγμένων.

Δοκεῖ δὲ πρωτότυπον εἰναι τὸ ἕωϲ· οὐ γὰρ προυφέϲτηκέ τι· τό τε ἀνταποδοτικὸν αὐτοῦ τέωϲ.

Ἡπόρηται δὲ καὶ τὸ α αὔτωϲ πῶϲ ἐγένετο. οὐ γὰρ ἔχει τὴν ἔννοιαν τῆϲ αὐτόϲ ἀντωνυμίαϲ, καθότι τὸ ἐκεῖνοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐκείνωϲ καὶ τὸ οὺτοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ οὕτωϲ. πρὸϲ οὶϲ καὶ τὰ τοῦ τόνου διελέγχει. Πρύφων (p. 52 Velsen) περὶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ οὕτωϲ ἐκδέχεται μετάπτωϲιν τοῦ ο είϲ τὸ α γεγενῆϲθαι. ἀλλὰ ἐλείπετο καὶ περὶ τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ μάτην διαλαβεῖν. ὅθεν ἢ καὶ αὐτὸ δεκτέον θεματικόν, ἢ ϲυγκαταθετέον Ἡρακλείδῃ, φαμένῳ ὡϲ κατὰ ϲτέρηϲίν ἐϲτι τὴν διὰ τοῦ α αὔτωϲ, ϲυναλοιφῆϲ γενομένηϲ τοῦ α καὶ ο εἰϲ α μακρόν, ὡϲ τὸ Μενέλαοϲ — Μενέλαϲ, Δορύλαοϲ Δορύλαϲ, Πτερέλαοϲ Πτερέλαϲ. τὰ γὰρ ἐν τῷ δέοντι μὴ γενόμενα ματαίωϲ γίνεται· φαμὲν γὰρ τὰ ἐν τῇ δεούϲῃ ποιότητι ποίηϲον ο ὕτωϲ.

Ἐϲτι καὶ ίδία παραγωγὴ περὶ τῶν εἰϲ χωϲ ληγόντων, ἃ μάλιϲτα παρὰ τὴν τῶν ἀριθμὸν δηλούντων πάλιν ἐπιρρημάτων ἀντιπαράθεϲιν ἀποτελεῖται, τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ χωϲ τρεπομένου. ἅπερ οὐκέτι ἀναμένει τόνον ἀλλότριον ν, ἰδίᾳ δὲ περιϲπᾶται ἅπαντα, τετράκιϲ τετραχῶϲ, πεντάκιϲ πενταχῶϲ, πολλάκιϲ πολλαχῶϲ. ἐν ἰϲοϲυλλαβίᾳ οὑν ἀντιπαράκειται τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐπιρρήμαϲι.

ἰαὶ κατὰ τοῦτο οὖν τιϲ ϲημειώϲαιτο τὸ διχῶϲ καὶ τριχῶϲ, ὅτι πλεονοϲυλλαβεῖ τοῦ δίϲ καὶ τρίϲ. Ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐπεὶ οὐδὲ ὁλόκληρα αὐτὰ τὰ ἐπιρρήματα, ἐν δὲ ϲυγκοπῇ ῆ, καὶ τὰ παρακείμενα οὐ τῇ ϲυγκοπῇ ἠκολούθει, τῇ δὲ ὁλοκλήρῳ προφορᾷ. —Ἀλλ’ ἐπεὶ ἐμποδίζει τὸ μὴ ϲυνιεοῦϲθαι αὐτὰ τῷ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ, ἄμεινον ἐκεῖνο φάναι, ὡϲ πολλάκιϲ τὰ ἀπὸ μονοϲυλλάβων λέξεων παραγόμενα ἢ καὶ ϲυντιθέμενα φυλακτικά ἐϲτι τῶν ἰδίων φωνηέντων ὑπὲρ τοῦ μὴ παραναλίϲκεϲθαι εἰϲ τὰϲ παραγωγὰϲ αὐτὰϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ λέξειϲ, εἴγε καὶ ἡ πρό πρό. θεϲιϲ ϲυντιθεμένη οὐκ ἀποβάλλει τὸ ο, φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου, ἡ δὲ ἀπό καὶ ὑπό· καὶ τὸ γή διον ὑποκοριζόμενον ἐφύλαξε τὸ η τοῦ γῆ, τοῦ τέλουϲ τῶν τοιούτων γενικῶν εἰϲ τὸ ιδιον μεταλαμβανομένου, κυνόϲ κυνίδιον, ἄρτου ἀρτίδιον, λέγω τῶν μετὰ ϲυμφώνου ἐκφερομένων· καὶ τὸ μνααῖοϲ ἐφύλαξε τὸ α. ἔϲτι καὶ ἄλλα πάμπολλα εἰϲ τὸ τοιοῦτον παραθέϲθαι. ἀναγκαία ἄρα καὶ ἡ μονὴ τοῦ ῑ ἐν τῷ διχῶϲ καὶ τριχῶϲ.

Καὶ περὶ τάϲεωϲ δὲ τοῦ ἡϲύχωϲ ἢ ἡϲυ χ ῶϲ καὶ τοῦ παρακειμένου ἐπιρρήματοϲ, λέγω τοῦ ἡϲύχ ῃ ἢ ἡϲυχῇ. ἦν τιϲ διαφορά —Καὶ οἱ μὲν ἠξίωϲαν ἀμφότερα βαρύνειν, λέγω τὸ ἡϲύχωϲ καὶ ἡϲύχῃ, καθὸ ϲυμβαρύνεται τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων ταὶϲ ϲυνούϲαιϲ γενικαῖϲ. φαμὲν κούφωϲ, ὅτι καὶ κούφων, καθὼϲ πρόκειται· εἰ δέ φαμεν ἡϲύχ ων, δῆλον ὅτι καὶ ἡϲύχωϲ. — καὶ εἰ τὰ τοιαῦτα ἔχει τὰ παρακείμενα εἰϲ ῃ ἐπιρρήματα τὸν αὐτὸν τόνον τηροῦντα, δῆλον ὅτι καὶ ἡϲχη. φαμὲν γὰρ πάντῃ, ὅτι καὶ πάντωϲ, καὶ ἄλλη, ὅτι καὶ ἄλλωϲ,

Τὸ παρὰ Μενάνδρῳ νουνεχόν τωϲ δοκεῖ ἀϲύϲτατον εἰναι, καθότι τῶν τοιούτων ἐπιρρημάτων προύφέϲτηκε καὶ πτωτικόν. τὸ νουνεχ χὧϲ ἀναλογώτερον καθέϲτηκε, καθότι καὶ τὸ νουνεχήϲ παράκειται. καθὸ οὑν οὐ δοκεῖ ἐπιρρηματικῶϲ ἐξενηνέχθαι, ϲεϲημειώϲθω· ἐπεί τοί γε πολλάκιϲ ϲχήματά τινα ἐκ διεϲτώτων εἰϲ ἑνότητα παραλαμβάνεται. [*](ARGVM, 1 Ἡϲὺχωϲ ut gravi accentu notetur, suadet tonus ceterorum adverbiorum in ωϲ (ab adiectivis in οϲ derivatorum). Ἡϲύχωϲ adverbii analogiam ήϲύχῃ sequatur necesse est —25 Ex duobus verbis νοῦν ἔχων unum adverbium coaluit νοῦν ἐχόντωϲ.) [*](TESTIM. 25 Et. M. 606, 35 νουνεχα ὁντως· ὑφ’ ἵν ἀναγνοαιέον· οολλάκια χὰρ ἀπὸ δὐο διεστώτων μερὼν τοῦ λόγου γέωεται ἑνότης, οἷον Ἅρειος πάγος Ἀρειοπαυίτης. Νέα πόλις Νιακολίης. τὸ αὐτό ταύτότης Οὕτω εοὗκ ἔχον, σύνθετον νουνγόντως) [*](DISCR. SCRIPT. 2. ηϲυχηι η ηϲύχη Α (| 3. ηϲυχη Α | 7. ῇ RSchneider, η Ab 8. ηϲυχηι Α παντη Α | 10. αλλη Α | ἔγωγ’ homerus ] post εγωγε Α habet και αλλωϲ, quae BSSchaefer sιc auxit καὶ ‘ἅλλ’ ἅλλωϲ et ad Ξ 124 retulit, om b | 11. ουδαμη, διχη et τριχη Α | 13. αλλαι Α | 15. φάναι b, in Α erat φαμεν, sed in φαμαι mut. Α1 |22. κωλύοι Α, quem idem habere dicit b in var lect., quod ipse edidit, κωλύει | 26. ἐπιρρημάτων fol 137 ν. | 28. εξηνηνεχθαι Α)

Τοϲαῦτα περὶ τῶν εἰϲ ωϲ ληγόντων ἐπιρρημάτων.

Τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἐπιρρήματα, ἐάν τε παρ’ ὀνόματα ῇ ἐϲχηματιϲμένα, ἐάν τε παρ’ ἄλλο μέροϲ λόγου, περιϲπᾶται. τῷ ὕψοϲ παράκειται τὸ

Ὁμοίωϲ καὶ τὰ εἰϲ οι λήγοντα παραγωγὰ περιϲπᾶται, παρ’ οἷα μέρη λόγου ἂν ῇ παρηγμένα, Μεγαροῖ, Ἰϲθμοῖ, καὶ παρὰ ἐπίρρημα τὸ ἐνταῦθα ἐνταυθοῖ. ϲεϲημειώϲεται οὖν τὸ οἶκοι οὐ μόνον τῇ [*](ARGVM. 8 Adverbi in ου, sive a nominibus sive ab aliis vocibus derivantur, circumfexum habent —23 Ὅπου autem correlativorum, quae ab o incipiunt, equitur analogiam. —28 Adverbia in οι derivata petispomena sunt. Quare πόποι οίκοι εὐοἵ notabilia;) [*](TKSTIM. 13 — 14 Et. Or. 152, 6 et tacito Apollonii nomine Et. M.757,9 haec ad verhum fere exscripserint. —23 Choer. Can. 430, 1.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. τὸ Α et b in textu, nonne τὰ ? id. in var. lect. | Ἀρειο- παγίτηϲ ChALobeck, Ἀρεοπαγίτηϲ Ab 1 —2. παρὰ τὸ τὸ αὐτό b, παρα το αυτο Α ( |2. ταὐτότηϲ ChALobeck. ταυτότηϲ Ab |2 — 3. Νέα et Nεαπολίτηϲ ChALobeck, νέα et νεοπολίτηϲ b | 9. τῷ ὡ, τὸ Α | 11. ωρμηϲαν Α 12. 5 μήποτε pro ὁπότε RSchneider | τῷ τέλοϲ ὡ, τὸ τελοϲ Α | 23. Oθεν supra lin. Α 27. Ῥ’ εἰρἡϲεται b in var. lect. |30. μόνον ⟨ἐν ⟩ RSkrzezka)

Τὰ εἰϲ δε λήγοντα τοπικὰ ἐπιρρήματα, ἐν ἑνὶ μέρει λόγου καθεϲτῶτα, καὶ προπαροξύνεται καὶ τῷ α παρεδρεύεται, ὡϲ ἔχει τὸ οἴκαδε, ἅλαδε. ἐν τόνῳ οὑν ϲεϲημειώϲεται τὸ ἐνθάδε, ἡ τε τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων παράκειται ὀνόμαϲι, τὸ ἐνθάδε δὲ οὐδὲ τῇδε ἔχει. τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων οὐδέποτε ἀποβολῇ τοῦ δε ϲχέϲιν τοπικὴν ἀποτελεῖ· πῶϲ οὑν παρὰ τὸ ἐνθάδε τὸ ἔνθα ϲχέϲιν τοπικὴν ϲημαίνει;

Ποἱϲ αὐτοῖϲ ἐπιχειρήμαϲι χρήϲαιτο ἄν τιϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἔνθεν καὶ ἐνθένδε· οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων ἔξωθεν παραγωγὴν ἴϲχει τὴν διὰ τοῦ δὲ. φαίνεται δὲ ὅτι οὐδὲ δύο λέξειϲ εἰϲὶν ἡμαρτημέναι, ἀλλὰ μία, εἴγε καὶ τὸ ἐνθὲν Δωρικώτερον ἀπεδείχθη γενόμενον ἔνθα, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν καὶ περὶ τοῦ πρόϲθεν πρόϲθα , ὕπερθεν ὕπερθα.

Ἔχοι δ’ ἂν ἐπίϲταϲιν καὶ τὸ ὧδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν δηλοῦν, ἐν δὲ τοῖϲ ὕμηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀριϲτάρχῳ δοκεῖ, ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τῆϲ δὲ κατὰ ποιότητα. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν, ὅτι τῇ μὲν παραγωγῇ τῇ διὰ τοῦ δε οὐκ ἀπιθάνωϲ τὸ ϲύνηθεϲ [*](ARGVM .3 Videtur igitur ad τοιόϲδε all. similitudinem accommodatum esse —13 quamquam hoc modo non nisi correlativa, quae a τ incipiunt, amplificari solent. —19 Eadem de ἐνθένδε dici posent. 25 ·Ωδε in sermone vulgari est ‘huc’, sed omnino localem notionem non induere apud Honerum praecipit Aristarchus. Ac sune non ita formatum est, ut cetera in δὲ adverbia localia.) [*](TESTIM. 25 Et. M. 820, 43 ‘Ωδε σημαίνει δύο παρὰ τῷ ποιητῇ· τὸ οὕτως . . σημαίνει καὶ τὸ νῦν . . σημαίνει καὶ τόπον πκρὰ τοῖς ἄλλοιρ , τὸ ἐνταῦθα. ομαίνει καὶ τὰ ὅπως , καὶ μἀλιοτα Ὅμηρος τοῦτο οἷδεν ουδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῆ τοπικὸν  εϋρίσκεται, άλλὰ πάντοτε άωτὶ τοῦ οὕτως , ἐπὶρρνμα μεοτόητος. Οὺδὲν δὲ εἰς 6ε λῆυον τοπικὸν ἕγει πρὸ τοῦ τέλους τ πλὴν τοῦ ὧδε ούδὲ 6ὲ s(q δε λῆγον δισύλλαβον τοκικον ἰστιν.) [*](DICSR. SCRIPT. 1. επιτεθηϲονται A' in rasura |6, και φωνηϲ τηϲ ολοκλιηρου τηϲ siglis script add. Α2 in marg, recepit ὡ, om. Α 7. post εφελκεται desinIt fol 138 L: eadem vox repetita in initio fol. 138 ν. | 12. επειδε Α |19. τιϲ καὶ ἐπὶ b, τι κεπι Α)

Ὁμοίωϲ δ’ ἂν ἔχοιτο καὶ τὸ τοιοῦτον ἐπιϲτάϲεωϲ. —« Ὁλοκλήρουϲ γὰρ τὰϲ τῶν πρωτοτύπων φωνὰϲ ἥδε ἡ παραγωγὴ φυλάϲϲει, τοῖοϲ τοιόϲδε, τηλίκοϲ τηλικόϲδε, τῆμοϲ τημόϲδε· χρῆν οὖν καὶ παρὰ τὸ ὥϲ ὧϲδε.» —Ἀλλὰ τοῦτο μὲν δύναται ἀπολογίαϲ ἔχεϲθαι, τῇ μὲν ἀπὸ Δωρικοῦ δυνάμενον ἐϲχηματίϲθαι τοῦ ὥ, ὅπερ ἀντὶ τοῦ ὥϲ παραλαμβάνουϲι, τῇ δὲ ἀπὸ τοῦ πτωτικοῦ τοῦ προυφεϲτῶτοϲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ· καὶ γὰρ παρὰ τὸ ὅϲ ὤφειλεν ὅϲδε εἶναι, ὅπερ ἐγένετο ὅδε. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ϲυνήθωϲ ἀποβάλλει τὸ ϲ· τὸ γὰρ αὐτὸ ϲημαίνει ἐϲθ’ ὅτε τὸ ὁ καὶ τὸ ὅϲ,

Ἔχοιτο δ’ ἄν ἔτι καὶ ἐπιϲτάϲεωϲ τοιαύτηϲ, καθὼϲ εἶπομεν ὅτι ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγὴ πολὺ πρότερον τὴν ἀνταπόδοϲιν τὴν διὰ τοῦ τ παραλαμβάνει· οὐ γὰρ παρὰ τὸ οἷοϲ τὸ τοιόϲδε, οὐδὲ παρὰ τὸ ἡνίκα τηνικάδε.— Καὶ πάλιν ὑπὲρ τούτου ἔϲτι φάναι, ὅτι ἔλλειψίϲ ἐϲτι [*](ARGVM. 11 Videtur igitur eis adverbiis in δε adnumerandum esse, quae eandem notionem atque primitiva habent: ὦδε =ὥϲ. —18 Mirum fortasse videtur, ab ὥϲ non ὦϲδε derivari, cum in talibus adverbiis forma primitiv aservar. soleat. Sed patrocinantur illi formae ὥ (— ὥϲ) et ὅδε (— ὅϲδε). 29 Ut in initio οὕτοϲ pronominis, ita in nito ὡδε adverbii desideratur.) [*](DISCR. SCRIPT. 1.ἐξεδέξατο ⟨τὸ ⟩ OSelneider 4|.ονοματων καιΑ1b.και in κατα mutavit Α |5. οἰκον δέ KLehrs, οἰκόνδε b | 7. τὸ τὸ δὲ RSchneider, τὸ τόδε b |7 —8. τοπικῶν ἐπιρρημάτων Ab, τόπου, ἐπιρρηματικῶϲ GFSchoemann | 9.ὀδυϲϲάμενοϲ Homerus, ὁδυϲάμενοϲ Ab | τὸ δ’ RSechneider, τόδ’ b | 11. του b in var. lect., τοῦ in textu | του κατὰ παραγωγὴν] fol. 139 r. | 30. ανταποδωϲιν Α | 31 οῖοϲ b, οιοϲὸε Α)

Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τοῦ οἶκον δέ. Τὰ μὲν οὖν προκατειλεγμένα ἐπιρρήματα, τύπου ἰδίου ἐχόμενα, τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ἐϲήμαινε, παραγωγῆϲ τυγχάνοντα τῆϲ διὰ τοῦ δε· τὰ μέντοι τοιαῦτα, οἰκον δέ, ἀγρὸν δἐ, ῦὕλυμπον δἐ, ϲύνταξιν ἔχει ἐπιρρηματικήν, οὐ μὴν με. ριϲμὸν τὸν κατὰ τὰ ἐπιρρήματα. καὶ γὰρ τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μήν ἐϲτιν ἐπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου, τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν παριϲτάντα , καθὸ ϲυνεχέϲτερον αἱ προθέϲειϲ, μετὰ καὶ ἄλλων πλειόνων ϲημαινομένων, καὶ παρεμφατικαί εἰϲι τόπου. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐν οἴκ ῳ· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτι τῷ οἴκοθι. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν ἐπιρρήματοϲ, δηλοῦντοϲ τὸ ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ, οὐ ταὐτὸν παράγεται. Ὑππενόηϲαν δ’ ἔνιοι, ὡϲ ἕν εἴη μέροϲ λόγου τὸ οἶκονδέ, ἐκ λόγων τοιούτων· ὅτι κατὰ μίαν ϲχέϲιν ἐκφέρονται, ὅπερ ἴδιον ἐπιρρημάτων· ὅτε εἰ ὀνόματα ἦν τὸ οἶκονδέ, οὐκ ἂν ἐνεποδίζετο μεταϲχηματίζεϲθαι εἰϲ πτώϲειϲ καὶ ἀριθμούϲ, ὅπερ παρείπετο ὀμόμαϲιν. οἱ ϲυμπλεκτικοὶ ϲύνδεϲμοι εἰϲ ϲυμπλοκὴν παραλαμβάνονται, καὶ οὐ παρὰ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ ἢ τὰϲ πτώϲειϲ ἐμπόδιοι καθεϲτᾶϲιν· ἑκάϲτηϲ γὰρ πτώϲεωϲ καὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ δεκτικοί εἰϲιν. εὖ γὰρ λέγοι τιϲ ἀν θρώπουϲ μὲν ἐθεαϲάμην, ἄλλα δὲ ζῶα οὕ, ἢ ἄνθρωποϲ μὲν ἦν, ὄπ ωϲ δὲ ἀφανὴϲ ἐγένετο οὐκ ἐπίϲταμαι· ἀδιαφόρωϲ γὰρ ἔχουϲι, καθ’ οἱανδήποτε ἂν ὦϲι πτῶϲιν, ϲυμπλέκειν καὶ παραλαμβάνεϲθαι. ὅπερ [*](ARGVM. 13 Illa in δε derivata (ἄγραδε sim ) adverbia sunt; οῖκον δἐ vero sim. constructionem quidem, sed non formam habent adverbialem. —23 Fuerunt autem qui οἶκονδέ unam vocem esse existimarent.) [*](DISCR SCRIPT. 3. τῷ b, τὸ Α | 6. ταύται HLAbrens , ταῦται b |10. θεὸν φαντὶ HLAhrens, θεόν φαντι b | 11. ἐξελᾶν b, εξελαν HLAhrens | 14. ἐχόμενα] fol. 139 ν. |15 —16. οἶκον δἐ, ἀγρὸν δἐ, Οῦλυμπον δἐ KLehrs, οἰκόνδε, ἀγρόνδε, ῦλυμπόνδε b, οικον δε nunc evan. in Α |25. ὅτε b, οτι Α |28. καθιϲταϲιν Α 29. εῦ γὰρ λέγοι τιϲ RSkrzeczkan. εἰ γὰρ λέγοι τιϲ Α et b in textu, F. καὶ γὰρ λέγει τιϲ b in var lect , εὐλόγωϲ γὰρ λέγοι τιϲ vel εἶ γε λέγεται Dronke 30. ἢ Α et b in textu, καὶ b in var. lect. | |32. πτῶϲιν ⟨ὸνόματα⟩ GDronke)

Διαφέρει τὸ οἴκοθεν τοῦ ἐξ οἴκου, ἡ ὃ μὲν ἓν μέροϲ λόγου, τὸ δὲ δύο, ἐκ προθέϲεωϲ καὶ ὀνόματοϲ, καὶ τὸ οἴκοθι τοῦ ἐν οἴκῳ, καὶ. τὸ οἴκαδε τοῦ εἰϲ οἰκον. καὶ ῷ λόγῳ τὸ εἰϲ οἶκον δύο μέρη λόγου, οὕτωϲ καὶ τὸ οἶκον δέ, ἐγκειμένου τοῦ δέ ϲυνδέϲμου.

Ἴδιόν ἐϲτι τοῦ δέ ϲυνδέϲμου ἐπάγειν ἐϲ αὐτὸν τὴν ὀξεῖαν· τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ οἰκον δέ, ὡϲ εἰ καὶ τὸ Ζεὺϲ δἑ. ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγή, οὐκ οῦϲα ϲυνδεϲμική, ἀποφεύγει τὴν τοῦ ϲυνδέϲμου τάϲιν, παροξυνομμένη μὲν ἐν τῷ τοϲόϲδε, προπαροξυνομένη δὲ ἐν τῷ οἴκαδε, καθὸ κα ἡ διὰ τοῦ γε παραγωγὴ εἰϲ τὸ ἐναντίον μεθίϲταται τῆϲ τάϲεωϲ τοῦ γέ ϲυνδέϲμου. ἔϲτι γὰρ ἐγκλιτικὸϲ ὁ γέ, τὴν πρὸ αὑτοῦ ὀξύνων, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ἔγωγε καὶ ἔμοιγε παρὰ Ἀττικοῖϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἵνα διὰ τοῦ τόνου φύγη τὸ ἀμφίβολον τοῦ γέ ϲυνδέϲμου.

Ἀλλὰ πῶϲ τοπικὴ ϲχέϲιϲ ἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δέ — Ὅτι καὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται, διὰ τὸ ἡμέραν [*](ARGVM. 11 Cui sententiae repugnat et accentus, — 15 et forma accusativi integra servata. — 24 Coniunctionis δέ est servare accentum, cum δε para- gogicum opinem tonum respuat. — 32 Ut praepositionibus quibusdam, ita etiam δέ coniunctioni vis adverbialis subicitur.) [*](Discb. sobipz. 1. ολυμπονδε Α | b scripsit et b. l, et l. 6, 7, 15 οἰκόνδε, et Οῦλυμπόνδε | 2. ϲύνδεϲιϲ KLehrs, ϲύνθεϲιϲ Ab | 4. τοῦ πλέονι b, το πλεονει A 13. πῶϲ γὰρ] fol.140 r. | 14. ἡ add. b | 22. λόγῳ τὸ b, λογω του A | 23 οἰκόνδε b, ut supra | 25. οῖκον δέ etiam b in var. lect., cum in textu sit οῖκόνδε 26. τάϲιν b in var. lect., ϲύνταξιν A et b in textu | 28. τοῦ γε b, του δε A τάϲεωϲ b in var. lect., ϲυντάξεωϲ A et b in textu | 30, τὸ add. b | 32. δἐ b. γε A | 33. προθετικῇ παραθέϲει b, προθετικη παραθεϲιϲ A)