De adverbiis

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Παράκειται τοῖϲ εἰϲ θεν λήγουϲι τὰ ἐν τόπῳ, τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ ι μεταλαμβανομένου, παρεπομένηϲ τῆϲ τάϲεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ καὶ μετὰ μὲν μονῆϲ τοῦ θ, εἰ τὸ ο προκείμενον εἴη· τὰ γὰρ μὴ οὕτωϲ ἔχοντα καὶ τὸ θ εἰϲ τὸ ϲ μεταλαμβάνει. τοῦ μὲν οὖν προτέρου οἴκοθεν οἴκοθι, ἔνδοθεν ἔνδοθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, οὐρανόθεν οὐρανόθι, τηλόθεν τηλόθι, αὐτόθεν αὐτόθι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ αὖθι. ὑψόθεν ὑψόθι, ἀφ’ οὐ πάλιν τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕψι. καὶ ἴϲωϲ καὶ παρὰ τὸ ἀγχοῦ ἦν τὸ ἀγχόθεν καὶ ἀγχόθι, καὶ πάλιν κατὰ ϲυγκοπὴν ἄγχι. ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ τὸ κεῖθι πάλιν τὸ αὐτὸ πάθοϲ ἀνεδέδεκτο τῷ κεῖθεν, τῆϲ ϲυγ κοπῆϲ ϲυνούϲηϲ τῆϲ παρὰ τὸ ἐκεινόθι. Τὰ μὲν οὖν γεγονότα [*](ARGVM. 6 (quae in paenultima ω habent, proparoxvtona sunt). —15 Ad- verbiis in θεν praesto sunt adverbia in θ eiusdem stirpis, quae, ubi quid sit, indicant. —1 Quorum si in paenultima o est, cum accentu servent θ litteram sin minus, θ in ζ mutant. —24 Sed non necesse est omni adverbio m θεν praesto esse adverbium in θῖ eiusdem stirpis.) [*](TESTIM. 11 Epim. Cr. 318, 17 τὰ εἰς θεν ἐκιρρήματα τῷ ο παραληγόμενα παὰ μιᾶς ἔχουσι τὸν τόνον, οἷον κυκλόθεν, Ἀβυδόθεν, Ἱλιόθεν· χωρὶς τῶν ἐπιμεριζομένων, οἶον ἑκάστοθεν. ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν. — 15 An, Bkk. BA p. 945, 10 καὶ εί μὲκ 2 ὁ (τῷ ω scr. RSohneider) παραλήγοι, ποιεῖ τὴν ἐκ τόπῳ τροπῇ τῆς θεν εἰς θῖ, οἷον οἴκοθι εἰ δὲ ἐτέρᾳ φωνήεντι παφαλήγοιτο, εἰς σι, οἷον Ἀθήνθεν Ἀθήνησιν. ἡμάρτηται τὸ ἐγγύθεν ἐγγύθι κτλ ― 18 Epim. Cr. 318, 5 τὰ εἰς θι ἐπιρρήματα τη τὴν παραλήγουσαν θέλει θυλάττειν τῶν εἰς θεν ἐπιρρη μάτων· οἷον Ἰλιοθε Ἰλιόθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, αὐτόθεν αὐτόθι, καὶ κατὰ συγκοπὴν αὖθι· οὖτως καὶ οὐρανάθεν οὔρανόθι.) [*](DISCR. SCRIPT. 3. τὸ ἐκτόϲ b, τω εκτοϲ Α | 4—5. 5 μὴ τῷ b, ω μη το Α 8. τὸ ἐγγύϲ] fol. 145 r. | 12. τὸ ἔκτοθεν b, του εκτοθεν Α |16. Articulum τῆϲ delendum censeo b in var lect. | μετὰ μὲν μονῆϲ RSkrzeczka, μονῆϲ μὲν μετὰ Ab, ‘Praepositionem abesse velim b in var. lect | 18. μεταλαμβάνει b, παρα- λαμβάνει Α | 23. ανεδεκτο Α)

193
τῇδε ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἐξ ἀνάγκηϲ παρεπόμενόν ἐϲτι τοῖϲ εἰϲ θΕν τὸ τοιοῦτον· οὔτε γὰρ τῷ ἔνθεν παράκειται οὔτε ἄλλοιϲ πλείοϲι τοιούτοιϲ. τοῦ γε μὴν ἑτέρου ὑποδείγματά ἐϲτι τοιαῦτα, Θήβηθεν Θήβῃϲιν, Ἀθήνηθεν Ἀθήνῃϲιν, θύρηθεν θύρῃϲι.

Τὰ διὰ τοῦ ε ἐκφερόμενα ἐπιρρήματα (λέγω δὲ τὰ προκείμενα κατὰ παραγωγὴν τοῦ θε· καὶ τὰ τοιαῦτα δὲ λέγω, τὰ διὰ τοῦ τε, ἄλλοτε, τότε, ὑπὲρ ὧν καὶ κατὰ τὸ ἐξῆϲ εἰρήϲεται, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ ϲε, κυκλόϲε, πάντοϲε, πόϲε, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ δε, οἴκαδε, καὶ ἔτι τὰ τούτοιϲ ὅμοια) οὐ τρέπει πάντοτε τὸ ε εἰϲ τὸ α παῤ Αἰολεῦϲι καὶ Δωριεῦϲιν, ἀλλὰ τρέψαντά ἐϲτιν ἢ διὰ τοῦ θε ἐκφερόμενα ἢ διὰ τοῦ τε. καὶ ϲχεδὸν μία ἦν ἀπολογία· πνεύματι γὰρ διαφέρει τὸ τ τοῦ θ. τὰ γὰρ μὴ τῇδε ἔχοντα τὸ ε φυλάϲϲει. εἴρηται μὲν οὖν περὶ τῶν εἰϲ θεν, λέγω περὶ τοῦ ὔπιϲθα καὶ ὕπερθα καὶ τῶν τοιούτων· ἔϲτι δὲ καὶ ὑποδείγματα τῶν διὰ τοῦ τε τὸ πότε πότα, ὅτε ὅτα. ἑτέρωτε ἑτέρωτα, ἄλλοτε ἄλλοτα. — διαφέρει δὲ πάλιν τὰ Αἰολικὰ τοῦ Δωρικοῦ, ἡ τὸ μὲν Δωρικὸν τὸ η εἰϲ κ μεταλαμβάνει, ὅτε τὸ πότε πόκα ἐϲτί, τὸ ἄλλοτε ἄλλοκα, ὅτε ὅκα. καὶ μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ κ, ὅκκα δὴ γυνά (Alcm. fr. 94 Berak3). οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ κυκλόϲε ῆ ἔραζε ἢ τῶν προκατειλεγμένων.

Τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ἐϲτὶ δὲ παραγωγά. παρὰ τὸ ὕψοϲ ἦν τὸ ὑψοῦ, παρὰ τὸ τῆλε τὸ τηλοῦ (δύναται καὶ τῷ τέλοϲ παρακεῖϲθαι, γενομένηϲ ἐκτάϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ η, τελοῦ τηλοῦ· τὰ γὰρ ἐπὶ τέλουϲ διικνούμενα μεγεθύνεται) καὶ παρὰ γενικὴν τὴν αὐτοῦ ὁμόφωνόν τι ἐκπίπτει ἐπίρρημα τὸ αὐτοῦ. — δύναται καὶ τῷ ἄγχι παρακεῖϲθαι τὸ ἀγχοῦ. — ἦν δὲ καὶ τὸ οὑ παρὰ πτωτικὸν τὸ ὅϲ, ἀφ᾿ οὗ ἀνταποδοτικὸν τὸ τοῦ, πευϲτικὸν δὲ τὸ ποῦ. καὶ ἐπεὶ τὰ μονοϲύλλαβα τῶν πευϲτικῶν, προϲθέϲει τοῦ ο ἀοριϲτούμενα, βαρύνεται, οὐκ ἂν εἴη παράλογον τὸ ὅπου κατὰ τάϲιν. — τῇδε ἔχει καὶ τὸ οὐδαμοῦ, παρακείμενον τῷ οὐδαμόϲ.

[*](ARGVM. 5. Quae in ε exennt, — 9 non omnia ε in α mutant in dorica din- lecto: mutant quaecunque in θε et τε cadunt. — 15 Aeolica a doricis eo diffe — runt, quod dorica τ in κ vertunt. — [20 Adverbin in ου derivata perispomenu sunt — 26 Sed indefinita, quae ex interrogativis praefixa ο littera nascuntur, burytona sunt.])[*](DISCR. SCRIPT. 2. παράκειταί ⟨τι⟩ conicit RSolneider | 6. ‘F. παραγωγὴν ⟨τὴν ⟩ τοῦ θε b in var. lect. | 10. ⟨τὰ⟩ τρέψαντα GFSchoeumann | 11. γὰρ ⟨μόνον⟩ δια- φἔρει GDronke | 13. υπηϲθα Α | ὕπερθα FJBast et, ut videtur, Α, ὔπερθα b | καὶ τῶν τοιούτων] fol. 145 v. | 14 ‘fortasse scripserat Apollonius ὑποδείγματα τοι- αῦτα τῶν διὰ τοῦ FJBast, ‘sola opus praepostione’ b in var lect., δια in Α fuisse videtur, sed evan. | 14 —15. ἑτέρωτε ἑτέρωτα FJBast b, ετερωθεν ετερωθα Α (alterum fere evan.) | 18. γυνά b in var lect. ThBergk, γυνὴ A b in textu | 20 —29. Uncis haec inclusit RSchneider, haeserat in eis etiam GDronke 21. δυναται Α, δ δυναται b | 25. τὸ οὐ b, τω ου Α | 26 ανταποδωτικον Α 29. τῶ οὐδαμόϲ b, το ουδαμοϲ Α)
194

Ἔϲτι καὶ ϲυνύπαρξιϲ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ἐπιρρημάτων. — παρὰ τὴν ἄλλοϲ φωνὴν πάλιν τὸ ἄλλοτε, παρά τε τὴν παντόϲ τὸ πάντοτε, καὶ παρὰ τὸ οὐ τὸ ὅτε. ποῦ πότε, ὅπου ὁπότε. — τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ ἕτεροϲ τὸ ἑτέρωτε (ἢ παῤ ἐπίρρημα τὸ ἑτέρωθε), ἀφ᾿ οὖ καὶ τὸ παῤ Αἰολεῦϲιν ἑτέρωτα· πρόκειται γάρ, ὅτι τὸ τοιοῦτον ε εἰϲ α τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ καὶ Δωριεῖϲ, ὥϲπερ ἔχει καὶ τὸ πότα. — ϲαφὲϲ ὅτι καὶ παρὰ τὸ νέοϲ τὸ μὲν κοινὸν ἦν νέοτε, κατ᾿ Ἀττικὴν δὲ ἐπέκταϲιν νέωτα, Αἰολικώτερον τοῦ ε εἰϲ α τραπέντοϲ. καὶ τὸ ἐνίοτε δὲ παρὰ τὸ ἔνιοϲ ἢ ἔνιοί ἐϲτιν.

Καὶ τὰ διὰ τοῦ ϲε παραγόμενα εἰϲ τόπον. παρὰ τὸ οἶκοϲ οἴκοϲε, ἄλλοϲ ἄλλοϲε, παντόϲ πάντοϲε, παρά τε πάλιν τὸ ποῦ τὸ

  • πόϲε φεύγετε; (Π 422)
    • κύκλοϲ κυκλόϲε. Χρὴ δὲ νοεῖν, ὅτι πάλιν οἱ αὐτοὶ τόνοι παρέπονται τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ τῶν εἰϲ θεν καὶ τῶν εἰϲ θι. ἄλλοθεν ἄλλοθι, εὐθέωϲ καὶ ἄλλοϲε· καὶ ἐπεὶ πάντοθεν καὶ πάντοθι,
  • πάντοϲε δαιδάλλων (Ϲ 479)
    • καὶ ἐπεὶ κυκλόθεν κυκλόθι, εὐθέωϲ καὶ τὸ κυκλόϲε, ἀγχόϲε, τηλόϲε.

    Τὰ διὰ τοῦ ζε παραγόμενα ἔχει τὸ α παρεδρευόμενον ἐν βραχεῖ χρόνῳ, Ἄφιδνα Ἀφίδναζε, ἔρα ἔραζε, θύρα θύραζε. ϲημειωτέον οὖν τὸ χαμᾶζε· καὶ δῆλον ὅτι τῆϲ Ἀττικῆϲ ἐκτάϲεώϲ ἐϲτι, καθὸ καὶ τὸ χαμᾶθεν.

    Εἴπομεν ὡϲ τὰ διὰ τοῦ φι παραγόμενα αὐτὸ μόνον τῆϲ παραγωγῆϲ ἔχεται τῆϲ διὰ τοῦ φι, καθὸ καὶ ἄλλα πολλά ἐϲτι τὰ διὰ τοῦ δε παραγόμενα, τοϲόϲδε, τοιόϲδε, ἅπερ τοῦ αὐτοῦ μέρουϲ λόγου ἔχεται, καθὸ καὶ πλεῖϲτα τῶν εἰϲ θεν ληγόντων, ὡϲ ἡ ἐμέθεν ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι. — ἔχεται μέντοι καὶ ἕτερα ἐπιρρηματικῆϲ ἐννοίαϲ, ὥϲπερ παρὰ τὴν ἰνόφιν φωνὴν τὸ ἶφι ϲυνεκόπη, ϲημαῖνον τὸ ἰϲχυρῶϲ. τὸ μέντοι νόϲφι πρὸϲ ἐνίων οὕτωϲ ἀπεδίδοτο, ὡϲ τὸ νο ἐϲθ᾿ ὅτε ϲτερητικόν ἐϲτι, καθὸ καὶ τὸ νόϲοϲ ἐν ϲτερήϲει τοῦ ϲοεῖν ἦν δὲ καὶ παρὰ τὸ [*](ARGVM. 3 Adverbia in τε diversis modis derivantur. — 10 Quae per ζε suf- fixum facta sunt, quem in locum quid vergat indicant Accentus habent eosdem atque ea, quae in θεν et θῖ finiuntur. — 18 Adverbia in ζε paenultimam corripiunt notabile igitur χαμᾶζε. — 22 Quae per φι suffixum orta sunt, ei parti orationis tribuuntur, cui primitiva. Sunt autem quaedam adverbiali potestate praedita, ut ἰφι.) [*](DISCR. SCRIPT. 4. τὸ ἑτέρωτε b, τω ετερωτε A 10. ζε b, A | 17. αγχοϲε extrema vox est in fol. 145 v., quae sequntur folia 31, inde a fol. 110. r. usque ad 176 v., libri de pronomine sunt, ut τηλοϲε sit primum vocabulum. fol. 177 r. | 20. ἐκ add. b | 22. φι b, φ A | 26. ὥϲπερ vel καὶ γὰρ Θ GFSchoemann. ὥϲπερ etiam GDronke, ὡϲ καὶ vel, puncto intes posito, οὕτωϲ RSkrzeczka Vitii subest nescio quid’ b in var. lect. ὡϲ γὰρ, puncto ante ὡϲ posito, A et b in textu | 28. ἔϲθ᾿ add. b | 22. ϲοειν in rasura A1)

    195
    ἕπεϲθαι, κατὰ ϲτέρηϲιν τὴν διὰ τοῦ νο, ἐϲχηματιϲμένον τὸ νόϲφιν, ὅπερ ἐναντίον ϲημαίνει τῷ ϲυνέπεϲθαι.

    Ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ Ϲέλευκοϲ καὶ οἱ πλεῖϲτοι ὑγιῶϲ ἐφίϲτων τῷ

  • οὐρανόθι πρό (Γ 3).
    • ἡ γὰρ εἰϲ θι παραγωγὴ τὸ ἐν τόπῳ ϲημαίνει. ὅπερ τινὲϲ μετέγραψαν τὸ οὐρανόθεν, ἵνα τὸ ἐκ τόπου δηλωθῆ. ἀλλὰ πάλιν ἐδόκει καὶ τὸ πρό ἀντικεῖϲθαι· ἐπεὶ γὰρ τὸ οὐρανόθεν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ϲημαίνει, οὐ ϲυνίϲταται δὲ τὸ πρὸ ἐξ οὐρανοῦ, ϲαφὲϲ ὅτι παραπεμπτέον καὶ τὴν διὰ τοῦ θεν γραφήν. χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκεῖνό τιϲ εἴποι, ὡϲ ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ γενικαῖϲ μόνον ἡ παραγωγὴ ἰϲοδυναμεῖ, οὐ δηλουμένηϲ τῆϲ ἔκ προθέϲεωϲ ὡϲ τὸ
  • Ἴδηθεν μεδέων (Γ 276),
    • ὡϲ ἡ ἐμέθεν ἀντωνυμία, ὡϲ τὸ
  • Αἴαϲ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε (Η 219).
    • καὶ τὸ οὐρανόθεν προϲλαμβάνει τὴν ἔξ πρόθεϲιν, ἐξ οὐρανόθεν, ὡϲ αὐ · τοῦ θεν νῦν οὐ λεκτικῶϲ προϲεληλυθότοϲ, ἐν δὲ μόνον παραγωγῇ, καθὼϲ προαπεδόθη. τῆδε οὖν ἕξει καὶ τὸ οὐρανόθεν πρό. — εὐμαρέϲτερον μέντοι τὴν διὰ τοῦ φι παραγωγὴν παραδέχεϲθαι, ἤ τιϲ ϲυνήθωϲ καὶ ἐπὶ γενικῆϲ παραλαμβάνεται. ἢ παραλαμβανομένη ποικίλαϲ ἔχει τὰϲ προθέϲειϲ προϲιούϲαϲ, ἐκ παϲϲαλόφιν, ἀπὸ χαλκόφι. — διὸ καὶ ἐν παραγωγῇ μόνον κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων παρελαμβάνομεν. — τῇδε οὖν ἔχει καὶ τὸ οὐρανόφι πρό.

    Τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπρρήματα ϲημαίνει καὶ τὸ ἐν τόπῳ καὶ τὸ εἰϲ τόπον (τὴν γὰρ διὰ τοῦ θεν παραγωγὴν ἔχει τὸ ἐκ τόπου) λέγω δὲ ὅτι μάλιϲτα. ἃ ἀπὸ προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται, ἰϲοϲυλλαβεῖ μὲν μάλιϲτα ταῖϲ προθέϲεϲιν, ἐὰν ὧϲι διϲύλλαβοι, μιῇ δὲ πλεονάζει, εἰ εἶεν μονοϲύλλαβοι, ἐν λήξει τῇ εἰϲ ϲ ἢ φύϲει ἢ δυνάμει. τοῦ μὲν προτέρου ἀνά ἄνω, κατά κάτω· τοῦ δὲ δευτέρου πρόϲ πρόϲω καὶ εἴϲ εἴϲω. δυνάμει καὶ ἡ ἔξ εἰϲ ϲ λήγει· οὕτωϲ ἔχει τὸ ἔξω. φαμὲν οὖν ἄνω [*](ARGVM. 4. ln οὐρανόθι πρό quidam adeo offenderunt, ut οὐρανόθεν scribi vellent. Quod ferri possit, si οὐρανόθεν sit = οὐρανοῦ. — 17 Praestat tamen scripturam οὐρανόφι probare, nam φι suffxum etam genetivum indicat. — 23 Adverbia in ω localia et ubi quid sit et quo tendat denotant.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. τὴν διὰ inseruit RSchneider, ⟨διὰ⟩ GFSchoeman | 5. μετέ- γραψαν τὸ Ab, μετεγράψαντο OSelneider | 17. ἔξει Α et b in var. lect, ἔχει b in textu | οὐρανόθεν OSchneider, οὐρανόθι Ab | 18. ϲυνήθωϲ b, ϲυνηθηϲ Α 19. νεται litterae vocis παραλαμβανεται in ras. Α | 22. ἔξει pro ἔχει conicit GUhlig | 24. τὸ inseruit RSchneider | ἐκ τόπου Ab, ἀπὸ τόπου GFSchoemann 25. ὅτι GFSchoemann, ὅτε Ab | ἂ inseruit BSchneder, ⟨Ὅϲα δὲ⟩ GFSchoemann, post μάλιϲτα non interpunxit b | προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται Ab, προθέϲεων ἐϲχη- ματίϲθη GFSchoemann | post ἐϲχημάτιϲται punctum posuit b, comma GFSchoe- mann | μάλιϲτα delevit GFSchoeman | 26. ταῖϲ προθέϲεϲιν] fol. 177 v. | 27. ἐν add. b in var. lect)

    196
    μένει Δίων, ἄνω ἀπέρχεται Ἀπολλώνιοϲ ἔξω μένει, ἔξω ἀπέρχεται (τὰ εἰϲ θεν τούτων ἐκ τόπου ἐϲτίν, ἔξωθεν παραγίνεται). — Ποία οὖν ἀλογία ἐν τῷ
  • καὶ εἴϲω δόρπον ἐκόϲμει (η 13);
    • («χρῆν γάρ », φαϲίν, «ἔνδον »·) προαποδεδειγμένου τοῦ ὅτι δύο τοπικὰϲ ϲχέϲειϲ ϲημαίνει τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων. — ἐγώ γε μὴν ὑπολαμβάνω, ὡϲ μᾶλλον τὸ ἔνδον ἀλογώτερον καθέϲτηκεν. οὐδὲν γὰρ ἄλλο τι τῶν εἰϲ δον ληγόντων ἐπιρρημάτων τοπικόν ἐϲτι, ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικόν. ἀπειρότερον οὖν ἀναϲτρέφοντεϲ ⟨περὶ⟩ τῶν τοιούτων ϲημαϲιῶν καὶ ἐπιμέμφονται τὸ
  • εἴϲω δόρπον ἐκόϲμει (η 13).

    • Ὡϲ προείπομεν, τὰ εἰϲ δον λήγοντα ἐπιρρήματα ἀεὶ ποιότητόϲ ἐϲτι παραϲτατικά, ἀγεληδόν, ταυρηδόν, ϲκηνηδόν, βοτρυδόν, ἰλαδόν. ϲυνωχαδόν· ἦν οὖν τὸ ἔνδον κατὰ τοῦτο ϲημειούμενον. ἀλλὰ καὶ ὀξύνεται ἅπαντα, καθὼϲ κατείλεκται· καὶ ἕνεκα τούτου ϲημειωτέον πάλιν τὸ ἔνδον. τὸ γὰρ ἔμπεδον οὐκ ἔχεται τῆϲ παραγωγῆϲ τῆϲ διὰ τοῦ δον, ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ϲυνεμπτώϲει ὀνοματικῇ ϲύνταξιϲ ἐπιρρῇματοϲ παραλαμβανομένη, καθὼϲ ἔχει τὸ καλόν,

  • οὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν (υ 294),
    • καὶ τὸ
  • νέον ἐρχομενάων (B 88),
    • καὶ ἄλλα πάμπολλα, ϲυνυπάρχοντα οὐδετέρᾳ θέϲει ὀνομάτων. ἦν γὰρ παρὰ τὸ ὄνομα τὸ πέδον ἀρϲενικὸν ὄνομα ἀποτελούμενον ἔμπεδοϲ, καὶ ἔχον τρίτην ἀπὸ τέλουϲ τὴν ὀξεῖαν, καθὸ καὶ τοῖϲ πλείϲτοιϲ τῶν τοιούτων ὀνομάτων παρεπόμενόν ἐϲτι, τέκνον εὔτεκνοϲ, βλέφαρον καλλιβλέφαροϲ, ξύλον ἄξυλοϲ· ἦν οὖν καὶ παρὰ τὸ πέδον τὸ ἔμπεδοϲ, ἀφ᾿ οὖ οὐδέτερον τὸ ἐμπεδον, κατὰ ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν εἰλημμένον. Ἐϲτιν οὖν ὑπὲρ τῆϲ τάϲεωϲ τοῦ ἔνδον ἐκεῖνο φάναι, ὥϲ ἐϲτί τινα ὑπεξαιρούμενον τῆϲ τάϲεωϲ, ὅτι ἃ μὲν ποιότητοϲ, ὃ δὲ τόπου [*](ARGVM. 4 Mirum igitur non est ἔϲω esse etiam ‘in interiore parte’; illud potius mirum, eam vim habere ἔνδον, quia cetera in δον qualitatem indicant. — 12 Adverbia in δον qualitatem signifcant et oxvtona sunt. Non est notabile ἔμπεδον; est enim neutrum adiectivi, partceps constructionis adverbii, — 28 Notandum potius ἔνδον; sed accentus eius pluribus de causis defendi potest.) [*](DISCR. SCRIRT. 2 θεν GDronke, θε Ab, θα α GFSchoemarn | 3. ἀλογία b in var. lect. Schneiler GFSchoeman, ἀπολογία Α et b in textu | 7. οὐδὲ b in var. lect, οὐδὲν id. in textu cum Α | 9. περὶ add b in var. lect. | 11 — 12. ἐκόϲμει. ὡϲ προείπομεν, τὰ b; ἐκόϲμει, ὡϲ προείπομεν. Τὰ GFSchoemann; in Α spatium est post εκοϲμει | 13. ειλαδον pro ἰλαδόν Α | 17 ϲυνεμπτώϲει RSclneider, ϲυμπτώϲει AB | 17 — 18. ἐπιρρήματοϲ scripsit RSchmeider secutus Α, in quo est επιρρηματ ἐπιρρημάτων L, ἐπιρρηματικὴ b | 18. παραλαμβανομένη RSkrzeczka, παραλαμβα- νομεν A, extremam ον syllabam addidit Α2 in rasura, παραλαμβανόμενον b καθὼϲ b in var. lect, καὶ ψϲ id. in textu cum Α | 19. μὲν Α b, γὰρ Homerus vulg. | 21. νεων Α | 28 — 29. ψϲ ἐϲτί τινα ἐξαιρούμενον RSchneider, ψϲ ἔϲτι τινὰ ἑξαιρούμενα A b | 29. ὅτι ἃ μὲν] fol.178 r.)
    197
    δηλωτικόν ἐϲτι· καὶ ἃ μὲν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ὃ δὲ διϲύλλαβον· καὶ ὅτι μόνον ἀπὸ προθέϲεωϲ ἐϲχημάτιϲται. ἦν δὲ καὶ τὸ πέριξ ἀλόγωϲ μὲν βαρυνόμενον, ἔχον δὲ πάλιν ἀπολογίαν τὴν ἐγκειμένην πρόθεϲιν. — Τινὲϲ μέντοι τὸ ἐντελέϲτερον ἐξεδέξαντο τὸ ἔνδοι εἴναι, ὅπερ ἐν χρήϲει Ϲυρακουϲίοιϲ καὶ Αἰολεῦϲίν ἐϲτι, γενόμενον ἐκ ϲυγκοπῆϲ τοῦ ἐνδόθι, καθότι καὶ παρέκειτο τῷ ἀγχόθι τὸ ἄγχι, τῷ ὑψόθι τὸ ὕψι ἀφ᾿ οὖ ἐκ μεταλήψεωϲ τοῦ ι εἰϲ τὸ ν ἔνδον ἐγεγόνει, καθότι καὶ τῷ ἀεί παράκειται τὸ αἰἑν· ἔνθεν ἐβαρύνετο εὐλόγωϲ, καὶ τοπικὸν ἦν. Οὐκ ἀγνοῶ μέντοι γε, ὅτι τινὲϲ τὸ
  • ἔνδοι πειράζουϲα
    • περιέϲπαϲαν τῷ λόγῳ τῶν εἰϲ οι ληγόντων ἐπιρρημάτων, ὅπερ, ὡϲ προείρηται, ἐχόμενον τοῦ πάθουϲ ἀναγκαίωϲ βαρύνεται. τῇδε γὰρ ἔχει καὶ τὸ ἐπίρρημα παῤ Αἰολεῦϲι τὸ μέϲοι,
  • γαίαϲ καὶ νιφόεντοϲ ὠράνω μέϲοι (Alcaei fr. 17 Bergk³)
    • τῇδε ἔχει καὶ ἀπὸ τοῦ τηλόθι τὸ τήλοι.

    Ἔτι τὰ προκείμενα τῶν εἰϲ δον ληγόντων, ἀπὸ ὀνόματοϲ εἰϲ ἐπιρρήματα παρηγμένα, ἢ τῷ η παρεδρεύεται ἢ τῷ α, ϲκηνηδόν, ἀγεληδόνξ, ταυρηδόν, πανθυμαδόν, κατωμαδόν, ϲπανιάκιϲ ἀπὸ τῶν είϲ ξ ληγόντων, ὡϲ τὸ κλιμακηδόν, δονακηδόν. — ἐϲημειοῦτο πρὸϲ Τρύφωνοϲ (p. 53 Velsen) τὸ βοτρυδόν, ὅπερ διὰ τὴν φυλάϲϲουϲαν γὲνικὴν τὸ υ ἐδύνατο ἂν ἔχειν ἀπολογίαν. ϲχηματίζεται καὶ ἀπὸ μετοχῶν, ὡϲ τὸ ἐθελοντηδόν καὶ ἑκοντηδόν. ϲπανιάκιϲ ἀπὸ τῶν εἰϲ ξ ληγόντων, ὡϲ τὸ κλιμακηδόν, δονακηδόν καὶ ἔτι ἀπὸ ἐπιρρημάτων τοῦ λάθρᾳ τὸ λαθρηδόν, χωρὶϲ εἰ μὴ ὀνόματι τῷ λαθραῖοϲ παράκειται, ὥϲτε τὸ ἐντελὲϲ εἶναι λαθραιηδόν, καὶ ἐν ϲυγκοπῇ λαθρηδόν. καὶ παρὰ ῥῆμα ϲχηματίζεται, ἐκ μὲν βαρυτόνου τοῦ βρύχω τὸ βρυχηδόν· καὶ ἴϲωϲ τῷ κρυφῶ περιϲπωμένῳ παράκειται τὸ κρυφηδόν. τῷ πελάζω καὶ ἐμπελάζω παράκειται τὸ ἐμπελαδόν, τῷ ϲχέθω ϲχεδόν, τῷ κρίνω κριδόν καὶ διακριδόν, φαίνω φανδόν καὶ ἀναφανδόν, χαίνω χανδόν. μένει δὲ τὸ ν ἐπὶ τοῦ χανδόν καὶ ἀναφανδόν, καθὸ καὶ ἐν παρακειμένῳ τῷ πέφαγκα καὶ κέχαγκα, οὐ μὴν ἐν τῷ κέκρικα ἢ κέκλικα, ἀφ᾿ οὐ τὸ κριδόν καὶ διακριδόν, κλίνω κλιδόν καὶ παρακλιδόν. καὶ φαίνεται ὅτι τῷ μὲν [*](ARGVM. 4 Sunt, qui ἔνδοι primitivum putent, ex quo ἔνδον ortum sit, ut iure et locale et paroxytonon possit esse. — 16 ln paenultima adverbiorum in δον a nominibus derivatorum est aut η aut α; notabile igitur βοτρυδόν. — 22. Haec adverbia etiam a participiis, ab adverbiis, — 25 a verbis derivantur.) [*](DISCR. SCRIPT. 3 ἐγκειμένην b in var. lect., ἐκκειμένην Α Et b in textu 6. τῷ ἀγχόθι b, το αγχοθι Α | 8. ὄν pro ῆν conicit HLAhrens | 10 Πραξινόα pro πειράζουϲα, ut sit Theocr. XV, 1, conicit HLAhrens | 15 τὴλοι GFSchoeman, τηλοῖ b, πηλοι Α |18 —19. Haec ex l. 22 — 23 huc trnsposuit RSclncider 20 — 21. ἐδύνατο ἔχειν ἀπολογίαν RSchneider, δύναιτο ἄν ἔχειν ἀπολογίαν RSkrzeczka, ἀδύνατον ἦν ἔχειν ἀναλογίαν KLehrs, ἐδύνατο ἂν ἔχειν ἀναλογίαν Ab | 27. περι- ϲπωμενωϲ Α | 28. ϲχέθω b, ϲχεθον Α | 32. καὶ φαίνεται] fol. 178 v.| τψ b, το Α)

    198
    βαίνω οὐ παράκειται τὸ ἐμβαδόν, μᾶλλον δὲ τῷ βῶ ἢ βίβημι, ὡϲ τῷ ἱϲτῶ ἴϲτημι τὸ ϲταδόν.

    Τὰ εἰϲ δην ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί, καὶ παράγεται καὶ ἀπὸ ὀνομάτων, ὡϲ τῷ λόγοϲ τὸ λογάδην παράκειται, μόνοϲ μονάδην, τρόχοϲ τροχάδην, ϲπόροϲ ϲποράδην. ἤ παρὰ ῥῆμα, διὰ τοῦ δ καὶ τοῦ ϲυγγενοῦϲ β παραλαμβανομένου ἐν πρώτῃ ϲυζυγίᾳ, κλέπτω κλέβδην, κρύπτω κρύβδην, γράφω γράβδην, ὄπτω ὄβδην καὶ ἐϲόβδην. καὶ παρὰ τοὺϲ εἰϲ ξω λήγονταϲ μέλλονταϲ διὰ τοῦ γδ, πλέξω πλέγδην, μίξω μίγδην, νύξω νύγδην. καὶ παρὰ τὴν πέμπτην δὲ ϲυζυγίαν, αἴρω ἄρδην, φύρω φύρδην. καὶ παρὰ τὸ ϲύω δὲ τὸ ϲύδην· ὅπερ ἐϲχημάτιϲτο, ἐκ μεταθέϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ υ, παρὰ τὸ ϲέω, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ϲόοϲ, καθότι καὶ τῷ ῥέω τὸ ῥύω παράκειται, ἀφ᾿ οὐ καὶ τὸ ῥύβδην καὶ ὁλόκληρον εἰϲ ον λῆγον ῥυδόν· καὶ παρὰ τὸ χύω τὸ χύδην. ϲεϲημείωται τὸ βύζην, καὶ διὰ τὴν ἔκταϲιν τοῦ υ, καὶ διὰ τὴν μονὴν τοῦ ζ. καὶ παρὰ ῥῆμα δὲ τὸ ῥῶ, ἀφ᾿ οὗ τὸ ῥητόν καὶ ἄρρητον, παράκειται τὸ ῥήδην, καθὸ καὶ τῷ τμήγω τὸ τμήδην. φαίνεται ὅτι καὶ τῷ ἤδω τὸ ἥδην παράκειται καὶ ἅδην. καὶ παρὰ τὰ εἰϲ μι λήγοντα ἔϲτιν εὑρέϲθαι, βίβημι βάδην, ἵημι ἀέδην καὶ ἀνέδην. ἔδει οὗν καὶ παρὰ τὸ πρίημι τὸ πριάδην ἐπιρρηματικῆϲ ἐχόμενον ϲυντάξεωϲ.

    Ὅτι πρωτότυπόν ἐϲτι τῶν εἰϲ ωϲ ληγόντων τὸ ἕωϲ, δῆλον, οὐ μὴν τὸ ἰϲοδυναμοῦν εἰϲὅ, καθὸ καὶ ἐν τόνῳ καὶ ἐν πνεύματι ἐπιϲτάϲεωϲ ἐδέετο. ἐν πνεύματι μὲν οὗν, ὡϲ ἀδύνατόν ἐϲτι τὴν ἐν φωνήεντι δαϲεῖαν ἐπὶ τέλουϲ εὑρέϲθαι· ἐν τόνῳ δέ, καθὸ οὐδεμία λέξιϲ εἰϲ ο λήγουϲα τόνου ἔχεται τοῦ ὀξέοϲ, καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ αὐτό ἐϲημειοῦτο, περὶ οὐ εἴρηται περὶ τῶν ἀντωνυμιῶν. ὅτι μὲν οὖν καὶ ἄλλα ἐϲημειοῦτο ἕνεκα τοῦ ἐπὶ τέλουϲ πνεύματοϲ, εἶρηται καὶ ἐν τῷ περὶ δαϲείαϲ καὶ ψιλῆϲ --- [*](ARGVM. 3 Adverbia in δην barytona sunt; derivantur et a nominibus, et a verbis. —20 Εἰϲδ notabile et propter aspirationem, et propter accentum.) [*](TESTIM. 18 Et M. 133, 17 ἀπριάτην· πρίημι. τ καθητικὸν πρίαμαι. τὰ ἐπίρρημα ἀπρίδην καὶ τροπῇ] τοῦ δ εἰς τ ἁπριάτην; cf, ib. 132, 46. —Schol. BL. ad A 99 ἀπριἁτην· ἐπιρρηματικῶς αὐτὰ ἀκούει Ἀπολλώνιος, ῖν᾿ ᾗ τὸ χωρὶς πριασμοῦ ἀντὶ τοῦ ἀπριάδην. Cf. Apoll. Soph. 39, 23. Ep. Cr. 23, 16. Et. M. 132, 46, 137, 17. Schol. ξ 317. — 27 Schol. BL ad Γ 409 εἰσόκε· ἐκ τῆς εῖς προ- θέσεως. καὶ τοῦ ὅ ἄρθροι ἀναφορικοῦ καὶ τοῦ κέν συνδέσμου. ἔστι δὲ ἐπίρρημα χρόνου δηλωτικόν. ἀποροῦσι δέ τενες εἰ τὸ εἰσόκεν ἐν συνθέσει ἐστὲν ἐν πα- ραθέσει καὶ λέγομεν ὅτι ἐν παραθέσει. κανὼν γάρ ἐστιν ὁ λέγων ὅτι τὸ εἰς ε λήγοντα χροωικ ἐπιρρήματα θέλουσιν ἔχειν πρὸ τοῦ ε τὸ τ, ἐνίοτε ἑκάστοτε ἄλλοτε, καὶ ὅτε οὐδέποτε κατ᾿  ἀρχὰς ὁ συνδεσμος συντέθεται κτλ.) [*](DISCR. SCRIPT. 4. τῷ λόγοϲ b, το λογοϲ Α | 11. ϲόοϲ ChALobeck, ϲοον Ab 12. ῥύβδην GUhlig, ῥυτόν Ab | 16. ηδειν pro ῆδην Α | 18. πρίημι ϹhALobeck, πρίαμι Ab | πριάδην Ab in textu, ἀπριάδην b in var lect | 21. εἰϲδ KLehrs, εἰϲό b | 21. οξεωϲ Α | 25. περι Α, ⟨ἐν τῷ ⟩ περὶ b | 26. ἐϲημεινοῦτο Ab, ϲημειωτέον GUhlig 22. in Α post ψιληϲ hoc signum est ⋇)

    199
    --- οὐ μὴν τὸ προκείμενον μόριον --- «ὀφείλει καὶ περιϲπᾶϲθαι καὶ γράφεϲθαι ϲύν τῷ ι ». Ἀλλ’ οὔτε περιϲπᾶται, οὔτε ϲὺν τῷ ι γράφεται, μετάληψιν δὲ ἔχει εἰϲ δύο μέρη λόγου κατ᾿ αἰτιολογικὴν ἔννοιαν. καὶ ἄπορόν γε, πότερον ἐπίρρημά ἐϲτιν αἰτίαϲ παραϲτατικόν, ἤ ϲύνδεϲμοϲ αἰτιώδηϲ. ἡ ϲύνταξιϲ αἰτιολογική, ὡϲ εἰ καὶ ἐπ᾿ ὀνόματοϲ καὶ τῆϲ διά προθέϲεωϲ, λέγω δὲ ἐπ᾿ ὀνόματοϲ τοῦ κατ᾿ αἰτιατικὴν νοουμένου, ἐφ᾿ ἧϲ καὶ μάλιϲτα ἡ αἰτιολογικὴ φράϲιϲ γίνεται. τὸ γὰρ φάναι δι᾿ Ἀριϲτάρχου ἢ δι’ Ἀλεξανδρείαϲ δῆλον ὡϲ ϲημαίνει ἐπὶ μὲν τῶν ἐμψύχων τὸ γινώϲκοντοϲ Ἀριϲτάρχου, τὸ δὲ ἐπὶ τῶν τοπικῶν τὴν δι᾿ αὐτῶν γινομένην πορείαν, δι᾿ Ἀλεξανδρείαϲ, διὰ τοῦ Ἑλληϲπόν του· τὸ γὰρ ἐπ᾿ αἰτιατικῆϲ παραλαμβανόμενον αἰτιολογικὴν ὑπαγορεύει φράϲιν, δι᾿ Ἀλέξανδρον, δι᾿ Ἀρίϲταρχον, διὰ τὴν πόλιν, διὰ τὴν Λέϲβον, διὰ τὴν Ἴλιον. ὅθεν δοκεῖ μοι καὶ τόδε τὸ μόριον ταύτηϲ ἔχεϲθαι τῆϲ ϲυντάξεωϲ. ὡϲ μὲν οὖν οὐ δύναται δοτικῆϲ εἶναι πτώϲεωϲ, προφανὲϲ ἐκ τοῦ ϲημαινομένου (δοτικὴ γὰρ οὐδέποτε αἰτιολογικὴν φράϲιν παρίϲτηϲι), καθὼϲ ἔφαμεν, μαρτυρούϲηϲ καὶ τῆϲ παραδόϲεωϲ καὶ κατὰ τάϲιν καὶ κατὰ γραφήν. ὅτι δὲ οὐδὲ αἰτιολογικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ, προῦπτον. οὐ γὰρ δή γε ἀντιμεταλήψειϲ εἰϲὶν ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ αἰτιολογικοῖϲ ϲυνδέϲμοιϲ, λέγω τῷ ὅτι ἢ γάρ ἢ ἕνεκα ἤ τινι τῶν τοιούτων. — Ῥητέον οὖν ὡϲ ἐθιμώτερον οἱ ποιηταὶ ἐλλείπουϲι προθέϲεϲιν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ
  • ἴθυϲε μάχη πεδίοιο (Ζ 2),
  • ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε (1 649),
  • πικρὰϲ ὠδῖναϲ ἔχουϲαι (Λ 271),
    • καὶ
  • τίϲιϲ ἔρχεται Ἀτρείδαο (α 40)
    • καὶ ἐπί γε μάλιϲτα τοῦ προκειμένου μορίου. οὐ γὰρ ἂν ἄλλωϲ αἰτιολογικὴν [*](ARGVM. 1 Τώ voculae neque circumflexus imponitur neque ι subscribitur. 15 Dativus esse non potest —17 neque coniunctio causalis. — 27 Est igitur accusativus τό productus in τώ, διά praepositione subaudita.) [*](TESTIM. 1. Et. M. 773, 19 Τοῦτο (scil. τὸ τώ) δὲ ὁ μὲν Ἀπολλώνιος ὀξύνει. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸς περισπᾶ, λέχοκ ὅτι οὕτως ἔχει ἡ παράδσις. Cf. Et. Flor. apud. MiIlar. Melanges 282. —20 Et. M. 21 Γέγονε δ οὕτως. Πολλαὶ λέξεις ἐλλεί πονται προθέσεων· οἷον ‘τρέμω σε’ ἀντὲ τοῦ ‘διὰ σέ’· ‘πικὰς ὠδῖνας ἔχρυσαι’ ἀντὶ τοῦ ‘ἐπέχουσαι’. Καὶ πάλιν, πολλαι εἰσι προθέσεις ἐλλείπουσαι ὁήματος, ὡς τὸ ‘ἀλλ’ ἄνα᾿, καὶ ‘ἔνι τοι φρένες’. ἔστι οὖν διὰ τό. καὶ κατ᾿ ἔλλειψιν τῇς προθέσεως τό, καὶ κατ᾿ ἔκτασιν τῶ (τώ scr. RSchneider).) [*](DISCR. SCRIPT. 1. kLehrs et GFSchoemann a verbis οὐ μὴν incipere dispu- tationem de τώ perspexerunt, GUhlig haec οὐ μὴν τὸ προκείμενον μόριον ⟨ἐν τούτοιϲ ἐϲτίν⟩ eis, quae antea de εἰϲὅ proferuntur, tribuit; inter μόριον et ὀφείλει lacunam statuerunt  GUhlig et RSchneider | 4. καὶ ἄπορόν γε] fol. 179r. | 4 —5. αιτιαϲ παραϲτατικον Α¹ supra lin. | 12. ἄπαγορευει Α. Α, υ supra soripsit Α1 | 19. ἢ γάρ b, η γα Α | 26. ἔρχεται Α b, ἑϲϲεται Homerus)
    200
    φράϲιν ὑπέφαινεν, εἰ μὴ ἔλιπε τῇ διά, ἀεὶ ϲημαινούϲῃ καὶ αἰτιολογικὴν ϲύνταξιν, ὡϲ ἔφαμεν, ἐπ’ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ. Ἀλλ’ ἐκεῖνό τίϲ φηϲι· « ποῦ οὖν ἡ αἰτιολογικὴ πτῶϲιϲ» Πρὸϲ ὃν φαίημεν, ὡϲ ἀνεπέκτατόϲ ἐϲτιν ἐν τῷ
  • τὸ καὶ οὔ τι πολὺν χρόνον (M 9),
    • ὅθεν δοκεῖ καὶ τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυμμεμενηκέναι κατ’ ὀξεῖαν τάϲιν, καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ. τὸ λεῖπον οὖν ἡ μετάληψιϲ ἀπέλαβε, λέγω τὴν διὰ πρόθεϲιν. ἀεὶ γὰρ τὰ μεταλαμβανόιενα πρὸϲ ποιητῶν ἀνάγεται εἰϲ ϲαφήνειαν καὶ ϲυνήθη προφοράν. καὶ γὰρ μεταλαμβανόμενον τὸ
  • ἴθυϲε μάχη πεδίοιο (Ζ 2)
    • ἀπολαμβάνει τὴν διά, καὶ τὸ λεῖπον τῆϲ προθέϲεωϲ, ῥῆμα λέγω
  • ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμονάϲ γε (Ι 247)
    • εἰϲ ἐντελῆ προφορὰν τοῦ ἀνάϲτηθι. Οὐκ ἀήθωϲ δὲ καὶ τὸ ὑποτακτικὸν πάντωϲ ἐπιζητήϲει τὴν διὰ. οὐ δυνάμενον ἐν ἀρχῇ παραλαμβάνεϲθαι, τό γε μὴν προτακτικόν, ἠθιϲμένον κατ’ ἀρχὰϲ λόγων παραλαμβάνεϲθαι, οὐκ ἀήθη ἔϲχε τὴν κατ’ ἀρχὰϲ θέϲιν.

    Εἴπερ τὸ ἄν τικρυϲ βαρύνεται, τί δή ποτε οὐχὶ καὶ τὸ κατ’ ἀποβολὴν τοῦ ϲ, καθὸ καὶ ἐπ’ ἄλλων ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι, πολλάκι, ἑπτάκι, τουτάκι Ἤ καθὸ τὰ εἰϲ ῦ λήγοντα ἐπιρρήματα ἐθέλει ὀξύνεϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ μεταξύ καὶ τὸ εὐθύ; (τὸ γὰρ ἔϋ ἴϲωϲ ἀπὸ διαιρέϲεώϲ ἐϲτι τοῦ εὖ, ἢ καὶ τάχα παράλογον ἔχει τὴν τάϲιν, ὡϲ δεδείξεται). — Ἔϲτι καὶ τῇδε ἀποφήναϲθαι, ὡϲ μᾶλλον κατώρθωτο τὸ ἀντικρύ, τῆϲ ὑγιοῦϲ τάϲεωϲ ὑπόμνηϲιϲ καθεϲτηκόϲ, τὸ δὲ ἄντικρυϲ ἠλόγηται βαρυνόμενον, εἴγε τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων ὀξύνεται, ἰθύϲ, ἐγγύϲ· καὶ ἕνεκα τούτου παράλογον τὸ ἄντικρυϲ.

    Τοῖϲ εἰϲ υϲ λήγουϲιν ὀξυτόνοιϲ παράκειται εἰϲ υ λήγοντα, ὁμόφωνα οὐδετέροιϲ, ἐπιρρήματα, ὡϲ τὸ

  • εὐρὺ ῥέει
    • παρὰ τὸ εὐρύϲ, ὡϲ τὸ ταχὺ ἦλθεν παρὰ τὸ ταχύϲ. καὶ τῷ οὖν ἐὒϲ ὤφειλε παρακεῖϲθαι ὀξύτονον τὸ ἐὖ, ὅπερ ϲυναιρεθὲν ἀναγκαίωϲ περιεϲπάϲθη διὰ τὴν ἐν αὐτῷ δίφθογγον· προλήψει μέντοι τοῦ διῃρῆϲθαι τὴν ευ ἐβάρυναν τὸ ἐπίρρημα.

    [*](ARGVM. 17 Ἄντικρυϲ proparoxytonon esse, cum ἀντικρύ οxytonum sit, notabile est. — 26 Una cum (adiectivis) oxytonis is in υϲ exstant adverbia eiusdem. stirpis in υ, quae cum neutris conveniunt Quare ἐῦ oxytonum esse debebat sed ex εὖ distractum esse sibi persuaserunt.)[*](TESTIM. 21 Schol. V ad O 138 Ἀπολλώτιός φησιν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων (?) ἠΰς καὶ γενικὴ ἠέος καὶ υπερθίσει τοὺ ε ἐῆος.)[*](DISCR. SCRIPT. 2. αἰτιολογικὴν ϲὐνταξιν GDronke, αἰτιολογικὸν ϲὐνδεϲμον Α b | 9. ϲαφηνιαν Α | 11. post διά comma posuit RSchneider, om. b | 16. post θέϲιν lacunam statuit GDronke | 17. Eίπερ τὸ] fol. 179 v. | 20. εὐθύ ChALobeck | post εὐθύ interrogandi signum pro puncto posuit RSchneider | 25. post ἄντικρυϲ inter- cidisse haec παράλογον δὲ ἴϲωϲ καὶ τὸ ἔϋ censet KLehrs | 26 ὀξυτόνοιϲ ⟨ὀνόμαϲι⟩? RSchneider | 29. ωϲ το Α, ὡϲ τὰ b, |30. ἐϋ b, ῡ Α | 32. ευ b, ῡ Α)
    201

    Τὰ τοπικὰ τῶν ἐπιρρημάτων τρεῖϲ ἔχει διαϲτάϲειϲ, τὴν ἐν τόπῳ, τὴν εἰϲ τόπον, τὴν ἐκ τόπου. καὶ δῆλον ὅτι ἀρκτικώτερά ἐϲτι τὰ ἐν τόπῳ· τὰ γὰρ ἐκ τόπου πολὺ πρότερον ὁμολογεῖ τὸ ἐν τόπῳ ε=iναι, καὶ ἔτι τὸ εἰϲ τόπον τὸ ἐκ τόπου τὴν μετάβαϲιν ποιεῖϲθαι. ἤδη δὲ καὶ διὰ τῶν φωνῶν ϲαφὲϲ τοῦτο γενήϲεται. τὸ γὰρ ποῦ ϲημαίνει τὸ ἐν τόπῳ· ἀφ’ οὖ γίνεται τοπικὸν εἰϲ τόπον παραγωγὸν πόϲε καὶ ἔτι τὸ πόθι. καὶ ἐκ τόπου τὸ πόθεν. παρά τε τὸ ὕψοϲ ὑψοῦ γίνεται, ἀφ’ οὐ τὸ ὑψόθεν καὶ ὑψόθι.

    Ὃν τρόπον ἐν τῷ παρεπομένῳ γένει τοῖϲ ὀνόμαϲίν ἐϲτι μοναδικὰ κατὰ ἀρρενικὴν προφοράν, καὶ ἔτι κατὰ θηλυκὴν καὶ οὐδετέραν, μονο γενῆ καλούμενα, καὶ ὡϲ ἔϲτι τινὰ τριγενῆ, ἐν ἑκάϲτῃ φωνῇ λεγόμενα, καλόϲ καλή καλόν, ἐπικοινωνοῦντά τε τῷ ἀρρενικῷ γένει καὶ θηλυκῷ, ὁ ψευδήϲ καὶ ἡ ψευδήϲ καὶ τὸ ψευδέϲ, ἔνιά τε ἐν δυϲὶ γένεϲι νοεῖται γὰρ ἀρϲενικὰ καὶ θηλυκά, ὡϲ ἵπποϲ καὶ τὰ παραπλήϲια, τοῦτον τὸν τρόπον ἔϲτιν εὑρέϲθαι καὶ τὴν τῶν τοπικῶν ἐπιρρημάτων ϲχέϲιν ἢ μόνον μοναδικὴν οὖϲαν, ὥϲτε μὴ καὶ ἐξ ἀκολουθίαϲ ἐγγίνεϲθαι τὰϲ ὑπολοίπουϲ ϲχέϲειϲ τῶν τόπων, ὥϲπερ ἐπὶ τοῦ πῇ ἐπιρρήματοϲ καὶ ἄλλων ὧν παρεθέμεθα, ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ τὴν τριϲϲὴν διάϲταϲιν ποιεῖϲθαι ὥϲπερ τὰ τριγενῆ, ὡϲ παρὰ τὴν οἴκου ἀποτελεῖται τὸ οἴκοθι οἴκοθεν οἴκαδε, καὶ τοῦ ἐπιρρήματοϲ κατὰ τὸ δέον τὴν ἀκόλουθον φωνὴν ἀπενεγκαμένου. ἔϲτιν ἃ καὶ ἐπικοινωνεῖ, κατὰ τὸν αὐτὸν χαρακτῆρα ϲημαϲίαν ἔχοντα τὴν εἰϲ τόπον καὶ ἐν τόπῳ, οὐ μὴν τῆν ἐκ τόπου, ὡϲ τὸ ἄνω καὶ τὰ τοιαῦτα, ὑπὲρ ὧν εἰρήϲεται. ϲπάνια μήν ἐϲτι τὰ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τὴν τριϲϲὴν τῶν τοπικῶν ἐπιδεχόμενα διάϲταϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ πρόϲθεν καὶ εἴ τι τοιοῦτον. καὶ ἔϲτι τὸ προειρημένον τοπικὸν [*](ARGVM. 1. De constructione adverbiorum. — Adverbia localia aut ubi quid sit aut quo vergat aut unde veniat indicant. Principalia sunt, quae, ubi quid sit, significant. — 14 Ouaedam adverbia singularia sunt; aut trina ex eadem stirpe procreata illas notiones babent; — 21 quaedam una voce et ubi quid sit et quo tendat indicant pauca sunt, quae una voce tres potestates comprehendant.) [*](DISCR SCRIPT. 1. Quae sequuntur, ad libros deconstructione pertinere ostendit OSchneider | T vocis Τα ante lineam positum in Α, ut incisum indicetur | 5. δια των Α, ⟨ἐκ⟩ τῶν b | τὸ γὰρ ποῦ b, το γαρ το που Α | 13. ἔνιά τε b, ενιοτε Α | 14. γὰρ delevit RSkrzeczka | 15. ἠ GUhlig, οὐ Ab RSkrzeczka GFSchoemann | 17. ἐπιρρήματοϲ καὶ ἄλλων Ab GUhlig RSkrzeczka, ἐπιρρήματοϲ ⟨, ἀλλὰ τοῦ ποῦ ἐπιρρήματοϲ ⟩ καὶ ⟨τῶν⟩ ἄλλων GFSchoemann | 18. παρεθέμεθα, ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ GUhlig, παρεθέμεθα ἡ ἐξ ἀκολούθου προφορᾶϲ Ab, παρεθέμεθα ἡ ἐξ ἀκολούθου προφορὰ GFSchoemann παρεθέμεθα, ⟨ἀλλὰ καὶ ⟩ ἢ ἐξ ἀκολούθου προφορὰϲ RSkrzeczka et, ut videtur, EEgger | τριϲην Α | 19. ποιεῖϲθαι Ab GUhlig, ποιεῖται GFSchoemann RSkrzeczka ἀποτελεῖται] fol. 180 r. | inter το et οικοθι supra lin οικοι Α | 21. ἀπενεγκαμένου b, επενεγκαμενου Α |23. μὴν b, μεν Α |25. καὶ ἐϲτι RSchneider GUhlig, κοὶ ἔτι Α b)

    202
    ἐπίρρημα ϲυνεκδρομῇ τῶν φωνῶν κατά τινα προϲπάθειαν τῶν ἐν τόπῳ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ τόπον (καθὸ τὸ τοιοῦτον καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου δείκνυται, ἐν πτώϲεϲι μὲν εὐθείαϲ πρὸϲ αἰτιατικὴν καὶ κλητικήν, γενικῆϲ τε πρὸϲ δοτικήν, καὶ διὰ τοῦτο πάμπολλοϲ ἡ ϲυμμονὴ τῶν πτώϲεων καὶ ϲυνέμπτωϲιϲ, δυϊκῶν ἁπάντοτε ϲυμπιπτόντων, οὐδετέρων τε κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ αἰτιατικὴν καὶ κλητικήν, καὶ ἐπὶ τῶν πλείϲτων ἀρρενικῶν κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ κλητικήν, ὥϲτε καὶ μέχρι ϲχημάτων ἀνάγεϲθαι τὴν ϲυμπάθειαν, ὡϲ
  • ἠέλιοϲ ὃϲ πάντ᾿ ἐφορᾶϲ (Γ 277)
    • καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, καὶ ἐπὶ πληθυντικῶν ἁπάντων· ἔν τε ῥήμαϲιν ἐνεϲτώτων πρὸϲ παρατατικούϲ καὶ παρακειμένων πρὸϲ ὑπερϲυντελικούϲ. καὶ περιϲϲὸν τὸ νῦν τούτων ἁπάντων παράθεϲιν ποιεῖϲθαι)· ἐντεῦθεν οὖν καὶ τὰ προκείμενα ἐπιρρήματα διὰ τὴν προκειμένην ϲυμπάθειαν ϲυντρέχει, καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν παραλαμβανόμενα, τῆϲ χρήϲεωϲ ἔϲθ᾿ ὅτε καὶ τὴν ἐν αὐτοῖϲ διαϲτολὴν διαϲυγχυνούϲηϲ. τὸ γὰρ ποῦ ἀπ ἀπλθεν ἢ ποῦ μένει ἐν ἔμεινε κατὰ τὰϲ δύο διαϲτάϲειϲ τῶν τόπων, τοῦ ποιητικοῦ ἔθουϲ τὸ πλέον διαϲτείλαντοϲ,
  • ποῦ νῦν δεῦρο κιὼν λίπεϲ Ἔκτορα; (Κ 406)
    • κατὰ τὴν ἐν τόπῳ ϲχέϲιν, κατὰ δὲ τὴν εἰϲ τόπον
  • τῇ ἔβη Ἀνδρομάχη; (Ζ 377)
    • ἐπ᾿ ἐκείνου τοῦ ϲημαινομένου ---
  • πῇ δὴ χρήματα πολλὰ φέρω τάδε; πῇ δὲ καὶ αὐτόϲ; (ν 203)
    • ἀντὶ τοῦ εἰϲ τίνα τόπον.

    Τὰ εἰϲ δε λήγοντα ἐπιρρήματα τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει, οἴκαδε, ἄγραδε, ἄλαδε (καὶ ἐκ ϲυντάξεωϲ αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ καὶ τοῦ δέ ϲυνδέϲμου ἀποτελεῖται, ϲχεδὸν μίμημα καθεϲτὸϲ τῆϲ προκειμένηϲ παραγωγῆϲ, οἶκον δέ, Οὔλυμπον δέ). —διὰ ταύτην τὴν ἀφορμὴν καὶ τὸ ὧδε ἀπηνέγκατο τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν, ὧδε ἦλθεν ὁ δεῖνα, καὶ τὴν ἐν τόπῳ κατὰ τὴν προκειμένην ϲυμπάθειαν τῶν εἰϲ τόπον καὶ ἐν τόπῳ, ὧ δἑ ϲε μένω. Ἴϲωϲ δόξει τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ ἀντικεῖϲθαι τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει τοῦ τοπικοῦ ἐπιρρήματοϲ, ὡϲ παῤ αὐτῷ οὐ τοπικόν ἐϲτι, ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικόν, καὶ ἰϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ· περὶ οὗ ἐξ ἐπικρίϲεωϲ ἐντελῶϲ εἴπομεν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων, ὡϲ εἴη μὲν ἡ δέουϲα αὐτοῦ προφορὰ ϲημαίνουϲα τὸ οὕτωϲ, ἡ δὲ προκειμένη πολλὴ παράθεϲιϲ ἐπὶ τῶν τοπικῶν ἐπιρρημάτων ἀπηνέγκατο καὶ τὸ προκείμενον μόριον εἰϲ τὴν τοπικὴν ϲχέϲιν.

    [*](ARGVM. 13 Non nunquam in communi sermone confunduntur. — 24 Adverbia in δε quo aliquid tendat indicant. Voce ὡδε in sermone vulgari et quo et ‘ubi interroganti respondemus. Apud Homerum nihil valet nisi οὕτωϲ.)[*](DISCR. SCRIPT. 1. ϲυνεκδρομῇ Ab, ⟨ἐν ⟩ ϲυνδρομῇ GUhli | 5. ϲυνεμπιπτόντων? RSchneider | ἠέλιόϲ θ’ Homerus vulg. | 16. τῶν b, εκ των Α | 21. exemplum intercidisse vidit RSkrzecztka | 27. διὰ ταύτην] fol. 180 v. | 29. τῶν (vel τῆϲ) εἰϲ RSkrzeczka, τὴν εἰϲ Ab | 31. καθὼϲ pro ὡϲ OSchneider | 32 τῷ b, το Α 35. τοπικῶν b, τωνπικων in marg. Α2, om. A1)
    203

    Ἤδη μέντοι ἔνια, ἅπερ καὶ ϲπανιώτατά ἐϲτιν, ἀνεδέξατο τὴν εἰϲ δε παραγωγὴν οὐκ οὖϲαν τοπικήν, κοινὴν δὲ καὶ ἄλλων μερῶν λόγου, οὐδὲν πλέον ϲημαίνουϲαν τοῦ ἀφ᾿ οὐ παρήχθη, εἴγε τοῖϲ οὕτωϲ ἐπεκτεταμένοιϲ παρεπόμενόν ἐϲτιν ἐν ἀνταποδοτικῷ μορίῳ καταγίνεϲθαι διὰ τοῦ τ, τοϲόϲδε, τοιόϲδε, τηλικόϲδε. οἷϲ ὅμοιον παρὰ τὸ ἡνίκα καὶ τηνίκα τὸ τηνικάδε, ἦμοϲ τῆμοϲ τημόϲδε. — πρόϲκειται δὲ τὸ τοιοῦτον χρὴ μέντοι νοεῖν, ὡϲ τὰ ἐπεκτεταμένα ἕξει τὴν ἀνταπόδοϲιν τοῦ τ, οὐ μὴν τὰ ἀνταποδοθέντα τὴν ἐπέκταϲιν ἔχει. ἰδοὺ γὰρ παρὰ τὸ ὄφρα καὶ τόφρα τὰ τῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ οὐκ ἐγένετο· καὶ τὸ ἕωϲ καὶ ἔτι τέωϲ· ϲωϲ ὅτι καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἐλλιπῆ ἐϲτι τὰ τοιαῦτα ϲχήματα. παρείπετο γὰρ τὸ τοιοῦτον τοῖϲ ἐπεκτεταμένοιϲ, καὶ ἐν πύϲμαϲι καταγίνεϲθαι ἃ δὲ ἐλλιπῆ πυϲματικῆϲ ἦν προφορᾶϲ — καὶ ἐκ τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ δὲ τοῦ λόγου πάλιν ἐϲτί τινα ἀντικείμενα, ὡϲ παρὰ τὸ ὥϲ τὸ ὧδε οὐκ ἀρξάμενον ἀπὸ τοῦ τ, καὶ παρὰ τὸ ἔνθα τὸ ἐνθάδε. ὅτι γὰρ οὐκ ἔϲτι τῆϲ τοπικῆϲ παραγωγῆϲ, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. τὰ τοπικὰ παραχθέντα μετὰ τοῦ ϲημαινομένου καὶ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἄγραδε, οἴκαδε· τοῦτο δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. τὰ τοπικὰ παραχθέντα ἀποβολῇ τοῦ δε οὐκ ἀπολιμπάνει λέξιν ϲημαίνουϲάν τι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐκ παραγωγῆϲ μὲν μὴ εἴη, ἐκ δὲ ϲυντάξεωϲ τοῦ δέ ϲυνδέϲμου καὶ πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ, ὡϲ τὸ Οὔλυμπον δέ καὶ τὰ ὅμοια. (καὶ διὰ τοῦτο ἀμφίβολον τὸ ἅλαδε. ὅπερ πάλιν τῷ ἐνθάδε οὐ παρακολουθεῖ). εἴπερ οὖν τὸ ἔνθα καταλιμπάνεται ὑποϲτελλομένου τοῦ δε, ἴδιον δ᾿ ἐϲτὶ τοῦτο τῶν διὰ τοῦ δε ἐπεκτεταμένων, τὸ πάλιν ἀποβολῇ τοῦ δε τὸ αὐτὸ ϲημαίνειν, ὥϲ γε ἔχει τὸ τηνικάδε καὶ τηνίκα, τημόϲδε καὶ τῆμοϲ, ὧδε ὥ, ὃ δὴ Δωρικόν ἐϲτιν, ὥτε χερνῆτιϲ γυνή (lyr. gr. III3 p. 1359 Bergk) καὶ ἐπὶ ὀνομάτων τοιόϲδε τοῖοϲ, τοϲόϲδε τόϲοϲ· τῆϲ προκειμένηϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ἐνθάδε. εἶπερ οὖν ἴδιον τὸ τὴν πρὸ τέλουϲ ὀξύνειν, βραχεῖαν οὖϲαν, τῶν διὰ τοῦ δε παρηγμένων, τημόϲδε, τηνικάδε, τοιοῦτον ἄρα καὶ τὸ ἐνθάδε. πρόδηλον ὅτι καὶ τὸ ἐνθένδε τῆϲ αὐτῆϲ παρολκῆϲ ἐϲτιν· ὅπερ ὅλωϲ οὐδὲ τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει. ἔτι ὃν τρόπον διαφέρει τὰ τοιαῦτα, καθὸ ὃ μέν ἐϲτι παρηγμένον διὰ τοῦ δε, ὃ δὲ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, τὸν ἴδιον ἔχον τόνον καὶ τὸν τοῦ δέ,

  • ὃ δὲ προϲέειπεν ἄνακτα (ξ 36),
    • [*](ARGVM. 1 Quaedam ita in δε derivantur, ut nihil valeant aliud quam primi- tiva. —13 ln quibus est ὧδε et ἐνθάδε —29 Eiusdem generis est ἐνθένδε.) [*](Disca. SCRIPT. 4. ανταποδωτικω Α | 6. Haec delevit BSkrzveczka προϲκ vel προϲη Α΄, cui adscripsit Α ειται supra lin. et δὲ το τοιουτον in marg. 7 επεκτεταμμενα Α | ανταποδωϲιν Α | 8. ανταποδωθεντα Α | 11. επεκτεταμμενοιϲ Α | 13. ῶϲ RSchneider, ὡϲ b | 21. το ενθα b, τα ενταθε Α | 22. δ᾿εϲτι Α, δέ ἐϲτι b 23. τεταμμένων] fol. 181 r. | 24. καὶ τηνίκα b, το τηνικα, το supra lin., Α 25. χερνιτηϲ Α, cf. p. 171, 21 | 27. το ante την supra lin Α1 | 31 τὸ μὲν ὅδε conicit MSchncider pro vulgata δ μὲν | τὸ δὲ ὃ δέ conicit RSchneider pro ὃ δὲ)
    204
    τοῦτον τὸν τρόπον καὶ τὸ ἐνθάδε διοίϲει τοῦ
  • ἔνθα δ’ ἐνὶ Ϲκύλλη ναίει (μ 85)
    • τὸ μὲν γὰρ παροξυνόμενόν ἐϲτι, τὸ δὲ προπαροξυνόμενον ἐν παραθέϲει τοῦ ϲυμπλεκτικοῦ ϲυνδέϲμου,
  • ἔνθα δ’ ἔναιεν
  • Αἴολοϲ Ἱπποτάδηϲ (κ 2).

    • Μόνωϲ τὰ διὰ τοῦ ζε τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ϲημαίνει, ἔραζε, θύραζε, Ἀφίδναζέ, Θήβαζε, οὐκ ἀπιθάνωϲ, τοῦ ζ καὶ τοῦ δ ἰϲοδυναμοῦντοϲ ϲχεδόν, κλύζω κλύδων, κνίζω κνίδη, ἕζω ἕδοϲ.