De adverbiis

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Παρείπετο τοῖϲ προκειμένοιϲ ἐπιρρήμαϲιν , εἰ μὲν ἀπὸ ὀνομάτων εἶεν καὶ μὴ τῷ ο παρεδρεύοιτο, τάϲιϲ ἡ αὐτή, ⟨ἣ> ἦν κατὰ τὸ τέλοϲ τῆϲ γενικῆϲ. τὸ ἀρχῆϲ περιϲπᾶται· τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἀρχῆθεν. ὁμοίωϲ καὶ Ἰωνικὸν τὸ ἀγορῆϲ· τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἀγορῆθεν. βαρύνεται τὸ Θήβηϲ· τῇδε ἔχει καὶ τὸ Θήβηθεν. ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀθήνηϲ Ἀθήνηθεν, ϲιπύηϲ ϲιπύηθεν,

  • ἐκ δ’ ἄρτουϲ ϲιπύηθεν (Callim. fr. 454 Schneider).
    • πάλιν τοῦ γῆϲ περιϲπωμένου τὸ γῆθεν ϲυμπεριϲπᾶται. κὰν διὰ τοῦ α, Λυκίαϲ Λυκίαθεν. Ἐπὶ μέντοι τῶν τῷ ο παρεδρευομένων οὐ ταὐτὸν παρέπεται· ϲχεδὸν γὰρ ἅπαντα ὀφείλει παροξύνεϲθαι. παρὰ βαρυνομένην γὰρ γενικὴν τὴν Λέϲβου τὸ Λεϲβόθεν παροξύνεται· τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὴν Κύπρον τὸ Κυπρόθεν, Ἀβυδόθεν, οὐρανόθεν, Διόθεν, [*](ARGVM, 4 Ea in θεν adverbia, quorum paenultima syllaba in consonantem terminatur. in dorica et aeolice dialecto θεν in θα mutant. 18 Morum quae a nominibus derivantur neque ο in paenultima babent, accentum genetivοrum, e quibus facta sunt, servant 26 quorum autem in paenultima ὁ est, ea tantum non omnia paroxytona sunt;) [*](DISCR. SCRIPT. 1. ἔγραψαϲ, πόθεν;] Sic distinxit EJBast. assentitur b in var. lect., qui in textu scripsit ἔγραψαϲ ποθεν | 2. ὅπερ ⟨ἐϲτὶν οὐδαμῶϲ.⟩ aut ὅπερ ⟨ἐϲτὶν ἀντὶ τοῦ οὐ.⟩ GFSchoemann τοιαύτην Ab in textu, E. αὐτὴν’ b in var. lect. 1 |5. παρὰ Δωριεῦϲι] fol.144 v. | 12. ῥημάτων. ⟨Ταῦταο ῦν τῶν ἐπιρρημάτων ⟩ ἐϲτὶ διὰ τοῦ α μεθιϲτανόμενα G Dronke, ῥημάτων ἐϲτὶ διὰ τὰ μεθιϲτανόμενα Ab, ῥημάτων. ἔϲτι δὲ τὰ μεθιϲτανόμενα GUhlig | 14. /ὔπιϲθα pro ὅπιϲθα G GUhlig 15. καϲταθείϲ b ThBergk. καϲτάθειϲ HLAhrens; vid. 153, 19 19. τῷ 5 b, τὸ B Α b, om. Α | 20. τὸ ante αρχηϲ Α2 in marg , om. Α1 | 25. κὰν b, καν A, καὶ RSkrzeczka | 26. Ἐπὶ b, ἐπει Α τῷ ο b, το ο Α)
    192
    αὐτόθεν, ϲχεδόθεν. ἁπάντων τῷ λόγῳ τούτῳ ὑποπιπτόντων ἰδιαίτερον ἐβαρύνθη τὸ οἴκοθεν καὶ ἄλλοθεν (ἔνιοι μὲν γὰρ τὸ παντόϲ πάντοθεν καὶ παρώξυναν)· καὶ παρ’ ἐπίρρημα δὲ τὸ ἐκτόϲ τὸ ἔκτοθεν καὶ ἔνδον ἔνδοθεν. καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν ὡϲ οὐκ ἄλλο τι ἐθέλει παροξύνεϲθαι, ὃ μὴ τῷ ο παρεδρεύεται (καὶ γὰρ ὀξυνομένου τοῦ ἑκάϲ τὸ ἕκαθεν προ παροξύνεται, καὶ ἅπαντα τὰ τῷ ω παρεδρευόμενα, ἄνω ἄνωθεν, κάτω κάτωθεν. τῇδε ἔχει καὶ τὸ ἑκατέρωθεν, ἀμφοτέρωθεν, ἑτέρωθεν. πάλιν δὲ παρὰ τὸ ἐγγύϲ παροξυνόμενον τὸ ἐγγύθεν), οὐκ ἔϲτιν ἀφορμὴ οὐδεμία τῶν προπαροξυνθέντων. ἴϲωϲ γὰρ τὸ ἄλλοθεν ἠδύνατο ἔχειν ἀπολογίαν διὰ τὴν βαρύτητα τῆϲ γενικῆϲ, καὶ τάχα τὸ οἴκοθεν· οὐ μὴν ἐπὶ τῆϲ παντόϲ γενικῆϲ ὀξυνομένηϲ τὸ πάντοθεν. ἢ ἐπιρρήματοϲ τοῦ ἐκτόϲ ὀξυνομένου τὸ ἔκτοθεν, ὅπου γε καὶ αἱ βαρυνόμεναι γενικαὶ παρωξυτονήθηϲαν κατὰ παραγωγήν , Κὐπρου Κυπρόθεν, Ἀβύδου Ἀβυδόθεν.

    Παράκειται τοῖϲ εἰϲ θεν λήγουϲι τὰ ἐν τόπῳ, τοῦ τέλουϲ εἰϲ τὸ ι μεταλαμβανομένου, παρεπομένηϲ τῆϲ τάϲεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ καὶ μετὰ μὲν μονῆϲ τοῦ θ, εἰ τὸ ο προκείμενον εἴη· τὰ γὰρ μὴ οὕτωϲ ἔχοντα καὶ τὸ θ εἰϲ τὸ ϲ μεταλαμβάνει. τοῦ μὲν οὖν προτέρου οἴκοθεν οἴκοθι, ἔνδοθεν ἔνδοθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, οὐρανόθεν οὐρανόθι, τηλόθεν τηλόθι, αὐτόθεν αὐτόθι καὶ ἐν ϲυγκοπῇ αὖθι. ὑψόθεν ὑψόθι, ἀφ’ οὐ πάλιν τὸ κατὰ ϲυγκοπὴν ὕψι. καὶ ἴϲωϲ καὶ παρὰ τὸ ἀγχοῦ ἦν τὸ ἀγχόθεν καὶ ἀγχόθι, καὶ πάλιν κατὰ ϲυγκοπὴν ἄγχι. ϲαφὲϲ δὲ ὅτι καὶ τὸ κεῖθι πάλιν τὸ αὐτὸ πάθοϲ ἀνεδέδεκτο τῷ κεῖθεν, τῆϲ ϲυγ κοπῆϲ ϲυνούϲηϲ τῆϲ παρὰ τὸ ἐκεινόθι. Τὰ μὲν οὖν γεγονότα [*](ARGVM. 6 (quae in paenultima ω habent, proparoxvtona sunt). —15 Ad- verbiis in θεν praesto sunt adverbia in θ eiusdem stirpis, quae, ubi quid sit, indicant. —1 Quorum si in paenultima o est, cum accentu servent θ litteram sin minus, θ in ζ mutant. —24 Sed non necesse est omni adverbio m θεν praesto esse adverbium in θῖ eiusdem stirpis.) [*](TESTIM. 11 Epim. Cr. 318, 17 τὰ εἰς θεν ἐκιρρήματα τῷ ο παραληγόμενα παὰ μιᾶς ἔχουσι τὸν τόνον, οἷον κυκλόθεν, Ἀβυδόθεν, Ἱλιόθεν· χωρὶς τῶν ἐπιμεριζομένων, οἶον ἑκάστοθεν. ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν. — 15 An, Bkk. BA p. 945, 10 καὶ εί μὲκ 2 ὁ (τῷ ω scr. RSohneider) παραλήγοι, ποιεῖ τὴν ἐκ τόπῳ τροπῇ τῆς θεν εἰς θῖ, οἷον οἴκοθι εἰ δὲ ἐτέρᾳ φωνήεντι παφαλήγοιτο, εἰς σι, οἷον Ἀθήνθεν Ἀθήνησιν. ἡμάρτηται τὸ ἐγγύθεν ἐγγύθι κτλ ― 18 Epim. Cr. 318, 5 τὰ εἰς θι ἐπιρρήματα τη τὴν παραλήγουσαν θέλει θυλάττειν τῶν εἰς θεν ἐπιρρη μάτων· οἷον Ἰλιοθε Ἰλιόθι, Ἀβυδόθεν Ἀβυδόθι, αὐτόθεν αὐτόθι, καὶ κατὰ συγκοπὴν αὖθι· οὖτως καὶ οὐρανάθεν οὔρανόθι.) [*](DISCR. SCRIPT. 3. τὸ ἐκτόϲ b, τω εκτοϲ Α | 4—5. 5 μὴ τῷ b, ω μη το Α 8. τὸ ἐγγύϲ] fol. 145 r. | 12. τὸ ἔκτοθεν b, του εκτοθεν Α |16. Articulum τῆϲ delendum censeo b in var lect. | μετὰ μὲν μονῆϲ RSkrzeczka, μονῆϲ μὲν μετὰ Ab, ‘Praepositionem abesse velim b in var. lect | 18. μεταλαμβάνει b, παρα- λαμβάνει Α | 23. ανεδεκτο Α)

    193
    τῇδε ἐγεγόνει· οὐ γὰρ ἐξ ἀνάγκηϲ παρεπόμενόν ἐϲτι τοῖϲ εἰϲ θΕν τὸ τοιοῦτον· οὔτε γὰρ τῷ ἔνθεν παράκειται οὔτε ἄλλοιϲ πλείοϲι τοιούτοιϲ. τοῦ γε μὴν ἑτέρου ὑποδείγματά ἐϲτι τοιαῦτα, Θήβηθεν Θήβῃϲιν, Ἀθήνηθεν Ἀθήνῃϲιν, θύρηθεν θύρῃϲι.

    Τὰ διὰ τοῦ ε ἐκφερόμενα ἐπιρρήματα (λέγω δὲ τὰ προκείμενα κατὰ παραγωγὴν τοῦ θε· καὶ τὰ τοιαῦτα δὲ λέγω, τὰ διὰ τοῦ τε, ἄλλοτε, τότε, ὑπὲρ ὧν καὶ κατὰ τὸ ἐξῆϲ εἰρήϲεται, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ ϲε, κυκλόϲε, πάντοϲε, πόϲε, καὶ ἔτι τὰ διὰ τοῦ δε, οἴκαδε, καὶ ἔτι τὰ τούτοιϲ ὅμοια) οὐ τρέπει πάντοτε τὸ ε εἰϲ τὸ α παῤ Αἰολεῦϲι καὶ Δωριεῦϲιν, ἀλλὰ τρέψαντά ἐϲτιν ἢ διὰ τοῦ θε ἐκφερόμενα ἢ διὰ τοῦ τε. καὶ ϲχεδὸν μία ἦν ἀπολογία· πνεύματι γὰρ διαφέρει τὸ τ τοῦ θ. τὰ γὰρ μὴ τῇδε ἔχοντα τὸ ε φυλάϲϲει. εἴρηται μὲν οὖν περὶ τῶν εἰϲ θεν, λέγω περὶ τοῦ ὔπιϲθα καὶ ὕπερθα καὶ τῶν τοιούτων· ἔϲτι δὲ καὶ ὑποδείγματα τῶν διὰ τοῦ τε τὸ πότε πότα, ὅτε ὅτα. ἑτέρωτε ἑτέρωτα, ἄλλοτε ἄλλοτα. — διαφέρει δὲ πάλιν τὰ Αἰολικὰ τοῦ Δωρικοῦ, ἡ τὸ μὲν Δωρικὸν τὸ η εἰϲ κ μεταλαμβάνει, ὅτε τὸ πότε πόκα ἐϲτί, τὸ ἄλλοτε ἄλλοκα, ὅτε ὅκα. καὶ μετὰ περιϲϲοῦ τοῦ κ, ὅκκα δὴ γυνά (Alcm. fr. 94 Berak3). οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ κυκλόϲε ῆ ἔραζε ἢ τῶν προκατειλεγμένων.

    Τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἐπιρρήματα περιϲπᾶται, ἐϲτὶ δὲ παραγωγά. παρὰ τὸ ὕψοϲ ἦν τὸ ὑψοῦ, παρὰ τὸ τῆλε τὸ τηλοῦ (δύναται καὶ τῷ τέλοϲ παρακεῖϲθαι, γενομένηϲ ἐκτάϲεωϲ τοῦ ε εἰϲ τὸ η, τελοῦ τηλοῦ· τὰ γὰρ ἐπὶ τέλουϲ διικνούμενα μεγεθύνεται) καὶ παρὰ γενικὴν τὴν αὐτοῦ ὁμόφωνόν τι ἐκπίπτει ἐπίρρημα τὸ αὐτοῦ. — δύναται καὶ τῷ ἄγχι παρακεῖϲθαι τὸ ἀγχοῦ. — ἦν δὲ καὶ τὸ οὑ παρὰ πτωτικὸν τὸ ὅϲ, ἀφ᾿ οὗ ἀνταποδοτικὸν τὸ τοῦ, πευϲτικὸν δὲ τὸ ποῦ. καὶ ἐπεὶ τὰ μονοϲύλλαβα τῶν πευϲτικῶν, προϲθέϲει τοῦ ο ἀοριϲτούμενα, βαρύνεται, οὐκ ἂν εἴη παράλογον τὸ ὅπου κατὰ τάϲιν. — τῇδε ἔχει καὶ τὸ οὐδαμοῦ, παρακείμενον τῷ οὐδαμόϲ.

    [*](ARGVM. 5. Quae in ε exennt, — 9 non omnia ε in α mutant in dorica din- lecto: mutant quaecunque in θε et τε cadunt. — 15 Aeolica a doricis eo diffe — runt, quod dorica τ in κ vertunt. — [20 Adverbin in ου derivata perispomenu sunt — 26 Sed indefinita, quae ex interrogativis praefixa ο littera nascuntur, burytona sunt.])[*](DISCR. SCRIPT. 2. παράκειταί ⟨τι⟩ conicit RSolneider | 6. ‘F. παραγωγὴν ⟨τὴν ⟩ τοῦ θε b in var. lect. | 10. ⟨τὰ⟩ τρέψαντα GFSchoeumann | 11. γὰρ ⟨μόνον⟩ δια- φἔρει GDronke | 13. υπηϲθα Α | ὕπερθα FJBast et, ut videtur, Α, ὔπερθα b | καὶ τῶν τοιούτων] fol. 145 v. | 14 ‘fortasse scripserat Apollonius ὑποδείγματα τοι- αῦτα τῶν διὰ τοῦ FJBast, ‘sola opus praepostione’ b in var lect., δια in Α fuisse videtur, sed evan. | 14 —15. ἑτέρωτε ἑτέρωτα FJBast b, ετερωθεν ετερωθα Α (alterum fere evan.) | 18. γυνά b in var lect. ThBergk, γυνὴ A b in textu | 20 —29. Uncis haec inclusit RSchneider, haeserat in eis etiam GDronke 21. δυναται Α, δ δυναται b | 25. τὸ οὐ b, τω ου Α | 26 ανταποδωτικον Α 29. τῶ οὐδαμόϲ b, το ουδαμοϲ Α)
    194

    Ἔϲτι καὶ ϲυνύπαρξιϲ τῶν εἰϲ τε ληγόντων ἐπιρρημάτων. — παρὰ τὴν ἄλλοϲ φωνὴν πάλιν τὸ ἄλλοτε, παρά τε τὴν παντόϲ τὸ πάντοτε, καὶ παρὰ τὸ οὐ τὸ ὅτε. ποῦ πότε, ὅπου ὁπότε. — τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ ἕτεροϲ τὸ ἑτέρωτε (ἢ παῤ ἐπίρρημα τὸ ἑτέρωθε), ἀφ᾿ οὖ καὶ τὸ παῤ Αἰολεῦϲιν ἑτέρωτα· πρόκειται γάρ, ὅτι τὸ τοιοῦτον ε εἰϲ α τρέπουϲιν Αἰολεῖϲ καὶ Δωριεῖϲ, ὥϲπερ ἔχει καὶ τὸ πότα. — ϲαφὲϲ ὅτι καὶ παρὰ τὸ νέοϲ τὸ μὲν κοινὸν ἦν νέοτε, κατ᾿ Ἀττικὴν δὲ ἐπέκταϲιν νέωτα, Αἰολικώτερον τοῦ ε εἰϲ α τραπέντοϲ. καὶ τὸ ἐνίοτε δὲ παρὰ τὸ ἔνιοϲ ἢ ἔνιοί ἐϲτιν.

    Καὶ τὰ διὰ τοῦ ϲε παραγόμενα εἰϲ τόπον. παρὰ τὸ οἶκοϲ οἴκοϲε, ἄλλοϲ ἄλλοϲε, παντόϲ πάντοϲε, παρά τε πάλιν τὸ ποῦ τὸ

  • πόϲε φεύγετε; (Π 422)
    • κύκλοϲ κυκλόϲε. Χρὴ δὲ νοεῖν, ὅτι πάλιν οἱ αὐτοὶ τόνοι παρέπονται τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ τῶν εἰϲ θεν καὶ τῶν εἰϲ θι. ἄλλοθεν ἄλλοθι, εὐθέωϲ καὶ ἄλλοϲε· καὶ ἐπεὶ πάντοθεν καὶ πάντοθι,
  • πάντοϲε δαιδάλλων (Ϲ 479)
    • καὶ ἐπεὶ κυκλόθεν κυκλόθι, εὐθέωϲ καὶ τὸ κυκλόϲε, ἀγχόϲε, τηλόϲε.

    Τὰ διὰ τοῦ ζε παραγόμενα ἔχει τὸ α παρεδρευόμενον ἐν βραχεῖ χρόνῳ, Ἄφιδνα Ἀφίδναζε, ἔρα ἔραζε, θύρα θύραζε. ϲημειωτέον οὖν τὸ χαμᾶζε· καὶ δῆλον ὅτι τῆϲ Ἀττικῆϲ ἐκτάϲεώϲ ἐϲτι, καθὸ καὶ τὸ χαμᾶθεν.